Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Η Πόουζι ζει στο όμορφο οικογενειακό της σπίτι, την Έπαυλη του Ναυάρχου, κάπου στην αγγλική εξοχή, όπου πέρασε τα παιδικά της χρόνια κυνηγώντας πεταλούδες με τον αγαπημένο της πατέρα και στη συνέχεια μεγάλωσε και τα δικά της παιδιά. Σε ώριμη ηλικία πια, ξέρει ότι ήρθε η ώρα να πάρει μια οδυνηρή απόφαση. Παρά τις αναμνήσεις της από την Έπαυλη και τον εξαίσιο κήπο που φροντίζει με αγάπη επί είκοσι πέντε χρόνια, το σπίτι έχει αρχίσει να καταρρέει και η Πόουζι καταλαβαίνει ότι έχει έρθει η ώρα να το πουλήσει. Και τότε εμφανίζεται ένα πρόσωπο από το παρελθόν – ο Φρέντι, ο πρώτος της έρωτας, που της ράγισε την καρδιά όταν την εγκατέλειψε πριν από πολλά χρόνια. Παλεύοντας ήδη να τα βγάλει πέρα με τις αποτυχημένες επαγγελματικές προσπάθειες του γιου της Σαμ και την ξαφνική επανεμφάνιση του γιου της Νικ έπειτα από δέκα χρόνια στην Αυστραλία, η Πόουζι δεν είναι πρόθυμη να ανταποκριθεί στο φλερτ του Φρέντι.
Όμως χωρίς να το ξέρει η Πόουζι, ο Φρέντι –και η Έπαυλη του Ναυάρχου– κρύβουν ένα συγκλονιστικό μυστικό που πρόκειται να αποκαλυφθεί…

Προσωπική άποψη:
Η Lucinda Riley είναι μια συγγραφέας που δεν χρειάζεται συστάσεις. Απ' όταν συστήθηκε στο αναγνωστικό κοινό το 2015 μέχρι και σήμερα, έξι χρόνια αργότερα και εφτά βιβλία μετά, έχει καταφέρει να κατακτήσεις την καρδιά της πλειοψηφίας και να καθιερωθεί στη συνείδησή της ως μία απ' τις καλύτερες σύγχρονες μυθιστοριογράφους του ρομαντικού, ιστορικού μυθιστορήματος. Και όχι άδικα, θα τολμούσα να συμπληρώσω, όχι μόνο της πολυγραφότητάς της, αλλά κι εξαιτίας του γεγονότος ότι έχει καταφέρει να δημιουργήσει μια ολόδική της ταυτότητα, ένα ξεχωριστό αφηγηματικό ύφος και μια σφραγίδα που δεν αρκείται στο να είναι αναγνωρίσιμη, αλλά που αφήνει το σημάδι της κάπου βαθιά μέσα σου.

Ακολουθώντας μιας κάπως διαφορετική προσέγγιση, σε ότι αφορά τουλάχιστον την κεντρική της ηρωίδα, η Riley μάς αφηγείται την ιστορία της 70χρονης Πόουζι, η οποία και ζει στην Έπαυλη του Ναυάρχου, το πατρικό της σπίτι, κάπου στην αγγλική εξοχή, σε έναν τόπο ειδυλλιακό και ονειρεμένο, γεμάτο από τις μνήμες ενός τρυφερού παρελθόντος, τότε που η ίδια ήταν παιδί ακόμα και κυνηγούσε πεταλούδες με τον πατέρα της που λάτρευε, αλλά και αργότερα, όταν πλέον έγινε κι εκείνη μητέρα μεγαλώνοντας στον ίδιο τόπο τα δικά της παιδιά. Ωστόσο, παρά την αγάπη της για το σπίτι αυτό και τον πανέμορφο κήπο του, που τόσο πολύ πάλεψε να φροντίσει όλα αυτά τα χρόνια, συνειδητοποιεί πως έχει φτάσει η στιγμή να παραδεχθεί πως πλέον δεν μπορεί να το φροντίσει και πως πρέπει να το πουλήσει, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει πως θ' αφήσει πίσω της κι ένα κομμάτι της καρδιάς της.

Σαν να μην της έφτανε ο πόνος που νιώθει βαθιά μέσα της, εξαιτίας της κατάστασης, έχει να στηρίξει και τους γιους της, με τον Σαμ να κάνει την μία αποτυχημένη επαγγελματική κίνηση πίσω από την άλλη, και με τον Νικ να επιστρέφει στην Αγγλία έπειτα από δέκα χρόνια όπου ζούσε στην Αυστραλία, πράγμα που σημαίνει πως θα πρέπει να κάνει μια νέα αρχή και κάποιος να τον στηρίξει σε αυτή. Αυτό, όμως, που θα την ταράξει συθέμελα, δεν είναι άλλο από την επιστροφή του Φρέντι, του άντρα εκείνου που έκανε κάποτε την καρδιά της να χτυπήσει για πρώτη φορά δυνατά και που της σύστησε το συναίσθημα εκείνο που αποκαλούμε αγάπη, που όσο όμορφο είναι, άλλο τόσο μπορεί να σε πονέσει. Και η Πόουζι πόνεσε πολύ για να δεχθεί την επιστροφή του Φρέντι στη ζωή της, πόσο μάλλον το φλερτ του.

Η ιδέα μιας ερωτικής ιστορίας από το παρελθόν που αναβιώνει δεκαετίες μετά, είναι κάτι που πάντα καταφέρνει να συγκινήσει τους αναγνώστες -ή τους θεατές, αν μιλάμε για κινηματογράφο-, γεγονός διόλου παράξενο, αφού η πλειοψηφία των ανθρώπων έχει μια πρώτη αγάπη που ποτέ δεν ξέχασε. Αυτές οι ανολοκλήρωτες αγάπες είναι που αφήνουν μέσα μας τα πιο βαθιά σημάδια, που μας στοιχειώνουν με στιγμές ευτυχίας που πέρασαν και χάθηκαν, αλλά δεν ξεχάστηκαν, και με τις στιγμές εκείνες που θέλαμε και ονειρευτήκαμε αλλά που δεν προλάβαμε να ζήσουμε. Είναι οι αγάπες εκείνες που άλλοτε χαμογελάμε στη σκέψη της και που άλλοτε δακρύζουμε, με μια πικρή γεύση να φτάνει στην άκρη των χειλιών μας. Και ίσως είναι και οι αγάπες εκείνες που είναι οι πιο δυνατές, επειδή δεν πρόλαβε να τις αλλοιώσει ο χρόνος, δεν έγιναν θύματα της φθοράς, παρά συντηρήθηκαν με τη μαγεία του ονείρου και την αθωότητας των χρόνων εκείνων που τα έδινες όλα χωρίς να σκέφτεσαι και χωρίς πραγματικά να περιμένεις κάτι ως αντάλλαγμα.

Ακριβώς με αυτή την ιδέα "παίζει" και η Riley στη συγκεκριμένη ιστορία, κάνοντάς το με έναν τρόπο άκρως ρεαλιστικό, αληθινό, ανθρώπινο, κάνοντάς μας κι εμάς με τη σειρά μας να ταυτιστούμε με τους ήρωές της, τα συναισθήματά τους και τις αλήθειες τους και άλλοτε να συγκινηθούμε, άλλοτε να νιώσουμε θλίψη, κάποιες φορές πάλι να χαμογελάσουμε ή και να γελάσουμε μαζί τους, και όλα αυτά σε έναν κύκλο συναισθημάτων που στην πραγματικότητα μοιάζει να μην έχει αρχή και τέλος. Και όσο περισσότερο βυθίζεσαι στην πραγματικότητά τους, στο παρελθόν και στο παρόν τους, τόσο περισσότερο συνειδητοποιείς πως κάθε στιγμή μας μέσα στον χρόνο δεν έχει μονάχα μία οπτική, αλλά πολλές περισσότερες, ανάλογα μέσα από ποιο πρίσμα θα επιλέξεις να την κοιτάξεις.

Η Riley έχει μια μοναδική ικανότητα να αφηγείται ιστορίες που μας ταξιδεύουν στον χωροχρόνο, να είναι εξαιρετικά πολυεπίπεδες και πολυδιάστατες, τόσο αφηγηματικά όσο και ως προς την εξέλιξη και την αποδόμηση των ψυχογραφημάτων των ηρώων της, χωρίς ωστόσο να χάνει η ίδια να χάνει τον ρυθμό της και την ίδια στιγμή, οι ιστορίες της αυτές, την ένταση, τη ροή και τη δυναμική τους. Ίσως να μην το θεωρείτε και τόσο δύσκολο, όταν όμως ένα συγγραφέας καλείται να μεταφέρει την αφήγησή τους και τη δράση των χαρακτήρων του μπρος-πίσω στον χρόνο, πρέπει να είναι σε θέση να διατηρήσει τις ισορροπίες και να κάνει διακριτές τις διαφορές ανάμεσα στο παρελθόν και στο παρόν, κάτι που δεν είναι διόλου εύκολο, αλλά που απαιτεί δεξιοτεχνία και συγκέντρωση. Και η Riley, όπως αποδεικνύει για ακόμα μία φορά, τα διαθέτει και τα δύο.

"Το δωμάτιο με τις πεταλούδες", όμως, δεν είναι μόνο μια ρομαντική ιστορία, αλλά κι ένα κοινωνικό μυθιστόρημα που θέτει τις ανθρώπινες σχέσεις στο επίκεντρό της, με έντονες δόσεις μυστηρίου, που συνδέουν το παρελθόν με το παρόν και που στις παρυφές αυτών των δύο κρύβεται ένα μυστικό, το οποίο και λειτούργησε ως ντόμινο, όχι μόνο για την ίδια την Πόουζι και τη ζωή της, αλλά και για τους ανθρώπους γύρω της, με τον καθένα τους να πληρώνει το δικό του τίμημα. Μικρότερο ή μεγαλύτερο, πραγματικά δεν έχει σημασία, γιατί ό,τι έγινε στο παρελθόν δεν μπορεί να αλλάξει, ενώ το μέλλον είναι μπροστά μας, ακόμα και όταν ο χρόνος μας δεν φαντάζει πλέον άπλετος. Και ίσως γι' αυτό το λόγο η Πόουζι να είναι τόσο ιδιαίτερη ως χαρακτήρας, επειδή πάντα έψαχνε το καλό ακόμα και στα δύσκολα, το αξιοποιούσε και προχωρούσε τη ζωή της, πράγμα που καλείται να κάνει και τώρα. Άραγε, θα το πετύχει; Αυτό θα πρέπει να το ανακαλύψετε μόνοι σας.
Βαθμολογία 10/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Lucinda Riley
Μεταφραστής: Αντωνίου Αλέκος
Εκδόσεις: Διόπτρα
Κατηγορία: Ξένη Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2020
Αρ. σελίδων: 640
ISBN: 978-960-653-182-8