Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
«Οι πληγωμένοι άνθρωποι αναγνωρίζουν τους άλλους πληγωμένους ανθρώπους. Είναι σαν μια λέσχη στην οποία δεν θέλεις να είσαι μέλος».
Η ζωή δεν έχει φερθεί καλά στην Μπέγια Γκριμ και ας είναι μόνο δεκαεννέα ετών.
Αλλά αυτό πρόκειται να αλλάξει.
Ξεκινώντας κυριολεκτικά από το τίποτα, έχει καταφέρει να χαράξει πορεία, να διεκδικήσει από τη ζωή της περισσότερα – όλα μόνη της. Η οικογένειά της δεν τη στήριξε ποτέ.
Οι σπουδές της ξεκινούν σε δύο μήνες.
Όμως ο ξαφνικός θάνατος της μητέρας της αφήνει την Μπέγια άστεγη.
Μαθημένη να προσαρμόζεται εύκολα, θα καταφύγει στην τελευταία της λύση, στην παραθαλάσσια πόλη όπου ζει ο πατέρας της, τον οποίο γνωρίζει ελάχιστα. Το πλάνο της είναι ξεκάθαρο: θα περάσει το υπόλοιπο του καλοκαιριού όσο πιο ήρεμα γίνεται, μέχρι να έρθει η στιγμή να αφήσει το παρελθόν πίσω της μια για πάντα.
Όμως ο νέος της γείτονας, ο Σάμσον, έχει άλλα σχέδια.
Οι δυο τους φαινομενικά δεν έχουν τίποτα κοινό. Εκείνη έζησε μέσα στη φτώχεια και στην εγκατάλειψη. Εκείνος γεννήθηκε μέσα στα πλούτη και στα προνόμια.
Όμως η θλίψη κυριαρχεί στη ζωή τους. Όσο και αν το κρύβουν, έχουν πληγωθεί και οι δύο περισσότερο απ’ όσο είναι έτοιμοι να παραδεχτούν.
Η έλξη ανάμεσά τους είναι έντονη, κι ας είναι ολοφάνερο ότι δεν έχει μέλλον η σχέση τους. Και η Μπέγια πρέπει να προσέξει πριν γκρεμίσει τη ζωή που δεν πρόλαβε καν να χτίσει.

Προσωπική άποψη:
Κοντεύουν να περάσουν δέκα χρόνια απ' όταν ήρθα για πρώτη φορά σ' επαφή με τη γραφή της Colleen Hoover κι όμως, μοιάζει σαν να ήταν μόλις χθες, απόδειξη του πόσο γρήγορα περνάει ο χρόνος, χωρίς καν να το καταλαβαίνεις. Κάπως έτσι, από παιδί γίνεσαι έφηβος, από έφηβος ενήλικας, κι όταν κοιτάς πίσω σου όλα μοιάζουν σαν να κύλησαν μέσα σε μερικές μόνο στιγμές. Και ίσως κάποτε να πίστευες πως περνώντας στο επόμενο στάδιο της ζωής θ' άφηνες όλα τα προηγούμενα πίσω, όμως σύντομα συνειδητοποιείς πως βαθιά μέσα σου κρατάς ακόμα ένα κομμάτι αυτού που υπήρξες κάποτε, γιατί αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του ποιος είσαι σήμερα. Οι πρώτες ιστορίες της Hoover, που διάβασα, υπάγονται στο φάσμα της young adult λογοτεχνίας κι απευθύνονται, θεωρητικά, σε άτομα που βρίσκομαι στο μεταβατικό εκείνο σημείο της ζωής τους, όπου όλα αλλάζουν σε αυτήν. Και θεωρητικά, πάλι, μεγαλώνοντας θα έπρεπε τέτοιες ιστορίες να σε αγγίζουν λιγότερο, κι όμως, το κομμάτι αυτό που προανέφερα, σε κάνει να ταυτίζεσαι και να συγκινείσαι το ίδιο σε όποια ηλικία κι αν βρίσκεσαι.

Το "Πληγωμένες καρδιές" εξιστορεί την προσπάθεια της Μπέγια, μιας δεκαεννιάχρονης κοπέλας, να κάνει μια νέα αρχή στη ζωή της, αφήνοντας πίσω της όσα την σημάδεψαν στο παρελθόν. Γιατί η Μπέγια είχε μια ζωή που μόνο εύκολη δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί, αφού ζούσε μόνο με την εθισμένη σε αλκοόλ και ναρκωτικά μητέρα της, η οποία έφυγε από τη ζωή μόλις δύο μήνες πριν να ξεκινήσει τις σπουδές της, γεγονός που την άφησε χωρίς καν μια στέγη πάνω απ' το κεφάλι της. Αντιμέτωπη με τις νέες συνθήκες, αναγκάζεται να μετακομίσει στο σπίτι του πατέρα της, που τον γνωρίζει ελάχιστα, όπου και ζει με τη νέα του σύζυγο και την κόρη της, με τους τρεις τους να την καλοδέχονται, αλλά μ' εκείνη να έχει στο μυαλό της πως το μόνο που πρέπει να κάνει είναι το να περάσει ένα ήρεμο καλοκαίρι, περιμένοντας να ξεκινήσει το πρώτο εξάμηνο των σπουδών της και κατ' επέκτασιν η νέα της ζωή. Όμως η τελευταία φαίνεται να έχει άλλα σχέδια, όπως και ο νέος της γείτονας, ο Σάμσον, που θα φέρει τα πάνω κάτω μέσα της.

Δύο πράγματα ξέρει να κάνει πολύ καλά η Hoover κι αυτά δεν μπορεί να τις τ' αμφισβητήσει κανείς. Το πρώτο είναι οι ήρωές της και τα ψυχογραφήματα αυτών, τα οποία αναπτύσσει κι ερευνεί σε απίστευτο βάθος, χωρίς να σου αφήσει οποιοδήποτε ίχνος δεύτερης σκέψης σχετικά με αυτούς, βυθίζοντάς σε στον κόσμο τους, στα προβλήματά τους, στις δυσκολίες όπου καλούνται ν' αντιμετωπίσουν και που εσύ δεν έχεις άλλη ανάγκη, παρά να τους αγκαλιάσεις και να τους ψιθυρίσεις πως τους καταλαβαίνεις. Το δεύτερο έχει να κάνει με την ουσία που κρύβουν οι ιστορίες της, όσο απλές κι αν μπορεί να φαίνονται με μια πρώτη ανάγνωση, οι οποίες στην πραγματικότητα είναι πολυεπίπεδες και δομημένες με τέτοιον τρόπο, ώστε να σε οδηγήσουν πολύ οργανικά σε μια συγκεκριμένη συλλογιστική πορεία σκέψης, όπου θα καταλήξεις σε πολύ συγκεκριμένα συμπεράσματα. Το βιβλίο αυτό, λοιπόν, δεν αποτελεί εξαίρεση, και παρά την απλοϊκή του φύση, επιτυγχάνει στον απόλυτο βαθμό να ψυχογραφήσει άρτια και ολοκληρωμένα τους χαρακτήρες του, αλλά και να σου προσφέρει ένα αφηγηματικό ταξίδι γεμάτο συναισθήματα, εντάσεις, προβληματισμούς και σκέψεις.

Υπάρχουν δύο διαφορετικές απόψεις στον κόσμο. Η μία λέει πως τα ετερώνυμα έλκονται, δηλαδή τα αντίθετα, αυτά που δεν μοιάζουν σε τίποτα, αλλά που συμπληρώνουν το ένα το άλλο. Η άλλη, πάλι, ισχυρίζεται πως όσοι μοιράζονται κοινά τραύματα, είναι δεμένοι μεταξύ τους με αόρατα νήματα και πως αναπόφευκτα, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, θα έρθουν κοντά, περιβάλλοντας με στοργή και κατανόηση ο ένας τις πληγές του άλλου, έτσι ώστε να φτάσουν στο σημείο, όχι που αυτές να μην υπάρχουν, αλλά που να μην πονάνε καν πια ούτε οι μνήμες που αυτές φέρουν μαζί τους. Η ιστορία -και κατ' επέκτασιν η σχέση- της Μπέγια και του Σάμσον ανήκει ξεκάθαρα στη δεύτερη περίπτωση, θέτοντας παράλληλα το δίλημμα του αν είναι καλύτερο το να έχεις αντιμετωπίσει δυσκολίες στη ζωή, γνωρίζοντας τα πολλαπλά πρόσωπα αυτής, ή του να είσαι προστατευμένος μέσα σε μια φούσκα όπου σε απομακρύνει από την σκληρότητα του κόσμου και δεν σε προετοιμάζει γι' αυτήν, που αναπόφευκτα θα την αντιμετωπίσεις κάποια στιγμή, αλλά χωρίς να έχεις τα εφόδια ν' αντεπεξέλθεις απέναντί της. Προσωπικά, θα ψηφίσω το πρώτο!

Μπορεί το "Πληγωμένες καρδιές" να είναι ο ορισμός του young adult μυθιστορήματος, όμως αυτό διόλου κακό δεν είναι, όχι όταν το υπογράφει μια συγγραφέας όπως η Hoover, η οποία δεν συνηθίζει να μένει στην επιφάνεια των πραγμάτων, αλλά να εμβαθύνει σ' αυτά, βάζοντάς μας πολλές φορές να περπατήσουμε σε μονοπάτια που δεν είναι ευχάριστα, αλλά που έχουν να μας διδάξουν ουσιώδη πράγματα σχετικά με τους ανθρώπους, τις σχέσεις μεταξύ αυτών, τη ζωή, τα όνειρα, το μέλλον, την πορεία μας σ' αυτόν τον κόσμο, που μπορεί να καθοριστεί από παράγοντες που ίσως να μην μας έχουν καν περάσει απ' το μυαλό, αλλά που καλό θα ήταν να μην αγνοούμε. Γιατί η ζωή δεν είναι πάντοτε ένα όμορφο παραμύθι, αλλά δεν μπορεί να είναι και για πάντα μια επίγεια κόλαση, κι αυτό φροντίζει να μας υπενθυμίζει η συγγραφέας μέσα από κάθε της βιβλίο και το ίδιο κάνει και αυτή τη φορά, με τρόπο σπαρακτικό, συγκινητικό, άλλοτε σκληρό κι άλλοτε τρυφερό, αλλά καταφέρνοντας σε κάθε περίπτωση ν' αγγίξει τις πιο ευαίσθητες χορδές μας, χαρίζοντάς μας ένα λογοτεχνικό "ταξίδι" ενηλικίωσης, το οποίο κλείνει με έναν ανατρεπτικό τρόπο που σε καμία περίπτωση δεν περιμένεις.
Βαθμολογία 10/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Colleen Hoover
Μεταφραστής: Γιατράκου Νέλλα
Εκδόσεις: Διόπτρα
Κατηγορία: Ξένη Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2022
Αρ. σελίδων: 336
ISBN: 978-960-653-634-2