Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Κάποιες φορές αυτός που σε αγαπάει περισσότερο είναι και αυτός που σε πληγώνει περισσότερο.
Η ζωή δεν ήταν εύκολη για τη Λίλι, όμως αυτό δεν την εμπόδισε να δουλέψει σκληρά για να εκπληρώσει όλα όσα ονειρευόταν.
Αφού έφυγε από τη μικρή πόλη του Μέιν, σπούδασε, μετακόμισε στη Βοστόνη και άνοιξε τη δική της επιχείρηση. Έτσι, όταν γνωρίζει τον γοητευτικό νευροχειρουργό Ράιλ Κινκέιντ, ξαφνικά η ζωή της φαντάζει πολύ όμορφη για να είναι αληθινή.
Ο Ράιλ είναι δυναμικός, πεισματάρης, ίσως και λίγο αλαζόνας. Όμως είναι και ευαίσθητος, πολύ ευφυής κι έχει αδυναμία στη Λίλι. Και όταν φοράει ρούχα χειρουργείου γίνεται ακόμα πιο γοητευτικός.
Η Λίλι δεν μπορεί να τον βγάλει από το μυαλό της. Ωστόσο η τεράστια απέχθειά του για τις σχέσεις είναι ανησυχητική. Και παρόλο που η Λίλι γίνεται η εξαίρεση στον κανόνα του, δεν μπορεί να μην αναρωτηθεί για ποιο λόγο ο Ράιλ απέφευγε να δεσμευτεί.
Όμως δεν την κατακλύζουν μόνο τα ερωτηματικά για τη σχέση της αλλά και οι σκέψεις της για τον Άτλας Κόριγκαν – τον πρώτο της έρωτα που τη δένει με το παρελθόν που άφησε πίσω της.
Ήταν η αδελφή ψυχή και ο προστάτης της. Όταν ξαναεμφανίζεται, ξαφνικά ό,τι έχει χτίσει η Λίλι με τον Ράιλ απειλείται…

Προσωπική άποψη:
Αν υπάρχει μία πλατφόρμα κοινωνικής δικτύωσης και διαμοιρασμού υλικού την οποία να σιχαίνομαι, αναμφίβολα είναι εκείνη του TikTok, η οποία θεωρώ πως έχει καλλιεργήσει πολύ λανθασμένα πρότυπα και έχει διαστρεβλώσει εντελώς τον όρους "προβολή" και "πρωτότυπο περιεχόμενο", βάζοντας κόσμο να κάνει καραγκιοζιλίκια προκειμένου ν' αποκτήσει followers, από τους οποίους νιώθει να εξαρτάται μεγάλο μέρος της ζωής και της αξίας της προσωπικότητάς του. Αλλά αυτό είναι μια καθαρά προσωπική εκτίμηση, και άσχετη με το θέμα μας, απλά μου δόθηκε η ευκαιρία να το κάνω, οπότε... γιατί όχι; Ωστόσο, πρέπει να του αναγνωρίσω κι ένα πολύ δυνατό του στοιχείο, αυτό του να καθορίζει τις τάσεις, κι όταν αυτός ο καθορισμός επηρεάζει και τον λογοτεχνικό χώρο, με αγαπημένους συγγραφείς να κερδίζουν την προβολή και την αναγνώριση που τους αξίζει, τότε δεν μπορώ να μην χαίρομαι. Μια τέτοια περίπτωση, λοιπόν, είναι και το "Τελειώνει με εμάς", της αγαπημένης μου Colleen Hoover, που έχει προκαλεί διεθνή πάταγο και όχι άδικα.

Όπως έχουμε ξαναπεί, μέσα απ' αυτή την ιστοσελίδα -και όχι μόνο-, η ενδοοικογενειακή βία και η βία κατά των γυναικών, εν έτη 2022, είναι ένα φαινόμενο που φαίνεται να λαμβάνει όλο και μεγαλύτερες διαστάσεις μέρα με τη μέρα, με τα σχετικά περιστατικά να αυξάνονται δραματικά αντί να μειώνονται, ή ακόμα και να εξαλείφονται. Η κατάσταση αυτή φαίνεται να έχει εμπνεύσει πάρα πολλούς δημιουργούς και καλλιτέχνες, με τον καθέναν από αυτούς να προσπαθεί ν' αναδείξει μέσα από το έργο του την πιο σκοτεινή μεριά της βίας αυτής, τον αντίκτυπο και τα αποτελέσματα που αυτή μπορεί να φέρει, αλλά και το που μπορεί να οδηγήσει, όχι μόνο τους θύτες, αλλά και τα ίδια τα θύματα, τα περισσότερα εκ των οποίων είναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, τους γνωρίζουμε, τους αντικρίζουμε καθημερινά, έχουν επαφές μαζί τους, αλλά στην πραγματικότητα δεν τους βλέπουμε, ή κάνουμε πως δεν τους βλέπουμε, γιατί τότε θα πρέπει να παραδεχτούμε τι υπάρχει πίσω από αυτούς και πως εμείς δεν κάνουμε τίποτα για να βοηθήσουμε να τερματιστεί η κόλαση που ζουν ορισμένοι πίσω από καλά κλειστές πόρτες.

Η Λίλι έχει μια ζωή που φαντάζει ιδανική. Έχει καταφέρει να πραγματοποιήσει όλα της τα όνειρα και να επιτύχει όλους τους στόχους της, όχι επειδή κάποιος της χαρίστηκε, αλλά γιατί δούλεψε σκληρά γι' αυτά. Κι εκεί που η ζωή της δεν φαντάζει πως θα μπορούσε να γίνει καλύτερη, γνωρίζει τον γοητευτικό Ράιλ Κινκέιντ, επιτυχημένο νευροχειρουργό και αμέσως κατακτά τις σκέψεις της και αδυνατεί να τον βγάλει από το μυαλό της. Ο Ράιλ φαίνεται να είναι τέλειος, εκτός από μια μικρή λεπτομέρεια. Δεν του αρέσουν οι σχέσεις και δεσμεύσεις, όμως η Λίλι δεν θ' αργήσει να γίνει η εξαίρεση στον κανόνα του και δεν θα μπορέσει να μην αναρωτηθεί από που πήγαζε ο προηγούμενος αρνητισμός του. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ο Άτλας, ο πρώτος της έρωτας, εκείνος που την κρατάει άρρηκτα συνδεδεμένη με το παρελθόν της και τα μυστικά που αυτό φέρει μαζί του, επιστρέφει στη ζωή της και όλα όσα με κόπο έχει χτίσει μοιάζουν ν' απειλούνται κάτω από το βάρος της παρουσίας του, με τη Λίλι να συνειδητοποιεί για πρώτη φορά πόσο εύθραυστη μπορεί να είναι η τέλεια ευτυχία.

Η κακοποίηση είναι ένα θέμα που κανείς δεν μπορεί να κατανοήσει απόλυτα, όχι αν δεν έχει βρεθεί στη θέση του θύματος. Όταν βρισκόμαστε έξω από μια κατάσταση, είναι πολύ εύκολο να κρίνουμε και να ρωτήσουμε: "γιατί δεν έφυγες;", "γιατί δεν μίλησες σε κάποιον;", "γιατί το ανέχεσαι όλο αυτό;". Ερωτήσεις που βγαίνουν αβίαστα και που ακόμα κι αν λάβουμε απαντήσεις σε αυτές, το πιθανότερο είναι να μην μας ικανοποιήσουν γιατί δεν θα μπορέσουμε να κατανοήσουμε την αλήθεια αυτών. Η Hoover, λοιπόν, εμπνευσμένη από μια προσωπική της ιστορία, αφηγείται την ιστορία της εστιάζοντας σε όλους όσοι εμπλέκονται σε αυτήν, αλλά επικεντρώνεται λίγο περισσότερο στη Λίλι, θέλοντας να μας κάνει να καταλάβουμε πόσο διαφορετικά βιώνει ένα θύμα την κατάσταση όταν βρίσκεται μέσα σε αυτήν, πολύ περισσότερο όταν τρέφει συναισθήματα για τον θύτη του, όσο στρεβλό και λάθος κι αν φαντάζει αυτό. Γιατί οι άνθρωποι, όπως και οι σχέσεις ανάμεσα σε αυτούς, δεν βρίσκονται στη ζώνη του λευκού και του μαύρου, αλλά κινούνται στο φάσμα άλλων που βρίσκονται ανάμεσά τους, ακροβατώντας και παραπατώντας, γέρνοντας πότε στο ένα και πότε στο άλλο, βιώνοντας πότε μικρά θαύματα και πότε μεγάλα δράματα.

Οι εξομολογήσεις της Λίλι νομίζω πως είναι από τις πιο δυνατές στιγμές του βιβλίου αυτού, από εκείνες που δεν γίνεται να μην σε συγκινήσουν και να μην σου φέρουν δάκρυα στα μάτια, αφού είναι εκείνες που σε φέρνουν πιο κοντά της, σε καλούν να εισχωρήσεις στο μυαλό και στην καρδιά της, να κατανοήσεις τις σκέψεις, τα συναισθήματά της, όλα μπερδεμένα σε ένα κουβάρι που κάποιος το κλωτσάει κι αυτό χτυπιέται ανάμεσα στο σωστό και στο λάθος, καταλήγοντας συνεχώς σε μια γκρίζα ζώνη όπου όλα είναι συγκεχυμένα και τίποτα δεν είναι ξεκάθαρο. Γιατί, όπως λέει και η συγγραφέας, οι άνθρωποι δεν χωρίζονται σε καλούς και κακούς, είναι απλά άνθρωποι που κάποιες φορές κάνουν κακά πράγματα και ίσως μερικά δευτερόλεπτα να είναι αρκετά για να βγάλει κάποιος τον χειρότερό του εαυτό. Κι εκεί είναι που γεννιέται το μεγάλο ερώτημα; Μπορείς να συγχωρήσεις κάποιον που σε έβλαψε, που σε πλήγωσε, που με τον τρόπο του σε σημάδεψε για πάντα; Κι άραγε τι είναι πιο δύσκολο; Το να τον συγχωρήσεις χωρίς να το σκεφτείς πολύ ή να ζητάς πολλά, ή να προσπαθήσεις να πείσεις την καρδιά σου να μην το κάνει, για να μην κινδυνέψεις να βυθιστείς σε μια άβυσσο;

Ο Charles Bukowski είπε κάποτε: «Βρες αυτό που αγαπάς και άφησέ το να σε σκοτώσει». Αυτή ήταν μια φράση που τριγύριζε συνεχώς στο μυαλό μου όσο διάβαζα το βιβλίο αυτό και κάθε σκέψη που έκανα με οδηγούσε σε μία επόμενη, χωρίς, ωστόσο, να είμαι βέβαιη πως είχα και τις ανάλογες απαντήσεις. Η Hoover δεν αφήνει τον ρομαντισμό στην άκρη, παρά το βαρύ θέμα της ιστορίας της, και ίσως αυτό να βάλει κάποιους στη διαδικασία να σκεφτούν πως ρομαντικοποιεί τη βία, αλλά προσωπικά δεν το πιστεύω. Αφηγούμενη μια ιστορία που εν μέρη την έχει ζήσει, μας καλεί να δούμε την αλήθεια μιας ιστορίας που ίσως να μας είναι οικεία, αλλά από μία άλλη οπτική. Και σίγουρα δεν μας ζητάει να εγκρίνουμε, πόσο μάλλον να επικροτήσουμε ορισμένα γεγονότα και καταστάσεις, αλλά να τ' αντικρούσουμε μέσα από ένα πρίσμα που ίσως να μην είχαμε φανταστεί ή που να μην προσπαθήσαμε ποτέ να το κάνουμε, ακόμα κι αν μας δόθηκε η δυνατότητα.

Η Hoover είναι μια συγγραφέας που ακόμα και μέσα από τις πιο απλές ιστορίες της, προσπαθεί να θίγει σύγχρονα κοινωνικά και ανθρωπιστικά ζητήματα και για εμένα το καταφέρνει με έναν μοναδικό τρόπο, καταφέρνοντας να συγκινήσει έστω και λίγο ακόμα και τους πιο κυνικούς αναγνώστες. Ναι, μπορεί οι ιστορίες αυτές να είναι ρομαντικές στον άξονά τους, όμως γύρω απ' αυτόν διακλαδώνονται μονοπάτια που μας οδηγούν σε πολύ σοβαρούς προορισμούς, οι οποίες μας προσφέρουν τροφή για σκέψη, μας προβληματίζουν, μας κάνουν να σκεφτόμαστε "τι θα γινόταν αν"... αν εμείς αντιμετωπίζαμε μια παρόμοια κατάσταση, αν εμείς βιώναμε ανάλογα συναισθήματα, αν εμείς βρισκόμαστε σε ανάλογα διλήμματα, που ξεκάθαρη απάντηση δεν μπορούν να έχουν, γιατί η καρδιά του καθενός είναι διαφορετική και το πως χτυπά καθορίζει το ποιο μονοπάτι θα επιλέξει στο τέλος. Η καρδιά μπορεί να μην ξέρει πάντοτε ποιο μονοπάτι να επιλέξει, και μπορεί όταν το κάνει να μην είναι το σωστό για τους άλλους, αλλά ίσως τελικά ν' αρκεί να είναι σωστό για εκείνη.
Βαθμολογία 10/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Colleen Hoover
Μεταφραστής: Γιατράκου Νέλλα
Εκδόσεις: Διόπτρα
Κατηγορία: Ξένη Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2021
Αρ. σελίδων: 408
ISBN: 978-960-653-579-6