Συνοπτική περίληψη του έργου:
Ο Henry Roth εργάζεται ως κτηνίατρος σε ένα υδρόβιο πάρκο της Hawaii και σαν hobby έχει να γνωρίζει τουρίστριες, να τις ρίχνει στο κρεβάτι και με αριστοτεχνικούς τρόπους να μην τις βλέπει ξανά.
Ξαφνικά θα γνωρίσει τη Lucy που θα τον γοητεύσει και θα τον κάνει να κολλήσει μαζί της ξεχνώντας τον κανόνα του να μην μπλέκει συναισθηματικά με ντόπιες.
Έχοντας κανονίσει να ξαναβρεθούν την επόμενη μέρα τον περιμένει μια δυσάρεστη έκπληξη. Η Lucy πάσχει από μια μορφή αμνησίας και ζει την ίδια μέρα ξανά και ξανά με αποτέλεσμα να μην το θυμάται.
Τώρα ο Henry καλείται να τη διεκδικεί και να προσπαθεί να την κερδίσει κάθε μέρα απ’ την αρχή.
Προσωπική άποψη:
Χάρηκα πολύ όταν την περασμένη βδομάδα η συγκεκριμένη ταινία προβλήθηκε από το Mega. Την είχα δει σε DVD προ τριετίας κι η αίσθηση που μου άφησε ήταν η καλύτερη. Ξεκινάει ως κωμωδία με τον σεξιστή Henry ο οποίος ζει τη ζωή του με πολλαπλές προσωπικότητες, για να καταλήξει σε μια ταινία ρομαντική που καταφέρνει ν’ αγγίξει τις πιο ευαίσθητες χορδές, να συγκινήσει και να προβληματίσει.
Δεν έχουμε να κάνουμε με άλλη μια κωμωδία του κιλού απ’ αυτές που μας έχει συνηθίσει ο Αμερικάνικος κινηματογράφος. Παρά τις μεγάλες δόσεις χιούμορ που δέχεται ο θεατής οι οποίες είναι ιδιαίτερα έξυπνες κι ευφάνταστες, έρχεται κάποια στιγμή αντιμέτωπος με μια κατάσταση που μέσα στην κωμικότητά της, έχει έναν ιδιαίτερα δραματικό τόνο. Σε κάνει να σκέφτεσαι “Τι θα έκανα αν ήμουνα στη θέση τους;”. Και πραγματικά... θα μπορούσε κάποιος από εμάς ν’ αντεπεξέλθει σε μια τέτοια κατάσταση; Θα είχε κανείς από ‘μας το κουράγιο και την ψυχική δύναμη είτε να ξεκινάει τη ζωή του κάθε μέρα απ’ την αρχή έχοντας ξεχάσει ένα σημαντικό κομμάτι της, είτε ν’ αγαπάει έναν άνθρωπο τόσο πολύ που κάθε μέρα για μια ολόκληρη ζωή να χρειάζεται να τον ξανακερδίσει απ’ την αρχή;
Η πρωτοτυπία του σεναρίου είναι δεδομένη λόγω της θεματολογίας που ξεφεύγει απ’ τα κλισέ των χαζορομαντικών κομεντί. Ως κεντρική ιδέα μπορεί να μοιάζει με το “Memento” αλλά σίγουρα δεν έχουν καμία σχέση συνολικά. Δεν προσπαθεί να βγάλει γέλιο με τις συνήθεις χυδαιολογίες, αλλά με καθημερινές καταστάσεις (εξαιρουμένων απειροελάχιστων άλλων) που λίγο πολύ όλοι τις έχουμε βιώσει. Και το βιώνουμε και τώρα ειδικά μέσω των δευτερευόντων ρόλων που μοιάζουν με καρικατούρες τις καθημερινότητάς μας. Το σημαντικότερο όμως είναι όπως ήδη προανέφερα ότι μέσα απ’ όλη αυτή την κατάσταση, καταφέρνει να συγκινήσει και να σε κάνει να δεις τη ζωή διαφορετικά και να σκεφτείς κάποια πράγματα με μια λογική διαφορετική.
Ο Adam Sandler στο ρόλο του Henry, δεν ξεφεύγει απ’ το κωμικό στοιχείο των ρόλων που συνήθως καλείται να υποστηρίξει. Αν κι αποτελεί εγγύηση σε τέτοιους ρόλους, εμένα προσωπικά, όχι πως δεν μου αρέσει, απλά δε με κάνει να σκίσω και το στρινγκ μου απ’ τον ενθουσιασμό μου. Στην προκειμένη περίπτωση βέβαια, κατάφερε να μου δώσει και κάτι το διαφορετικό. Όχι απόλυτα, αλλά εν μέρη με έπεισε σε συναισθηματικό επίπεδο. Απ’ την άλλη η Drew Barrymore, δεν ξέρω γιατί, αλλά τα τελευταία χρόνια έχει κάτι που μ’ αρέσει πολύ. Εντάξει... μπορεί να μην είναι Julia Roberts, αλλά το σίγουρο είναι ότι βγάζει κάτι γλυκό κι ενδιαφέρον. Και πάνω απ’ το κωμικό στοιχείο, κατάφερε με τον καλύτερο τρόπο να βγάλει προς τα έξω και να εκφράσει το συναισθηματικό και ταυτόχρονα δραματικό κομμάτι της ταινίας. Σ’ αυτό το σημείο θα ήθελα να δώσω τα εύσημα σ’ αυτόν που έκανε την επιλογή των δεύτερων ρόλων. Απ’ τη μία ο ψευδός μποντιμπιλνταράς και βλάκας αδερφός της Lucy κι η ανοργασμικιά συνάδελφος του Henry κι απ’ την άλλη οι Χαβανέζοι χαρακτήρες με πρώτο και καλύτερο τον παλαβό φίλο του Henry με τα απίστευτα παιδιά του που τον συνοδεύουν παντού.
Ανάλαφρη ως ένα σημείο, αστεία, γλυκιά, τρυφερή, συγκινητική κι ευχάριστη. Γενικά μια ταινία που προσφέρει αυτό που υπόσχεται. Να διασκεδάσει και να μην κλαις τις δύο ώρες που ξόδεψες για να τη δεις. Δείτε την! Πραγματικά αξίζει τον κόπο. Κι αναλογιστείτε ως που μπορεί να φτάσει κανείς γι’ αυτό που αγαπάει και τη δύναμη μπορεί να έχει το υποσυνείδητο έστω και μέσα από μεγάλες δυσκολίες (όσοι το έχουν δει καταλαβαίνουν τι εννοώ).
Ο Henry Roth εργάζεται ως κτηνίατρος σε ένα υδρόβιο πάρκο της Hawaii και σαν hobby έχει να γνωρίζει τουρίστριες, να τις ρίχνει στο κρεβάτι και με αριστοτεχνικούς τρόπους να μην τις βλέπει ξανά.
Ξαφνικά θα γνωρίσει τη Lucy που θα τον γοητεύσει και θα τον κάνει να κολλήσει μαζί της ξεχνώντας τον κανόνα του να μην μπλέκει συναισθηματικά με ντόπιες.
Έχοντας κανονίσει να ξαναβρεθούν την επόμενη μέρα τον περιμένει μια δυσάρεστη έκπληξη. Η Lucy πάσχει από μια μορφή αμνησίας και ζει την ίδια μέρα ξανά και ξανά με αποτέλεσμα να μην το θυμάται.
Τώρα ο Henry καλείται να τη διεκδικεί και να προσπαθεί να την κερδίσει κάθε μέρα απ’ την αρχή.
Προσωπική άποψη:
Χάρηκα πολύ όταν την περασμένη βδομάδα η συγκεκριμένη ταινία προβλήθηκε από το Mega. Την είχα δει σε DVD προ τριετίας κι η αίσθηση που μου άφησε ήταν η καλύτερη. Ξεκινάει ως κωμωδία με τον σεξιστή Henry ο οποίος ζει τη ζωή του με πολλαπλές προσωπικότητες, για να καταλήξει σε μια ταινία ρομαντική που καταφέρνει ν’ αγγίξει τις πιο ευαίσθητες χορδές, να συγκινήσει και να προβληματίσει.
Δεν έχουμε να κάνουμε με άλλη μια κωμωδία του κιλού απ’ αυτές που μας έχει συνηθίσει ο Αμερικάνικος κινηματογράφος. Παρά τις μεγάλες δόσεις χιούμορ που δέχεται ο θεατής οι οποίες είναι ιδιαίτερα έξυπνες κι ευφάνταστες, έρχεται κάποια στιγμή αντιμέτωπος με μια κατάσταση που μέσα στην κωμικότητά της, έχει έναν ιδιαίτερα δραματικό τόνο. Σε κάνει να σκέφτεσαι “Τι θα έκανα αν ήμουνα στη θέση τους;”. Και πραγματικά... θα μπορούσε κάποιος από εμάς ν’ αντεπεξέλθει σε μια τέτοια κατάσταση; Θα είχε κανείς από ‘μας το κουράγιο και την ψυχική δύναμη είτε να ξεκινάει τη ζωή του κάθε μέρα απ’ την αρχή έχοντας ξεχάσει ένα σημαντικό κομμάτι της, είτε ν’ αγαπάει έναν άνθρωπο τόσο πολύ που κάθε μέρα για μια ολόκληρη ζωή να χρειάζεται να τον ξανακερδίσει απ’ την αρχή;
Η πρωτοτυπία του σεναρίου είναι δεδομένη λόγω της θεματολογίας που ξεφεύγει απ’ τα κλισέ των χαζορομαντικών κομεντί. Ως κεντρική ιδέα μπορεί να μοιάζει με το “Memento” αλλά σίγουρα δεν έχουν καμία σχέση συνολικά. Δεν προσπαθεί να βγάλει γέλιο με τις συνήθεις χυδαιολογίες, αλλά με καθημερινές καταστάσεις (εξαιρουμένων απειροελάχιστων άλλων) που λίγο πολύ όλοι τις έχουμε βιώσει. Και το βιώνουμε και τώρα ειδικά μέσω των δευτερευόντων ρόλων που μοιάζουν με καρικατούρες τις καθημερινότητάς μας. Το σημαντικότερο όμως είναι όπως ήδη προανέφερα ότι μέσα απ’ όλη αυτή την κατάσταση, καταφέρνει να συγκινήσει και να σε κάνει να δεις τη ζωή διαφορετικά και να σκεφτείς κάποια πράγματα με μια λογική διαφορετική.
Ο Adam Sandler στο ρόλο του Henry, δεν ξεφεύγει απ’ το κωμικό στοιχείο των ρόλων που συνήθως καλείται να υποστηρίξει. Αν κι αποτελεί εγγύηση σε τέτοιους ρόλους, εμένα προσωπικά, όχι πως δεν μου αρέσει, απλά δε με κάνει να σκίσω και το στρινγκ μου απ’ τον ενθουσιασμό μου. Στην προκειμένη περίπτωση βέβαια, κατάφερε να μου δώσει και κάτι το διαφορετικό. Όχι απόλυτα, αλλά εν μέρη με έπεισε σε συναισθηματικό επίπεδο. Απ’ την άλλη η Drew Barrymore, δεν ξέρω γιατί, αλλά τα τελευταία χρόνια έχει κάτι που μ’ αρέσει πολύ. Εντάξει... μπορεί να μην είναι Julia Roberts, αλλά το σίγουρο είναι ότι βγάζει κάτι γλυκό κι ενδιαφέρον. Και πάνω απ’ το κωμικό στοιχείο, κατάφερε με τον καλύτερο τρόπο να βγάλει προς τα έξω και να εκφράσει το συναισθηματικό και ταυτόχρονα δραματικό κομμάτι της ταινίας. Σ’ αυτό το σημείο θα ήθελα να δώσω τα εύσημα σ’ αυτόν που έκανε την επιλογή των δεύτερων ρόλων. Απ’ τη μία ο ψευδός μποντιμπιλνταράς και βλάκας αδερφός της Lucy κι η ανοργασμικιά συνάδελφος του Henry κι απ’ την άλλη οι Χαβανέζοι χαρακτήρες με πρώτο και καλύτερο τον παλαβό φίλο του Henry με τα απίστευτα παιδιά του που τον συνοδεύουν παντού.
Ανάλαφρη ως ένα σημείο, αστεία, γλυκιά, τρυφερή, συγκινητική κι ευχάριστη. Γενικά μια ταινία που προσφέρει αυτό που υπόσχεται. Να διασκεδάσει και να μην κλαις τις δύο ώρες που ξόδεψες για να τη δεις. Δείτε την! Πραγματικά αξίζει τον κόπο. Κι αναλογιστείτε ως που μπορεί να φτάσει κανείς γι’ αυτό που αγαπάει και τη δύναμη μπορεί να έχει το υποσυνείδητο έστω και μέσα από μεγάλες δυσκολίες (όσοι το έχουν δει καταλαβαίνουν τι εννοώ).
Βαθμολογία 7,5/10
Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Κάθε Φορά, Πρώτη Φορά
Είδος: Κωμωδία
Σκηνοθέτης: Peter Segal
Πρωταγωνιστές: Adam Sandler, Drew Barrymore, Sean Astin, Missi Pyle, Rob Schneider
Παραγωγή: 2004
Διάρκεια: 106’
Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Κάθε Φορά, Πρώτη Φορά
Είδος: Κωμωδία
Σκηνοθέτης: Peter Segal
Πρωταγωνιστές: Adam Sandler, Drew Barrymore, Sean Astin, Missi Pyle, Rob Schneider
Παραγωγή: 2004
Διάρκεια: 106’
4 Σχόλια:
Φοβερή κωμωδία και δεν είναι πολύ γνωστή έχω την εντύπωση. Εκτός από τον ήρωα του memento και τον φίλο του nemo (απώλεια προσωρινής μνήμης νομίζω λένε την πάθηση τους), μου θυμίζει και την ημέρα της μαρμόττας (τίποτε το παθολογικό εδώ). Κρίμα που δεν είναι πιο γνωστή.
Φίλε Ιορδάνη συμφωνώ... Κι εμένα μου άρεσε πολύ! Τη βρήκα πρωτότυπη, γλυκιά, έξυπνη κι ευφάνταστη. Όσο για το πρόβλημα της ηρωίδας σωστά, απώλεια προσωρινής μνήμης ονομάζεται.
ine i pio orea tenia apo ts sines8imatikes p eco dei. os tora <3
Είναι όντως καλή! :)
Δημοσίευση σχολίου