Συνοπτική περίληψη του έργου:
Οι επιζήσαντες ενός αεροπορικοί δυστυχήματος στις χιονισμένες Άνδεις προσπαθούν να μείνουν ζωντανοί μέχρι τα σωστικά συνεργεία να τους εντοπίσουν.
Όταν μαθαίνουν ότι οι έρευνες σταμάτησαν, αποφασίζουν να κάνουν ότι χρειαστεί προκειμένου να μην πεθάνουν εκεί.
Μέχρι που τρεις απ’ αυτούς σε μια απέλπιδα προσπάθεια, αποφάσισαν να πάρουν τη ζωή τη δικιά τους και των υπολοίπων στα χέρια τους.

Προσωπική άποψη:
Πρέπει να ήμουν γύρω στα 13 όταν είδαν πρώτη φορά αυτή την ταινία. Από τότε και μέσα στα 10 χρόνια που μεσολάβησαν δεν θυμάμαι πόσες φορές ακόμα την είδα. Σίγουρα όμως ήταν πολλές! Έτσι και πριν μερικές μέρες! Κι αναρωτιέμαι... με ενθουσίασε και με συγκλόνισε εξαιτίας του ότι είναι μια πολύ ωραία ταινία ή εξαιτίας του ότι είναι πραγματική ιστορία;

Ήταν 13 Οκτώβρη του 1972 όταν το αεροπλάνο που μετέφερε τους παίχτες της εθνικής ομάδας ράγκμπι της Ουρουγουάης έπεσε πάνω στις Άνδεις. Κάποιοι επιβάτες πέθαναν με την πτώση, όμως κάποιοι άλλοι επέζησαν. Κι αναγκασμένοι για να συνεχίσουν να επιβιώνουν επί βδομάδες σε θερμοκρασία υπό του μηδενός, άντεξαν το αδιανόητο κάνοντας το αδύνατο δυνατό. Κάνοντας κάτι που δεν είχαν φανταστεί ούτε στον χειρότερο εφιάλτη τους.

Κανιβαλισμός και διλήμματα επιβίωσης! Μια ιστορία που συντάραξε την κοινή γνώμη της εποχής όταν έγινε γνωστό πως κατάφεραν να επιζήσαντες, κατάφεραν αν επιβιώσουν τρώγοντας τους νεκρούς συνεπιβάτες τους. Κι όχι άδικα! Το να το βλέπεις σε μια ταινία ίσως δεν προκαλεί καμία αίσθηση φρίκης. Αν όμως αναλογιστείς ότι αυτό το περιστατικό έχει συμβεί στην πραγματικότητα, ότι άνθρωποι αναγκάστηκαν να φάνε ομοίους τους για να επιβιώσουν, ότι ξέχασαν το στοιχείο αυτό της φύσης που μας διαχωρίζει απ’ τα ζώα προκειμένου να μην πεθάνουν και να μπορέσουν να γυρίσουν πίσω, στον κόσμο, ότι ανέπτυξαν το ένστικτο της αυτοσυντήρησης τόσο ώστε να κάνουν το αδιανόητο, τότε μόνο μπορείς να καταλάβεις το μεγαλείο, το ανατριχιαστικό μεγαλείο αυτής της ιστορίας και κατά συνέπεια αυτής της ταινίας.

Η σκηνοθεσία άρτια κι ιδιαίτερα έξυπνη, βοηθάει στην όσο δυνατόν καλύτερη αναβίωση του περιστατικού. Παρά τη νοσηρότητα του θέματος, ο Frank Marshall καταφέρνει να κάνει μια συναρπαστική περιπέτεια που κόβει την ανάσα με τα αποσβωλοτικά πλάνα των ψυχρών Άνδεων, των τρομοκρατημένων επιζησάντων, την αναβίωση των αντίξοων καιρικών συνθηκών. Μπορεί να φαντάζει αργή –ίσως να είναι κι ελάχιστα μεγαλύτερη απ’ όσο θα έπρεπε-, όταν όμως τα τετραγωνικά μέτρα μέσα στα οποία μπορείς να κινηθείς κι οι εξελίξεις μηδαμινές αυτό είναι αναμενόμενο και φαντάζει πταίσμα.

Η αναπαράσταση του ψυχρού περιβάλλοντος των Άνδεων είναι πειστικότατη και το κλίμα αισθάνεσαι ότι μεταφέρεται σ’ όλο σου το κορμί κάνοντάς το να παγώνει. Η σκηνή της συντριβής του αεροπλάνου όπου κόπηκε στη μέση αλλά παρ’ όλα ταύτα το μπροστινό μέρος συνέχισε να πετάει για μερικά χιλιόμετρα είναι εντυπωσιακή και πειστική, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς τα οπτικοακουστικά μέσα αναπαραγωγής οπτικών εφέ που υπήρχαν εκείνη την εποχή.

Κι όπως είναι λογικό, σε μια τέτοια ταινία δεν είναι εύκολο να ξεχωρίσει κανείς πρωταγωνιστικούς και δευτερεύοντες ρόλους. Όλοι μοιράζονται το ίδιο φορτίο και την ίδια αναγνώριση, είτε είναι δημοφιλέστεροι, είτε όχι. Δεν μου λέει τίποτα το ότι έπαιζαν οι αμούστακοι ακόμα Ethan Hawke, Vincent Spano και Josh Hamilton. Τόσο στα μάτια αυτών όσο και στων υπολοίπων, κατάφερα να δω την απόγνωση και τον τρόμο, έτσι όπως πρέπει να τον ένιωσαν κι εκείνη που πραγματικά το βίωσαν. Κι όταν έχουμε να κάνουμε με μια ταινία όπου βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα, αυτό είναι πολύ σημαντικό.

Αν κάποιος το δει απλά σαν μία περιπέτεια, με βάση τα σύγχρονα δεδομένα, μπορεί να του φανεί έως αδιάφορη. Αν όμως κάποιος την δει σαν αυτό που είναι, σαν μια αναπαράσταση δηλαδή ενός πραγματικού γεγονότος, τότε θα βγει κερδισμένος. Κι αυτό γιατί θα καταφέρει να διεισδύσει σ’ ένα έργο που πέραν της καλής σκηνοθεσίας και των σπαρακτικών σε ορισμένα σημεία ερμηνειών, έχει να περάσει και μηνύματα ζωής. Να αποδείξει ότι δεν υπάρχουν όρια κι όταν παίζεται η ζωή σου, όταν αυτή κρέμεται από μια κλωστή, καμία πράξη δεν είναι υπερβολική για να μπορέσεις να την σώσεις. Γιατί η ζωή είναι όμορφη κι ακριβώς γι’ αυτό δεν πρέπει να παραιτείσαι εύκολα. Απ’ τα κινηματογραφικά αριστουργήματα του 20ου αιώνα. Όχι γιατί είναι η καλύτερη ταινία που έχω δει ποτέ, αλλά σίγουρα είναι απ’ τις πιο συγκλονιστικές.
Βαθμολογία 9/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Οι Επιζήσαντες
Είδος: Περιπέτεια
Σκηνοθέτης: Frank Marshall
Πρωταγωνιστές: Ethan Hawke, Vincent Spano, Josh Hamilton, Bruce Ramsay, John Newton
Παραγωγή: 1993
Διάρκεια: 120’

Σχετικά sites που αξίζουν τον κόπο:
http://en.wikipedia.org/wiki/Alive_(1993_film)
http://www.imbd.com/title/tt0106246/