Συνοπτική περίληψη του έργου:
Τον τρόμο σκόρπισε πριν από 30 χρόνια στο Derry μια σειρά μυστηριωδών δολοφονιών κι εξαφανίσεων παιδιών. Μόνο που τα αποτρόπαια αυτά εγκλήματα δεν έγιναν από ανθρώπινο χέρι.
Μια ομάδα παιδιών, αντιμετώπισαν αυτή τη φρίκη στα δώδεκά τους χρόνια, ανακάλυψαν τι κρυβόταν πίσω από τα γεγονότα που στοίχειωναν τη ζωή τους. Ήταν το Αυτό, που πολέμησαν και νόμιζαν ότι νίκησαν.
30 χρόνια αργότερα, ενήλικοι πια και πετυχημένοι, καλούνται να επιστρέψουν πίσω στην γενέτειρά τους όταν το Αυτό επιστρέφει ακόμα πιο εφιαλτικό κι ανατριχιαστικό από πριν με σκοπό να το νικήσουν μια και καλή. Ν’ αναμετρηθούν με το ανατριχιαστικό παρελθόν και το ακόμα πιο ανατριχιαστικό παρόν.

Προσωπική άποψη:
“Hi, Giota! Aren’t you gonna say hello? Come on bucko! Don’t you want a balloon?”. “No thanks”, θα έλεγα εγώ “I need my hands and my legs”. Δεν συμπαθούσα ποτέ τους clown. Από μικρό παιδί μου έβγαζαν κάτι απόκοσμο κι αποκρουστικό. Κι από τη στιγμή βέβαια είδα αυτή την ταινία στα 9 μου χρόνια για πρώτη φορά, άρχισαν να μου φαίνονται ακόμα πιο αποκρουστικοί. Θα μου πείτε τώρα πως το είδα τόσο μικρή... Υποθέτω πως οι γονείς μου ή δεν κατείχαν από παιδοψυχολογία ή ήθελαν να χαλιναγωγήσω τους φόβους μου. Ό,τι κι αν ήταν, τα θρίλερ από τότε κατέχουν μια υψηλή θέση στις κινηματογραφικές μου επιλογές.

Λόγω του νεαρού της ηλικίας μου τότε, δεν ντρέπομαι να πω πως είχα πάθει μεγάλη πλάκα από τον φόβο μου. Ας μου επιτραπεί η έκφραση “χέστηκα πάνω μου” (που λέει ο λόγος), για αρκετά βράδια έβλεπα εφιάλτες, με αποτέλεσμα να κατασκηνώσω στο κρεβάτι των γονιών μου. Μεγαλώνοντας και ξαναβλέποντάς το ξανά και ξανά, κατάλαβα ότι η ταινία πέτυχε ακριβώς αυτό που ήθελε. Να ξυπνήσει τον φόβο! Όλοι μας έχουμε φοβίες! Φοβίες που τις περισσότερες φορές κρύβουμε μέσα μας από τα παιδικά μας χρόνια μέχρι τις τελευταίες στιγμές της ζωής μας. Έτσι, το Αυτό, κάθε φορά παίρνει διαφορετική μορφή, στοιχειώνοντας τη ζωή και τα όνειρα των ηρώων και ταυτόχρονα τα δικά μας. Κι όπως το αντιμετώπισαν ως παιδιά, πρέπει να το αντιμετωπίσουν 30 χρόνια μετά. Γιατί βρίσκεται μέσα σους!

Το συγκεκριμένο έργο για την ακρίβεια κυκλοφόρησε σε 2 κομμάτια με τη μορφή τηλεταινίας, βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο του Stephen King. Ποτέ δεν θεώρησα τον King εκπληκτικό συγγραφέα με την κυριολεκτική σημασία της λέξης. Δε μπορώ όμως να μην του αναγνωρίσω ότι είναι ένας εκπληκτικός παραμυθάς, με ειδικότητα στις ιστορίες τρόμου που μοιάζουν λες κι είναι γραμμένες για να προσαρμοστούν σε σενάριο. Κι ίσως η αποτύπωση του έργου στην οθόνη να είναι τόσο πετυχημένη λόγω της μεγάλης διάρκειας, που αφήνει περιθώρια ανάπτυξης της ιστορίας, χωρίς να την περιορίζουν συγκεκριμένα χρονοδιαγράμματα. Στο πρώτο μισό της ταινίας έχουμε τη γνωριμία μας με τους ενήλικους πλέον ήρωες, που καλούνται να επιστρέψουν στο Derry και να ολοκληρώσουν αυτό που άρχισαν πριν 30 χρόνια. Και βλέποντας κάθε έναν απ’ αυτούς, μαθαίνουμε κι ένα μέρος της ιστορίας που έλαβε χώρα πριν 30 χρόνια και πως ο καθένας απ’ αυτούς συνδέεται με το Αυτό. Έξυπνη και λειτουργική αυτή η μορφή της αναδρομής στο παρελθόν που μας κάνει να νιώσουμε το κακό πιο έντονα και ν’ ανατριχιάζουμε κάθε φορά που το Αυτό κάνει την εμφάνισή του.

Κι εδώ θα ήθελα να δώσω τα εύσημα στον άνθρωπο που έκανε την επιλογή του νεαρού cast, όποιος κι αν ήταν αυτός. Τα πιτσιρίκια βάζουν πραγματικά τα γυαλιά στους μεγάλους, κλέβοντας την παράσταση και μαγνητίζοντας τα βλέμματα με τον τρόπο που προσεγγίζουν την αγάπη, τον πόνο, τον φόβο. Οι κινήσεις του κι οι εκφράσεις τους μοιάζουν τόσο φυσικές λες τα γυρίσματα αποτελούσαν μέρος της πραγματικότητάς τους. Κι αν ειδικά κάποιος πέραν της μικρής Emily Perkins, μου είχε κάνει από τότε τρομερή εντύπωση, ήταν ο νεαρός Jonathan Brandis, ο οποίος κατά κάποιον τρόπο αποτελούσε τον πρωταγωνιστή της ιστορίας. Πέραν του ότι μου άρεσε πολύ ερμηνευτικά, πράγμα δύσκολο για παιδί, έλεγα πάντα ότι αν έκανα ποτέ γιο, πολύ θα ήθελα να του μοιάζει και να είναι τόσο γλυκός κι όμορφος. Γεννημένος στις 13/04/76, δυστυχώς έβαλε τέλος στη ζωή του στις 12/11/03, προκαλώντας σοκ στην Αμερικάνικη κοινωνία. Ας αναπαυτεί εν ειρήνη!

Στο δεύτερο μέρος της ταινίας έχουμε να κάνουμε με τους ενήλικους πλέον ήρωες. Μακριά απ’ τη γενέτειρά τους ξέχασαν! Άλλωστε όσο μεγαλώνουμε τόσο λιγότερο πιστεύουμε. Επιστρέφοντας όμως οι αναμνήσεις ξεπηδούν από κάθε γωνιά κι ο τρόμος έχει επιστρέψει ακόμα πιο δυνατός. Το Αυτό είναι αποφασισμένο να κάνει αυτό που δεν κατάφερε πριν 30 χρόνια. Να τους σκοτώσει! Η δράση κι η αγωνία είναι συνεχής και δεν σε αφήνει λεπτό να πάρεις ανάσα.

Στο ενήλικο cast, εν αντιθέσει με το νεαρό, δεν έχουμε ερμηνείες που να σοκάρουν, παρ’ όλα ταύτα όμως αποδίδουν. Αν υπάρχουν κάποιοι που μπορείς κάπως να ξεχωρίσεις αυτοί είναι ο John Ritter κι ο Harry Anderson που με τα κωμικά στοιχεία του ρόλου του, χαρίζει μια, όσο το επιτρέπει η περίσταση τουλάχιστον, πιο χιουμοριστική διάθεση μέσα στο γενικότερο αίσθημα του φόβου. Αυτός βέβαια που δίνει ρέστα είναι ο Tim Curry στο ρόλο του Pennywise The Dancing Clown. Πλάθει έναν κακό με βάθος και ποιότητα! Είτε είναι απειλητικός, είτε γελάει, παραμένει το ίδιο τρομαχτικός, ζωντανεύοντας τους χειρότερους εφιάλτες μας. Καταφέρνει να στοιχειώσει το μυαλό μας και να μας κάνει ν’ ανατριχιάζουμε από τρόμο σε κάθε του εμφάνιση.

Σεναριακά υπάρχουν κάποια κενά και το φινάλε μπορεί να σε ξενερώνει εν μέρη, αφού δεν είναι ακριβώς αυτό που είχες στο μυαλό σου, αλλά ας μην ξεχνάμε ότι ήταν πολύ κατώτερα τα μέσα πριν από 17 χρόνια. Ωστόσο, ο Tommy Lee Wallace στη σκηνοθεσία έχει κάνει πολύ καλή δουλειά, δημιουργώντας έναν τρομακτικό κόσμο, όπου το μυστήριο, η αγωνία κι ο φόβος κρατιούνται σταθερά σε υψηλά επίπεδα. Και βέβαια δεν είναι λίγες οι σκηνές όπου όχι απλά φοβάσαι, αλλά σου κόβεται η ανάσα. Χαρακτηριστικές ατάκες που προκαλούν τρέμουλο; “They float! They all float! And when you ‘re down here with me you float too!”, “Let go! Be afraid! You all taste so much better when you ‘re afraid.”. Κι απ’ τις πιο τρομακτικές σκηνές; Όπου εμφανίζεται ο Pennywise, με εξέχουσες τη σκηνή που ζωντανεύει το album με τις φωτογραφίες.

Πολύ καλή δουλειά έχει γίνει και στη φωτογραφία, όπου το κλίμα και τα χαρακτηριστικά της εποχής αποτυπώνονται στο πανί πολύ όμορφα. Επιβλητική όμως είναι και η μουσική, όπου ειδικά στις επίμαχες σκηνές αυξάνει την αδρεναλίνη και κάνει τον τρόμο ακόμα πιο έντονο. Ο Stephen King υπογράφει ακόμα ένα αριστούργημα τρόμου που όποιος το δει μένει για πάντα στη μνήμη του ως ένα απ’ τα πιο spooky θεάματα της έβδομης τέχνης. Τίποτα πιο ανατριχιαστικό από έναν clown που στοιχειώνει μια ολόκληρη παρέα. Από ένα πλάσμα που δεν έχει στην πραγματικότητα μορφή, παρά μόνο ζει και τρέφεται από σάρκα, αίμα και κυρίως φόβο. Αν δεν το έχετε δει, κάντε το ασυζητητί. Προσέξτε μόνο μην χαθείτε μέσα στα νεκρόφωτά του, γιατί θα ζήσετε εκεί για πάντα.
Βαθμολογία 9,5/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Το Αυτό
Είδος: Θρίλερ
Σκηνοθέτης: Tommy Lee Wallace
Πρωταγωνιστές: Jonathan Brandis, Brandon Crane, Adam Faraizl, Seth Green, Ben Heller, Emily Perkins, Marlon Taylor, Tim Curry, Richard Thomas, Harry Anderson, Dennis Christopher, Richard Masur, Annette O’Toole, Tim Reid, John Ritter
Παραγωγή: 1990
Διάρκεια: 192’