
Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Στα έγκατα της Παρισινής Όπερας υπάρχει ένας κόσμος άγνωστος, ένας κόσμος τον οποίο κανείς δεν τολμάει να ανακαλύψει. Εκεί έχει το σπίτι του το Φάντασμα της Όπερας που με τη βοήθεια απειλών έχει σε κάθε παράσταση το καλύτερο θεωρείο στη διάθεσή του όπως επίσης κι ένα μεγάλο χρηματικό ποσό.
Στην Όπερα ζει κι εργάζεται ως χορεύτρια κι η Christine, ένα νεαρό κορίτσι με μεγάλες φωνητικές δυνατότητες που αποτελεί το αντικείμενο του πόθου του Φαντάσματος.
Για εκείνη είναι ο Άγγελος της Μουσικής που θα της έστελνε ο πατέρας της και χάρη στην καθοδήγηση και τη βοήθειά του καταφέρνει ν’ αναδειχτεί στο νέο αστέρι της Όπερας.
Τα πράγματα όμως θ’ αλλάξουν και θα πάρουν δραματικές διαστάσεις όταν η Christine συναντήσει ξανά τον παιδικό της έρωτα, τον Raul, που θα την διεκδικήσει και θα προκαλέσει την οργή του Φαντάσματος.
Ο Gaston Leroux αποτέλεσε έναν από τους κορυφαίους Γάλλους συγγραφείς όλων των εποχών. Το πιο αντιπροσωπευτικό του έργο είναι το δίχως άλλο “Το Φάντασμα Της Όπερας” το οποίο κι έγραψε το 1908. Εκατό χρόνια μετά το έργο του αυτό όχι μόνο έχει αναγνωριστεί παγκοσμίως, αλλά έχει μεταφραστεί, κινηματογραφηθεί κι εκμεταλλευτεί όσο λίγα λογοτεχνικά έργα και χωρίς αμφιβολία δεν πρόκειται να σταματήσει εδώ. “Το Φάντασμα Της Όπερας” είναι ένα από εκείνα τα βιβλία που μου προκάλεσαν μια πρωτόγνωρη συγκίνηση με το ανάγνωσμά τους. Όσο κι αν ακούγεται κλισέ, πρόκειται για μια ιστορία που είναι ικανή να καθηλώσει ακόμα και τον πιο απαιτητικό αναγνώστη. Θα μπορούσε να είναι ένα γοτθικό θρίλερ, μια αστυνομική περιπέτεια, μια ιστορία για την αγάπη και την εκδίκηση. Από τον καθένα λοιπόν μπορεί να ερμηνευτεί κατά πως θέλει και σίγουρα να μην έχει απόκλιση από την πραγματικότητα.
Η σκηνή της Όπερας μαγευτική, γεμάτη φως, χρώμα και μουσική. Κι ακριβώς από κάτω της ένας κόσμος εντελώς διαφορετικός. Σα να είναι βγαλμένος από τη δαντική κόλαση. Καθώς κατεβαίνεις τα σκαλιά της για να οδηγηθείς στα έγκατά της τα χρώματα ξεθωριάζουν, το φως χάνεται και κυριαρχεί το σκοτάδι. Το μόνο που εξακολουθεί να υπάρχει είναι η μουσική, μόνο που αυτή τη φορά είναι πιο απόκοσμη, πιο μελαγχολική, η μαγεία όμως δεν χάνεται. Απλά περνάει σε άλλη διάσταση! Καθώς ο Leroux περιγράφει αυτό τον κόσμο μπορείς να νιώσεις κομμάτι του. Μπορείς σχεδόν ν’ ακούσεις τις μελωδίες του εκκλησιαστικού οργάνου, να αισθανθείς την υγρασία που βγαίνει από τις κατακόμβες, τον φόβο κι αργότερα τον κίνδυνο που παραμονεύει παντού. Η εναλλαγή των συναισθημάτων είναι συνεχής κι αδιάκοπη.
Κανένας ήρωας δεν είναι ασήμαντος! Ο καθένας μόνος αποτελεί μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα κι όλοι μαζί μια μικρή ολοκληρωμένη κοινωνία που ζει περιορισμένη. Η διαφορά βρίσκεται στην αφορμή! Άλλος γιατί κυνηγάει το όνειρό του, άλλος γιατί η κοινωνία δεν τον αφήνει να βγει στο φως, άλλος γιατί το θεωρεί καθήκον του να μείνει κι άλλος απλά γιατί δε μπορεί να κάνει αλλιώς. Η αφορμή όμως διαφέρει απ’ την αιτία κι η αιτία είναι για όλους ίδια. Είναι ο φόβος! Ο φόβος ν’ αντιμετωπίσουν τη ζωή ή τον κίνδυνο!
Ο χαρακτήρας του Φαντάσματος είναι απ’ τους πιο ολοκληρωμένους που έχουν πάρει ποτέ υπόσταση πάνω σ’ ένα κομμάτι χαρτί. Ιδιοφυής και ταυτόχρονα άτυχος! Ένας άνθρωπος που σημαδεύτηκε απ’ τη μοίρα που με τα χρόνια τον βύθισε στον κόλαση. Σ’ ένα ατελείωτο θέλω που δε θα μπορούσε ποτέ να έχει αντίκρισμα, ούτε στην καταξίωση, ούτε στον έρωτα. Κι όσο κι αν γίνεται αντιπαθής κατά βάθος τον λυπάσαι για τη μοίρα του. Γιατί πίσω απ’ το σκληρό κι αδίστακτο Φάντασμα βρίσκεται ο Eric που μπορεί ν’ αγαπά και να υποχωρεί στις αδυναμίες σου. Ο Eric, που αν όχι τη συμπάθειά σου, κερδίζει τον οίκτο σου.
Η Christine είναι μια ψυχή που καθοδηγείται λόγω της αγνότητάς της. Ωστόσο δε μπορείς να καταλάβεις αν είναι θύμα ή απλώς χαλιναγωγημένη. Μια κοπέλα που καλείται να επιλέξει ανάμεσα στην απλότητα του αγνού έρωτα ή του ερωτικού πόθου που την οδηγεί στο όνειρο. Ο Άγγελος Της Μουσικής είναι ταυτόχρονα ο λυτρωτής και η κατάρα της. Αυτή την κατάρα θέλει να λύσει ο Raul, που ακόμα κι αν φοβάται, ο εγωισμός και η τυφλή του αγάπη δεν τον αφήνουν αμέτοχο. Κι ο Persis, φαινομενικά τόσο ασήμαντος και στη πραγματικότητα τόσο σημαντικός, ο καθοδηγητής μέσα στη θύελλα.
Μ’ έναν πραγματικά μοναδικό τρόπο χτίζεται ένας ολόκληρος κόσμος μέσα μόνο στο κτίριο της Όπερας. Τι συμβαίνει έξω απ’ αυτή δεν ενδιαφέρει κανέναν και πολύ περισσότερο τον αναγνώστη. Αυτός καλείται να μείνει βυθισμένος εκεί, ανάμεσα στην πραγματικότητα και το ψέμα, το υπερβολικό κι αυτό που έχει όρια, ανάμεσα στους χρωματιστούς καμβάδες της Όπερας και στις κατακόμβες της που τα πάντα γκριζάρουν. Έναν ολόκληρο κόσμο όμως αποτελεί κι από μόνος του ο ψυχισμός των ηρώων που έχει ένταση, ανατροπές και κυρίως βάθος. Ο καθένας βρίσκεται σε μια εσωτερική πάλη, αν θα μείνει στο φως ή στο αιώνιο σκοτάδι και στην πραγματικότητα, παρά τ’ αντικρουόμενα συμφέροντα, κανείς δε μπορεί να μισήσει τον άλλον.
Βαθμολογία 10/10
Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Gaston Leroux
Μεταφραστής: Μιλιλή Λένα
Εκδόσεις: Γράμματα
Κατηγορία: Ξένη λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 1987
Αρ. σελίδων: 328
ISBN: 960-329-035
Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Gaston Leroux
Μεταφραστής: Μιλιλή Λένα
Εκδόσεις: Γράμματα
Κατηγορία: Ξένη λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 1987
Αρ. σελίδων: 328
ISBN: 960-329-035
10 Σχόλια:
Πολύ καλό. Και όχι μόνο το βιβλίο, ο,τιδήποτε έχει βγει μετά (θεατρικές παραστάσεις, ταινίες, διασκευές κλπ) είναι και αυτές κορυφαίες.
@ Πάνο το βιβλίο κι η παράσταση είναι μοναδικά! Το ίδιο και η μουσική!
Στις ταινίες... Θα διαφωνήσω!!! Δεν είναι όλες καλές! Θα έχω κείμενο σχετικό αύριο-μεθαύριο για την ταινία του '04 και στο cine.gr ανάλυση περί του συνολικού έργου μάλλον Δευτέρα.
:)
Ναι δεν έχεις άδικο, εννοούσα από αυτά που έχω δει εγώ.
@ Κάποιες παλιές, όπως μία του '89, είναι καλές.
Η τελευταία ας πούμε, όχι ότι ήταν κακή, αλλά ήταν σίγουρα ασφυκτική προσπαθώντας να θυμίζει την θεατρική παράσταση.
Το πιο απαράδεκτο που έχω δει πάντως είναι το Argento που ήταν εντελώς θρίλερ κι άκυρο!
Ένα λογοτεχνικό διαμάντι!Χαίρομαι που υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που εκτιμούν την κλασσική λογοτεχνική κουλτούρα.
@ George θα μπορούσα να το διαβάσω άπειρες φορές και κάθε φορά να μου προκαλεί τα ίδια συναισθήματα με την πρώτη!
Η ΤΑΙΝΙΑ.
ΗΤΑΝ ΚΑΤΑΠΛΙΚΤΙΚΗ,ΥΠΑΙΡΟΧΗ,
ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ...ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΕΜΕΝΑ ΓΙΑ ΝΑ ΠΕΡΙΓΡΑΨΩ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ.ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΝΑ ΚΛΕΙΣΕΙ Ο ΚΥΚΛΟΣ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΒΓΑΛΕΤΕ ΤΟ ΝΟΥΜΕΡΟ ΔΥΟ ΣΕ DVD ΚΑΙ ΝΑ ΤΟ ΒΑΛΕΤΕ ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΓΙΑΤΙ ΜΕ ΕΧΕΙ ΦΑΕΙ Η ΑΓΩΝΙΑ ...!
@ Natalia μου αν θες, υπάρχει και ξεχωριστό post για την ταινία γιατί αυτό εδώ αφορά το βιβλίο! :)
Πάντως δεν καταλαβαίνω τι λες... υπάρχει και 2; :/ Από πότε; :s
Δηλωνω αθεραπευτα ερωτευμενη με τον ΕΡΙΚ μου απο 14 χρονων!!!!
Αυτο το βιβλιο το λατρευω οπως κ τη μεταφορα του το 1989...
Διαφωνω ομως καπου αγαπημενη μου Γιωτα με την προσεγγιση:
Πολλα μπορεις να νιωσεις για τον Ερικ...
Αποστροφη,ριγος,περιεργεια,ιερο τρομο,προκληση, σαγηνη, ερωτα, φρικη,παθος-
αλλα σιγουρα οχι "οικτο"..."Οικτο" ποτε!
Η περηφανεια που ορθωσε απεναντι στην πιο αδυσωπητη μοιρα δεν επιτρεπει "οικτο".
Ακομη και η εκβαση των πραγματων μονο θαυμασμο εμπνεει!
Και "ομορφια" απροσιτη κι ακατανοητη, γι αυτο μεγαλειωδη...
Λατρεψα το εργο για τη σκοτεινη του ατμοσφαιρα, το μυστηριο, αλλα κυριως την παραφορά του ήρωά του.Εξοχη επιλογη!
@ Ελισάβετ μου, δεν υπάρχουν σωστά ή λάθος συναισθήματα όταν μιλάμε για το τι γεννάει στην καρδιά και στην συνείδηση ενός αναγνώστη, ένα βιβλίο.
Προσωπικά νιώθω οίκτο για τον Έρικ για αρκετούς λόγους, μα πάνω απ' όλα για τον τρόπο με τον οποίο βίωσε την τραγικότητα της ζωής και της ύπαρξής του, οδηγώντας την και εκείνος με τη σειρά του σε μια πορεία κι ένα τέλος που -ίσως- μπορούσε να είναι διαφορετικό. Αλλά αυτό έχει να κάνει με μένα, με το πως μιλάει εμένα αυτή η ιστορία και αυτός ο ήρωας στην καρδιά μου, που την/τον αγαπάω όσο λίγες/ους.
Δημοσίευση σχολίου