Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Η συγκλονιστική ιστορία του ηδονοθήρα Ντόριαν, ο οποίος, συνεπαρμένος από το εξαιρετικά όμορφο πορτρέτο που του φιλοτεχνεί ο ζωγράφος Μπάζιλ Χόλγορτ, πουλάει την ψυχή του στον διάβολο με αντάλλαγμα την αιώνια νεότητα και το αιώνιο κάλλος.
Υπό την επιρροή του φίλου του, του λόρδου Χάρρυ Γουότον, ο Ντόριαν θα παραδοθεί σε έναν ακόλαστο τρόπο ζωής, τον οποίο κρατά κρυφό από την υψηλή κοινωνία, στα μάτια της οποίας παραμένει ένας τζέντλεμαν.
Σε αντίθεση με το άψογο παρουσιαστικό του, το πορτρέτο φέρει τα σημάδια της φθοράς του.
Προσωπική άποψη:
Αν μου ζητούσε κανείς να του αναφέρω ένα βιβλίο που με έκανε να αγαπήσω την λογοτεχνία και την ανάγνωσή της, σίγουρα ο Oscar Wilde και το “Πορτρέτο Του Ντόριαν Γκρέυ” θα είχαν την πρώτη θέση στο μυαλό, όπως και στην καρδιά μου. Γιατί μερικά βιβλία και μερικούς συγγραφείς τους αγαπάς, όχι γιατί κατάφεραν με το πέρασμα του χρόνου να θεωρούνται κλασσικοί αλλά γιατί, καταφέρνουν, όσες φορές και να τους διαβάζεις, να σου προκαλούν τα ίδια έντονα και πρωτόγνωρα συναισθήματα. Γιατί καταφέρνουν την τόλμη τους να την κάνουν συναίσθημα και την προκλητικότητα θεωρία ζωής.
“Το Πορτρέτο Του Ντόριαν Γκρέυ” είναι ένα ανορθόδοξο δράμα εποχής μέσα από το οποία παρουσιάζονται με προκλητικό τρόπο τα ανθρώπινα πάθη, οι αδυναμίες και οι εμμονές. Όμως, περισσότερο από κάθε τι άλλο, βάλεται η ανθρώπινη ηθική και οι αξίες. Πόσο αθώος μπορεί να μείνει ο άνθρωπος μπροστά στο δέλεαρ της αιώνιας ομορφιάς και νιότης; Πόσο έτοιμος μπορεί να είναι να δεχτεί την αθανασία; Πόσο μπορεί να ζήσει χωρίς ψυχή αφού την έχει θυσιάσει στον βωμό της ακολασίας και της ασυδοσίας; Πολλά τα ερωτήματα, πολλές οι απαντήσεις, περισσότεροι όλων όμως οι προβληματισμοί.
Ο Ντόριαν αποτελεί αρχικά το αψεγάδιαστο δείγμα του νέου ανθρώπου με προοπτικές τόσο μεγάλες, ικανές να φέρουν όλο τον κόσμο στα πόδια του. Δεν έχει μόνο ένα όμορφο και γοητευτικό παρουσιαστικό αλλά και μια καθαρή ψυχή. Μια ψυχή όμως που επιλέγει να θυσιάσει, ορμώμενος από φαιδρά συναισθήματα και ανίερες σκέψεις. Πουλάει την ψυχή του στον διάολο χωρίς να αναλογίζεται ότι η επιλογή του αυτή θα φέρει μαζί της δυσβάσταχτες συνέπειες. Γι’ αυτόν άλλωστε, με βάση τα όσα τον δασκαλέψανε, δεν έχει σημασία τίποτα άλλο παρά το φαίνεσθε. Με την ομορφιά του κι έναν τίτλο ευγενείας, μπορεί να έχει όλο τον κόσμο δικό του, οργανό του, κλεισμένο στην παλάμη του.
Όμως ο Ντόριαν παρασύρεται στην ακολασία. Το φαίνεσθε στον κύκλο του είναι πολύ διαφορεικό από αυτό που κρύβεται κάτω από το αριστοκρατικό, εκλεπτισμένο και ευγενικό προσωπείο του. Και όσο το πρόσωπό του δεν αλλοιώνεται, τόσο αλλοιώνεται η ψυχή του. Τα σημάδια της αλλοίωσης αυτής δεν φαίνονται πάνω στο πρόσωπο και το σώμα του αλλά, στο πορτρέτο του, εκείνο που του έδωσε έναυσμα να πουληθεί με όφελος την αιώνια νιότη. Πόσο όμως βάρος μπορεί να αντέξει η ψυχή ενός ανθρώπου; Πόσο μπορεί να αντέξει ο ίδιος ο άνθρωπος συνειδητοποιώντας το δράμα και την φθορά που εκείνος την καταδίκασε;
Ακόμα και μετά 110 χρόνων από την πρώτη του έκδοση, η ιστορία του Ντόριαν παραμένει μέχρι και σήμερα ένα γοητευτικό παραμμύθι που εξιτάρει τις αισθήσεις και την φαντασία μας. Το ψυχογράφημα του ανθρώπου μπροστά στην αλλοίωση και στον θάνατο. Το σύμβολο της αιώνιας νιότης που παρασύρεται και γίνεται έρμαιο των σαρκικών απολαύσεων χωρίς φραγμούς και κυρίως, χωρίς να ενδιαφέρεται για τις συνέπειες. Ένα μάθημα για το που μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος και για το κατά πόσο μπορεί να αντέξει τις συνέπειες των επιλογών του. Ένα μάθημα ζωής που αντέχει μέχρι και σήμερα. Ένα μυθιστόρημα που, παρά τις κατηγορίες των Άγγλων λογοτεχνών της εποχής, παραμένει και αναπαύαται στην αθανασία που ανήκει, ακριβώς όπως είχε πει και ο ίδιος ο συγγραφέας του.
Βαθμολογία 10/10
Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Oscar Wilde
Η συγκλονιστική ιστορία του ηδονοθήρα Ντόριαν, ο οποίος, συνεπαρμένος από το εξαιρετικά όμορφο πορτρέτο που του φιλοτεχνεί ο ζωγράφος Μπάζιλ Χόλγορτ, πουλάει την ψυχή του στον διάβολο με αντάλλαγμα την αιώνια νεότητα και το αιώνιο κάλλος.
Υπό την επιρροή του φίλου του, του λόρδου Χάρρυ Γουότον, ο Ντόριαν θα παραδοθεί σε έναν ακόλαστο τρόπο ζωής, τον οποίο κρατά κρυφό από την υψηλή κοινωνία, στα μάτια της οποίας παραμένει ένας τζέντλεμαν.
Σε αντίθεση με το άψογο παρουσιαστικό του, το πορτρέτο φέρει τα σημάδια της φθοράς του.
Προσωπική άποψη:
Αν μου ζητούσε κανείς να του αναφέρω ένα βιβλίο που με έκανε να αγαπήσω την λογοτεχνία και την ανάγνωσή της, σίγουρα ο Oscar Wilde και το “Πορτρέτο Του Ντόριαν Γκρέυ” θα είχαν την πρώτη θέση στο μυαλό, όπως και στην καρδιά μου. Γιατί μερικά βιβλία και μερικούς συγγραφείς τους αγαπάς, όχι γιατί κατάφεραν με το πέρασμα του χρόνου να θεωρούνται κλασσικοί αλλά γιατί, καταφέρνουν, όσες φορές και να τους διαβάζεις, να σου προκαλούν τα ίδια έντονα και πρωτόγνωρα συναισθήματα. Γιατί καταφέρνουν την τόλμη τους να την κάνουν συναίσθημα και την προκλητικότητα θεωρία ζωής.
“Το Πορτρέτο Του Ντόριαν Γκρέυ” είναι ένα ανορθόδοξο δράμα εποχής μέσα από το οποία παρουσιάζονται με προκλητικό τρόπο τα ανθρώπινα πάθη, οι αδυναμίες και οι εμμονές. Όμως, περισσότερο από κάθε τι άλλο, βάλεται η ανθρώπινη ηθική και οι αξίες. Πόσο αθώος μπορεί να μείνει ο άνθρωπος μπροστά στο δέλεαρ της αιώνιας ομορφιάς και νιότης; Πόσο έτοιμος μπορεί να είναι να δεχτεί την αθανασία; Πόσο μπορεί να ζήσει χωρίς ψυχή αφού την έχει θυσιάσει στον βωμό της ακολασίας και της ασυδοσίας; Πολλά τα ερωτήματα, πολλές οι απαντήσεις, περισσότεροι όλων όμως οι προβληματισμοί.
Ο Ντόριαν αποτελεί αρχικά το αψεγάδιαστο δείγμα του νέου ανθρώπου με προοπτικές τόσο μεγάλες, ικανές να φέρουν όλο τον κόσμο στα πόδια του. Δεν έχει μόνο ένα όμορφο και γοητευτικό παρουσιαστικό αλλά και μια καθαρή ψυχή. Μια ψυχή όμως που επιλέγει να θυσιάσει, ορμώμενος από φαιδρά συναισθήματα και ανίερες σκέψεις. Πουλάει την ψυχή του στον διάολο χωρίς να αναλογίζεται ότι η επιλογή του αυτή θα φέρει μαζί της δυσβάσταχτες συνέπειες. Γι’ αυτόν άλλωστε, με βάση τα όσα τον δασκαλέψανε, δεν έχει σημασία τίποτα άλλο παρά το φαίνεσθε. Με την ομορφιά του κι έναν τίτλο ευγενείας, μπορεί να έχει όλο τον κόσμο δικό του, οργανό του, κλεισμένο στην παλάμη του.
Όμως ο Ντόριαν παρασύρεται στην ακολασία. Το φαίνεσθε στον κύκλο του είναι πολύ διαφορεικό από αυτό που κρύβεται κάτω από το αριστοκρατικό, εκλεπτισμένο και ευγενικό προσωπείο του. Και όσο το πρόσωπό του δεν αλλοιώνεται, τόσο αλλοιώνεται η ψυχή του. Τα σημάδια της αλλοίωσης αυτής δεν φαίνονται πάνω στο πρόσωπο και το σώμα του αλλά, στο πορτρέτο του, εκείνο που του έδωσε έναυσμα να πουληθεί με όφελος την αιώνια νιότη. Πόσο όμως βάρος μπορεί να αντέξει η ψυχή ενός ανθρώπου; Πόσο μπορεί να αντέξει ο ίδιος ο άνθρωπος συνειδητοποιώντας το δράμα και την φθορά που εκείνος την καταδίκασε;
Ακόμα και μετά 110 χρόνων από την πρώτη του έκδοση, η ιστορία του Ντόριαν παραμένει μέχρι και σήμερα ένα γοητευτικό παραμμύθι που εξιτάρει τις αισθήσεις και την φαντασία μας. Το ψυχογράφημα του ανθρώπου μπροστά στην αλλοίωση και στον θάνατο. Το σύμβολο της αιώνιας νιότης που παρασύρεται και γίνεται έρμαιο των σαρκικών απολαύσεων χωρίς φραγμούς και κυρίως, χωρίς να ενδιαφέρεται για τις συνέπειες. Ένα μάθημα για το που μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος και για το κατά πόσο μπορεί να αντέξει τις συνέπειες των επιλογών του. Ένα μάθημα ζωής που αντέχει μέχρι και σήμερα. Ένα μυθιστόρημα που, παρά τις κατηγορίες των Άγγλων λογοτεχνών της εποχής, παραμένει και αναπαύαται στην αθανασία που ανήκει, ακριβώς όπως είχε πει και ο ίδιος ο συγγραφέας του.
Βαθμολογία 10/10
Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Oscar Wilde
Μεταφραστής: Καρθαίος Κώστας
Εκδόσεις: Πατάκη
Κατηγορία: Ξένη λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2008
Αρ. σελίδων: 368
ISBN: 978-960-16-1920-0
22 Σχόλια:
Προκειται για φανταστικο βιβλιο Γιωτα. Ειναι απ' τα πρωτα που ειχα διαβασει σε μικρη -σχετικα- ηλικια. Απο τοτε ο Oscar Wilde εγινε ενας απ' τους αγαπημενους μου συγγραφεις.
Θα σου προτεινα τα "Δοκιμια" του!
Μπραβο για την αναρτηση και για την ομορφη παρουσιαση!
Επιτρεψε μου ομως να διαφωνησω με την βαθμολογηση. Οχι με το... 10, αλλα γενικα με την εννοια της βαθμολογησης. Πιστευω οτι -σε αντιθεση με τις ταινιες η τα θεατρικα εργα- δεν μπορει να βαθμολογηθει ενα λογοτεχνικο κειμενο (οπως ουτε και η μουσικη). Φυσικα και μπορει να κριθει -οπως οτιδηποτε αλλωστε- ωστοσο νομιζω πως μια κριτικη προσεγγιση που αποδιδεται σε... αριθμους η αστερακια η οτιδηποτε "ποσοτικο", δεν μπορει να αποδωσει στο ελαχιστο την (εστω και αντικειμενικη) αξια του.
Καλη σου μερα.
@ Mike καλησπέρα!
Πρώτα απ' όλα σ' ευχαριστώ για την όμορφη απάντησή σου.
Ναι... έχεις δίκιο στο θέμα βαθμολογίας! Δεν φτάνει το 10 ούτε στο ελάχιστο για να βαθμολογήσει την μοναδικότητα αυτού του βιβλίου. Και σε κάθε κριτική, πιθανότατα να μην είναι αντικειμενικό. Επειδή όμως κάποτε κατηγορήθηκα επειδή δεν έβαζα βαθμούς, πλέον βάζω παντού έστω κι αν είνα μια διαδικασία που ούτε εμένα μου αρέσει, ακόμα και στις ταινίες. :)
Ας ήταν και η ταινία που είχα δει τόσο καλή...
Δεν είχα τη τύχη να διαβάσω το αριστούργημα του Oscar Wilde το "The picture of Dorian Gray". Πόσες σελίδες είναι;
Συμφωνώ με το ζήτημα της βαθμολογίας,για αυτό κι εγώ στα βιβλία που έχω παρουσιάσει δεν έχω βάλει βαθμό...Τι να πω,δηλαδή, ότι το 1984 είναι 10/10;;;;10 με τόνο;
Όσο για το συγκεκριμένο, είναι από τα πολύ αγαπημένα μου και το λατρεύω.Ο Όσκαρ ήταν ένας από τους πιο πνευματώδεις και έξυπνους καλλιτέχνες,με έναν μοναδικό έρωτα για το Ωραίο και την Ομορφιά, τρυφερότητα και διαπεραστική συγκίνηση.
Να κάνω μια παρατήρηση:Το όνομα του κυνικού και διεφθαρμένου λόρδου ήταν Χένρυ. Δεν ξέρω, ίσως Χάρυ να ήταν στη μετάφραση που διάβασες,αλλά απλά το επισημαίνω :)
@ Σωκράτη σήμερα είδα την νέα εκδοχή και ήταν επιεικώς απογοητευτική... :/
Θα επανέλθω μάλλον αύριο για το συγκεκριμένο θέμα.
Όσο για το βιβλίο... να το διαβάσεις και μάλιστα σύντομα! :)
@ Fauntleroy είναι δύσκολο να μην εκτιμήσει κανείς ένα καλό βιβλίο. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο και το πιο ευχάριστο όλων! :)
Να σου πω... Χάρρυ είναι σε αυτή την μετάφραση. Σε αυτήν που είχα διαβάσει εγώ πριν χρόνια... δεν είμαι σίγουρη αλλά νομίζω ότι είναι Χένρι! :)
@ Σωκράτη μηδέν παρατηρητικότητα... :P
Το γράφω... 368 είναι οι σελίδες!
Γιώτα μου βασικά δε διάβασα το κείμενό σου, παρά μόνο το τίτλο.
Ποια από όλες τις εκδοχές;
Όσον αφορά τις σελίδες είναι αρκετές... :p
@ Σωκράτη για αυτήν που θα παίζει από αύριο στο σινεμά μιλάω.
Ε, όχι και πολλλές... σιγά!
Γιώτα σε κάποια άλλη στιγμή της ζωής μου μπορεί να το διαβάσω... Δε λέω ότι το να διαβάζεις είναι κακό, ίσα-ίσα εγείρει τη φαντασία σου, αλλά ποιος έχει τόσο χρόνο και για τόσες σελίδες;
@ Σωκράτη προσωπικά, σε μια μέρα το διάβασα... :/
Εδώ έχω διαβάσει σε 2 μέρες βιβλία 900 σελίδων...
Δεν είναι θέμα χρόνου αλλά θέμα διάθεσης!
Υπεροχο βιβλιο και νομιζω οτι τα λογια περιττευουν.Ακομα και να μην εχεις ιδεα απο συγγραφη και λογοτεχνια δεν μπορεις να μην εκτιμησεις την ποιοτητα ενος εργου σαν αυτο.
Χένρι είναι το κανονικό,αν δεις και το πρωτότυπο κείμενο :)
Εγώ πάλι τα βιβλία τα διαβάζω αργά,γιατ΄θέλω να ζω μαζί τους, να περνάει η μέρα και να τά σκέφτομαι, πολύ κοινώς να τα απολαμβάνω.
Αν σας αρέσει ο Γουάιλντ, διαβάστε τα υπέροχα διηγήματά του και τη συγκλονιστική "Μπαλάντα της φυλακής του Ρήντιγγ"
Fauntleroy
@ Fauntleroy είχες δίκιο για το όνομα! Και στο δικό μου πρωτότυπο έτσι είναι απλά, σε αυτή την έκδοση το έχουν έτσι! :/
Ένα μυαλό... :p
Θα το έχω στα υπ' όψιν μου και σ' ευχαριστώ πολύ για την πρόταση! :)
@ Zenia νομίζω ότι την πραγματική ποιότητα και αξία, σε κάθε μορφής τέχνη, μπορείς να την εκτιμήσεις. :)
Ομολογώ πως δεν το έχω διαβάσει ακόμα, το έχω βάλει στη λίστα των μελλοντικών αναγνωσμάτων εδώ και πάνω από δέκα χρόνια και ακόμα δεν έχω αξιωθεί να το πάρω. Μου φαίνεται ότι θα πρέπει να το βάλω πάνω πάνω γιατί συνέχεια έρχοναι νέα βιβλία και παίρνουνε προτεραιότητα!
Τολμηρό βιβλίο!Εξαιρετικό!
@ Πάνο μην το αναβάλεις άλλο και πάρε να το διαβάσεις όσο πιο σύντομα μπορείς! :)))
@ George συμφωνώ απόλυτα. Τολμηρό, καυστικό... απλά υπέροχο και μοναδικό κείμενο!
Το διαβαζω αυτες τις μερες. Το ξεκινησα προχθες και φανταζομαι σημερα-αυριο θα το τελειωσω. Ειναι πολυ ενδιαφερον, κυλαει γρηγορα και ανετα, παρα τις φιλοσοφιες των ηρωων. Εγω τον πρωτογνωρισα τον Γουαϊλντ στο "Φαντασμα του Καντερβιλ" κι εγινα αμεσως φαν, αν κ το "Πορτραιτο" ειναι αρκετα διαφορετικο. Ουτε την ταινια εχω δει κ δεν ξερω τι γινεται στο τελος.. Αλλα για να αρεσει σε οοοολους τοσο πολυ, δεν μπορει παρα να ειναι αριστουργημα. :)
ΥΓ.: Τον λενε Λορδο Χενρυ αλλα οι φιλοι του τον φωναζουν Χαρυ.
@ Sabrina είναι ένα από τα βιβλία που αγαπάω πάρα, πάρα πολύ! Βαθυστόχαστο και πανέξυπνο, υπέροχα δοσμένο!
Εγώ έχω δει μόνο την τελευταία ταινία η οποία ήταν... ΑΠΑΙΣΙΑ!!!
Δεν την εχω δει ακομα, αν και το τρεϊλερ που ειδα με εντυπωσιασε και με προετρεψε να διαβασω γρηγοροτερα το βιβλιο. Αλλα απο ολους τους φαν του βιβλιου αυτο ακουω, οτι η ταινια ηταν χαλια :/ κριμα, γτ αυτος που παιζει τον Ντοριαν μ'αρεσει πολυ...
@ Sabrina είναι μια τσοντοκάκιστη μεταφορά! :/
Όχι απλά εστιάζει σε λάθος πράγματα αλλά, το κάνει και με λάθος τρόπο! :/
Δημοσίευση σχολίου