
Τη δεκαετία του '80, ο παλαιστής του κατς Randy Robinson, γνωστός και ως 'Ο Κριός', ήταν στο απόγειο της καριέρας του.
25 χρόνια μετά βρίσκεται παγιδευμένος σ' αυτό το ένα και μοναδικό πράγμα που ξέρει να κάνει που δεν είναι άλλο από το να παλεύει για να βγάζει λεφτά.
Ο Randy αποφασίζει να εγκαταλείψει αυτό το κύκλωμα όταν η καρδιά του αρχίζει να τον προδίδει, και να δώσει μια ευκαιρία στο να αναθερμάνει την σχέση με τη κόρη του αλλά και να διεκδικήσει μια στριπτιζέζ, την Cassidy.
Προσωπική άποψη:
Ορισμένες ταινίες, έχουν εκείνα τα χαρακτηριστικά που τις κάνουν ν’ αξίζουν μια θέση στην λίστα της αιωνιότητας. Κάποιοι ίσως να πιστεύουν ότι “Ο Παλαιστής”, αξίζει να βρίσκεται στην λίστα αυτή. Εγώ πάλι, δεν πιστεύω κάτι τέτοιο και παράλληλα, αναρωτιέμαι. Αν “Ο Παλαιστής” δεν ήταν ταινία του Aronofsky και αν ο Rourke δεν είχε δώσει την πιο συγκλονιστική ερμηνεία της καριέρας του, θα μιλούσαμε με τόσο ένθερμα λόγια γι’ αυτόν, δοξάζοντας την καλλιτεχνική του αξία;
Ο Aronofsky ξέρει πολύ πως να προσεγγίσει το οποιοδήποτε ανθρώπινο δράμα πέσει στα χέρια του. Έτσι κι εδώ, καταφέρνει να εστιάσει στα στοιχεία εκείνα που θα συγκινήσουν ακόμα και τους πιο δύσκολους. Δεν είναι λίγες οι στιγμές που νιώθεις να οργίζεσαι με τον Randy για να νιώσεις, στιγμές αργότερα, έναν οίκτο και μια λύπη που ξεπερνάει όλα τα υπόλοιπα. Η ζωή είναι σκληρή, ακόμα και με αυτούς που γνώρισαν την αποθέωση και την δόξα και αυτό, είναι ένα σημαντικό στοιχείο πάνω στο οποίο και βασίζεται η ιστορία.
Από ‘κει κι έπειτα οι όποιες προεκτάσεις έχουν να κάνουν με τις προσωπικές επιλογές του ατόμου και που μπορούν να τον οδηγήσουν. Περισσότερο και πάνω απ’ όλα όμως, αν μπορούν να αλλάξουν αυτό που πραγματικά είναι. Το πρόσωπο που ο κάθε άνθρωπος βγάζει προς τα έξω, πολλές φορές, είναι πολύ διαφορετικό από αυτό που κρύβει μέσα του. Είναι απλά, ένα προσωπείο για να καλύψει αυτά που δεν θέλει ή που δεν αντέχει να εξωτερικεύσει. Στο κρυμμένο όμως αυτό πρόσωπο βρίσκονται και οι μεγαλύτερες αδυναμίες μας.
Από τεχνικής άποψης, αν το καλοσκεφτεί κανείς και το επεξεργαστεί λίγο περισσότερο, θα δει πως, ως τελικό αποτέλεσμα δεν θυμίζει τόσο ταινία με τις κλασσικές προδιαγραφές του όρου αλλά, μια κρυφή παρακολούθηση της ζωής του Randy. Μια ζωή που από την κορυφή καταλήγει να βρεθεί στο απόλυτο πάτο και εξαθλίωση κι από ΄κει σε μια προσπάθεια ανασύστασης αυτού που κάθε άνθρωπος θα τολμούσε να αποκαλέσει φυσιολογική ζωή. Όμως ο ίδιος, σαν να μην είναι φτιαγμένος γι’ αυτήν, αλλά για μια άλλη, που το πεπρωμένο της είναι καθορισμένο να καταλήξει σε ένα ένοδξο φινάλε για τον ίδιο, άδοξο για όποιον δεν μπορεί να τον καταλάβει.
Ο Rourke, έχοντας καταστρέψει, εκτός από το πρόσωπό του, μια καριέρα που κάποτε προδιαγραφότανε λαμπρή, αποφάσισε να τιθασεύει το άγριο πνεύμα του και να υποταχτεί σε αυτά που ήθελε ο Aronofsky, με την υπόσχεση πιθανότατα πως θα τον οδηγήσει ξανά στην κορυφή. Και πράγματι τα κατάφερε και ο ένας αλληλοβοήθησε τον άλλον. Ο δε Rourke σήκωσε στις πλάτες του με μια μοναδική ερμηνεία, ταύτιση προφανώς του ήρωα με τον ίδιο του τον εαυτό, ολόκληρη την ταινία κάνοντας όλον τον κόσμο να μιλάει γι’ αυτή και εκείνη, τον αντάμειψε ανοίγοντάς του τον δρόμο για μια νέα καριέρα.
Κατά την άποψή μου, “Ο Παλαιστής”, δεν είναι μια κακή αλλά, μια υπερεκτιμημένη ταινία. Αν είχε κυκλοφορήσει σε κάποια άλλη εποχή που ο κινηματογράφος δεν θα είχε πάρει τον κατήφορο, αν δεν είχε έναν Rourke να τον σηκώσει τις πλάτες του και αν η υποδειγματική σκηνοθεσία του Aronofsky δεν αποτελούσε σημαντικό κριτήριο, ιδιαίτερα για τους θαυμαστές του, τότε πιθανότατα θα ήταν μια ταινία με την οποία δεν θα είχε ασχοληθεί κανείς μας ιδιαίτερα. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό όμως, σε προσωπικό πάντα επίπεδο, δεν διαθέτει αυτό που θα την έκανε ξεχωριστή.
Βαθμολογία 6/10
Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Ο Παλαιστής
Είδος: Δραματική
Σκηνοθέτης: Darren Aronofsky
Πρωταγωνιστές: Mickey Rourke, Marisa Tomei, Evan Rachel Wood, Mark Margolis, Todd Barry
Παραγωγή: 2008
Διάρκεια: 109’
Επίσημο site:
http://www.thewrestlermovie.com/








21 Σχόλια:
"Αν “Ο Παλαιστής” δεν ήταν ταινία του Aronofsky και αν ο Rourke δεν είχε δώσει την πιο συγκλονιστική ερμηνεία της καριέρας του, θα μιλούσαμε με τόσο ένθερμα λόγια γι’ αυτόν, δοξάζοντας την καλλιτεχνική του αξία;"
Μα θα ήταν άλλη ταινία. Θα είχε άλλη σκηνοθεσία και κάθε πλάνο δεν θα φώναζε τη μοναξιά του ήρωα. Αν ο Ρουρκ δεν έβαζε όλη του την προσωπική εμπειρία και ενέργεια δεν θα είχε τέτοια δυναμική ο ήρωας και σαφώς θα ήταν μια άλλη πιθανότατα μέτρια ταινία.
Δεν θα την έλεγα υπερεκτιμημένη (καλά εγώ ότι κάνει ο Aronofsky το λατρεύω πριν το δω) με τίποτα. Είναι τόσο αληθινή, τόσο συναισθηματική, έχει τόση δύναμη που δεν μπορώ να μην την αγαπήσω. Επίσης είναι από τις ταινίες που κάθε φορά που τη βλέπεις γίνεται καλύτερη. Το μόνο που λίγο με χάλασε είναι ο τρόπος που παρουσιάστηκε η Κάσιντυ.
@ Μα ακριβώς εκεί είναι το θέμα Annie_Hall! Αν δεν υπήρχε το όνομα του Aronofsky στους τίτλους, πιθανότατα να μην είχε κάνει κανείς τον κόπο να την δει. Αν ο Rourke δεν επέστρεφε με έναν ρόλο που να μπορεί να ταυτιστεί, πιθανότατα να ήταν μέτριος. Όπως όμως και να 'χει, δεν θεωρώ ότι ο Aronofsky, παρά που είναι άξιος σκηνοθέτης, έκανε κάτι το ιδιαίτερο. Άφησε ένα κοινότυπο θέμα πάνω στις πλάτες του πρωταγωνιστή του και άφησε να το πάει εκείνος όπου ήθελε. Δεν ξέρω... :/ Αλλά δεν μπορώ να ενθουσιαστώ με μια ταινία που κατ' εξοχήν, το ενδιαφέρον μου το κράτησε μόνο ο πρωταγωνιστής.
είναι κάτι παραπάνω από κινηματογραφική ταινία!
ο Αρονόφσκι κάνει υπέρβαση.
@ Aldo τι να σου πω... ναι μεν αλλά... Είναι μια καλή ταινία αλλά ως εκεί... :)
καλά εσένα δεν σε άρεσε και το JUMPER:p
@ Χα, χα, χα... εντάξει aldo! :p
Τώρα συγκρίνουμε τις βούρτσες με τις... φούτσες! :P
"Αν “Ο Παλαιστής” δεν ήταν ταινία του Aronofsky και αν ο Rourke δεν είχε δώσει την πιο συγκλονιστική ερμηνεία της καριέρας του, θα μιλούσαμε με τόσο ένθερμα λόγια γι’ αυτόν, δοξάζοντας την καλλιτεχνική του αξία;"
Ένα από τα αριστουργήματα των 00s, για μένα ήδη κλασικό, τα έχω πει στο κείμενό μου αυτά. Δε μπορώ να μπω σε κουβέντα για το φιλμ πραγματικά όταν αρχίζω να διαβάζω και βλέπω προτάσεις σαν την παραπάνω να βγαίνουν από το στόμα (εν προκειμένω... πληκτρολόγιο) ενός ανθρώπου που θεωρεί τον εαυτό του σινεφίλ. Πώς μπορείς να κάνεις κουβέντα όταν σκέφτεσαι έτσι για ένα έργο; Δεν είναι το όνομα στους τίτλους που μας τάραξε, να είσαι σίγουρη. Σε διαβεβαιώ δε, πως η κατ' εμέ 2η ταινία της δεκαετίας, το Fountain του ιδίου, το είχα δει ενώ μου ήταν το λιγότερο αδιάφορος με το σκηνοθετικό του παρελθόν. Εννοείται πως επανεκτίμησα τις προηγούμενες ταινίες του πλέον, αλλά σημασία έχει πως δεν πήγα να δω ένα δεδομένο αριστούργημα.
Αλήθεια, τι θα γινόταν αν δεν έγραφαν Κόπολα οι τίτλοι της Αποκάλυψης και δεν έδινε τη συγκλονιστικότερη ερμηνεία του σινεμά ο Μπράντο; Τρίχες.
Αν λοιπόν δεν έγραφε Αρονόφσκι στα ζενερίκ και πάραυτα εγώ είχα παρακολουθήσει ακριβώς αυτή την ταινία, τότε τη στιγμή που θα έβγαινα από την αίθουσα θα αναζητούσα αρειμανίως αυτό το σπουδαίο και τολμηρώ ταλέντο που βασανίζεται από τοσους προβληματισμούς σχετικούς με την ανθρώπινη επικοινωνία, θα έψαχνα ποιος γνωρίζει τόσο άψογα το σινεμά ώστε να ανατρέπει μέσα από ό,τι κλισέ μπορεί κανείς να φανταστεί ένα κλασικής δομής δράμα χαρακτήρων και καταστάσεων ώστε να αναχθεί σε μια πανανθρώπινη ιστορία.
Δέχομαι να μην σε έπιασε, εμένα με είχε ξεσκίσει, δέχομαι να μην αναγνώρισες αρετές στον κινηματογράφο του, όσο κι αν και εδώ θα είχα άλλη γνώμη, δεν δέχομαι όμως την πρώτη πρόταση του κειμένου σου ως σοβαρό επιχείρημα.
όπου τολμηρώ εννοείται "τολμηρό" :Ρ
Τώρα διάβασα το υπόλοιπο κείμενο.
"Αν είχε κυκλοφορήσει σε κάποια άλλη εποχή που ο κινηματογράφος δεν θα είχε πάρει τον κατήφορο"
Αλήθεια θεωρείς πως το σινεμά έχει πάρει τον κατήφορο. Μου είναι αδιανόητο.
"αν η υποδειγματική σκηνοθεσία του Aronofsky δεν αποτελούσε σημαντικό κριτήριο"
Εδώ τώρα τι εννοείς;..
@ Πάνο δεν προσπαθώ να πείσω κανέναν ότι έχω δίκιο όπως δεν μπορεί εμένα κανείς να με πείσει ότι έχει δίκιο.
Δεν βρίσκω κανέναν λόγο να απολογηθώ για το αν μου άρεσε μια ταινία ή όχι.
Όπως ακριβώς δεν βρίσκω τον λόγο να απολογηθώ που δεν μου αρέσει καθόλου ο Tarantino, που τρελαίνομαι για τον Burton, που ξετρελάθηκα με το "Fight Club" που αντίστοιχα ο άντρας μου πετάει καντήλες, που κλαίω κάθε φορά με τον "Τιτανικό" κι ας τον έχω δει 3852 φορές! :P
Όχι... δεν μπορώ να πω ότι θεωρώ αυτή την ταινία αριστούργημα για να παραστήσω τον σινεφίλ όπως δεν έχω καταφέρει να δω ποτέ ολόκληρο το "Κουρδιστό Πορτοκάλι" που πάλι θεωρείται αριστούργημα.
Σαφέστατα έχει πάρει τον κατήφορο, ειδικά την τελευταία 4ετία. Ευτυχώς ωστόσο βλέπω ότι από τα τέλη του '09 μέχρι και το 2012 θα έχουμε καλές δουλειές.
Και αναρωτιέμαι ξανά... (μπας και γίνω κατανοητή) Επειδή κάποιος έχει σκηνοθετήσει καλά μια ταινία ή επειδή κάποιος έχει παίξει καλά τον ρόλο του, αυτό ταυτόχρονα στέλνει το σενάριο στα ουράνια κανοντάς μας να προσκυνάμε μια ιστορία που την έχουμε ξαναδεί κι ας μην ήταν παλαιστής που τα τίνακε στο ρινγκ ο πρωταγωνιστής;
Νομίζω ότι μέσα από το κείμενό μου εκτιμάω όλα αυτά που θέλει η ταινία να δείξει απλά, για μένα, δεν το έκανε αριστουργηματικά σε καμία περίπτωση.
Ρε παιδιά,δεν υπάρχουν μόνο τα αριστουργήματα και "πατάτες", υπάρχουν και μέσες καταστάσεις.Αυτή η ταινία ήταν,για μένα, πολύ καλή.Και δεν ξέρω και πολλούς που να την έχουν χαρακτηρίσει αριστούργημα,οπότε δεν καταλαβαίνω αυτήν την αντιπαράθεση.
Γιώτα, θα σε παρακαλέσω να διαβάσεις ξανά το σχόλιό μου και να μου πεις πού ακριβώς σου ζητώ να απολογηθείς για την εκτίμηση της ταινίας. Το πρόβλημά μου ήταν μονάχα το αβάσιμο και άστοχο επιχείρημα που απερίσκεπτα υποθέτω χρησιμοποίησες.
@ Πάνο αβάσιμο είναι για 'σένα που το θεωρείς αριστούργημα! Γιατί να σου πω κάτι; Αν δεν ήταν ο Rourke θα είχα κοιμηθεί όπως κοιμήθηκε ο άντρας μου! Εκτός αν θεωρείται 'ζώο' επειδή δεν εντυπωσιάστηκε και ξεράθηκε στον καναπέ.
Μπορεί να μην μου ζητάς να απολογηθώ αλλά σαν να προσπαθείς έμμεσα να με κάνεις να ανακαλέσω.
Ξέρεις πόσες παπαριές έχω δει και έχουν χαρακτηριστεί αριστουργήματα επειδή ένα μεγάλο όνομα πρωταγωνιστεί ή σκηνοθετεί;
Συγνώμη αν ενοχλεί κάποιους η άποψή μου όμως, αυτή είναι και δεν μπορώ να κάνω κάτι ούτε να πω ότι ενθουσιάστηκα με κάτι που βρήκα απλά καλό για να πάω με την 'σινεφίλ' μάζα.
@ Fauntleroy όπως μπορείς να διαπιστώσεις, τόσο από την άποψή μου, όσο και από την βαθμολογία μου, όχι μόνο αποδέχομαι την μέση κατηγορία αλλά σε αυτήν εντάσσω και την συγκεκριμένη ταινία.
@Γιώτα
Καλησπέρα Γιώτα μου. Στο μόνο με το οποίο διαφωνώ, είναι ότι ο κινηματογράφος έχει πάρει τον κατήφορο. Γιατί θεωρώ τις περασμένες σοδειές αρκετά πλούσιες, αν όχι πλουσιότατες, έχοντας αποκρυσταλώσει τη σοφία του κλασσικού σινεμά. Απλά, αναπόφευκτα, είμαστε καταδικασμένοι να θεωρούμε το σινεμά της εποχής μας(της όποιας εποχής μας) ως ένα μεταβατικό σινεμά. Αλλά στην ουσία αυτός ο χαρακτηρισμός προκύπτει από την έλειψη απόστασης απ' την οποία το παρακολουθούμε! καταναγκαστικά. Ο χρόνος πάντοτε λειτουργεί επαινετικά και αξιολογητικά για την Τέχνη. Και έτσι θα δούμε πως θα χαρακτηρισθούν ταινίες της δεκαετίας μας τα επόμενα χρόνια, όπου οι αποστάσεις μας θα έχουν μεγαλώσει! (Θα συμφωνούσα πάντως με το σχόλιο σου αν αρκούταν στον κινηματογράφο της βιομηχανίας).
Τώρα για τον Παλαιστή, προσωπικά τον βρήκα εξαιρετική ταινία. Για τον τρόπο που ο Αρνόφσκι χρησιμοποιεί όλα τα κλισέ για να τα καταρρίψει, και να δώσει ένα σπαρακτήριο άσμα πάνω στην αποξενωμένη γεννιά μας, διαλέγοντας εν τέλει έναν διαφορετικό δρόμο από αυτόν που έχουμε πολυδει!
Αλλά μέσα απ' το σαφέστατο και κατατοπιστικό κειμενό σου εκλαμβάνω την αδυναμία του Παλαιστή ή τη δικιά σου(νομίζω αυτά είναι ταυτόσημα όταν μιλάμε με όρους ταινίας-θεατή) να σου εντρυφήσει συναισθήματα και σκέψεις! Πράγμα αντιληπτότατο και δεκτότατο!!!
Καλό βράδυ Γιώτα μου!
@ Kioy μου καλησπέρα!
Κατά κύριο λόγο απευθύνομαι στο βιομηχανικό όπως χαρακτηρίζεις κι εσύ, σινεμά, με το σχόλιό μου ατό. Γενικά θεωρώ ότι μέχρι το 2004 είχαμε καλύτερες ταινίες από αυτές των τελευταίων χρόνων αν και από φέτος, έχει αρχίσει να στρώνει το πράγμα. Ποιος ξέρει... ο χρόνος θα δείξει! :)
Εκτιμάω όλα αυτά πάνω στα οποία δουλεύει και προσπαθεί να αναδείξει και να δείξει η ταινία. Απλά για μένα, δεν αποτελεί αριστούργημα Αυτό όμως δεν σημαίνει τίποτα. Δεν χρειάζεται μια ταινία θα φέρει αυτό τον τίτλο για να σου αρέσει ή να μην τον φέρει για να συμβαίνει το αντίθετο. :)
Καλή σου νύχτα φίλε μου!
1. Γιώτα διαφωνώ και γω (:P) με τη διατύπωση:
"Αν “Ο Παλαιστής” δεν ήταν ταινία του Aronofsky και αν ο Rourke δεν είχε δώσει την πιο συγκλονιστική ερμηνεία της καριέρας του, θα μιλούσαμε με τόσο ένθερμα λόγια γι’ αυτόν, δοξάζοντας την καλλιτεχνική του αξία;"
Γιατί με την ίδια λογική, καμία ταινία δε θα ήταν αυτή που είναι σήμερα αν είχε διαφορετικούς συντελεστές... Και οι ΝΟΝΟΙ χωρίς Coppola, Brando, Pacino, De Niro... θα ήταν τελείως άλλα έργα... Γι'αυτό που είναι όμως πρέπει να τα κρίνουμε και όχι γι'αυτό που θα ήταν με άλλους συντελεστές!!!
2. Φυσικά διαφωνώ και με τη βαθμολογία (:P)... Μια ταινία που θυμίζει ταινίες δεκαετίας 70 (=η καλύτερη κινηματογραφική δεκαετία κατά τη γνώμη μου) και που ασχολείται με την ψυχή ενός ανθρώπου (γι'αυτό θυμίζει 70)... αξίζει πολύ καλύτερο βαθμό από 6!!! Νομίζω πως στο New Moon είχες βάλει 7 κιόλας (ναι, αυτό θα στο χτυπάω κάθε φορά που θα βλέπω χαμηλότερο βαθμό σε πολύ καλύτερες ταινίες :P)!!! Δε νομίζω να είχε ούτε καλύτερη σκηνοθεσία, ούτε ερμηνείες, ούτε και σενάριο... Σε καμία περίπτωση!!! Είμαι σίγουρος κι ας μην το έχω δει... Τέλος πάντων, για μένα αξίζει σίγουρα ένα 8.5/10, αλλά αφού σου άρεσε το Fight Club... δεν πειράζει ρε... σε συγχωρώ (είμαι μεγαλόψυχος)!!! :P ;)
@ Bauer24 συγνώμη που σε στεναχωρώ και που δεν πηγαίνω με την μάζα... :p
Νομίζω ότι η διατύπωσή μου είναι ξεκάθαρη και ολόσωστη με βάση αυτό που πιστεύω. Γιατί η ταινία έχει ένα κοινότυπο και μετριότατο σενάριο που απλά έτυχε να έχει από πίσω το όνομα ενός καλού σκηνοθέτη και μια καλή ερμηνεία. Στοιχηματίζω το σπίτι μου, ότι αν είχα σκηνοθετήσει εγώ το έργο, ακόμα και με ακριβώς τον ίδιο τρόπο, οι μισοί και βάλε θα έλεγαν ότι έκανα μια μέτρια ταινία.
Όσο για το "New Moon"... δεν ξέρω αν είναι καλύτερη ή χειρότερη, εσύ άλλωστε είσαι ο πρώτος που φωνάζεις ότι οι βαθμολογίες δεν σημαίνουν τίποτα (:p) όμως, με διασκέδασε περισσότερο και το σημαντικότερο... με κράτησε ξύπνια χωρίς κόπο και όχι με ειδικό τρόπο όπως αυτή εδώ.
1. Γιώτα από πότε η μάζα είναι η μειοψηφία; Γιατί μπροστά στη μάζα που έχει δει twilight/new moon, όσοι έχουμε δει Παλαιστή, είμαστε ισχνή μειοψηφία. Οπότε άστο το ποιος πηγαίνει με τη μάζα και ποιος όχι... :P
2. "Νομίζω ότι η διατύπωσή μου είναι ξεκάθαρη και ολόσωστη με βάση αυτό που πιστεύω"
Ναι, αλλά εξήγησα γιατί είναι λάθος... :P
3. Αν ο Παλαιστής έχει κοινότυπο και μετριότατο σενάριο, το Twilight και το New Moon τι έχουν μετά; Σενάριο, σκηνοθεσία και ερμηνείες (ειδικά αυτές)... τελείως της πλάκας... :P
4. Θα το χάσεις το σπίτι σου... :P Δεν υπάρχει η παραμικρή περίπτωση, αν είχες σκηνοθετήσει εσύ την ταινία (όχι μόνο εσύ, οποιοσδήποτε), να έβγαινε ακριβώς το ίδιο αποτέλεσμα!!! Αλλά έστω, ας το δεχτώ σε τελείως υποθετική βάση... Αν ήταν ακριβώς ίδιο το αποτέλεσμα, όλοι τα ίδια θα έλεγαν, μπορεί και ακόμα καλύτερα... γιατί θα ήταν ενθουσιασμένοι απ΄το νέο ανερχόμενο σκηνοθετικό ταλέντο: Γιώτα Παπαδημακοπούλου!!! :P ;)
5. Ναι, εγώ υποστηρίζω ότι δεν πρέπει να παίρνουμε πολύ στα σοβαρά τις βαθμολογίες, ΑΛΛΑ όταν βλέπω καλύτερη βαθμολογία σε μια χρυσή μετριότητα (κατά τη γνώμη μου πάντα) από μια πολύ καλύτερη ταινία... ε θα διατυπώσω τη διαφωνία μου... :P
6. Πάντως αν σε κούρασε ο Παλαιστής, καλύτερα μη δεις ποτέ την Οδύσσεια του Διαστήματος... Τουλάχιστον δες το αριστουργηματικό Million Dollar Baby (10/10) ρε Γιώτα... Αν και μετά απ΄τον Παλαιστή… σε φοβάμαι και γι’αυτό!!! :P
ΥΓ: Τέλος πάντων, όπως σου είπα είμαι μεγαλόψυχος και λόγω Fight Club σε συγχωρώ!!! :P
@ Bauer24 χωρίς παρεξήγηση, αλλά βαριέμαι μέχρι και να σου απαντήσω αυτή την στιγμή καθώς, σιχαίνομαι να επαναλαμβάνομαι.
Μην μου συγκρίνεις χοιρινό με μπρόκολο. "Ο Παλαιστής" είναι μια κοιωννική ταινία και ως τέτοια την κρίνω, την βαθμολογώ και αποφασίζω αν με διασκέδασε ή όχι, όπως και το "Twilight" ως ταινία φαντασίας.
Εσύ μπαίνεις, και κακώς κατά την γνώμη μου, στην διαδικασία να τα συγκρίνεις. Δεν μπορώ να συγκρίνω τον "Νονό" με το "Ημερολόγιο Της Μπρίτζετ Τζόουνς." Το πρώτο ναι είναι αριστούργημα αλλά και το δεύτερο είναι μια ταινία που για το είδος της θεωρώ από τις πολύ, πολύ καλές.
Όταν μιλάω για θέμα μάζας, μιλάω γι' αυτήν που του δίνει 7/8/9/10 και καλά κάνει! Εγώ δεν ανήκω σε αυτήν και δεν με πείθει κανείς να πω το αντίθετο οπότε γιατί το κουράζουμε;
Αν εσύ μου εξήγησες γιατί είναι λάθος με βάση αυτό που πιστεύεις, εγώ σου εξήγησα γιατί είναι σωστή με βάση αυτό που πιστεύω εγώ. Βγάζει κάπου το να λέμε τα ίδια και τα ίδια και δεν το καταλαβαίνω;
Μπορεί και να έβγαινε το ίδιο... όμως αυτά είναι τρίχες! Ακόμα κι αν εσύ το παραδεχόσουν η πλειοψηφία δεν θα το έκανε! :P
Με αυτό τον συλλογισμό, δεν έπρεπε να μου αρέσει και το "Fight Club", μια ταινία που μόνο που ο άντρας μου ακούει το όνομά της πετάει καντήλες.
Άρα είμαι κακόγουστη... άρα γιατί συζητάς μαζί μου; :P
Πολύ περισσότερο... γιατί με διαβάζεις; :P
Όταβ όμως έβαζα 10άρια στους "Νονούς" ή στο "Seven" ή δε ξέρω και γω τι βαθμολογία που, δεν με κατηγορούσες ότι όλα μπορείς να τα περιμένεις από μένα! :p
Δεν έχεις δει τίποτα... χα, χα, χα...
Δηλαδή δεν μπορούμε να διαφωνούμε πουθενά πια;
9/10
Δημοσίευση σχολίου