Συνοπτική περίληψη του έργου:
Ο Dave Buznik είναι ένας άνθρωπος που εξαιτίας του συνεσταλμένου χαρακτήρα του δεν καταφέρνει ποτέ να διεκδικήσει το δίκιο του και βρίσκεται πάντα κάτω απ’ τους άλλους.
Έπειτα από μια σειρά ατυχών περιστατικών θα βρεθεί στα δικαστήρια κατηγορούμενος για τον οξύθυμο χαρακτήρα του και θα τεθεί υπό την παρακολούθηση του Buddy Rydell.
Ξεκινώντας λοιπόν τη θεραπεία ελέγχου του θυμού του τον οποίο όμως ο ίδιος αρνείται να παραδεχτεί, θα καταλήξει σε μια βασανιστική θεραπεία έχοντας 24 ώρες το 24ωρο τον γιατρό του στο πλάι του.

Προσωπική άποψη:
Έχετε ακούσει αυτό που λέει ο σοφός μας ο λαός ήτανε στραβό το κλίμα, το έφαγε και ο γάιδαρος”; Ε, κάτι τέτοιο έπαθα κι εγώ όταν πήγα σινεμά να δω τη συγκεκριμένη ταινία. Καθόμουν σ’ όλη τη διάρκεια σαν τον πελεκάνο στο κάθισμα όπου ήταν μούσκεμα από Coca-Cola, έριξα τις κατάρες της ζωής μου και όπως αντιλαμβάνεστε η διάθεση μου δεν ήταν και η καλύτερη έτσι ώστε να δω τα θετικά του έργου.

Δεν ξέρω αν αυτοσκοπός του έργου ήταν να θεραπευτούν τα νεύρα του Dave ή να σπάσουν τα δικά μου, αλλά ως προς το δεύτερο σκέλος τα κατάφερε μια χαρά. Σχεδόν επί δύο ώρες παρακολουθούσα έναν εκνευριστικά ήρεμο άνθρωπο να οδηγεί στην παραφροσύνη έναν άλλον κι αυτός με τη σειρά του εμένα. Με ταινίες σαν αυτή αρχίζω να καταλαβαίνω γιατί οι τρελογιατροί έχουν τόση πελατεία.

Βασικός παράγοντας που μπορείς να παρασυρθείς και να δεις αυτή την ταινία; Μα φυσικά το cast! Μπορεί ο Sandler να μην έχει στο βιογραφικό του κάποια οσκαρική ερμηνεία όμως αν μη τι άλλο έχει κάνει σοβαρές εμφανίσεις σε μη σοβαρές ταινίες. Πόσο μάλλον όταν συμπρωταγωνιστής τους είναι ένας παππούς του σινεμά όπως ο Nicholson. Δεν μπορεί λες, θα είναι κάτι καλό ή τουλάχιστον κάτι διασκεδαστικό για να περάσεις καλά ένα Σαββατόβραδο. Που να φανταστείς πως αντί για pop-corn έπρεπε να πάρεις Valium πριν μπεις στην αίθουσα.

Αν σκεφτούμε την ιδέα μπορούμε να πούμε πως κατά μία έννοια είναι πρωτότυπη και με τις κατάλληλες προϋποθέσεις θα μπορούσαμε να έχουμε μια πολύ καλή κωμωδία. Πέρνα όμως ορισμένων καλών στιγμών και ορισμένων έξυπνων ατακών που απλά σε κάνουν να χαμογελάσεις η κεντρική ιδέα βυθίζεται στο βούρκο της προβλεψιμότητας και του σπασίματος νεύρων. Το γέλιο δεν βγαίνει μέσω κωμικών στιγμών αλλά μέσω εξαναγκασμού από το παράδοξο της αλληλουχίας των σκηνών που εκτυλίσσονται. Δεν ξέρω αν κάποιος μπορεί έτσι να γελάσει εγώ όμως όχι ακόμα κι αν μου βάλουν το πιστόλι στον κρόταφο.

Τόσο το σενάριο, όσο και ο σκηνοθέτης προσπαθούν να στηριχτούν σ’ αυτούς τους δύο εκ διαμέτρου αντίθετους χαρακτήρες. Ο ένας είναι αλλόκοτος κι ο άλλος αισθάνεται αμήχανα που ο άλλος είναι έτσι κι οδηγείται σιγά-σιγά στην τρέλα. Πρωτότυπο ε; Κι όσο κι αν έπρεπε η ταινία να κάνει ένα βήμα παραπέρα για να ξεφύγει από τα συνηθισμένα κλισέ, τόσο αποτυγχάνει καθώς δεν καταφέρνει σε κανένα σημείο να ξαφνιάσει τον θεατή.

Όσον αφορά τις ερμηνείες, τι να σου κάνει κι αυτός ο έρημος ο Nicholson; Είναι βέβαια ο μόνος λόγος που δεν έκανα χαρακίρι, αλλά όσο κι αν η εκφραστικότητα του προσώπου του δίνει χρώμα στον ήρωα που ενσαρκώνει, δεν αποτελεί το στοιχείο εκείνο που σώζει την ταινία, ούτε όμως και τον ίδιο σε σύγκριση με άλλες ερμηνείες του σε παρόμοιες ταινίες.

Ο Sandler απ’ την άλλη δεν μας εκπλήσσει ξαναγυρίζοντας σ’ ένα είδος που τον έχουμε δει και τον έχουμε ξαναματαδεί. Πως να χαρακτηρίσεις έναν άνθρωπο που δεν τον έχεις δει σε τίποτα διαφορετικό; Και καλά, αυτό πάει στα κομμάτια, αλλά τι να πεις όταν βλέποντάς τον νομίζεις πως έχει μοντάρει πλάνα απ’ όλες του τις ταινίες σε μία;

Άλλη μια ταινία λοιπόν τηλεοπτικού περιεχομένου, μια ταινία του σωρού απ’ αυτές που βγαίνουν καν και καν κάθε χρόνο τόσο στις κινηματογραφικές αίθουσες όσο και στην τηλεόραση. Και το χειρότερο... μέσα απ’ αυτή την ταινία βλέπεις την καριέρα του Nicholson να παίρνει την κατηφόρα όπως και τόσων άλλων. Απ’ το να την δείτε καλύτερα να διοργανώσετε για μαζική αυτοκτονία. Απ’ την άλλη η αίσθηση του χιούμορ είναι υποκειμενική και ποικίλει καλώς ή κακώς. Απ’ το να την ξαναδώ πάντως, θα προτιμούσα να δω τα “Gremlins”.
Βαθμολογία 3,5/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Ασκήσεις Ηρεμίας
Είδος: Κωμωδία
Σκηνοθέτης: Peter Segal
Πρωταγωνιστές: Jack Nicholson, Adam Sandler, Marisa Tomei, Krista Allen, Allen Covert, Heather Graham, Luis Guzman, Woody Harrelson, John Turturro
Παραγωγή: 2003
Διάρκεια: 103’

Επίσημο site:
http://www.sonypictures.com/movies/angermanagement/