Ο διακεκριμένος ψυχίατρος της Νέας Υόρκης Nathan Conrad, εκτός από την επαγγελματική του επιτυχία έχει μια πανέμορφη γυναίκα και μια γοητευτική κόρη.
Την ημέρα των ευχαριστιών ένας συνάδελφος τον καλεί εκτάκτως να εξετάσει μια νεαρή γυναίκα, την Elisabeth Burrows που έχει μια ιστορία, ανεξήγητης βίαιης συμπεριφοράς και μια σειρά μη επιτυχημένων διαγνώσεων από άλλους ψυχιάτρους.
Αυτή η υπόθεση είναι από εκείνες που τραβούσαν κάποτε την προσοχή του Nathan. Και τώρα είναι η τελευταία ευκαιρία αυτής της γυναίκας πριν αυτή καταλήξει στο δημόσιο ψυχιατρείο. Αυτό που δεν γνωρίζει όμως είναι ότι η Elisabeth κρύβει ένα μεγάλο μυστικό.
Όταν η κόρη του απάγεται, εκείνος για να την πάρει πίσω θα πρέπει να ανασύρει από το μπλεγμένο μυαλό της Elisabeth έναν εξαψήφιο κωδικό. Ένας εφιάλτης έχει μόλις ξεκινήσει, αφού εάν δεν πετύχει θα χάσει την κόρη του.
Προσωπική άποψη:
Μερικές φορές δεν αρκεί απλά μια πολύ καλή ιδέα για να δημιουργεί ένα πολύ δυνατό σενάριο. Ούτε η πρωτοτυπία της ιδέας αυτής είναι αρκετή αν ο σκηνοθέτης δεν είναι σε θέση να τη διαχειριστεί σωστά έτσι ώστε να ‘χει το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Η παραπάνω σκέψη εμπεριέχει όλα όσα θα μπορούσε να πει κανείς για την ταινία αυτή. Μια πολύ καλή ιδέα που όμως χειρίστηκε λάθος και κάπου βάλτωσε.
Η ταινία ξεκινάει με τους καλύτερους οιωνούς! Δυναμική έναρξη, καλή πλοκή, δράση και αγωνία, καθώς και ένα σκιαγράφημα των χαρακτήρων που αγωνιωδώς περιμένουν το επόμενο λεπτό που θα χαράξει τη μοίρα τους. Ειδικά η ψυχολογική πίεση και σύγκρουση ανάμεσα στους χαρακτήρες είναι κάτι που μεταφέρεται στο πανί με αρκετά μεγάλη μαεστρία.
Κι ενώ μέχρι τα μισά του έργου έχεις μια ωραία δομημένη ταινία αγωνίας και ψυχολογικής έντασης και περιμένεις να φτάσει στην κορύφωσή της και ν’ απογειώσει, τόσο την υπόθεση όσο και το ενδιαφέρον σου, η στροφή που παίρνει είναι τόσο απότομη έστω να σε πετάξει εκτός κλίματος. Εκεί που φαινόταν ικανή να ξεχωρίσει και να κάνει τη διαφορά, ξεκινάει ένα ανελέητο ανθρωποκυνηγητό, πιστολίδι, μετατρέποντας μια ολόκληρη ταινία σε κοινή περιπέτεια από τη μια στιγμή στην άλλη και όλα αυτά άνευ λόγου και ουσίας.
Ο Gary Fleder σίγουρα μας έχει δείξει καλύτερα δείγματα της δουλειάς του, ειδικά αν θυμηθεί κανείς και συγκρίνει τη συγκεκριμένη ταινία με το “Kiss The Girls”, ή πολύ περισσότερο με το “Along Came A Spider” της ίδιας χρονιάς. Η ομοιότητα μεταξύ των δύο είναι πως πρόκειται για θρίλερ, η διαφορά τους… ότι το δεύτερο παραμένει ανατρεπτικό μέχρι τέλους κορυφώνοντας την αγωνία του θεατή εκεί που στο άλλο αρχίζει να ξεφτίζει. Παρά την ένταση λοιπόν των σκηνών, τις όποιες ανατροπές και τον γρήγορο ρυθμό, ο Fleder δημιουργεί μια ταινία που σε καμία περίπτωση δεν είναι αυτό που θα μπορούσε να είναι.
Η νεαρή Brittany Murphy είναι αυτή που νομίζω ότι δικαιωματικά μπορεί να ξεχωρίσει ανάμεσα στους υπόλοιπους ηθοποιούς. Υποδύεται με μεγάλη ευκολία και ρεαλιστικότητα την τρελή τρόφιμο του ιδρύματος και οι ψυχολογικές μεταπτώσεις και αλλαγές στη συμπεριφορά της αποδίδονται με τον πλέον έξοχο τρόπο. Για να είμαι βέβαια ειλικρινής, είχε κάνει και καλή προπόνηση υποστηρίζοντας έναν παρόμοιο ρόλο και στο “Girl interrupted”.
Απ’ την άλλη ο Douglas, λόγω της ωραιοπάθειας και της μανίας που τον διακρίνει μου δίνει την αίσθηση πως αποτελεί έναν απ’ τους σημαντικούς λόγους που η ταινία κάνει μια τόσο αρνητική μεταστροφή. Σίγουρα δεν μπορώ να συγκρίνω την ερμηνεία του με αυτή στο “A Perfect Murder”, κάνοντάς με να πιστεύω ότι του πηγαίνει καλύτερα να παριστάνει τον θύτη παρά το θύμα.
Κατά τα’ άλλα, ο Bean για να μην ξεχνιέται κι όλας, παίζει για ακόμα μια φορά το ρόλο του κακού καθώς του πηγαίνει και δεν το θέτει σε κίνδυνο, ενώ η Jansen καθηλωμένη με σπασμένο πόδι στο κρεβάτι του πόνου, περιμένει την στιγμή που θα ξυπνήσει μέσα της ο υπερήρωας παίρνοντας την κατάσταση στα χέρια της.
Ενώ όλα θα μπορούσαν να είναι καλά και άγια καταλήγουμε σε μια ακόμα ταινία για την οποία όλο και κάτι θα έχουμε να πούμε αλλά ποτέ δεν πρόκειται να αποτελέσει πρώτη επιλογή μες το μυαλό μας, ειδικά μετά το κοινότυπο ηθικοπλαστικό φινάλε που επιλέγεται. Η ένταση και η αγωνία θυσιάζονται στον βωμό της εύκολης περιπέτειας, ενώ η Murphy καταφέρνει ερμηνευτικά να στηρίξει και να πάρει την ταινία στις πλάτες της, κόντρα στο prestige του Douglas.
Βαθμολογία 6/10
Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Μην Πεις Λέξη
Είδος: Θρίλερ
Σκηνοθέτης: Gary Fleder
Πρωταγωνιστές: Michael Douglas, Famke Janssen, Oliver Platt, Sean Bean, Brittany Murphy
Παραγωγή: 2001
Διάρκεια: 113’
Επίσημο site:
http://www.foxstore.com/detail.php?item=80
4 Σχόλια:
Νομίζω ότι είναι ό,τι πρέπει αν γυρίσεις κουρασμένος από τη δουλειά και θες να χαλαρώσεις. Δεν είναι αριστουργημα, έχει κάποιες αδυναμίες, αλλά λειτουργεί μια χαρά.
Παρεπιπτόντως, στα extras είχε πώς γυρίστηκε μια σκηνή πάλης που κράτησε κάτι δευτερόλεπτα. Μου έκανε τρομερή εντύπωση ο λεπτομερής σχεδιασμός της σκηνής, το πώς γυρίστηκε πλάνο-πλάνο, οι ώρες (μέρες;) που απαιτήθηκαν για αυτό τον ελάχιστο κινηματογραφικό χρόνο.
@ Φώτη δεν διαφωνώ, αλλά μόνο έτσι θα την δεις! Δεν θα το επιδιώξεις αλλιώς!
Τα extra πάντως που αναφέρεις δεν τα έχω δει!
Εντελώς εκτός χρονικά το σχόλιό μου, αλλά με βάση την άποψή σου (με την οποία συμφωνώ γενικά), θα περίμενα μια βαθμολογία 4/10 ή 5/10.
Με την ευκαιρία, σήμερα ανακάλυψα το blog, νομίζω πώς θα βολτάρω ξανά απο'δω στο μέλλον.
Γιώργος
@ Γιώργο καλώς μας ήρθες! Ελπίζω πράγματι να σε βλέπουμε τακτικά πλέον!
Τι κι αν έχει περάσει καιρός, οι ταινίες δεν παλιώνουν ποτέ για να τις σχολιάζουμε! ;)
Πράγματι θα μπορούσα να τις έχω βάλει λίγο πιο χαμηλό βαθμό αλλά θα δεις με τον καιρό ότι οι βαθμολογίες μου είναι σχετικές και τι εννοώ με αυτό. Ότι βαθμολογώ σε σύγκριση πάντα με άλλες ταινίες του είδους και την συγκεκριμένη την βλέπω ευχάριστα σε επανάληψη!
Δημοσίευση σχολίου