Συνοπτική περίληψη του έργου:
Ένας φύλακας ασφαλείας πoυ εργάζεται στις φυλακές τροφίμων που αντιμετωπίζουν την ποινή του θανάτου, αντιλαμβάνεται τους φυλακισμένους με διαφορετικό τρόπο.
Παρ' όλο που ο Paul Edgecomb είναι άτομο με οξυδέρκεια, η πίστη του κλονίζεται παρακολουθώντας τους φυλακισμένους που ακολουθούν μια πορεία προς το θάνατο.
Μια ιδιαίτερη περίπτωση ενός φυλακισμένου John Coffey, που έχει βιάσει και σκοτώσει δύο κορίτσια, τον σοκάρει καθώς παρατηρεί τη συμπεριφορά του.
Ο Coffey δεν κατατάσσεται στα πρότυπα των ψυχοπαθών δολοφόνων. Είναι ένα άτομο ευγενικό, και φοβάται το σκοτάδι.

Προσωπική άποψη:
Πριν πω την άποψή μου για ταινία νομίζω πως πρέπει να ξεκαθαρίσω κάτι. Η υπόθεσή της πραγματεύεται ακραίους χαρακτήρες που αντιπροσωπεύουν το καλό και το κακό. Κάποιοι ίσως να που πως δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει τη σκοτεινή και τη φωτεινή του πλευρά. Εγώ θα διαφωνήσω λέγοντας, πως υπάρχουν καλοί και κακοί άνθρωποι που κάποια στιγμή με τη βοήθεια του σκοταδιού ή του φωτός επεξεργάζονται αυτά που συμβαίνουν γύρω τους. Από ‘κει κι έπειτα, κρίνεις και πράττεις!

Όσοι έχουν συνδέσει το όνομα του King με σενάρια θρίλερ και μυστηρίου, αγνοώντας δουλειές όπως την “Τελευταία Έξοδο”, ίσως και να έπεσαν απ’ τα σύννεφα παρακολουθώντας μια τόσο ιδιαίτερη και ιδιότυπη ταινία. Όσοι πάλι γνωρίζουν, πρέπει, τόσο το σενάριο όσο και η ατμόσφαιρα να τους φάνηκε πολύ οικεία και να τους θύμισε κάτι από τις δοξασμένες και απόλυτα δημιουργικές κι εμπνευσμένες στιγμές του συγγραφέα.

Το ενδιαφέρον στοιχείο τόσο στα βιβλία όσο και στις κινηματογραφικές μεταφορές έργων του συγγραφέα, είναι ότι από αλλού ξεκινάει και τελικά, όπως εξελίσσεται η ιστορία, αλλού καταλήγει. Αυτό βέβαια δε σημαίνει πως ο θεατής παρακολουθεί μια ιστορία την οποία δεν μπορεί να καταλάβει, καθώς μετά το πέρας της προβολής δεν μένει με απορίες, και που θα του έχει δημιουργήσει προβληματισμούς άξιους για ν’ αφιερώσει λίγο απ’ τον χρόνο του και αν τους σκεφτεί.

Και για να δικαιολογήσω σ’ ένα βαθμό αυτό που είπα και στην αρχή, δεν ξέρω κατά πόσο συμφωνείτε, δεν είστε άλλωστε και υποχρεωμένοι, όμως ο King είναι από εκείνους τους συγγραφείς που τους αρέσει να παίζουν μεταξύ των εννοιών του καλού και του κακού και να τα φέρνουν σε σύγκρουση. Τι πιο ενδιαφέρον λοιπόν απ’ το να φέρει στο προσκήνιο ένα απ’ τα πιο μείζονα θέματα γύρω απ’ τα ανθρώπινα δικαιώματα, πλαισιώνοντάς το με το μεταφυσικό στοιχείο που θα το βάλει ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι; Αν δεν συνέβαινε άλλωστε αυτό, μπορεί να μιλάγαμε για άλλη μια ταινία κοινωνικού περιεχομένου, στην οποία ίσως κανένας να μην έδινε θετική η αρνητική σημασία.

Η ιστορία έχει να κάνει με χαρακτήρες και είναι αφιερωμένη σ’ αυτούς. Όσο περίεργο και αν ίσως φαίνεται, ακόμα και μικρές εικόνες όπως αυτές των παιχνιδιών του ποντικιού ή της θεραπείας του Edgecomb, δεν είναι παρά μικρές ιστορίες μέσα στην κεντρική ιστορία που θέλουν να δείξουν τις ανάγκες και των ψυχισμό των πρωταγωνιστών. Ο καθένας σκέφτεται διαφορετικά, θέλει άλλα πράγματα, με διαφορετικό τρόπο μπορεί να οδηγηθεί στην εσωτερική του λύτρωση και αποδέσμευση.

Ο Darabont έχει συνεργαστεί αρκετές φορές με τον King και ήταν εκείνος που έδωσε ζωή και στην “Τελευταία Έξοδο”. Με μεγάλη ευαισθησία και τρυφερότητα σκηνοθετεί την ταινία, παραθέτοντάς μας πορτρέτα τόσο της φυλακής, όσο και των προσώπων μέσα σ’ αυτήν, αφήνοντάς μας έτσι να εμβαθύνουμε, τόσο στην αύρα που εκπέμπει ο χώρος, όσο και τα πρόσωπα που κινούνται σ’ αυτόν. Σ’ αυτό βέβαια συμβάλλει και η εξαιρετική φωτογραφία της ταινίας. Η μαγκιά του όμως είναι ότι μας βάζει σε ηθικό δίλημμα όσον αφορά τη θανατική ποινή, χωρίς ωστόσο ο ίδιος να παίρνει σαφή θέση.

Ο Michael Clarke Duncan στο ρόλο του Coffey είναι απλά με μια λέξη συγκλονιστικός. Η επιλογή του δεν είναι τυχαία! Η σωματική του διάπλαση σοκάρει, ξέρεις ότι θα μπορούσε να σε λιώσει σαν μύγα κι όμως… κάτω απ’ αυτό τον τεράστιο μυώδη όγκο κρύβεται μια καρδιά μικρού παιδιού, την οποία πολύ όμορφα μας μεταδίδει. Δε νομίζω πως σκοπός του είναι να παραστήσει τον Μεσσία, αλλά το πρόβατο εκείνο που θυσιάζεται γιατί το αδικεί η εμφάνισή του. Τα φαινόμενα απατούν και τελικά ίσως μόνο ένας αγαθός άνθρωπος να μπορούσε να είναι άξιος να φέρει μια τέτοια ευλογία απ’ τον θεό.

Ο Tom Hanks και ο David Morse, απόλυτες φιγούρες καλοσύνης, μόνο η συμμετοχή τους προσθέτει πόντους, ενώ στον αντίποδα οι Doug Hutchinson και Sam Rockwell στους ρόλους του κακού δεσμοφύλακα και θαναποινήτη αντίστοιχα, συμπληρώνουν το πάζλ των χαρακτήρων καθώς παρουσιάζουν το πρόσωπο της απόλυτης παράνοιας και αρρωστημένης διάθεσης να προκαλούν το φόβο και τον πόνο.

Με άλλα λόγια “Το Πράσινο Μίλι” είναι μια ταινία που ή θα αρέσει πολύ ή δεν θ’ αρέσει καθόλου. Δύσκολα πιστεύω ότι η άποψη κάποιου θα βρίσκεται κάπου στη μέση. Προσωπικά, ήταν μια ταινία που με συγκίνησε και με προβλημάτισε, χωρίς ωστόσο να καταλήξω σίγουρα σε μια θετική ή αρνητική στάση. Όμορφες ερμηνείες και φωτογραφία σε μια παραγωγή που παρά τη μεγάλη της διάρκεια δεν κουράζει και που αναμφίβολα αξίζει να τη δεις.
Βαθμολογία 9/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Το Πράσινο Μίλι
Είδος: Κοινωνική
Σκηνοθέτης: Frank Darabont
Πρωταγωνιστές: Michael Clarke Duncan, Tom Hanks, David Morse, Doug Hutchinson, Sam Rockwell, James Cromwell, Michael Jeter
Παραγωγή: 1999
Διάρκεια: 180’

Επίσημο site:
http://thegreenmile.warnerbros.com/