Συνοπτική περίληψη του έργου:
Η Σκοτία του 13ου αιώνα στενάζει κάτω από τον ζυγό των άγγλων κατακτητών. Ένα μέρος του λαού συνεργάζεται με τους άγγλους ενώ μια μερίδα αντιστέκεται.
Ο William Wallace μόλις έχει επιστρέψει από την Ευρώπη και το μόνο που θέλει είναι να ζήσει ειρηνικά.
Όταν όμως σκοτωθεί η αγαπημένη του, θα κηρύξει πόλεμο κατά των Άγγλων και σύντομα θα γίνει ο αρχηγός των εξεγερμένων και ο φόβος του βασιλιά της Αγγλίας.

Προσωπική άποψη:
Κατέταξα αυτή την ταινία στις ιστορικές, όμως δεν ξέρω αν έχει να κάνει περισσότερο με την ιστορία της απελευθέρωσης της Σκοτίας ή με ένα συγκεκριμένο πρόσωπο, εκείνο του William Wallace. Στην πραγματικότητα, ίσως να μην έχει και μεγάλη σημασία, γιατί στην πραγματικότητα, δεν έχει μεγάλη διαφορά κι αυτό γιατί στο πρόσωπο του Wallace μπορεί να διακρίνει κανείς όλα εκείνα που μαζί ενωμένα οδήγησαν την Σκοτία στο δρόμο που είναι σήμερα. Το δρόμο της αυτονομίας και της ελευθερίας.

Ο Wallace δεν έχει ξεπηδήσει μέσα από τα παραμύθια, αλλά μέσα απ’ τους θρύλους ενός λαού που αγωνίστηκε και μάτωσε για την ελευθερία του. Έναν λαό, που στο πρόσωπο του Wallace μπόρεσε να διακρίνει τον ήρωα. Τον ήρωα εκείνο που δεν επέβαλλε τις ιδέες του, αλλά αφύπνισε τις ιδέες ενός ολόκληρου έθνους. Τον ήρωα εκείνο που μπορούσε να σταθεί στην πρώτη γραμμή και να εμψυχώσει ακόμα και τον πιο λιγόψυχο. Τον ήρωα εκείνο που δεν ήταν υπεράνθρωπος, που μπορούσε να πληγωθεί, να πονέσει και στο τέλος να πεθάνει όπως ο καθένας. Η διαφορά του ίσως από κάποιους άλλους να ήταν ότι έφυγε με πιο ελεύθερο το πνεύμα του, ίσως γιατί εκείνο δεν παραδόθηκε ποτέ.

Γιατί μιλάω τόσο πολύ για τον Wallace; Γιατί πάνω σ’ αυτόν και στον αγώνα του στηρίζεται η ταινία. Γιατί στην ουσία, αυτός και οι μεγαλειώδεις αγώνες του είναι η ουσία. Κι εκεί είναι η μαγκιά του Gibson ως σκηνοθέτη. Ότι προσεγγίζει τον ήρωα ως άνθρωπο και όχι ως κάτι άπιαστο. Δεν παραδίδεται στα Χολιγουντιανά πρότυπα και δεν γίνεται έρμαιο της μεγαλομανίας των σύγχρονων ηρώων, όπου το μοναδικό τους κίνητρο φαντάζει η δόξα και η ικανοποίηση ενός υπέρμετρου εγωισμού που υποβόσκει κάτω απ’ το προσωπείο του συμπαθή ήρωα.

Ο Mel Gibson χρησιμοποιεί μια μορφή αφήγησης που μαγικά μας ταξιδεύει στο χώρο και στο χρόνο. Και όταν φτάσουμε στον προορισμό και ανοίξουμε τα μάτια μας, αντικρίζουμε σα να ζωντάνεψε ξαφνικά μέσα απ’ τις σελίδες των βιβλίων, μια Σκοτία πανέμορφη και καταπράσινη, που όμως σκοτεινιάζει κάτω απ’ τον αγγλικό ζυγό που δεν της αφήνει περιθώρια ν’ αναπτυχθεί, να αναπνεύσει. Όλα αυτά όμως μέχρι τη στιγμή που η Σκοτσέζικη υπερηφάνεια σηκώνει το ανάστημά της, αφήνει την κρυμμένη φλόγα στην καρδιά της ν’ ανάψει για τα καλά, για να ποτίσει με φωτιά, σίδερο και αίμα τα εδάφη των προγόνων της, όχι γιατί ήθελε να το επιλέξει, αλλά γιατί την ανάγκασαν να το κάνει. Και τότε όλα αλλάζουν και παρά τη βία που ξεσπάει ανάμεσα στους καπνούς και στα πληγωμένα απ’ το ατσάλι σώματα, μια λάμψη θολή μοιάζει να φωτίζει τα πάντα.

Ίσως όλα τα παραπάνω να κάνουν τον Gibson να έχει και μια τόσο ηρωικά ρεαλιστική ερμηνεία. Αν εκτιμάς τον ήρωα που υποδύεσαι μπορείς τελικά να τον υποστηρίξεις και καλύτερα. Γιατί δεν φτάνει ένα ανδροπρεπές και επιβλητικό παρουσιαστικό, αυτό άλλωστε το έχουν πολλοί. Πρέπει να μπορείς να νιώσεις την ίδια φλόγα που έκαιγε στα στήθια του προσώπου εκείνου, που με θάρρος, θράσος, τόλμη και αγάπη για την πατρίδα και τον λαό του, οδηγήθηκε στο πεδίο της μάχης και από εκεί στον θάνατο. Δοξασμένος από εχθρούς και φίλους και κυρίως, ελεύθερος.

Αλλά και οι υπόλοιποι, μικρότεροι φαινομενικά ήρωες, στέκονται θριαμβευτικά, με σηκωμένη την σημαία της υπερηφάνειας, με φόντο τις Σκοτσέζικες πεδιάδες. Και κάτω απ’ το παλιά και φθαρμένα ρούχα τους να σιγοκαίει η λαχτάρα και η δύναμη και να μπορείς να το διακρίνεις αυτό σε κάθε κραυγή, σε κάθε διψασμένο βλέμμα. Δεν υπάρχουν πρωταγωνιστές και κομπάρσοι κάτω απ’ τον Wallace, όλοι στέκονται εκεί, στο ίδιο ύψος.

Όμως δεν είναι μόνο τ’ αναπαραστατικά σκηνικά και κοστούμια, δεν είναι μόνο το πάθος των ηθοποιών, δεν είναι μόνο η ανδροπρέπεια και η αληθινή αγάπη του Gibson για το έργο που συνεπαίρνουν τον κάθε θεατή. Είναι και η μαγευτική μουσική του Horner, που λατρεύοντας τις γκάιντες και τιμώντας με αυτό τον τρόπο της λαϊκές παραδόσεις των Σκοτσέζων, συνέθεσε ένα απ’ τα πιο μαγευτικά, μελωδικά και ταξιδιάρικα soundtrack όλων των εποχών. Ποιος δεν φέρνει εύκολα τις μελωδίες των λόφων στο μυαλό του, άλλοτε ρομαντικές κι άλλοτε επικές αλλά όχι βάρβαρες, διατηρώντας μια ονειρική ισορροπία που μοιάζει σαν βγαλμένη από τα σήμαντρα του πολέμου.

Η οργή και η εκδίκηση, η απώλεια και το θέλω, άψογα ζυγιασμένα σε μια μάχη όπου την φωτιά δεν την πολεμάς με νερό, αλλά με τη χρήση της ίδιας της φωτιάς. Η ζωντανή αναπαράσταση ενός αγώνα με αξιοπρέπεια, θέληση και θάρρος, το ξεσήκωμα ενός ολόκληρου έθνους για αναγεννηθεί ελεύθερο μέσα απ’ την αγγλική δικτατορία. Μια ταινία που κερδίζει την προσήλωση, τον θαυμασμό, την οργή και την συγκίνησή μας από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό. Μια κλασσική ταινία που αν μη τι άλλο δεν μπορεί να μην σε σημαδέψουν οι ιαχές της ελεύθερης Σκοτίας.
Βαθμολογία 9/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Braveheart
Είδος: Ιστορική
Σκηνοθέτης: Mel Gibson
Πρωταγωνιστές: Mel Gibson, Sophie Marceau, Patrick McGoohan, Catherine McCormack, Angus MacFadyen, Brendan Gleeson, David O`Hara, James Cosmo, Sandy Nelson, Sean Lawlor, Ian Bannen
Μουσική: James Horner
Παραγωγή: 1995
Διάρκεια: 171’

Σχετικά sites που αξίζουν τον κόπο:
http://www.braveheart.co.uk/
http://en.wikipedia.org/wiki/Braveheart
http://www.imdb.com/title/tt0112573/