Συνοπτική περίληψη του έργου:
Έχοντας καθυστερήσει για το δικαστήριο, ο εύπορος δικηγόρος Gavin Banek, κινείται με ελιγμούς προσπαθώντας να ξεφύγει από την κυκλοφοριακή συμφόρηση.
Σε μια άλλη λουρίδα οδηγεί ο Doyle Gipson, ένας πατέρας του οποίου το δικαίωμα να δει τα παιδιά του εναπόκειται στην απόφαση ενός πολυάσχολου δικαστή.
Φαινομενικά πρόκειται για δυο διαφορετικούς ανθρώπους. Ο ένας προσπαθεί να φταάει την καριέρα του στην κορυφή, ενώ ο άλλος αγωνίζεται απεγνωσμένα να ξεφύγει από τον πάτο.
Όμως, η σύγκρουσή τους θα τους οδηγήσει και τους δυο στο χείλος της αυτοκαταστροφής, για να αποδειχτεί ότι όταν οι άνθρωποι μετατρέπονται σε θηρία, η οργή τους μπορεί να ισοπεδώσει τα πάντα.

Προσωπική άποψη:
Το καλό και το κακό καλούνται για μια ακόμα φορά να έρθουν αντιμέτωπα. Μόνο που αυτή τη φορά, παρά την διάθεση τρομοκρατίας του θεατή, τοκακό δεν αντικατοπτρίζεται στο πρόσωπο κάποιου μανιακού δολοφόνου ή πνεύματος, αλλά στην ίδια μας την φύση και πως αυτή αντιδράει σπασμοδικά στις διάφορες καταστάσεις. Τώρα το πιο είναι το καλό είναι σχετικό, αφού οι όροι του παιχνιδιού συνεχώς αντιστρέφονται και ο καθένας μπορεί εύκολα να μεταβεί από τη μια κατάσταση στην άλλη. Εντάξει, δεν λέω, ως προς έναν βαθμό το story έχει κάποιο ενδιαφέρον και ως ιδέα θυμίζει κάτι από τον παλιό καλό σινεμά, όμως το σύνολο από κάπου μπάζει.

Θα ξεκινήσω όμως από μια εκτενέστερη ανάλυση του σεναρίου, στο οποίο και παρατηρώ το μεγαλύτερο πρόβλημα. Έχουμε λοιπόν το καλό και το κακό αποτυπωμένο σε δύο πρόσωπα, χωρίς όμως κάποια απ' τις δύο αυτές ιδιότητες να μπορεί να ταυτίσει απόλυτα με αυτά. Οι διαχωριστική γραμμή ανάμεσάτους είναι πολύ λεπτή και τα όρια εύκολα ξεπερνιούνται για να περάσει ο καθένας με τη σειρά του στο άλλο επίπεδο. Η σύγκρουση μεταξύ των δύο προκαλεί αλυσιδωτές αντιδράσεις, που όσο εξελλίσεται η μονομαχία ανάμεσά τους, ο ένας προσπαθεί να πληγώσει τον άλλον εκεί που πονάει περισσότερο,όχι τόσο γιατί το επιζητάει, στα πλαίσια της προσωπικής του ικανοποίησης, αλλά γιατί ο άλλος δεν του αφήνει περιθώρια.

Και μέχρι εδώ δεν έχω κανένα πρόβλημα με το σενάριο. Αντίθετα, είναι τοποθετημένο και δομημένο μέσα σε συγκεκριμένο χώρο και χρόνο, αυτόν της μια μέρας, και σκοπόέχει να φέρει τα αντίπαλα στρατόπεδα σε ένα κοινό επίπεδο αλληλοκατανόησης και μιας αναθεώρησης σε ότι αφορά το πρίσμα μέσα απ' το οποίο έβλεπαν τη ζωή τους ως και σήμερα. Τότε που είναι το πρόβλημά μου; Ότι όσο και αν όλα αυτά έχουν μεγάλο ενδιαφέρον, όσο και αν ταυτίζομαι και με τους δύο πρωταγωνιστές, η έλλειψη ρεαλιστικότητας όσο το έργο προχωράει, καταντάει ενοχλητική, σαν μύγα στ' αυτί σου.

Και αν κάποιος θα πίστευε πριν δει την ταινία ότι ο Roger Michell είναι από τους πλέον ακατάλληλους για ν' ασχοληθεί με την κινηματογράφησηενός είδους που πλησιάζει αρκετά στο film nouar, σκεφτόμενο ειδικά το προηγούμενο "Notting Hill", τελικά πέφτει από τα σύννεφα. Μπορεί να μηνείναι ότι πιο εντυπωσιακό έχετε δει, όμως καταφέρνει εύκολα να σε καθηλώσει με τον γρήγορο ρυθμό της. Η κάμερα κινείται νευρικά ανάμεσα στουςδρόμους της Αμερικής και ανάμεσα στα πρόσωπα των δύο κεντρικών ηρώων. Όμως πέραν της αντιπαλότητάς τους, προσπαθεί και καταφέρνει ως έναν βαθμόνα εισβάλλει και να εκφράσει τον ψυχισμό τους, τα κίνητρα που κρύβονται πίσω από τις πράξεις τους, έτσι ώστε να τις δικαιολογήσουν.

Η ερμηνεία του Ben Affleck, ίσως να είναι και η καλύτερή του καθ' όλη τη διάρκεια της καριέρας του. Αυτό όμως δεν στέκεται ικανό να την κάνει να ξεχωρίσει, ούτε μέσα στο ίδιο το έργο, ούτε στο συγκριτικό σύνολο παρόμοιων ερμηνευμένων ρόλων από συναδέλφους του. Ίσως γιατί ο Affleck ναμην έχει και να δυσκολευτεί και ν' αποκτήσει στο μέλλον, το πρόσωπο εκείνο του ψημένου πρωταγωνιστή. Εκείνου που θα μπορεί να διακρίνει κανείςστο βλέμμα του ότι είναι έτοιμος να τα τινάξει όλα στο αέρα χωρίς να υπολογίζει το κόστος. Με άλλα λόγια, θα προτιμούσα κάποιον με πιο τσαλακωμένη εικόνα.

Όμως και ο Samuel Jackson, που κατά γενική ομολογία είναι ένας εξαιρετικός ηθοποιός, δεν καταφέρνει να σε πείσει, ούτε στο βαθμό που θα ήθελες, ούτε στο βαθμό που θα μπορούσε. Και αυτό όχι γιατί η ερμηνεία του είναι αδιάφορη, αλλά γιατί είναι τέτοια που μετά από κάποιο διάστημα δεν θατην θυμάσαι. Όσο και αν καταφέρνει να πείσει περισσότερο από τον Affleck σε ότι αφορά το πέρασμα από την οργή στη συνειδητοποίηση και από εκείστην κάθαρση, πάλι θα περιμέναμε κάτι πιο δυνατό.

Αν με ρωτήσει λοιπόν κανείς να του πω τι είναι το "Changing Lines", θα κατλήξω σε ένα πολύ απλό συμπέρασμα. Είναι μια καλή περιπετειούλα, μεενδιαφέρουσα σεναριακή ιδέα, που θα μπορούσε όμως να πατήσει καλύτερα στα όρια του ρεαλιστικού, έτσι ώστε να μην παρεκλίνει από το ηθικο-κοινωνικόμήνυμα το οποίο και προσπαθεί να πλασσάρει. Επηρρεασμένο εμφανώς από nouar ταινίες άλλων εποχών, δεν στερείται δυναμικών και γεμάτων ένταση σκηνών,όμως αυτό είναι αρκετό για να σου κρατήσει το ενδιαφέρον μέχρι το έργο να τελειώσει, αλλά σύντομα να το έχεις ξεχάσει. Δυστυχώς η κάθαρση έρχεταιπολύ εύκολα και ηθικοπλαστικά για να το δεις πιο ζεστά.
Βαθμολογία 5,5/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Σε Αντίθετο Ρεύμα
Είδος: Περιπέτεια
Σκηνοθέτης: Roger Michell
Πρωταγωνιστές: Samuel L. Jackson, Ben Affleck, Toni Collette, Kim Staunton, Sydney Pollack, Amanda Peet, Richard Jenkins, Kevin Sussman, Akil Walker
Παραγωγή: 2002
Διάρκεια: 98'

Επίσημο site:
http://www.changinglanes.com/