Συνοπτική περίληψη του έργου:
Η ιστορία του πρώτου πυρηνικού υποβρύχιου της ΕΣΣΔ, που υπέφερε από μια βλάβη στον αντιδραστήρα του, στο παρθενικό του ταξίδι στον Ατλαντικό το 1961.
Το πλήρωμα του υποβρύχιου με καπετάνιο τον Alexi Vostrikov μάχεται ενάντια στο χρόνο, για να προλάβει μια πυρηνική καταστροφή, μεγέθους Τσερνομπίλ, η οποία όχι μόνο απειλεί τη ζωή του πληρώματος, αλλά και είναι πολύ πιθανόν να πυροδοτήσει παγκόσμιο πόλεμο μεταξύ των Μεγάλων Δυνάμεων.

Προσωπική άποψη:

Ξεκινώντας να δεις μια πολεμική ταινία με θέμα την τραγική ιστορία ενός υποβρυχίου και της προσπάθειας επιβίωσης των επιβατών του, ξέρεις πάνω-κάτω και τι να περιμένεις. Ειδικά όταν έχεις δει παραγωγές όπως το “Κυνήγι Του Κόκκινου Οκτώβρη”, έχεις υψηλά standards που το να ξεπεραστούν δεν είναι σε καμία περίπτωση εύκολη υπόθεση.

Το σενάριο του “K-19” βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα. Από μόνο του αυτό προσδίδει κάποιο κύρος και σεβασμό από μεριάς θεατή, απέναντι σε αυτό που βλέπει. Άλλωστε, σε περιπτώσεις όπως αυτή, δεν μπορείς να κρίνεις σεναριακά αυστηρά μια ταινία. Κάποιος άκουσε μια ιστορία, πιθανότατα έψαξε να βρει στοιχεία και λεπτομέρειες που την αφορούσαν και την αποτύπωσε όπως μπορούσε στο χαρτί. Συναίσθημα, πάθος και δραματουργία πάντως υπάρχει και μάλιστα καλά αξιοποιημένη. Το μόνο που ξενίζει είναι το γλυκανάλατο φινάλε, κάτι που συνηθίζεται σε τέτοιες ταινίες.

Το καλό του να έχεις γυναίκα σκηνοθέτιδα στο τιμόνι τέτοιων παραγωγών καμιά φορά, είναι ο τρόπος με τον οποίον αντιμετωπίζουν το θέμα. Δεν υπάρχουν οι καλοί Αμερικάνοι και οι κακοί Ρώσοι, δεν υπάρχει κανένας διαχωρισμός. Όλοι είναι άνθρωποι, όλοι έχουν πάθη και αδυναμίες και όλοι τους αξίζουν να ζήσουν. Είναι πολεμικά πιόνια των χωρών τους και είτε θέλουν είτε όχι, οφείλουν να σκοτώσουν για να την προστατέψουν. Άρα, όλοι βρίσκονται σε μια εξίσου άθλια και δραματική κατάσταση και όλοι, αξίζουν την συμπάθειά μας.

Ενώ όμως στο κομμάτι της συναισθηματικής προσέγγισης του θεατή η Bigelow τα καταφέρνει περίφημα, στο να δημιουργήσει εκείνο το αίσθημα κλειστοφοβίας που χαρακτηρίζει άλλες, παρόμοιες παραγωγές, χάνει το παιχνίδι. Δεν μας αφήνει να κατανοήσουμε με σαφήνεια τον χώρο γύρω μας, η κάμερα εστιάζει κυρίως στα πρόσωπα των στρατιωτών, κατά συνέπεια, αισθανόμαστε λες και είμαστε στο σπίτι μας. Κάτι παρόμοιο βέβαια δεν συμβαίνει όσον αφορά τις σκηνές δράσης, οι οποίες έχουν αρκετή ένταση. Οι σκηνές όπου οι στρατιώτες βγαίνουν απ’ τον ραδιενεργό πυρήνα παραμορφωμένοι, είναι πραγματικά σοκαριστικές.

Στους κεντρικούς ρόλους συναντάμε τους Harisson Ford και Liam Neeson. Αν μη τι άλλο, είναι και οι δύο απ’ τους πολύ καλούς ηθοποιούς, με καλές ταινίες και δυνατές ερμηνείες στο βιογραφικό τους. Σε ότι έχει να κάνει με τον πρώτο, χαίρομαι όταν τον βλέπω σε ρόλους ήρωα, που όμως καμία σχέση δεν έχουν με τον εξερευνητή Indiana Jones. Σίγουρα ο ρόλος του Ρώσου, ήρωα αξιωματικού έχει να πει περισσότερα, αν και θα τον ήθελα ακόμα πιο παθιασμένο, ακόμα πιο βίαια ερμηνευτικά δοσμένο. Ίσως λίγο καλύτερος όμως ο Neeson, σε έναν ρόλο πιο ισορροπημένο, που χρειαζόταν κυρίως ψυχραιμία απ’ ότι ένταση.

Η ταινία περιστρέφεται γύρω από τις συγκρούσεις. Μια σύγκρουση εσωτερική ανάμεσα στα δύο υψηλόβαθμα κυβερνητικά στελέχη του υποβρυχίου και την εξωτερική, που είναι η χειρότερη και μπορεί να προκαλέσει πυρηνικό πόλεμο ανάμεσα στις δύο υπερδυνάμεις. Ο ηρωισμός, όχι για την ανάδειξη προσόντων, αλλά για την αυτοθυσία, βρίσκεται σε πρώτο πλάνο, συγκινεί και προβληματίζει. Αρκετά καλές ερμηνείες, εγκλωβισμένες όμως σε έναν περιβάλλον που θα το θέλαμε ακόμα πιο ασφυκτικό. Γενικότερα όμως, πρόκειται για μια σφιχτά δομημένη παραγωγή, από εκείνες που μπορούν να αρέσουν στους fans και όχι μόνο, του είδους.
Βαθμολογία 7,5/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Κ-19
Είδος: Περιπέτεια
Σκηνοθέτης: Kathryn Bigelow
Πρωταγωνιστές: Harrison Ford, Liam Neeson, Sam Spruell, Peter Stebbings, Peter Sarsgaard, Christian Camargo, Joss Ackland, Roman Podhora, Sam Redford
Παραγωγή: 2002
Διάρκεια: 138’

Επίσημο site:
http://www.k19movie.com/