Συνοπτική περίληψη του έργου:
Ο Jack Sparrow έχει ένα ανεκπλήρωτο χρέος στον καπετάνιο Davey Jones του πλοίου φάντασμα Flying Dutchman, που αν δεν το πληρώσει θα υποφέρει για πάντα.
Σε βοήθεια καλούνται οι Will Turner και Elizabeth Swann, οι οποίοι όμως εκτός από την ετοιμασία του γάμου τους, έχουν να αντιμετωπίσουν και άλλα προβλήματα.

Προσωπική άποψη:
Όταν είχε κυκλοφορήσει στις αίθουσες το πρώτο μέρος των “Πειρατών Της Καραϊβικής” είχα εκφράσεις τις επιφυλάξεις μου για το τελικό αποτέλεσμα. Όπου ακούς πολλά κεράσια λένε κράτα και μικρό καλάθι. Τελικά, τα γεγονότα ήρθαν να με διαψεύσουν αφού, η ταινία όχι μόνο μου άρεσε, αλλά με ενθουσίασε θυμίζοντάς μου κάτι από τις παλιές καλές ταινίες του Disney που δεν ήταν κινούμενα σχέδια και απευθύνονταν σε ολόκληρη την οικογένεια. Και το ερώτημα που ακολουθεί αμέσως μετά είναι αν η συνέχεια στέκεται αντάξια της πρώτης, στο ίδιο ύψος, με τιμή κι αξιοπρέπεια.

Χωρίς να απογοητεύεται ο θεατής, δεν έρχεται αντιμέτωπος με την συνέχεια εκείνη την οποία κατά πάσα πιθανότητα θα περίμενε. Ο πλέον αντιήρωας της εποχής μας, ο Jack Sparrow, επιστρέφει για να εμπλακεί σε ακόμα πιο τρελές περιπέτειες απ’ ότι την πρώτη φορά. Και σίγουρα αυτές οι περιπέτειες είναι απολαυστικές, μήπως όμως είναι πιο ξέφρενες απ’ όσο θα θέλαμε και πιο γρήγορες απ’ όσο θα μπορούσαν οι αισθήσεις μας να αντέξουν; Κάπου εκεί εντοπίζονται τα όποια προβλήματα της ταινίας.

Η σκηνοθεσία όπως και την προηγούμενη φορά, βρίσκεται στα χέρια του Gore Verbinski. Αυτό έχει τα εξής θετικά! Πρώτον, γνωρίζει καλύτερα απ’ τον καθένα πως δημιουργήθηκε και αναπτύχθηκε το αρχικό concept και δεύτερον, ήταν εκείνος όπου καλύτερα από τον καθένα θα μπορούσε να κρατήσει σταθερή την σκηνοθετική γραμμή. Έχοντας άλλωστε και τον μετρ των blockbusters από πίσω του, Jerry Bruckheimer, για να τον στηρίζει, τα πράγματα για τον ίδιο ήταν πιο εύκολα. Έχουμε λοιπόν μια ξέφρενη ταινία δράσης, όπου δεν στερείται λεπτομερειών, τόσο εικαστικά, όσο και ουσιαστικά, γύρω από την ζωή των πειρατών, αλλά και άλλων εξέχοντων αρχών εκείνης της περιόδου. Επιπλέον, έχουμε εντυπωσιακά οπτικά και ηχητικά εφέ τα οποία κατά κύριο λόγο αναπτύσσονται πάνω στην θάλασσα και στις μάχες ανάμεσα στα αντίπαλα στρατόπεδα.

Και τα στρατόπεδα αυτά διαφέρουν πολύ μεταξύ τους. Αξιωματικοί και στρατιωτικοί, τυχοδιώκτες, θύματα του έρωτα, εγωιστικά πειρατικά τομάρια, τέρατα των θαλασσών και του βυθού. Όλοι διαφορετικοί μεταξύ τους και με διαφορετικά θέλω και στόχους με ένα όμως κοινό στοιχείο. Το πάθος και το ξεπούλημα ακόμα και της ψυχής τους προκειμένου να αποκτήσουν το στοιχείο εκείνο, όπου τον καθένα από αυτούς θα τους έκανε ευτυχισμένους ή τουλάχιστον, φαινομενικά ευτυχισμένους. Κάπου εκεί είναι όμως που χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα.

Οι ρυθμοί που επιλέγει να ακολουθήσει ο σκηνοθέτης είναι εξαιρετικά φρενείρεις και γρήγοροι, κάτι που ενώ αρχικά κρατάει την αγωνία και την αδρεναλίνη μας σε πολύ υψηλά επίπεδα, στη συνέχεια κάνει την παρακολούθηση της ταινίας αρκετά δύσκολη εώς και βίαιη σε κάποια σημεία. Έχουμε έναν καταιγισμό πληροφοιών, μια συνεχή εναλλαγή συναισθημάτων και σκηνών και μια μετραστορφή της πλάστιγγας από το ένα στρατόπεδο στο άλλο. Και όλα αυτά ίσως να μην μας ενοχλούσαν αν η διάρκεια ήταν ελαφρώς μικρότερη ή αν δεν είχαν αποδοθεί στο μέγεθος αυτό της υπερβολής που τελικά αποδόθηκαν, χάριν εντυπωσιασμού.

Ωστόσο δεν μπορούμε να παραλείψουμε την παραμυθένια ατμόσφαιρα που φωνάζει Disney από χιλιόμετρα μακριά, καθώς και τον άψογο συνδυασμό του καλόγουστου, έξυπνου και δημιουργικού χιούμορ ανάμεσα στις σκηνές δράσης. Ιδιαίτερα σε ότι έχει να κάνει σχέση με την ανάπτυξη του χαρακτήρα, της συμπεριφοράς αλλά και των αλλοπρόσαλων ενεργειών του Sparrow, τα λόγια είναι περιττά αφού ακόμα και μετά το τέλος της ταινίας, υπάρχουν σκηνές που μπορεί να θυμάσαι και να γελάς μόνος σου.

Ερμηνευτικά, όπως και στην πρώτη ταινία, όλα τα λεφτά είναι ο μοναδικός Johnny Depp. Επιβεβαιώνει για ακόμα μια φορά ότι κανένας άλλος δεν θα μπορούσε να σταθεί αντάξιός του σε έναν ρόλο σαν κι αυτό, δίνοντας τον καλύτερό του ευατό και κερδίζοντας με το χιούμορ και τον αυθορμητισμό του, ακόμα και τον πιο δύσκολο θεατή. Βέβαια, ο κινηματογραφικός του χρόνος αυτή τη φορά είναι πιο περιορισμένος απ’ ότι ητην προηγούμενη, κάτι που κατά βάθος ενοχλεί, όμως, στις σκηνές εκείνες που εμφανίζεται καταφέρνει να κερδίσει τις εντυπώσεις και να κλέψει την παράσταση.

Ο Bloom είναι ο γνωστός, φλωρολαπάς της υπόθεσης όπου ο δείκτης νοημοσύνης του δεν παρουσιάζει ιδιαίτερη άνοδο, είναι το ίδιο ηλίθια ευκολόπιστος και οποιοσδήποτε μπορεί να τον σύρει από τη μύτη για να εξυπηρετήσει τους σκοπούς του. Κενότητα και αδιαφορία! Η Knightley τώρα, δείχνει πιο εξοικειωμένη με τον ρόλο της αν και η περούκα που φόραγε για να καλύψει το τότε ξυρισμένο της κεφάλι χάριν των γυρισμέτων του “Domino”, μοιάζει σαν την αποσυντινίζει ώρες-ώρες, χαλώντας το image της αριστοκράτισσας επαναστάτριας.

Η συνέχεια των πειρατών δεν είναι σε καμία περίπτωση καμιά ταινία που προσφέρεται για να ψυχανεμιστεί ο μέσος θεατής. Στόχος της είναι να ψυχαγωγήσει το κοινό και να του προσφέρει μια τρελή και ξέφρενη, Disney περιπέτεια και αυτό κάνει. Μπορεί ουσιαστικά να μην φτάνει το επίπεδο της πρώτης ταινίας και η παρουσία της τεχνολογίας CGI, να είναι μεγαλύτερη απ’ όσο χρειαζόταν ή απ’ όσο θα θέλαμε όμως, το δίχως άλλο, μπορεί να περάσει κανείς 2,5 διασκεδαστικές ώρες.
Βαθμολογία 8/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Οι Πειρατές Της Καραϊβικής: Το Σεντούκι Του Νεκρού
Είδος: Περιπέτεια
Σκηνοθέτης: Gore Verbinski
Πρωταγωνιστές: Johnny Depp, Orlando Bloom, Keira Knightley, Stellan Skarsgard, Bill Nighy
Παραγωγή: 2006
Διάρκεια: 150’

Επίσημο site:
http://disney.go.com/disneypictures/pirates/