Από την γέννηση του κινηματογράφου πάρα πολλοί είναι οι κακοί που κατέλαβαν κατά καιρούς την μεγάλη οθόνη. Σκοπός τους, να μας προκαλέσουν τρόμο, δέος, να γίνουν οι χειρότεροί μας εφιάλτες. Κάποιοι από αυτούς πέτυχαν τον σκοπό τους σε αντίθεση με κάποιους άλλους που απλά έγιναν γελοίοι στην προσπάθειά τους αυτή. Όμως δεν θ’ ασχοληθούμε με τους δεύτερους! Τους έχουμε ξεχάσει όπως έκανε και η ιστορία. Θα ασχοληθούμε με τους πρώτους γιατί, όχι απλά κατάφεραν να στοιχειώσουν τα παιδικά, εφηβικά, ακόμα και ενήλικα όνειρά μας αλλά, επειδή επίσης κατόρθωσαν να κερδίσουν μια θέση στο βάθρο των κορυφαίων και αλησμόνητων αλλά, και να αναδείξουν σε αριστουργηματικές τις ταινίες που τους συμπεριέλαβαν.

Δολοφόνοι κρυμμένοι πίσω από τις μάσκες

Halloween (1978): Ίσως να μην υπάρχει τίποτα πιο σοκαριστικό από την εικόνα ενός 6χρονου παιδιού με αιματοβαμμένα χέρια, πόσο μάλλον όταν το αίμα αυτό προέρχεται από την έφηβη αδερφή του. Ο Michael Myers νοσηλεύτηκε σε ψυχιατρική κλινική για να δραπευτεύσει 15 χρόνια αργότερα με σκοπό να επιστρέψει στην πόλη του και να ξανασκοτώσει την νύχτα του Halloween κρυμμένος πίσω από μια μάσκα. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που τόλμησαν να αναφέρουν το “Halloween” ως το νέο “Ψυχώ” αφού ο Carpenter έχει επηρεαστεί σαφέστατα από τον Hitchcock, χωρίς να τον αντιγράφει αλλά πατώντας απλά και μόνο στα χνάρια του. Κι αν σήμερα μας φαντάζει κλισέ ας σκεφτούμε πως αντιδράσαμε όταν το πρωτοείδαμε και ας αναλογιστούμε πόσο επηρεάστηκαν οι ταινίες του είδους που ακολούθησαν, από την συγκεκριμένη. Ακολούθησαν 7 sequels και 2 remake που όμως, όπως ήταν αναμενώμενο, δεν ήταν το ίδιο.

Friday The 13th (1980): 11 χρόνια πριν από τα γυρίσματα της ταινίας μας ταξιδεύει η ιστορία, όταν ένα νεαρό αγόρι πνίγηκε σε θερινή κατασκήνωση της Crystal Lake η οποία αμέσως έκλεισε. Επιστρέφοντας στο παρόν συναντάμε τους νέους ιδιοκτήτες και το νέο προσωπικό που ένας-ένας εξαφανίζονται αφού κάποιος δεν θέλει να ξανανοίξει η κατασκήνωση κι έτσι τους δολοφονεί. Το πρόσωπο του Jason, κρυμμένο πίσω από μια μάσκα του baseball, αποτέλεσε πολλάκις θέμα συζητήσεων στην προσπάθεια τρομοκρατίας κατασκηνωτών την δεκαετία του ’80. Και πέτυχε τον σκοπό του μένοντας στην ιστορία των ταινιών τρόμου κι επιστρέφοντας πολλές φορές για να δράσει. Το θαυμαστό δε είναι πως το πέτυχε, χωρίς στην πραγματικότητα να είναι ο ίδιος (τουλάχιστον στην πρωτότυπη εκδοχή) εκείνος που έπραττε τους φόνους αλλά, που όλοι σε αυτόν οδηγήθηκαν απλά και μόνο συμπερασματικά.

Scream (1996): Ίσως η πιο σύγχρονη μάσκα, ίσως η μάσκα εκείνη που κατόρθωσε να αναβιώσει έναν φόβο που κοιμόταν βαθιά μέσα μας για μεγάλο διάστημα. Ο Craven έχοντας δημιουργήσει άθελά του το 1984 τον Freddy Kruger, ένα από τα απόλυτα και cult σύμβολα του τρόμου, αποφάσισε να επανέλθει, μην διστάζοντας μάλιστα να σατιρίσει τις ίδιες του τις ταινίες. Δανείζεται όλη την ιστορία των ταινιών τρόμου και πάνω εκεί χτίζει μια απ’ τις πιο απολαυστικές ταινίες τρόμου των τελευταίων ετών εκεί που το καντηλάκι τους έμοιαζε να έχει σβήσει. Η ιστορία της Sidney που έχασε την μητέρα της από δολοφονική ενέργεια κι ένα χρόνο μετά βλέπει την ιστορία να επαναλαμβάνεται με τους συμμαθητές της ως μεσάζοντα θύματα μέχρι να έρθει η σειρά της, στιγμάτισε τη δεκαετία του ’90, αλλά και το συγκεκριμένο είδος ταινιών κι απέδειξε σε όσους θεωρούσαν πως το να γυρίσεις ένα θρίλερ είναι εύκολη υπόθεση, ότι απλά ζούσαν στην πλάνη τους (δεν ισχύει το ίδιο για τα 2 sequel που ακολούθησαν). Εμείς, σκεφτόμασταν συχνά την τρομακτική μάσκα που αποτέλεσε κι ένα από τα must των επόμενων αποκριών.

Μεταφυσικοί δολοφόνοι από το υπερπέραν

A Nightmare On Elm Street (1984): Μπορεί ήδη να αναφέρθηκε αλλά δεν θα ήταν δυνατόν να απουσιάζει από την λίστα. Ο Freddy και τα κοφτερά σαν λεπίδες δάχτυλά του, ξέσκισαν αρκετές εφηβικές σάρκες την δεκαετία του ’80 (και όχι μόνο) και σήμερα θεωρείται μια από τις πιο cult ταινίες όλων των εποχών κι ένας από τους πιο εφιαλτικούς κακούς. Και όταν λέω εφιαλτικούς, όνομα και πράγμα καθώς, η παραμορφωμένη του μεταθανάτια εμφάνιση γίνεται μέσω των ονείρων των νέων που πλέον δεν μπορεί να ξεκάνει με τα ίδια του τα χέρια, μετατρέποντάς τα σε μια μεταφυσική πραγματικότητα από την οποία δεν μπορού να γλιτώσουν. Ο Craven δεν δημιούργησε ένα νέο είδος τρόμου όμως, αναβίωσε και ανάπλασσε ως έναν βαθμό εκείνο του Carpenter, 6 χρόνια νωρίτερα. Τα sequel που ακολούθησαν ωστόσο δεν είχαν την ίδια τύχη, καθώς έπεσαν στην παγίδα των προκατόχων τους, κάνοντας την υπόθεση απλά γελοία.

Hellraiser (1987): Σε μια εποχή όπου οι ταινίες τρόμου πουλούσαν τρελά και ο Freedy, ο Jason και ο Michael κατέκλυζαν τις οθόνες μας, ο Baker οραματίστηκε και τόλμησε να πλασσάρει ένα διαφορετικό είδος τρόμου μεταφέροντας το ομώνυμο βιβλίο του στον κινηματογράφο αλλά αυτή τη φορά, σκηνοθετώντας ο ίδιος αποκλειστικά. Πιο gore και ταυτόχρονα, πιο ιδιόμορφα μεταφυσικό απ’ όσο είχαμε συνηθίσει μέχρι τότε, το “Hellraiser” και ο Pinhead τρομοκράτησαν τις φαντασιώσεις μας. Ο Frank άνοιξε τον Κύβο Των Λυγμών θέλοντας να ζήσει μια εμπειρία πέρα από τον πόνο και την ηδονή. Όμως τα πλάσματα που βγαίνουν από εκεί δεν είναι καλόβουλα πνεύματα αλλά δαίμονες που τον βασανίζουν μέχρι να τον ξεσκίσουν. 20 χρόνια αργότερα επιστρέφει για να παρασύρει την Kristy σε έναν νέο κύκλο σεξιστικού και ηδονικού, ακραίου πόνου κι εμείς παρακολουθούμε αποσβολωμένοι και ανύμποροί να αντιδράσουμε, τον Pinhead να εκτελεί το καθήκον του. Για μια ακόμη φορά, ακολούθησαν αποτυχημένα sequels.

Child’s Play (1988): Ο μεταφυσικός τρόμος ξαναζωντανεύει αλλά αυτή τη φορά αποφασίζει να χρησιμοποιήσει ένα πολύ αγνό μέσο. Μια παιδική κούκλα που θα φιλοξενήσει την ψυχή ενός μεγάλου δολοφόνου προκειμένου να μην χαθεί, βεβηλώνοντας με αυτό τον τρόπο, το ανέγγιχτο μέχρι τότε παιδικό σύμπαν. Αν οι πορσελάνινες κούκλες σας προκαλούσαν από παιδιά έναν υπόγειο, αδιευκρίνιστο φόβο, η ύπαρξη του Chucky ήρθε να τον δικαιολογήσει, καταφέρνοντας παράλληλα να μείνει στην ιστορία αλλά και στην μνήμη όλων μας για έναν απλούστατο λόγο. Κατάφερε να πάρει τον γεμάτο αθωότητα και παιχνίδια παιδικό κόσμο και να τον μετατρέψει σε μια τρομακτική κόλαση, όχι μόνο για τους ανήλικους αλλά και για τους ενήλικους που πίστευαν ότι τον έχουν αφήσει πίσω τους. Η πορεία των sequels δεν διαφέρει πολύ από κάθε άλλη, παρόμοια περίπτωση.

Stephen’s King It (1990): Αν νομίζετε πως οι τηλεταινίες δεν είναι ικανές να έχουν μια θέση στην λίστα μας πλανάστε πλάνην οικτρά. Ο Pennywise The Dancing Clown ήταν μια από τις πιο τρομακτικές φιγούρες της δεκαετίας του ’90. Μεταφορά από το ομώνυμο βιβλίο του Stephen King, “Το Αυτό” ήταν τρομακτικό για δύο λόγους. Πρώτον, γιατί στην καθημερινότητά του είχε υιοθετήσει μια παιδική αγαπημένη φιγούρα, εκείνη του κλόουν που όμως, αν το καλοσκεφτεί κανείς, θα δει πως σε κάθε της μορφή και διάσταση είναι τρομακτική και απόκοσμη, και δεύτερον, προκειμένου να προβεί στην δολοφονική του δράση υιοθετούσε τον φόβο του κάθε θύματος χωριστά. Το αποτέλεσμα αυτού, να μην μπορείς να ξεφύγεις από τα βίαια και αχόρταγα σχέδιά του. Τον τρόμο αυτό ζει μια ομάδα παιδιών στο Derry που παρά του ότι νόμιζε ότι τον νίκησε, καλείται να επιστρέψει 30 χρόνια μετά για την ολοκήρωση του στόχου τους, μιας υπόσχεσης που στον χρόνο δεν έσβησε. Ο Tim Curry μαγεύει και τρομοκρατεί στον πρωταγωνιστικό ρόλο.

The Ring (2002): Μια καταραμένη ψυχή, ένα κορίτσι που κανείς δεν κατάλαβε και που θέλοντας να διαδώσει το μήνυμά του αποφάσισε να σκοτώσει όποιον αδυνατούσε να καταλάβει. Η μορφή της Sadako με τα μακριά, μαύρα της μαλλιά, κατάφερε να αφυπνήσει τους φόβους μας. Μια μεταφυσική οντότητα που καταφέρνει να συνδέει το παρελθόν με το παρόν, να μας ταξιδεύει στους τόπους των βασανιστηρίων της αλλά το κυριότερο, να εμφανίζεται στον δικό μας κόσμο διψασμένη για εκδίκηση. Το πιο τρομακτικό όλων, η άγνοια καθώς, βλέπουμε τα θύματα, ξέρουμε πότε είναι η δικιά μας σειρά όμως, δεν ξέρουμε με ποιον τρόπο φτάνουμε εκεί. Remake του ιαπωνικού “Ringu” και επαναβάπτιση της εκεί μεταφυσικής δαιμόνιας παρουσίας, Samara, το “The Ring” είναι μια από τις ταινίες εκείνες που μας τάραξαν και που ο κεντρικός της, παιδικός χαρακτήρας, έγινε εφιάλτης και προάγγελος θανάτου.

Το δολοφονικό πρόσωπο του Σατανά

The Exorcist (1973): Βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του William Peter Blatty που ανέλαβε και την σεναριακή του μεταφορά κάτι για το οποίο τιμήθηκε με oscar, “Ο Εξορκιστής” θεωρήθηκε από πολλούς η πιο τρομακτική ταινία όλων των εποχών. Δεν ξέρω αν είναι τελικά με το πέρασμα του χρόνου η πιο τρομακτική, είναι σίγουρα όμως μέσα στην λίστα των πρώτων. Οι λόγοι είναι οι ακόλουθοι! Πρώτον, κακοποιήθηκε ένα αγνό, αθώο, ανήλικο και αμόλυντο κορίτσι, τόσο στην ψυχή όσο και στο σώμα. Δεύτερον, σείστηκαν τα θεμέλια της πίστης και ο κόσμος ταράχτηκε από την συνειδητοποίηση της ύπαρξης του Σατανά. Τρίτον και σημαντικότερο, όχι απλά υπάρχει ο Σατανάς αλλά μπορεί να μας καταβάλει μέχρι θανάτου. Η ιδέα δεν είναι πρωτότυπη, σίγουρα σήμερα μπορεί να μην σοκαριζόμαστε από τις επίμαχες σκηνές όσο όταν πρωτοπροβλήθηκε η ταινία όμως, ακόμα είμαστε σε θέση να αναριγήσουμε από το θέαμα σκεπτόμενοι πως θα μπορούσε να συμβεί στον οποιονδήποτε, αν κι εφόσον έχεις πίστη στο Θεό και στο αντίθετό του. Πόσο μάλλον όταν βλέπεις την Linda Blair να βιώνει των παθών της τον τάραχο.

The Omen (1976): Η ταινία που τρία χρόνια μετά την προαναφερόμενη έκανε ολόκληρη την Αμερική να φοβάται να αποκτήσει αγόρι, να αποκλείει κάθε πιθανότητα να τον βγάλει Damien και το κυριότερο, να μην θέλει με τίποτα να γεννηθεί 6/6 στις 6 η ώρα. Ο Σατανάς δεν ήταν απλά κάτι που μπορούσε να καταλάβει το σώμα κάποιου αλλά μια ζωντανή, κινούμενη παρουσία με προσωπικότητα και ενεργό δράση μέσα στον ίδιο χώρο και χρόνο με μας. Ο Αντίχριστος γεννήθηκε και ξεκίνησε να μεγαλώνει για να ολοκληρώσει 2 ταινίες μετά, τον κύκλο του στην γη. Μέχρι τότε, η απόλυτη προσωποποίηση του κακού ταυτίστηκε με το αθώο φαινομενικά, υποχθόνια σατανικό μουτράκι του Harvey Stephens (II). Το συγκεκριμένο πιτσιριίκι αποτελεί μια καλή δικαιολογία για όποιον θέλει ν’ αποφύγει να κάνει παιδί. Είναι πραγματικά τόσο τρομακτική η ταινία; Είναι ανατριχιαστική καθώς, η γρήγορη σκηνοθεσία, το καλογραμμένο σενάριο και η ατμοσφαιρική μουσική, προσφέρουν όλα εκεί να που μπορούν να σου προκαλέσουν τρόμο απλά και μόνο στην σκέψη τους. Υπήρξε και sequel το 2006 που όμως ούτε καν άγγιζε το πρωτότυπο.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...