Συνοπτική περίληψη του έργου:
Η 19χρονη, πια, Αλίκη επιστρέφει στον παιχνιδιάρικο κόσμο που είχε πρωτοαντικρίσει όταν ήταν πολύ μικρή, για να ξανασυναντήσει τους παιδικούς της φίλους.
Η Αλίκη βάζει πλώρη για ένα φανταστικό ταξίδι με προορισμό να βρει το αληθινό πεπρωμένο της και να τερματίσει την κυριαρχία του τρόμου που επιβάλει η Κόκκινη Βασίλισσα.

Προσωπική άποψη:
Αν ρωτούσες κάποιον, ποιος σκηνοθέτης θα μπορούσε να μεταφέρει εκ νέου, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο το γνωστό παραμύθι του Lewis Carroll, στην μεγάλη οθόνη, αναμφίβολα θα σκεφτόταν το όνομα του Tim Burton. Ακριβώς αυτό έκανα κι εγώ όταν με ρώτησαν πριν κάποιους μήνες και μέσα μου γεννήθηκε μεγάλη χαρά κι ενθουσιασμός. Ανέμενα την συγκεκριμένη ταινία με ανυπομονησία καθώς, πίστευα ακράδαντα, πως ο Tim δεν θα μπορούσε σε καμία περίπτωση να με απογοητεύσει. Τελικά, μπορεί να μην με απογοήτευσε όμως, δεν κατάφερε δυστυχώς και να με ενθουσιάσει.

Το γεγονός ότι ο Burton δέχτηκε συνεργασία με τα studios της Disney, σήμαινε αυτόματα δύο πράγματα. Η ταινία θα είχε τον χαρακτήρα του παραμυθιού όμως, το στοιχείο εκείνο που χαρακτηρίζει τον Tim, δεν θα ήταν τόσο ενεργό όσο έχουμε συνηθίσει. Δυστυχώς, όλοι μας αναγκαζόμαστε να κάνουμε κατά καιρούς υποχωρήσεις, έστω και αμοιβαίες. Ακριβώς αυτό, αναγκάστηκε να κάνει και ο Tim. Η Disney έβαλε τα λεφτά προκειμένου να πραγματοποιηθεί το όνειρό του και εκείνος, κράτησε χαμηλούς τόνους, σε σχέση τουλάχιστον με αυτό που έχουμε συνηθίσει. Άξιζε άραγε;

Ο Burton είναι ο μεγαλύτερος εν ζωή παραμυθάς και όσο και αν θα ήθελαν κάποιοι να τον ξεπεράσουν, έχουν χιλιόμετρα μπροστά τους να διανύσουν για να το πετύχουν. Ως προς το σκέλος αυτό, της αφήγησης του παραμυθιού, ο Tim τα πηγαίνει θαυμάσια. Δεν βασίζεται μόνο στα δύο σχετικά βιβλία του Carroll, "Alice's Adventures in Wonderland" και "Through the Looking-Glass" αλλά, αντλώντας έμπνευση από αυτά, πηγαίνει την ιστορία ένα βήμα παραπέρα, δίνοντας έναν νέο, φρέσκο και ευχάριστο αέρα στον ορισμό του sequel. Γιατί, μπορεί η ιστορία της Αλίκης όπως την γνωρίζουμε να είναι καλή όμως, η επιστροφή της είναι άγνωστη και πολύ πιο ενδιαφέρουσα.

Ωστόσο, υπάρχει κάτι το οποίο, κρίνοντας συνολικά το αποτέλεσμα, σε ξενίζει. Τι είναι αυτό; Ότι απουσιάζει έντονα, το στοιχείο εκείνο που κάνει ξεχωριστό δημιουργό τον Burton. Ο συντηρητισμός της Disney των καταπιέζει και, μπορεί να μας παρουσιάζει μια Χώρα των Θαυμάτων, σκοτεινή και άγρια όμως, μέσα από ένα ωραιοποιημένο πρίσμα. Το σατιρικό στοιχείο υπάρχει, όχι όμως αρκετά καυστικό ενώ, τα μηνύματα που τελικά περνάει η ταινία, είναι λίγο περισσότερο παιδικά απ’ όσο θα ήθελε το ενήλικο κοινό. Αν στην παραγωγή βρισκόταν άλλη εταιρεία από την Disney και ο Burton είχε απόλυτη ελευθερία βούλησης, σίγουρα το τελικό αποτέλεσμα θα μας έκοβε την ανάσα έστω και αν δεν θα ήταν κατάλληλο για όλες τις ηλικίες. Προκειμένου να καλύψουν μεγαλύτερο φάσμα θεατών, προφανώς, δεν άντεξαν να κάνουν τόσο μεγάλη θυσία.

Εικαστικά τώρα, η ταινία είναι μοναδική. Μπορεί να περίμενα την Χώρα των Θαυμάτων ακόμα πιο σκοτεινή όμως, η μοναδική ομορφιά η οποία καθρεπτίζεται σε κάθε πλάνο, δεν μπορεί να μην σε αφήνει άφωνο. Δεν είναι μάλιστα λίγες οι στιγμές που σε συγκινεί. Δεν είναι μόνο η 3D τεχνολογία που την κάνει μοναδική αλλά, ο τρόπος με τον οποίο καθρεπτίζονται τα συναισθήματα των ηρώων πάνω τους, με μικρές ή μεγαλύτερες αλλαγές στα χαρακτηριστικά τους αλλά, και η διαφοροποίηση στο κάθε περιβάλλον που προσαρμόζεται η ιστορία. Το τελευταίο, βοηθάει επιπλέον στο να διαχωρίζεται η παλαιά εποχή που η Αλίκη επισκέφτηκε την Χώρα των Θαυμάτων, που ήταν φωτεινή και χαρούμενη, σε σύγκριση με την μαύρη και δυστυχισμένη χώρα που αντιμετωπίζει σήμερα.

Η νεαρή αυστραλή Mia Wasikowska, μπορεί αρχικά ως επιλογή για τον ομώνυμο ρόλο να μην με ικανοποίησε όμως οφείλω να ομολογήσω, ότι βλέποντάς την στην μεγάλη οθόνη, με άφησε πολλή ικανοποιημένη, έως έκπληκτη μπορώ να πω. Με μια παράξενη ομορφιά και ένα ζεστό χαμόγελο, ντύνει μια ενήλικη πλέον Αλίκη, η οποία σαφέστατα διαφέρει από την εξάχρονη Αλίκη, το παιδί στο παραμύθι, έτσι όπως μας πρωτοπαρουσιάστηκε. Πλέον είναι γυναίκα, έχει αδυναμίες, έχει όμως και θέληση. Έχει αυτοπεποίθηση, έχω όμως και ενδοιασμούς. Πιστεύει στο αληθινό, νομίζει όμως ότι ζει μέσα από μια φανταστική σφαίρα. Η Αλίκη αυτή λοιπόν, μπορεί να φαντάζει άνευρη σε κάποια συγκεκριμένα σημεία όμως, είναι η προσωποποίηση του διαχωρισμού ανάμεσα στους φυσιολογικούς και μη φυσιολογικούς χαρακτήρες της ταινίας.

Ο Johnny Depp στον ρόλο του Τρελού Καπελά, δεν κάνει τίποτα λιγότερο από αυτό που θα περιμέναμε από έναν άνθρωπο με το δικό του πολύπλευρο ταλέντο. Άλλωστε, οι τρελοί και ιδιόρρυθμοι ρόλοι, μοιάζουν να έχουν γραφτεί πάνω του και ο συγκεκριμένος δεν αποτελεί εξαίρεση. Το ίδιο ισχύει και για την Helena Bonham Carter στον ρόλο της κακιάς Κόκκινης Βασίλισσας, παρουσιάζοντας ένα, κωμικά διεστραμμένο και κακιασμένο πρόσωπο. Η Anne Hathaway αποτελεί το alter ego της προαναφερόμενης στον ρόλο της Λευκής Βασίλισσας και χωρίς να είναι εντυπωσιακή, διεκπεραιώνει απόλυτα αυτό το οποίο της ανατέθηκε.

Τα παραμύθια του Carroll, συμπεριλαμβανομένης και της Αλίκης, είναι από τα πιο παράξενα, αλλοπρόσαλα και διεστραμμένα παραμύθια όλων των εποχών. Αν ο Burton είχε μεγαλή ελευθερία κινήσεων, σίγουρα το τελικό αποτέλεσμα θα ήταν κάτι περισσότερο από εντυπωσιακό. Ακόμα κι έτσι όμως, έστω και με περιορισμούς, δημιούργησε έναν μοναδικό και γοητευτικό κόσμο, μεταφέροντας στην μεγάλη οθόνη ένα από τα πιο γνωστά και αγαπημένα παραμύθια, με έναν μοναδικό τρόπο, τόσο σεναριακά, όσο και εικαστικά. Ο Tim, ξέρει να μας κάνει να νιώθουμε παιδιά, έστω και αν θα τον προτιμούσαμε λίγο πιο καυστικό, λίγο πιο γοτθικό, λίγο πιο άγριο.
Βαθμολογία 8/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Η Αλίκη Στην Χώρα Των Θαυμάτων
Είδος: Φαντασίας
Σκηνοθέτης: Tim Burton
Πρωταγωνιστές: Mia Wasikowska, Johnny Depp, Helena Bonham Carter, Anne Hathaway, Michael Sheen, Alan Rickman, Christopher Lee, Stephen Fry, Crispin Glover, Timothy Spall, Noah Taylor, Matt Lucas
Παραγωγή: 2010
Διάρκεια: 108’

Επίσημο site:
http://adisney.go.com/disneypictures/aliceinwonderland/