
Μια χήρα, η μικρή της κόρη και ένα αγοράκι επιζούν από ένα ναυάγιο και καταλήγουν σε ένα ερημονήσι.
Η γυναίκα θα γίνει η δασκάλα των δυο παιδιών και θα τους μάθει να έχουν αρχές, μέχρι την ημέρα που θα πεθάνει.
Τα δυο παιδιά θα συνεχίσουν να ζουν μόνοι τους στην άγρια φύση, μέχρι τη στιγμή που ένα καράβι φτάσει στο νησί και τους ανακαλύψει. Τότε θα πρέπει να διαλέξουν ανάμεσα στον απομονωμένο παράδεισο και τον πολιτισμένο κόσμο.
Προσωπική άποψη:
Δέκα χρόνια μετά την ταραχή που προκάλεσε το "The Blue Lagoon" στο κινηματογραφόφιλο, πουριτανικό κοινό του '80, ένας ακόμα σκηνοθέτης αποφάσισε να την χρησιμοποιήσει ως φόντο της δικιάς του εκδοχής μιας ακόμα ερωτικής ιστορίας ανάμεσα σε δύο νέους, βασισμένος και πάλι στο βιβλίο του Henry De Vere Stacpoole. Επιστρέφουμε λοιπόν στο όμορφο, καταπράσινο νησί με τις ατελείωτες παραλίες που αγαπήσαμε και που θα θέλαμε να κάνουμε έστω διακοπές αυτή τη φορά όμως, με μια κάπως πιο σύγχρονη, μοντέρνα και φωτεινή ματιά, έστω και αν όλα μοιάζουν ακριβώς όπως τα αφήσαμε.
Ποια η διαφορά θα αναρωτηθείτε και όχι άδικα αφού κατ' ουσίαν, δεν υπάρχει. Αν κάτι μπορούμε να εντοπίσουμε και αξίζει να αναφέρουμε, είναι η αρχικά πιο εμπλουτισμένη γνώση των παιδιών για τις σχέσεις και την κοινωνία στην οποία δεν μπορούν να ζήσουν καθώς και η παρουσία και άλλων ανθρώπων πάνω στο μέχρι τότε ερημονήσι από τα μισά της ταινίας και μετά . Άνθρωποι βγαλμένοι από τα τότε πρότυπα της εποχής, επηρεασμένοι και γαλουχημένοι με τα καλά και κυρίως, με τα στραβά μιας κοινωνίας που δυσκολευόταν να ισορροπήσει ανάμεσα στα θέλω και τα πρέπει. Με άλλα λόγια, τα παιδιά δεν ανακαλύπτουν τον έρωτα αλλά τον βιώνουν γνωρίζοντας εξ' αρχής τι είναι και τι προεκτάσεις έχει και επιλέγουν την παραμονή ή όχι στο νησί με πλήρη γνώμονα.
Η σκηνοθεσία περνάει στα χέρια του William A. Graham ο οποίος καταφέρνει να απεικονίσει την ομορφιά του φυσικού τοπίου με έναν τρόπο όμως που αν και πιο φωτεινός, μοιάζει πιο στημένος απ' ότι στην πρώτη. Ορισμένες στιγμές δεν αισθάνεσαι την απομόνωση που επικρατεί στο νησί αλλά, σαν οι ήρωες να βρίσκεται σε κάποιο παραθαλάσσιο θέρετρο από το οποίο μπορούν εύκολα να φύγουν. Το γεγονός δε ότι προσεγγίζεται απότομα τόσο εύκολα από άλλους ανθρώπους που έτυχε να περνάνε με το πλοίο τους από εκεί, συμβάλλει ως ένας ακόμα αρνητικός παράγοντας στην δημιουργία του συγκεκριμένου συναισθήματος. Ο φόβος του αποκλεισμού είναι αυτό που θα έπρεπε να κυριαρχεί σε μια ταινία ναυαγών και όχι το αν ο νεαρός πρωταγωνιστής θα προτιμήσει την πολιτισμένη ή την απολίτιστη γκομενίτσα.
Αυτή η εμφάνιση είναι ίσως η πιο σημαντική για την Milla Jovovich αφού ουσιαστικά, μέσω αυτής αναγνωρίστηκε από κάποιους ως ένα νέο, φρέσκο κι ενδιαφέρον πρόσωπο, το οποίο δέχτηκε μετέπειτα αρκετές προτάσεις. Σε καμία των περιπτώσεων δεν μπορείς να εκτιμήσεις τα όποια ψεγάδια ταλέντου μπορεί να διαθέτει αφού, το νεαρό της ηλικίας της και ο ανάλαφρος ρουχισμός της, παρασύρουν αλλού τον λογισμό μας και στρέφουν σε άλλη κατεύθυνση την προσοχή μας. Ο συμπρωταγωνιστής της Brian Krause δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα όμορφο, ξανθομπαμπουριάκο αγοράκι του οποίου η καριέρα δεν είχε καμία εξέλιξη, κινηματογραφικά τουλάχιστον, σπρώχνοντάς τον με αυτό τον τρόπο στην τηλεόραση, με μεγαλύτερη συμμετοχή όλων στην τηλεοπτική σειρά "Οι Μάγισσες".
Η πρωτότυπη ταινία μπορεί να μην ήταν κάτι εντυπωσιακό όμως, είχε έναν αισθησιασμό και μια τρυφερότητα. Σε αυτήν εδώ, το πρώτο στοιχείο δείχνει φτηνό και ευτελές ενώ το δεύτερο, αναγκαίο κακό στο οποίο στρέφονται οι κεντρικοί ήρωες όταν δεν έχουν κάποια άλλη διέξοδο τα συναισθήματά τους. Τι μας μένει τελικά; Για μια ακόμη φορά τα όμορφα τοπία, τα κάλλη των ημίγυμνων πρωταγωνιστών και η αφέλεια που χαρακτηρίζει το όλο εγχείρημα. Βλέποντας μια ταινία σαν κι αυτή, μπορεί ακόμα και ο πιο δύσκολος, να εκτιμήσει τα προτερήματα της πρώτης, έστω και αν δεν ήταν άφθονα και ποικίλα.
Βαθμολογία 4/10
Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Επιστροφή Στη Γαλάζια Λίμνη
Είδος: Αισθηματική
Σκηνοθέτης: William A. Graham
Πρωταγωνιστές: Milla Jovovich, Brian Krause, Lisa Pelikan, Courtney Barilla, Garette Ratliff Henson, Nana Coburn, Brian Blain
Παραγωγή: 1991
Διάρκεια: 98'
Σχετικά sites που αξίζουν τον κόπο:
http://www.imdb.com/title/tt0102782/
http://en.wikipedia.org/wiki/Return_to_the_Blue_Lagoon






17 Σχόλια:
Χωρίς πολλά λόγια, ένα ανούσιο sequel. Κι εδώ επίσης όταν ήμουν πιτσιρικάς το έβλεπα μόνο και μόνο για τα κάλλη της πρωταγωνίστριας. :)
1: Μετριότατη
0: Κακή / 1: Μετριότατη / 2: Απλώς ενδιαφέρον / 3: Καλή / 4: Πολύ καλή / 5: Αριστούργημα
@ Χα, χα, χα... Αργύρη δεν με εκπλήσσει κάτι τέτοιο. :p
1: Μετριότατη Θα συμφωνήσω με τον Αργύρη. Η ταινία δεν πρόσφερει κάτι παραπάνω από λίγο γυμνό που μπορεί να εξιτάρει διότι δεν γίνεται επιτηδευμένα (αφου βρίσκονται σε ένα ερημνήσι) και πρόκειται για 2 έφηβους.
@ Πράγματι Τζένη μου, πολύ μέτριο. Απλά πάντα ζηλεύω την ηρεμία τους όταν το βλέπω... :p
πες το ψέματα! φέτος κι εγώ ζήλεψα αυτο το έρημο μέρος
@ Και τώρα που μιλάμε Τζένη κι έχω κάτι νεύρα απίστευτα, ακόμα περισσότερο.
ωχ ωχ ψυχραιμία!! Βαθιές ανάσες και αφογράσου τα κύματα...
@ Αχ... προσπαθώ Τζένη μου η ρουφιάνα, προσπαθώ...
κοιταξτε να πω την αληθεια η γαλαζια λυμνη το 1980 ηταν πολυ καλυτερη και ηθοπηοι ηταν καλλητερη ειχε καλυτερη σκηνοθεσια και πιο καλη δεν πιστευτε οτι εχω δικιο
@ Ναι, η πρώτη σίγουρα είναι καλύτερη σε πολλά επίπεδα! ;)
Τι θα διάλεγες γιωτα τον μοναχικο παραδεισο η τον πολιτισμό; μια ερωτηση για όλους, εγω σιγουρα το πρωτο, μιας και οι ανθρωποι εχουν τα θεματα τους στην εποχη μας και τον εγωισμο τους...
@ Καλός ο μοναχικός παράδεισος, αλλά έχω μεγαλώσει στον "πολιτισμό". Θα τρελαινόμουν, κατά πάσα πιθανότητα! :P
εγω πάλι Γιωτα μου όχι, τον βαρεθηκα τον πολιτοσμο πειτε μου μονο ποιο νησι εχει λίγο κόσμο και τροπική ομορφια και φτιαχνω βαλίτσες, νησια φιτζι ειπαμε
@ Απαπα... χάλια φαγητό, έχω ακούσει! :P
Γιωτα αξιζει και μια άλλη ταινια με το ιδιο περιπου θέμα στα ελληνικά λέγεται οι ναυαγοι του ονείρου του 96' την εχει βάλει το μεγκα πολλές φορες
@ Κάτι μου θυμίζει ο τίτλος, αλλά δεν είμαι σίγουρη αν την έχω δει!
Σκοτοσαις τιν ωρθωγραφοια
Δημοσίευση σχολίου