Συνοπτική περίληψη του έργου:
Ο 19χρονος Tony ζει για το σαββατοκύριακο όπου είναι ο βασιλιάς της ντίσκο.
Παρά, όμως, τις επιδέξιες χορευτικές του κινήσεις και μακριά από την πίστα, η ζωή του είναι ανιαρή και δύσκολη.
Μόνο όταν αναλαμβάνει να εκπαιδεύσει την Stephanie στον χορό, αλλάζουν τα πράγματα αλλά κι αυτό δεν μπορεί να αποτρέψει την τραγική διάσταση των ζωών τους.

Προσωπική άποψη:
Είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακό όταν ταινίες με πολύ μικρός κόστος παραγωγής καταφέρνουν, όχι απλά να κάνουν μια τεράστια εισπρακτική επιτυχία αλλά, καταφέρνουν να γίνουν γνωστές σε ολόκληρο τον κόσμο και η φήμη τους να τις ακολουθεί ακόμα και με το πέρασμα των δεκαετιών σαν να ήταν σύγχρονες. Μια τέτοια ταινία είναι και το "Saturday Night Fever", η ταινία εκείνη μέσω της οποίας αναδείχτηκε στο τέλος των 70's ο Travolta, η μουσική και ο χορός της ντίσκο αλλά και η κουλτούρα και η αντίληψη η οποία συνόδευε τους υποστηρικτές της καθώς και τους πολέμιούς της. Μπορεί η ταινία να μην είναι το "Επαναστάτης Χωρίς Αιτία" όμως, και αν το συγκρίνουμε ας πούμε με το "Grease", σαφέστατα έχει πιο επαναστατικό και προκλητικό ύφος.

Ήταν λοιπόν ο παραγωγός Robert Stigwood που αποφάσισε πρώτος να πάρει το ρίσκο. Ποιο ρίσκο ακριβώς; Το να δημιουργήσει για την μεγάλη οθόνη μια ταινία η οποία θα αναδείκνυε ένα περιθωριακό είδος μουσικής, χορού, διασκέδασης κι έκφρασης, το οποίο κυρίως και μέχρι τα μέσα του '70 ακολουθούσαν οι αφροαμερικανοί και οι ομοφυλόφιλοι, οι οποίοι και ήταν εκείνοι που σύχναζαν στις ντισκοτέκ, εμπνευσμένο από το φανταστικό, όπως παραδέχτηκε αργότερα, άρθρο του Nik Cohn. Αυτό και μόνο το στοιχείο είναι αρκετό για να καταλάβουμε πως τις αντιμετώπιζε ο υπόλοιπος κόσμος ως στέκια και πόσο αποτρόπαιο μπορεί να φαινόταν στα μάτια των άλλων αν κάποιος αποφάσιζε να ακολουθήσει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο το ρεύμα εκείνο. Όμως ο Stigwood δεν φοβήθηκε μπροστά στις πιθανές αντιδράσεις θέλοντας με τον δικό του τρόπο να αποτυπώσει στο κινηματογραφικό πανί τον τρόπο ψυχαγωγίας της νεολαίας της εποχής, η οποία περνούσε σε ένα νέο στάδιο.

Αν κάτι ωστόσο κάνει την ταινία να ξεχωρίζει από άλλες αυτής της κατηγορίας είναι η τολμηρή ματιά της. Απεικονίζει την νεολαία η οποία φυτοζωεί τις καθημερινές, παλεύει καθημερινά περιμένοντας με αγωνία ένα και μοναδικό Σαββατόβραδο, εκείνο που θα τους επιτρέψει να ξεχαστούν, να ξεδόσουν αλλά και να δράσουν με τον τρόπο εκείνο που εκείνοι επιθυμούν και όχι με εκείνον που επιβάλλει το κοινωνικό σύστημα. Η αντίθεση των λαμπερών κοστουμιών και των προβολέων στο προκλητικό και απειλητικό κάποιες φορές σκοτάδι είναι ολοφάνερη, θυμίζοντάς μας ότι ακόμα και το πιο φωτεινό σημείο μπορεί να κρύβει παγίδες. Η απελευθέρωση των ηθών δεν θα μπορούσαν φυσικά να απουσιάζουν σε μια εποχή της οποίας το ρεύμα σου δημιουργούσε την προδιάθεση της επαφής με κάθε μέσον.

Αναμφίβολα η μουσική των Bee Gees χαρακτήρισε την ταινία, όσο χαρακτήρισε το άσπρο κοστούμι και το περίεργο, σήμερα πάντα, μαλλί τον Travolta. Όλοι μας έχουμε λικνιστεί στις άκρως χορευτικές μελωδίες τους, πολύ περισσότερο εκείνοι που είχαν την χαρά να προλάβουν ζωντανές ακόμα τις ντισκοτέκ, έστω και αν η εποχή πλησίαζε την κόντρα με τα ροκάδικα. Το γεγονός ότι ο εν λόγω δίσκος ανέβηκε στο νούμερο ένα των charts και δεν έλεγε να πέσει και είναι μέχρι και σήμερα το πιο εμπορικό soundtrack όλων των εποχών, αποδεικνύει την διαχρονικότητά του αλλά και την αντοχή του, έστω και αν η ντίσκο δεν είναι της εποχής ωστόσο, δεν παύει ποτέ να είναι μόδα με τον τρόπο της.

Ο John Travolta αναδείχτηκε μέσα σε μια νύχτα σε κορυφαίο star χάρη στην ταινία αυτή, σε συνδυασμό πάντα με το πακέτο που είχε να προσφέρει. Νέος, γοητευτικός, πιστό μοντελάκι για τα γούστα της εποχής και με ένα μεγάλο προσόν. Εξαιρετικές χορευτικές ικανότητες, ένα στοιχείο που τελικά δεν αποδείχτηκε απαραίτητο για τον Tony Manero, τον ήρωα τον οποίο και υποδύθηκε αλλά και για τον ίδιο καθώς, ήταν ένα από τα προσόντα του εκείνα που αξιοποιήθηκε ιδιαίτερα στο μέλλον και που ήθελε δεν ήθελε τον χαρακτήρισε.

Η απογοήτευση της καθημερινότητας συναντάει την έξαψη των Σαββατόβραδων, έτοιμη να αφήσει τα πάντα πίσω της και να κουνηθεί στους ρυθμούς της ντίσκο μουσικής. Το σενάριο απλοϊκό αλλά ειλικρινές με μια ντομπροσύνη στον λόγο της που δεν περνάει απαρατήρητη. Η φωτογραφία της ζωντανή, γεμάτη αντιθέσεις και χρώματα, λάμψη και σκοτάδι, να ντύνουν την ιστορία μιας εποχής όπου η αναζήτηση και η ελπίδα να γίνουν πράξη τα θέλω και τα όνειρα ήταν πιο ισχυρά από κάθε τι άλλο. Μπορεί το "Saturday Night Fever" να μην είναι πλέον της εποχής όμως αυτό δεν σημαίνει ότι είναι ταυτόχρονα παλιομοδίτικο. Άλλωστε η καθημερινότητά μας, έστω και αν δεν είμαστε στα 70's, μοιάζει τόσο πολύ με εκείνη που γιατί να μας δημιουργηθεί αυτή η εντύπωση;
Βαθμολογία 7,5/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Πυρετός Το Σαββατόβραδο
Είδος: Μουσικοχορευτική
Σκηνοθέτης: John Badham
Πρωταγωνιστές: John Travolta, Karen Lynn Gorney, Barry Miller, Joseph Cali, Paul Pape, Donna Pescow, Bruce Ornstein, Julie Bovasso, Martin Shakar, Sam Coppola
Παραγωγή: 1977
Διάρκεια: 118'

Σχετικά sites που αξίζουν τον κόπο: