Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Δεν μπορεί, θα στρώσει! Αναρωτιέμαι πόσες φορές άραγε καθένας από μας είπε αυτή τη φράση, που φανερώνει την ελπίδα πως ό,τι μας πονάει θα φύγει, ή θ' αλλάξει, ή ως διά μαγείας θα χαθεί...
Αυτό που ζητάμε τέτοιες στιγμές είναι ίσως ένας καφές κι ένα γλυκό του κουταλιού. Αυτή ακριβώς η αντίθεση του γλυκού με το πικρό είναι τελικά η ίδια η ζωή. Έτσι μας δίνονται οι στιγμές. Ποσά αντιστρόφως ανάλογα. Εκεί που βρίσκεται το γέλιο, παραμονεύει το δάκρυ...
Κι αν κάπου μέσα στα κείμενα βρείτε τον εαυτό σας, αν κάπου ανάμεσα στις γραμμές τους κάτι θυμηθείτε, σας κερνάω καφέ και γλυκό του κουταλιού... Εσείς μένει να πείτε: "Δεν μπορεί, θα στρώσει!"

Προσωπική άποψη:
Υπάρχουν ορισμένα βιβλία που εγώ και οι φίλοι μου αποκαλούμε βιβλία για τον καναπέ της Κυριακής. Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, στην παραπάνω πρόσταση δεν εμπεριέχεται καμία κακία ή αρνητικότητα. Κάθε δημιούργημα, πόσο μάλλον συγγραφικό, αντιμετωπίζεται διαφορετικά από τον καθένα μας και το γεγονός ότι μπορεί να μην κατάφερε να μας εντυπωσιάσει, δεν σημαίνει απαραίτητα ότι ήταν κακό. Όχι, δεν θα μπορούσα να χαρακτηρίσω το βιβλίο της αγαπημένης Μαντά κακό. Μάλλον χλιαρό και αυτό γιατί αναμφίβολα, μας έχει συνηθίσει σε πολύ πιο δυνατά πράγματα.

Μιλώντας βέβαια για μια σειρά διηγημάτων και όχι για ένα ολοκληρωμένο μυθιστόρημα, ερχόμαστε αντιμέτωποι με σημαντικές διαφοροποιήσεις. Έχουμε ένα σύνολο μικρών, αυτοτελών ιστοριών τα οποία ουσιαστικά αποτελούν αφηγήσεις πολύ συγκεκριμένων γεγονότων καθημερινών ανθρώπων μέσα στην ίδια τους την καθημερινότητα. Φυσικά υπάρχει κάτι οικείο σε κάθε μία από αυτές τις ιστορίες καθώς ο καθένας από εμάς, εντοπίζει και ένα κομμάτι του εαυτού του, αν όχι σε όλες, στην πλειοψηφία των ιστοριών αυτών. Εξαιτίας αυτού λοιπόν προκύπτει ένα θετικό και ένα αρνητικό. Το θετικό έχει να κάνει με την φυσιολογική ταύτιση. Το αρνητικό έχει να κάνει με την απουσία έκπληξης.

Το εν λόγω βιβλίο θα μπορούσε να είναι και ένα ημερολόγιο. Μικρές, απλές, καθημερινές σκέψεις του οποιουδήποτε από εμάς, είτε έχουμε συγγραφικό ταλέντο είτε όχι. Φυσικά όλες οι ιστορίες δεν έχουν το ίδιο βάθος, το ίδιο ενδιαφέρον, ακόμα και την ίδια ρεαλιστικότητα ή και χιούμορ με τις υπόλοιπες έστω και έτσι όμως, διαβάζονται απνευστί και ιδιαίτερα ευχάριστα. Μπορεί να μην καταφέρνουν όλες σε ισάξιο βαθμό να σε βάλουν σε μια διαδικασία περαιτέρω σκέψης αλλά και πάλι, δεν πλήττεις. Το σημαντικό δε είναι ότι δεν αγανακτείς κάτι που θα σε προκαλούσε χωρίς δυσκολία να μετανιώσεις για την αγορά σου αυτή.

Η κυρία Μαντά σαφώς δεν περιμένει την δικιά μου κριτική. Τα βιβλία και η πορεία της στον δύσκολο χώρο της συγγραφής έχουν αποδείξει πως έχει τη δύναμη, τα κότσια και το πάθος να υποστηρίξει την δουλειά της και να μας προσφέρει δυνατά κείμενα. Την προτιμώ όμως σε ολοκληρωμένα μυθιστορήματα και όχι σε αφηγήσεις μεμονωμένων, σκόρπιων σκέψεων. Την προτιμώ σε πιο σύνθετα πράγματα και όχι στη μεταφορά σκέψεων ή και καταστάσεων που λίγο έως πολύ μας είναι γνωστά και τα βιώνουμε καθημερινά. Προτιμώ το όμορφο παραμύθι ακόμα και αν κρύβει πόνο γιατί αυτό είναι που μας κάνει πάνω απ' όλα να ονειρευόμαστε.
Βαθμολογία 6/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Μαντά Λένα
Εκδόσεις: Ψυχογιός
Κατηγορία: Ελληνική Πεζογραφία
Έτος Έκδοσης: 2010
Αρ. σελίδων: 240
ISBN: 978-960-453-900-0