Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Παρίσι, 2002. Η Τζούλια Τζάρμοντ, Αμερικανίδα δημοσιογράφος, καλύπτει την επέτειο των γεγονότων του Βελ' ντ' Ιβ στο Παρίσι. Ανακαλύπτει με τρόμο το γολγοθά που έζησαν εκατοντάδες οικογένειες Εβραίων, οι οποίοι μεταφέρθηκαν στο Άουσβιτς, και νιώθει να την ελκύει ιδιαίτερα το πεπρωμένο της μικρής Σάρας. Είναι αποφασισμένη να ερευνήσει την υπόθεση μέχρι τέλους, ακόμη και με τίμημα ό,τι αγαπά περισσότερο.
Παρίσι, 16 Ιουλίου 1942. Χαράματα, η γαλλική αστυνομία κάνει έφοδο στο σπίτι μιας οικογένειας. Ο μικρός Μισέλ, τρομαγμένος, κρύβεται σε μια ντουλάπα. Για να τον προστατέψει, η μεγάλη του αδελφή τον κλειδώνει μέσα και του δίνει την υπόσχεσή ότι θα γυρίσει να τον πάρει. Δεν ξέρει, όμως, ότι η ίδια θα βρεθεί ανάμεσα στα τέσσερις χιλιάδες παιδιά που θα συλληφθούν και θα σταλούν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης εκείνη την ημέρα.

Προσωπική άποψη:
Η Tatiana de Rosnay είναι μια από τις δημοφιλέστερες Γαλλίδες συγγραφείς και δημοσιογράφους, καταγόμενη από μια εξαιρετικά αξιόλογη οικογένεια η οποία γέννησε καλλιτέχνες, επιστήμονες, ιστορικούς αλλά και πολιτικούς. Το σημαντικότερο χαρακτηριστικό της ωστόσο δεν σχετίζεται, ούτε με την καταγωγή, ούτε με το ταλέντο, ούτε με την αναγνώρισή της, τόσο από τον επαγγελματικό της χώρο, όσο και από το κοινό. Το σημαντικότερο όλων είναι η ειλικρίνεια που την χαρακτηρίζει και η δύναμή της να εκθέσει στο κόσμο γεγονότα τα οποία μπορεί να μην γνωρίζει ωστόσο, έχουν συμβεί, αποτελούν μέρος της παγκόσμιας ιστορίας και είτε είμαστε φιλομαθείς είτε όχι, είτε πιστεύουμε με ευκολία ότι διαβάζουμε και ακούμε είτε το αμφισβητούμε, καλό είναι να έχουμε τα αυτιά μας και τα μάτια μας ανοιχτά. Γιατί μερικές φορές η πιο σκοτεινή αλήθεια, κρύβεται εκεί που υπάρχει το περισσότερο φως.

Η ιστορία της Rosnay κατά το ήμισυ του βιβλίου μας μεταφέρει ανά κεφάλαιο από το 1942 στο 2002. Με βάση την πρώτη χρονολογία, αφηγείται τα τραγικά γεγονότα της 16ης Ιουλίου του 1942 και όσα ακολούθησαν από την σύλληψη της Σάρας και της οικογένειάς της αλλά, και όσων Εβραίων ζούσαν στην Γαλλία τότε. Η σύλληψή τους άγρια και απότομη, δίχως καμία εξήγηση, ακατανόητη, πόσο μάλλον στα μάτια ενός δεκάχρονου παιδιού που δεν γνώριζε τίποτα πέραν ότι από τότε που έβαλε ένα κίτρινο αστέρι στο στήθος της, μπήκε στο περιθώριο. Και όσο κι αν η Σάρα πιστεύει αρχικά ότι όλα θα ξεκαθαρίσουν, τόσο βλέπει την πιθανότητα αυτή να ξεμακραίνει και μέσα από την βρωμιά και τις απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, αποφασίσει να δραπετεύσει για να σώσει τον αδερφό της. Και μπορεί η Σάρα να πετυχαίνει τον σκοπό της, να μην οδηγείται στο Άουσβιτς και στον θάνατό της αλλά, οδηγείται καθημερινά σε έναν άλλον θάνατο, πιο σκληρό, εκείνον που σε βασανίζει επειδή ξέρεις ότι όσο και αν είχες προσπαθήσει, δεν θα μπορούσες να αλλάξεις τα πράγματα.

Πηγαίνοντας στο 2002 η συγγραφέας αφηγείται μια άλλη πλευρά της ιστορίας μέσα από τα μάτια και την φωνή της Τζούλιας. Διανύοντας την μέση ηλικία και προσπαθώντας να προσαρμοστεί στις νέες αλλαγές της ζωής της, αναλαμβάνει να γράψει ένα άρθρο εν' όψη της 60ης επετείου από τα γεγονότα του Βελ' ντ' Ιβ. Όσο βαθύτερα όμως μπαίνει στα στοιχεία της ιστορίας, όσο πιο πολλά μελετάει γύρω από αυτήν, τόσο περισσότερο βυθίζεται μέσα της. Γεννιέται μια τρομακτική, μια ακατανίκητη επιθυμία να μάθει όσα περισσότερα μπορεί, από τύψεις που δεν γνώριζε όλα όσα συνέβησαν, από ενοχές απέναντι σε όσες ζωές χάθηκαν, πολύ περισσότερο απέναντι στα τόσα παιδιά που θυσιάστηκαν στους θαλάμους αερίων. Όταν μάλιστα ανακαλύπτει ότι το νέο σπίτι στο οποίο πρόκειται να μετακομίσει, έγινε ιδιοκτησία της οικογένειας του άντρα της με την απέλαση μιας Εβραϊκής οικογένειας, η ανάγκη να μάθει τι έγιναν γίνεται επιτακτική, αδύνατη να της αντισταθεί. Με κάθε νέα ανακάλυψη η Τζούλια έρχεται πιο κοντά στην αλήθεια, αναζητώντας την λύτρωση αλλά, κυρίως την συγχώρεση για την άγνοιά της.

Αν και έχει γεννηθεί και έχει ζήσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της μέχρι σήμερα στο Παρίσι, η Rosnay δεν διστάζει να εκδηλώσει παράλληλα με την αγάπη της για την Πόλη του Φωτός την εμπάθειά  της απέναντι στους Γάλλους. Μπορεί να είναι ένας κομψός και γοητευτικός λαός, εξού και η πρωταγωνίστρια της ιστορίας της, Τζούλια, παντρεύεται έναν εξ' αυτών ωστόσο, δεν παύουν λεπτό να είναι εγωκεντρικοί, υπερόπτες, πιστεύοντας ότι υπερτερούν έναντι όλων των υπολοίπων λαών, νιώθοντας βαθιά προσβολή έτσι και κάποιος τολμήσει να τους παραθέσει τα αρνητικά της χώρας και του λαού τους, μια κίνηση που θα σε βάλει στην μαύρη λίστα. Όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά είναι και αυτά που τους οδήγησαν στο να θάψουν κυριολεκτικά ένα από τα πιο μελανά σημεία της ιστορίας τους, όταν το καλοκαίρι του 1942 υπό την προτροπή των Ναζί, η ίδια η Γαλλική αστυνομία συνέλαβε και οδήγησε στο Άουσβιτς και από 'κει στον θάνατο θάνατο 13.000 από τα συνολικά 76.000 άτομα τα οποία και απέλασε την περίοδο του πολέμου. Μην νιώθετε άσχημα που δεν το γνωρίζετε καθώς, τα συγκεκριμένα γεγονότα δεν υπάρχουν σε κανένα βιβλίο ιστορίας, ούτε καν διδάσκετε στα Γαλλικά σχολεία, πόσο μάλλον στα δικά μας. Αλλά όταν για κάτι ντρέπεσαι, δεν είναι λογικό να θες να το κρύψεις;

Η ιστορία όμως είναι πάντα εκεί, όσο κι αν θες να την καλύψεις, όσο και αν προσπαθείς να την ξεχάσεις. Πάντα θα υπάρχουν κάποιοι που θυμούνται, πάντα θα βρίσκονται καλά κρυμμένα τα μνημεία και οι πλακέτες που θα θυμίζουν στους παρατηρητικούς περαστικούς τι συνέβηκε κάποτε. Ίσως διαβάζοντας όλα τα παραπάνω να πιστέψατε πως η Rosnay θέλησε με το βιβλίο της αυτό να παραδώσει μαθήματα ιστορίας. Και όμως, κάτι τέτοιο δεν ισχύει, όσο και αν η βάση του είναι ιστορική. Η ιστορία της δεν έχει σκοπό να διδάξει ιστορία αλλά, μέσα από την ευαισθησία και τα έντονα συναισθήματα να οδηγήσει αυτούς που ξέρουν στο να μην ξεχάσουν ποτέ και όλους εμάς που δεν γνωρίζουμε, στο να μάθουμε και να νιώσουμε θλίψη. Γιατί αν πραγματικά είσαι άνθρωπος, δεν μπορεί να μην νιώσεις οργή και πόνο διαβάζοντας την ιστορία της Σάρας. Δεν μπορεί να μην νιώσεις την ακατανίκητη επιθυμία της Τζούλια να μάθει περισσότερα, την ανάγκη της να ζητήσει συγνώμη και να δηλώσει ότι είναι εδώ και γνωρίζει όσα συνέβησαν και αισθάνεται ντροπή και πόνο, όχι ως Γαλλίδα αλλά, ως άνθρωπος, άσχετα από την καταγωγή της.

Ένα βιβλίο για τα μυστικά και πως μπορούμε αυτά να τα διαχειριστούμε. Μια ιστορία για το πως το παρελθόν συνδέεται με το μέλλον, ακόμα και αν δεν το επιθυμούμε. Μια αφήγηση γεμάτη πόνο, θλίψη και οργή για όλους εκείνους τους ανθρώπους που έχασαν την ζωή τους σε έναν ομαδικό τάφο αλλά και για εκείνους τους λίγους που κατάφεραν να γυρίσουν, καταδικασμένοι να πεθάνουν μέσα στις επίπονες αναμνήσεις τους. Γιατί όσο και αν προσπαθείς να ξεπεράσεις τα τραγικά του παρελθόντος, όσο και αν προσπαθείς να αφήσεις μνήμες πίσω σου, είναι αδύνατον, ειδικά όταν η ψυχή σου έχει σημαδευτεί βαθιά και ανεπανόρθωτα. Μια επίμονη και έντονη ματιά, γεμάτη συναισθήματα σε ένα από τα πιο μελανά, σε ένα από τα πιο καλά κρυμμένα μυστικά της σύγχρονης ιστορίας. Μια ιστορία για την ζωή και τον θάνατο, το μίσος που γεννάει ο πόνος αλλά και την ανάγκη για λύτρωση και συγχώρεση που γεννάνε οι τύψεις. Ένας φόρος τιμής σε όσους έχασαν τη ζωή τους, πολύ περισσότερο στα παιδιά εκείνα που χωρίστηκαν βίαια από τους γονείς τους και οδηγήθηκαν σε ένα φρικτό θάνατο χωρίς να ξέρουν καν τον λόγο.
Βαθμολογία 10/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Tatiana de Rosnay
Μεταφραστής: Κοντολέων Κώστια
Εκδόσεις: Ψυχογιός
Κατηγορία: Ξένη Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2007
Αρ. σελίδων: 440
ISBN: 978-960-453-241-4