Συνοπτική περίληψη του έργου:
Η Aileen Wuornos, αποτελεί έναν αληθινό θρύλο στο hall of fame των αμερικάνων serial killers, όντας η πρώτη από τις λίγες γυναίκες που κατόρθωσε να αφήσει τη δική της γραμμή αίματος στην μακρά ιστορία των κατά συρροή δολοφόνων.
Μέσα σε δύο χρόνια, 1989 - 1990, κατόρθωσε να σπείρει τον τρόμο στην πολιτεία της Φλόριντα σκοτώνοντας οχτώ άντρες στους αυτοκινητόδρομους όπου εκπορνευόταν. Μετά τη σύλληψή της και πριν την εκτέλεσή της, το 2002, έζησε δώδεκα χρόνια στην φυλακή.
Η ταινία αφορά στην ιστορία της και την ιστορία της γυναίκας που την ερωτεύτηκε και αυτοκαταστράφηκε από τον έρωτά της για την παράφρονα εγκληματία.

Προσωπική άποψη:
Η Aileen Wuornos είναι η γυναίκα εκείνη που κατόρθωσε από το 1989 μέχρι το 1990, να ξυπνήσει τον τρόμο στους άντρες της Φλόριντα, ιδιαίτερα σε εκείνους που ‘ψώνιζαν’ γυναίκες με σκοπό το sex. 8 συνολικά άντρες τα θύματά της που βρήκαν βίαιο θάνατο από τα χέρια της, προκειμένου να ικανοποιήσει τις επιθυμίες της νεαρής συντρόφου της, Selby. Η αληθινή αυτή ιστορία αυτοκαταστροφής και μανιασμένης οργής βγήκε στις αίθουσες και έκανε, ακόμα και εκείνους που πολύ θα ήθελαν να περάσουν μια νύχτα στο κρεβάτι της Theron, να το ξανασκεφτούν. Ένας από τους λόγους, η τσαλακωμένη εμφάνισή της όμως, υπήρχε κι ένας ακόμα ίσως πιο σημαντικός. Ποιος είναι αυτός; Μια παραλαγή του φόβου του πέους γιατί κακά τα ψέματα, στους άντρες παίζει μεγάλο ρόλο. Θα προτιμούσαν να τους κόψουν τον λαιμό και να τους πετάξουν αιμορραγώντας σε έναν κουβά με βραστό οξύ αρκεί αν αυτό να μην συνδεόταν με το sex ή την κατώτερη γενικά περιοχή τους.

Η αλήθεια είναι, όπως έχουμε ξαναπεί, ότι είναι λιγάκι δύσκολο να μιλάς και να κρίνεις ταινίες που βασίζονται σε αληθινές ιστορίες. Φυσικά, είναι ακόμα πιο δύσκολο για τους δημιουργούς να πετύχουν ένα αξιόλογο αποτέλεσμα οπότε, εδώ που τα λέμε, το βάρος της ευθύνης όσο να 'ναι μοιράζεται. Και τελικά αναρωτιέμαι... είναι το "Monster" μια καλή ταινία; Χμ... όχι, δεν θα το έλεγα. Δεν θεωρώ ότι είναι κακή ωστόσο, δεν μπορώ να τη θεωρήσω και καλή. Μάλλον θα την χαρακτήριζα σοκαριστική και σκληρή και αυτό, στα σημεία, διατηρώντας έτσι συνολικά ένα προφίλ μετριότητας. Αυτό βασικά που με ενόχλησε προσωπικά στην συγκεκριμένη ταινία είναι το ότι στην πραγματικότητα, δεν αφηγείται μια αληθινή ιστορία αλλά, βασίζεται σε ορισμένα στοιχεία της αλήθειας της, εκείνα που μπορεί να εκμεταλλευτεί κινηματογραφικά, αλλοιώντάς τα τόσο όσο χρειάζεται προκειμένου να πετύχει τον σκοπό της. Να προκαλέσει, να συγκινήσει ίσως, να προκαλέσει ανάμεικτα και αμφίβολα συναισθήματα κατά περιπτώσεις.

Η Patty Jenkins σκηνοθετικά, δεν κάνει μια κακή προσπάθεια, το κάθε άλλο. Για αρχάρια και άπειρη, δίνει τον καλύτερό της εαυτό παραθέτοντας ένα σκοτεινό θρίλερ, με αρκετό μυστήριο και αγωνία και ακόμα μεγαλύτερη συναισθηματική φόρτιση. Και εκεί ακριβώς είναι το λάθος της! Η Jenkins, υπογράφοντας και το σενάριο της ταινίας κι έχοντας παρακολουθήσει για χρόνια και χρόνια απ' όσο πιο κοντά μπορούσε την ιστορία της Aileen, είναι επηρεασμένη. Ναι μεν την παρουσιάζει ως μια σκληρή και αδίστακτη γυναίκα που το πάθος της την οδήγησε στο να εξωτερικεύσει το μίσος της απέναντι στο αντρικό φύλο που χρόνια την βασάνιζε και του ικανοποιούσε τα όποια γούστα είχε αλλά, δεν είναι αυτό το κομμάτι που δίνει τη μεγαλύτερη έμφαση. Ουσιαστικά η Jenkins, γίνεται θύμα της συμπάθειάς της απέναντι στο πρόσωπο της Aileen, αφήνοντας τελικά τον θεατή με την εντύπωση πως όλο το εγχείρημα είναι μια συγκαλυμμένη προσπάθεια καταγγελίας έναντι της ηλεκτρικής καρέκλας, με το οποίο δεν διαφωνώ ιδιαίτερα αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία, καθώς, και μια έμμεση υπόνοια αδικίας και σκληρής αντιμετώπισής της από την κοινωνία που δεν έδειξε κατανόηση στα βαθύτερα συναισθηματικά και ψυχολογικά της κίνητρα.

Αυτό το οποίο δεν μπορεί να το αρνηθεί κανείς είναι πως, το μεγάλο ατού του όλου εγχειρήματος και αυτό που τελικά καταφέρνει να ανεβάσει ψηλά το όλο αποτέλεσμα, είναι η παρουσία της Theron στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Και αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με την δραματική αλλαγή της εμφάνισής της όπου μας άφησε όλους με ανοιχτό το στόμα, όχι... Η συγκλονιστική της ερμηνεία ξεπερνάει όλες τις... τεχνικές λεπτομέρειες της παραγωγής. Καταφέρνει να κάνει την Aileen κομμάτι του ίδιου του εαυτού της, καταφέρνει να ρίξει μια ματιά στα βαθύτερα σημεία του μυαλού και της ψυχής της και τελικά, να εξωτερικεύσει όλη αυτή την οργή και την αγάπη που μοιράζεται με αμφότερα τα πρόσωπα της ιστορίας. Φυσικά και η Christina Ricci είναι πολύ καλή στο δικό της κομμάτι ωστόσο, όταν βρίσκεται δίπλα σε μια θεά όπως η Theron, καταργεί τον γοητευτικό της εαυτό για να μεταμορφωθεί σε ένα τέρας, είναι λογικό να επισκιάζεται.

Εν κατακλείδι, το "Monster" συνολικά δεν είναι κακό αλλά, δεν καταφέρνει να είναι και αυτό που θα θέλαμε ή για να το θέσω ακόμα καλύτερα, αυτό που θα μπορούσε να είναι. Δυστυχώς η Jenkins, και παρά την καλή της πρόθεση και την ακόμα καλύτερη, παρθενική, σκηνοθετική της προσπάθεια, παρασύρεται από προσωπικούς, συναισθηματικούς παράγοντες, δημιουργώντας ένα σενάριο που συγκριτικά με όλα τα άλλα στοιχεία της παραγωγής, είναι άνισο όταν πέφτει στο τραπέζι. Ίσως τα πράγματα να ήταν καλύτερα αν προσπαθούσε να είναι πιο ουδέτερη, πιο αντικειμενική, λιγότερο συναισθηματίας ή ηθικολόγος κατά του συστήματος σύλληψης, κράτησης, καταδίκης των Η.Π.Α. Σκοπός άλλωστε ήταν, υποτίθεται τουλάχιστον, να παρουσιάσει μια αληθινή ιστορία και όχι να κάνει κριτική ή πολύ περισσότερο, να πει με έμμεσο ή άμεσο τρόπο τη δική της άποψη. Παρ' όλα ταύτα, έχει αρκετό ενδιαφέρον, είναι ιδιαίτερα σκοτεινή κι ατμοσφαιρική, μερικές ίσως παραείναι βίαιες για εξιστόρηση μιας ιστορίας και όχι για θρίλερ αλλά προσωπικά αυτό δεν με ενόχλησε, που στο τέλος-τέλος, παρακολουθείται αν όχι ευχάριστα, με κάποιο ενδιαφέρον.
Βαθμολογία 6/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Monster
Είδος: Αστυνομική
Σκηνοθέτης: Patty Jenkins
Πρωταγωνιστές: Charlize Theron, Christina Ricci, Bruce Dern, Lee Tergesen, Annie Corley, Pruitt Taylor Vince, Marco St. John, Marc Macaulay, Scott Wilson, Rus Blackwell, Tim Ware
Παραγωγή: 2003
Διάρκεια: 109'

Επίσημο site: