Συνοπτική περίληψη του έργου:
Η εικοσάχρονη σχέση δύο φαινομενικά αντίθετων χαρακτήρων, της Emma και του Dexter, συμπυκνώνεται στην περιγραφή της 15ης Ιουλίου κάθε χρόνου, ημερομηνία της γνωριμίας τους σε ένα οργιώδες πάρτι αποφοίτησης το 1988.

Προσωπική άποψη:
Πριν αρχίσω να φλυαρώ ως συνήθως, θα πρέπει να ξεκαθαρίσω πως δεν έχω διαβάσει το ομότιτλο μοσχοπουλημένο best-seller του David Nicholls ωστόσο, γνωρίζω πολύ καλά, έχοντας διαβάσει κριτικές του βιβλίου από αναγνώστες και κριτικούς, ότι πρόκειται για ένα συγκινητικό ρομάντζο, με ιδιαίτερους χαρακτήρες που δένεσαι μαζί τους και κυρίως, εμπλουτισμένο από το χαρακτηριστικό χιούμορ του συγγραφέα, χάρη στο οποίο κατόρθωσε να γίνει γνωστός διεθνώς. Άλλα λάβω λοιπόν υπ' όψιν μου όλα τα παραπάνω, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι ο ίδιος ο Nicholls υπογράφει το σενάριο της ταινίας, το αποτέλεσμα είναι απογοητευτικό καθώς είναι άνευρο, δίχως ταυτότητα, με μπερδεμένη και άνευ νοήματος πορεία στο πέρασμα του χρόνου. Απροσδιόριστα κίνητρα κατά συνέπεια, απροσδιόριστα αποτελέσματα. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Η Emma και ο Dexter είναι δύο νεαροί άνθρωποι οι οποίοι γνωρίζονται τυχαία τη νύχτα της αποφοίτησής τους από το κολέγιο. Ενώ μεταξύ τους υπάρχει μια σπίθα και ο ερωτισμός είναι έντονος, αντί για μια νύχτα αχαλίνωτου σεξ περνάνε μια νύχτα φιλικού ύπνου ο ένας στην αγκαλιά του άλλου. Αυτή είναι και η αφετηρία της παράξενης σχέσης τους, της ιδιότυπης φιλίας που αναπτύσσουν και τους ακολουθεί τα επόμενα είκοσι χρόνια της ζωής τους. Στα πρώτα στάδια της φιλίας τους έρχονται όλο και πιο κοντά, με τον καθέναν τους να παλεύει να επιτύχει τους στόχους του και να κατακτήσει τελικά τα όνειρά του. Όσο η Emma πλησιάζει τον στόχο της, τόσο ο Dexter απομακρύνεται από αυτόν με συνέπεια να απομακρυνθούν, όχι όμως για πάντα. Η σκέψη του ενός είναι πάντα στον άλλον και η μοίρα δεν μπορεί να τους κρατήσει μακριά. Συνειδητοποιώντας πόσο έχει λείψει ο ένας στον άλλον, αρχίζουν έναν νέο κύκλο της φιλίας τους που δεν θα αργήσει να τους οδηγήσει στην συνειδητοποίηση των λαθών τους και πως τόσο καιρό, ότι πραγματικά έψαχναν και είχαν ανάγκη για να είναι ευτυχισμένοι ήταν δίπλα τους.

Θα περιμένατε ίσως να συγκινηθείτε και δεν θα είχατε άδικο. Και δεν λέω, υπάρχουν κάποιες στιγμές συγκίνησης, όπως υπάρχουν και κάποιες καλές κωμικές στιγμές όμως, κανένα από τα δύο στοιχεία δεν τα λαμβάνουμε σε επαρκείς δόσεις. Ο χρόνος που δίνεται σε κάθε μέρα τα είκοσι αυτά χρόνια δεν είναι αρκετός ούτε για δικαιολογήσει τα συναισθήματα της Emma και του Dexter, ούτε μας βοηθάει να καταλάβουμε απόλυτα γιατί αυτοί οι δύο άνθρωποι είναι ερωτευμένοι και θα έπρεπε να είναι μαζί. Επιπλέον, δεν έχουμε τη δυνατότητα να κατανοήσουμε πλήρως την πορεία της ζωής τους, τα γεγονότα που την κατηύθυναν στο σήμερα, γεγονός που μειώνει την ρεαλιστικότητα της ιστορίας και παράλληλα, δεν βοηθάει στον σχηματισμό του παραμυθιού. Η Lone Scherfig σκηνοθετικά κάνει πραγματικά ότι μπορεί προκειμένου να σωθεί η ταινία, με όμορφα κάδρα των τοπίων της Αγγλίας και της Γαλλίας, σκιαγραφώντας όσο έχει τη δυνατότητα τα πορτρέτα των πρωταγωνιστών της όμως αυτό δεν είναι αρκετό.

Μπορεί να μην θεωρώ την Hathaway από τις top ηθοποιούς της νέας γενιάς όμως δεν μπορώ να μην αναγνωρίσω πως έχει κάνει κάποια ενδιαφέροντα περάσματα και σε ορισμένες περιπτώσεις, κάποιες πραγματικά δυνατές κινηματογραφικές εμφανίσεις, έστω και σε ταινίες που στην ουσία δεν ήταν καλές. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα, πέραν της εμφανισιακής μετάλλαξης που δέχεται, να είναι εκείνη που εξελίσσεται με το πέρασμα του χρόνου, που εκφράζεται και συμπεριφέρεται σύμφωνα με αυτό, σα να έχει αφήσει πάνω της την σφραγίδα του. Είναι με απλά λόγια εύπλαστη σε αντίθεση με τον Sturgess ο οποίος έχει την ίδια φάτσα, συμπεριφορά κι έκφραση όπως όταν τον πρωτοσυναντάμε ως απόφοιτο του κολεγίου. Όχι απλά δεν εξελίσσεται αλλά με ελάχιστες εξαιρέσεις, και όσο μεγαλώνουν ακόμα περισσότερο, δεν δένει με την Hathaway όπως θα θέλαμε και θα έπρεπε.

Θεωρώ ότι το βιβλίο στο οποίο βασίστηκε η ταινία δεν προσφέρεται για μεταφορά στον κινηματογράφο. Μπορεί να διατηρείται ο κεντρικός του άξονας, που δεν είναι άλλος από την 15η Ιουλίου, την ημέρα όπου οι ήρωές μας περνάνε για πρώτη φορά μαζί και που σύμφωνα με τον άγιο που γιορτάζει, κάθε χρόνο αυτή τη μέρα θα επαναλαμβάνεται ότι την προηγούμενη ωστόσο, η ουσία αυτού δεν είναι κατανοητή. Προφανώς λείπουν πάρα πολλά κομμάτια του βιβλίου και δεν θα είχα κανένα πρόβλημα με αυτό αν κι εφόσον δεν επηρέαζε την εξέλιξη και την πορεία του έργου και έδινε στον θεατή με έναν άμεσο τρόπο να καταλάβει κίνητρα και συναισθήματα. Άνευρο, άνισο και άγευστο, το "Μία Ημέρα" είναι μια ρομαντική ταινία που δεν μας προσφέρει αυτά που θα θέλαμε. Γίνεται προσπάθεια αλλά αυτό δεν είναι αρκετό και τελικά το αποτέλεσμα είναι απλώς μέτριο και σίγουρα έπειτα από την θέαση θα μιλάς για μια ταινία που δεν σε νοιάζει να ξαναδείς.
Βαθμολογία 5/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Μία Ήμερα
Είδος: Δραματική
Σκηνοθέτης: Lone Scherfig
Πρωταγωνιστές: Anne Hathaway, Jim Sturgess, Romola Garai, Patricia Clarkson,
Παραγωγή: 2011
Διάρκεια: 107'

Επίσημο site: