Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Γνωρίστε την Κέιτ Ρέντι, επενδύτρια κεφαλαίων και μητέρα δύο παιδιών. Θύμα της σύγχρονης πενίας, της έλλειψης χρόνου, η Κέιτ μετρά τα δευτερόλεπτα με τον τρόπο που άλλες γυναίκες μετρούν τις θερμίδες.
Σκεφτείτε ότι η Κέιτ παλεύει με μια νταντά που τη χειρίζεται όπως θέλει, έναν προϊστάμενο από την Αυστραλία που κοιτά το στήθος της σαν να διατίθεται σε ειδική προσφορά, έναν πολυβασανισμένο σύζυγο, τα πεθερικά της που δεν μπορούν να την καταλάβουν καθόλου, δύο παιδιά που τη χρειάζονται συνεχώς και έναν εραστή δια (ηλεκτρονικής) αλληλογραφίας και έχετε μια γυναίκα ζογκλέρ που προσπαθεί να πιάσει στον αέρα τόσο πολλά μπαλάκια, ώστε το μόνο σίγουρο είναι ότι πολύ σύντομα κάποιο από αυτά θα της πέσει κάτω.

Προσωπική άποψη:
Η συγκεκριμένη ανάρτηση απευθύνεται κατ' εξοχήν σε γυναίκες. Όχι, τα κίνητρά μου δεν είναι σε καμία των περιπτώσεων φεμινιστικά αλλά όπως και να το κάνουμε, η πλειοψηφία των αντρών δεν μπορεί να κατανοήσει το δράμα της ηρωίδας και κατ' επέκτασιν, το δράμα της μέσης εργαζόμενης νοικοκυράς, πόσο μάλλον να ταυτιστεί μαζί της. Οπότε επειδή το πιθανότερο είναι να συγχυστεί ή να συνεχίσει να διαβάζει με ύφος ουρακοτάγκου, ας κάνει καλύτερα κάτι άλλο. Όσοι πάλι έχετε αρκετά καλή αίσθηση του χιούμορ και κατανόηση, συνεχίστε, γιατί αυτό το βιβλίο της Allisson Pearson, διακεκριμένης και βραβευμένης δημοσιογράφου, είναι ένα είδος ημερολογίου που η κάθε εργαζόμενη γυναίκα και ο κάθε ταλαίπωρος σύζυγος που βρίσκεται στο πλευρό της, θα βρει όχι ένα αλλά, πολλά περιστατικά που θα του θυμίσουν τη δική του καθημερινότητα αντιμετωπίζοντάς τα ωστόσο με περισσότερα χαμόγελα απ' ότι στην πραγματική ζωή.

Η Κέιτ λοιπόν είναι μια 35χρονη εργαζόμενη γυναίκα, σύζυγος και μητέρα δύο ανήλικων παιδιών, η οποία παλεύει κάθε μέρα να ανταπεξέλθει στο εξαιρετικά απαιτητικό πρόγραμμά της. Η δουλειά της απαιτεί την παρουσία της τουλάχιστον 14 ώρες την ημέρα, ενώ για επαγγελματικούς λόγους αναγκάζεται να αφήνει πολύ τακτικά πίσω της την οικογένειά της και να ταξιδεύει από τη μία άκρη του πλανήτη στην άλλη. Την ίδια στιγμή ο σύζυγός της Ρίτσαρντ θέλει πίσω τη γυναίκα που παντρεύτηκε, περνώντας μαζί της μερικές χαλαρές, ίσως και παθιασμένες στιγμές, χωρίς την τρέλα και το άγχος που φέρει συνεχώς μαζί της ενώ τα παιδιά της, επιζητούν απεγνωσμένα την προσοχή μιας μητέρας φάντασμα που ναι μεν ξέρουν ότι υπάρχει αλλά, που κοντεύουν να ξεχάσουν, όχι απλά πως είναι να περνάς χρόνο μαζί της αλλά, πως μοιάζουν τα χαρακτηριστικά του προσώπου της, αποτυπώνοντάς την σε παιδικές ζωγραφιές για να μείνει ζωντανή η εικόνα.

Και σε αυτό το σημείο προκύπτει το μεγάλο ερώτημα του περιβάλλοντός της και παράλληλα, ο τίτλος του βιβλίου. "Μα Πώς Τα Καταφέρνει;"! Ω, πιστέψτε με... αυτή είναι μια απορία που μπορεί να την έχει μόνο όποιος δεν έχει τελέσει τα παραπάνω καθήκοντα. Η κάθε εργαζόμενη μητέρα και σύζυγος που διαβάζει αυτό το κείμενο ξέρει πολύ καλά τι εννοώ. Η Κέιτ δεν αντιπροσωπεύει την γυναίκα καριερίστρια που όλοι οι άντρες αρέσκονται να μισούν γιατί εκείνες οδήγησαν στο να μην υπάρχει διάκριση ανάμεσα στα φύλα και την εξουσία που το καθένα ασκεί. Η Κέιτ είναι κλασσικό δείγμα γυναίκας που πέρασε την εφηβεία της παρακολουθώντας οικογένειες να προσπαθούν να τα φέρουν βόλτα με έναν μισθό και να μην μπορούν και γυναίκες που βρέθηκαν χωρίς να έχουν στον ήλιο μοίρα επειδή οι σύζυγοί τους τούς εγκατέλειψαν. Και όχι, η Κέιτ δεν πιστεύει ότι στον επαγγελματικό χώρο υπάρχει εξίσωση των δύο φύλων αφού, και όντως ισχύει, όταν ένας άντρας δηλώσει καθήκοντα πατέρα, είναι ιδανικό πρότυπο, την ίδια ώρα που αν μια μητέρα τολμήσει να κάνει το ίδιο είναι μαλθακή, ανίκανη και μη εμπιστοσύνης. Έτσι λοιπόν, προσπαθεί να αποδείξει στη δουλειά της πως είναι κάτι παραπάνω, σχεδόν μην αναφέροντας τα παιδιά της, εξαγοράζοντας παράλληλα με όποιον τρόπο μπορεί τον χρόνο που στερείται μαζί τους και τη σιωπή τους.

Το σημαντικότερο όμως είναι ότι η Κέιτ βασανίζεται συνεχώς από τύψεις. Τύψεις που δεν είναι αρκετά καλή μητέρα, που δεν πηγαινοφέρνει τα παιδιά της στο σχολείο, δεν συμμετέχει στις δραστηριότητες κηδεμόνων, δεν έχει χρόνο να φτιάξει σπιτικές λιχουδιές για τις διάφορες εκδηλώσεις τους παρά μόνο απομιμήσεις τους. Τύψεις που δεν είναι αρκετά καλή σύζυγος, που θυμώνει με τον άντρα της επειδή όταν προσπαθεί να βοηθήσει το αποτέλεσμα είναι να πρέπει να τα κάνει όλα μόνη της από την αρχή, που ενώ της αγοράζει δαντελωτά, sexy εσώρουχα δεν έχει όρεξη να τα φορέσει και να περάσει μερικές οριζόντιες στιγμές μαζί του στο κρεβάτι. Τύψεις απέναντι στον ίδιο της τον εαυτό που δεν έχει χρόνο να κάνει ανταύγειες ή να χαλαρώσει σε ένα σπα, που συνεχώς ακυρώνει το ραντεβού για μεσημεριανό με την καλύτερή της φίλη, που έχει έναν ηλεκτρονικό εραστή που δεν μπορεί να επικοινωνεί τακτικά πολύ περισσότερο, δεν έχει τα κότσια να πλαγιάσει μαζί του. Ναι, η ζωή της Κέιτ είναι μια κόλαση με ελάχιστον ύπνο, συνεχείς γκρίνιες και κούραση, νούμερα χρηματιστηρίου, e-mails, πάνες, λούτρινα ζωάκια, χυμό μήλου και αεροπλάνων. Είναι όμως μια ζωή που θα την αντάλλαζε με εκείνην μιας χαρωπής νοικοκυράς;

Η συγγραφέας αφηγείται την ιστορία της μέσα από ένα είδος προσωπικού ημερολογίου της Κέιτ το οποίο είναι ευχάριστο, ευκολοδιάβαστο και διασκεδαστικό. Ναι, πιστέψτε με, ακόμα κι αν ζείτε το ίδιο δράμα μαζί της, είναι ιδιαίτερα αστείο το να διαβάζεις την εξωτερίκευση τόσης απελπισίας αλλά και τόσων τύψεων από το στόμα κάποιου άλλου η οποία σαφέστατα, είναι πιο ανάλαφρη από το βάρος αυτών που φέρουμε εμείς οι ίδιες. Επιπλέον, είναι η παρηγοριά και η συνειδητοποίηση του ότι δεν είμαστε οι μόνες στον κόσμο και με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, θα επιβιώσουμε. Είναι όμως και μια ιστορία που αποδεικνύει πόσο δύσκολο είναι για έναν άντρα να ζει με μια γυναίκα που φέρνει τα περισσότερα λεφτά στο σπίτι. Πόσο δύσκολο είναι για έναν άρρεν συνάδελφο να δεχτεί ότι είσαι καλύτερη τη δουλειά σου από εκείνον. Πόσο δύσκολο είναι για τις μη εργαζόμενες μαμάδες να καταλάβουν, όχι μόνο την ανάγκη σου να μην είσαι μόνο μια χαρωπή νοικοκυρά με ποδιά αλλά, πως δεν είναι έγκλημα αν δεν έχεις τον χρόνο να κάνεις τα ίδια πράγματα με αυτές και πως δεν είναι πάντα επιλογή σου. Πόσο δύσκολο είναι για τα παιδιά να καταλάβουν πόσο πολύ λείπουν στη μητέρα τους και πόσο θα ήθελε να περνάει ποιοτικό χρόνο μαζί τους και όχι να τα αφήνει στα χέρια μιας νταντάς που την εκμεταλλεύεται. Και πάνω απ' όλα, πόσο δύσκολο είναι για την ίδια τη μητέρα να θέλει χρόνο και να μην τον έχει και ο διαθέσιμος να μην είναι ποτέ αρκετός.

Η Allison Pearson μας προσφέρει ένα μυθιστόρημα το οποίο, δεν είναι τόσο φαντασία, όσο είναι η πραγματικότητα κάθε εργαζόμενης γυναίκας που όμως, προσοχή, έχει οικογένεια και με τον όρο οικογένεια, εννοώ παιδιά γιατί αν θέλετε να ξέρετε, με τον δικό τους ερχομό αλλάζουν τα πάντα, τόσο στο καλύτερο, όσο και στο χειρότερο. Είναι ένα βιβλίο σύγχρονο, φρέσκο και πολύ, μα πολύ επίκαιρο. Την ίδια στιγμή όμως είναι ένα βιβλίο που δεν προσπαθεί με τον έναν ή τον άλλο τρόπο να πάρει τελικά το μέρος των εργαζόμενων ή μη μαμάδων. Όχι, αυτό είναι καθαρά θέμα επιλογής και προσωπικών αναγκών και καμία από τις δύο δεν είναι λάθος, είναι απλά διαφορετικές και δεν έχει να κάνει μόνο με την αφοσίωση ή μη στην οικογένειά σου αλλά, και στην ανάγκη σου να δημιουργήσεις, ή ακόμα και να αποδείξεις ότι μπορείς να είσαι κάτι παραπάνω από αυτό που ήταν η δική σου η μητέρα. Όπως και να 'χει, το "Μα Πως Τα Καταφέρνει" είναι ένα βιβλίο αρκούντως απολαυστικό, με αυτό το αγγλοσαξονικό χιούμορ που προσωπικά τρελαίνομαι, παντρεμένο μια μικρές δόσεις μελαγχολίας, ότι πρέπει για τις καλοκαιρινές σας διακοπές, που αν μη τι άλλο θα σας διασκεδάσει και γιατί όχι, ίσως να σας κάνει να δείτε με θετικότερο βλέμμα την τρέλα της δικιάς σας καθημερινότητας ή και να περιορίσετε τις μάταιες τύψεις.
Βαθμολογία 8,5/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Allison Pearson
Μεταφραστής: Τουτουντζή Ουρανία
Εκδόσεις: Διόπτρα
Κατηγορία: Ξένη Λογοτεχνία
 Έτος Έκδοσης: 2011
Αρ. σελίδων: 576
ISBN: 978-960-364-459-0