Ο αρχιμαφιόζος Χέκτορ Γκουσμάν είναι σε κώμα και η αυτοκρατορία του αρχίζει σιγά σιγά να καταρρέει. Η Σοφί Μπρίνκμαν, φίλη και νοσοκόμα του, είναι αυτή που του συμπαραστέκεται και χωρίς να το θέλει συνδέεται άρρηκτα με την οργάνωσή του. Η αποστολή της είναι να πείσει τους φίλους και τους εχθρούς του εγκληματικού συνδικάτου ότι όλα πάνε καλά. Αλλά σύντομα γίνεται κι αυτή πιόνι σε ένα παιχνίδι θανάτου, εγκαταλειμμένη σε έναν κόσμο προδοσίας, βίας και αδυσώπητου κακού.
Ταυτόχρονα, οι αστυνομικοί Αντόνια Μίλερ και Μάιλς Ίνγκμαρσον συνεχίζουν τις έρευνες για το μακελειό στο ρεστοράν Τράστεν που έγινε πριν από ένα εξάμηνο. Τα ίχνη οδηγούν προς πολλές κατευθύνσεις και κάποιο ισχυροί μέσα στο ίδιο αστυνομικό σώμα είναι έτοιμοι να κάνουν οτιδήποτε για να σταματήσουν τους δύο ερευνητές. Όσο πιο κοντά έρχονται στην αλήθεια, τόσο φανερότερη γίνεται η ανάμειξη ενός συγκεκριμένου ατόμου: της Σοφί Μπρίνκμαν.
Το Πάσχα του 1974 μια οικογένεια εξαφανίζεται λίγο έξω από τη Φιελμπάκα. Η μόνη επιζήσασα είναι η Έμπα, η κόρη της οικογένειας, η οποία είναι ενός έτους.
Τώρα επιστρέφει στο νησί όπου ο πατέρας της κάποτε διεύθυνε ένα οικοτροφείο με σιδερένια πυγμή. Δεν περνάει πολύς καιρός και η Έμπα πέφτει θύμα εμπρηστικής επίθεσης. Κατά την έρευνα της Σήμανσης διαπιστώνεται ότι κάτω από το πάτωμα της τραπεζαρίας υπάρχει ξεραμένο αίμα. Μπορεί όλα αυτά να συνδέονται με την εξαφάνιση της οικογένειας της Έμπα;
Αυτό το βιβλίο είναι πριν απ’ όλα μια εξομολόγηση: εκείνη ενός προσήλυτου του καπιταλισμού που έχασε την πίστη του.
Εγκατεστημένος στην καρδιά του Σίτυ, του οποίου γνωρίζει στην εντέλεια τα γρανάζια εδώ και 25 χρόνια, ο Marc Roche υποτίμησε παρ’ όλα αυτά –όπως και όλοι οι άλλοι «ειδικοί»– τις εντάσεις του συστήματος. Πώς έγινε και τόσα σήματα κινδύνου πέρασαν σε τέτοιο βαθμό απαρατήρητα; Ο λόγος είναι απλός: οι «άρχοντες του κόσμου» –τα hedge funds, οι τρέιντερς, οι πολιτικοί, οι τραπεζίτες και οι διαχειριστές– έκαναν τα πάντα για να ελαχιστοποιήσουν τις ευθύνες τους. Κι ωστόσο ήταν η ανάληψη τεράστιων ρίσκων από μέρους τους που προκάλεσε τη μεγαλύτερη οικονομική κρίση που γνώρισε ο πλανήτης μετά το 1929. Προσδιορίζοντας τους κύριους πρωταγωνιστές και τα κίνητρά τους, τα κυριότερα γεγονότα, τις επιλογές και, πάνω απ’ όλα, τα σφάλματα που διεπράχθησαν, ο Marc Roche συνδέει με πρόσωπα τα κομβικά γεγονότα και τις αποφασιστικές στιγμές αυτής της κρίσης. Μας περιγράφει επίσης την ενισχυόμενη αστάθεια που επικρατεί στις αγορές και αποκρυπτογραφεί το καζίνο στο οποίο έχει εξελιχθεί ο χρηματιστικός πλανήτης. Ένα καζίνο όπου οι παίκτες μπορούν ανά πάσα στιγμή να τινάξουν την μπάνκα στον αέρα!
Μια αποκαλυπτική ματιά στα παρασκήνια των χρηματαγορών. Ένα βιβλίο πλούσιο σε αποκαλύψεις, που δεν διστάζει να θίξει προσωπικότητες πολύ γνωστές και σεβαστές.
Ο τίτλος του βιβλίου BANKSTERS είναι μια σύνθετη λέξη αποτελούμενη από το banker (τραπεζίτης) και το gangster (γκάνγκστερ) που πρωτοχρησιμοποιήθηκε στις ΗΠΑ τη δεκαετία του 1930 για να ορίσει τους κερδοσκόπους. Παραπέμπει έτσι στους αδίστακτους και αμφίβολης ηθικής τραπεζίτες.
«Πέρασαν πενήντα δύο ήδη ολόκληρα χρόνια από τότε που ο πατέρας μου έγραψε τη “Φαύστα”. Στο μυαλό μου όμως είναι σαν να την έγραψε χθες. Μου φαίνεται απίστευτο το ότι πέρασε ήδη μισός αιώνας από τότε που τον έβλεπα να δακτυλογραφεί το κείμενό του σκυφτός πάνω στην αρχαία γραφομηχανή του μάρκας Ολύμπια. Σχεδόν ακούω τον στακάτο ήχο της. Ακούω μαζί και τον σπηλαιώδη βρυχηθμό που είχε αντί για γέλιο ο πατέρας. Αυτός ο βρυχηθμός σήμαινε για την οικογένεια πως αυτό που έγραφε του φαινόταν και του ίδιου αστείο. Αστείο αστείο, γεγονός είναι πως πίσω από την ιστορία της «Φαύστας» κρύβεται ένα πραγματικά τραγικό συμβάν. Στην περιοχή του Κερατσινίου κάποτε, χάθηκε ένα παιδάκι την ώρα που κολυμπούσε. Οι εφημερίδες της εποχής ύστερα από έρευνες κατέληξαν στο συμπέρασμα πως το δυστυχισμένο φαγώθηκε από ένα τεράστιο ψάρι. Πιθανότατα από καρχαρία.
Με έναυσμα αυτή την τραγική ιστορία, που του είχε κάνει τρομερή εντύπωση, ο πατέρας έκανε ένα σκίτσο το 1961 το οποίο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό “Θεατής”. Σε εκείνο το σκίτσο –εν σπέρματι– βρίσκεται η δομή όλης της “Φαύστας”. Στο σκίτσο η κόρη χάνεται κολυμβώσα και, ως άλλος Ιωνάς, βγαίνει από το κήτος που ψάρεψε ο πατέρας της μετά από δέκα έτη. Επειδή όμως μύριζε ψάρι, όπως είναι φυσικό, την κατασπάραξαν οι γάτες. Κάποιοι γείτονες φέρνουν αργότερα ένα αγοράκι –που είχε βρεθεί σε άλλο ψάρι– διά συνοικέσιον, επειδή όμως το κοριτσάκι έχει ήδη φαγωθεί, δεν υπάρχει τέλος αίσιον».
Η «Φαύστα», έργο βαθύτατα πολιτικό, αν και δίνει την εντύπωση μιας απλής ανώδυνης σάτιρας, έγινε ένα από τα δημοφιλέστερα της σύγχρονης νεοελληνικής δραματουργίας. Οι υπόλοιπες ιστορίες διατηρούν τον αμίμητο και ιδιαίτερα σαρκαστικό τόνο του Μποστ.
Αναρτήσεις
0 Σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου