Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Τοποθετημένη στη Χριστιανία (σημερινό Όσλο) στα τέλη του 19ου αιώνα, η Πείνα περιγράφει τις προσπάθειες του ανώνυμου ήρωα, που πασχίζει να επιβιώσει γράφοντας άρθρα για εφημερίδες, τα οποία θα του επιτρέψουν να καλύψει τις στοιχειώδεις ανάγκες του –να φάει και να κοιμηθεί– με αξιοπρέπεια. Δεν τα καταφέρνει πάντα· με την κοινωνική, φυσική και πνευματική του κατάσταση σε διαρκή εξασθένηση, περιπλανιέται στους δρόμους, βυθίζεται ολοένα και περισσότερο στην παράνοια. Ο πεινασμένος συγγραφέας μάταια προσπαθεί να διατηρήσει τον σεβασμό προς την έννοια «Άνθρωπος», προς τον εαυτό του και προς τους άλλους, αφού το στομάχι του τον υποχρεώνει σε παραχωρήσεις για τις οποίες μετανιώνει, γεμίζοντας άλλοτε ενοχές και άλλοτε αδικαιολόγητη αυτοεκτίμηση. Αυτό που τον κρατάει να μη διαλυθεί είναι το κάτισχνο κορμί του, που σε μεγάλο βαθμό καθορίζει επίσης και τη συμπεριφορά του μυαλού του.

Προσωπική άποψη:
Ο Knut Hamsun, ψευδώνυμο του Knut Pederson, υπήρξε μία από τις πιο αμφιλεγόμενες προσωπικότητες του λογοτεχνικού στερεώματος. Βραβευμένος με το Νόμπελ Λογοτεχνίας του 1920 για το έργο του "Ευλογία της γης", ο Hamsun βρέθηκε να κατρακυλάει σε μια άβυσσο από την οποία ήταν καταδικασμένος να μην ξεφύγει ποτέ. Ήδη άρρωστος ψυχικά και σωματικά από την δεκαετία του '20, ο Hamsun, που δήλωνε ανοιχτά την αγάπη του στον Νίτσε και στο πόσο αυτός τον είχε επηρεάσει, τάχτηκε υπέρ του Χίτλερ, όχι τόσο εξαιτίας των φιλοχιτλερικών του πεποιθήσεων, αλλά των αντιβρετανικών που έτρεφε βαθιά μέσα του. Φυσικά, αυτό δεν στάθηκε ικανό να τον σώσει από μια δίκη και μια καταδικαστική απόφαση που τον έστειλε σε ψυχιατρείο, μέσα στο οποίο πέθανε πάμφτωχος και ατιμασμένος το 1952, παρά που η μνήμη του σύντομα αποκαταστάθηκε και έμελλε να μείνει στην ιστορία ως μία από της ηγετικές φυσιογνωμίες της νεορομαντικής εξέγερσης και θεμελιωτής της σύγχρονης λογοτεχνίας.

Πολλοί σπουδαίοι συγγραφείς, ανάμεσα στους οποίους ο Μαξίμ Γκόργκι, ο Τόμας Μαν και ο Ισαάκ Μπάσεβις Σίνγκερ, τον θεωρούσαν μεγάλο δάσκαλο, που με το έργο του επηρέασε την δική τους λογοτεχνική πορεία. Ένα από τα πλέον χαρακτηριστικά του έργα είναι "Η πείνα" την οποία ο ίδιος αρνήθηκε, όταν κυκλοφόρησε, να την χαρακτηρίσει ως μυθιστόρημα, και που σύμφωνα με πολλούς μελετητές της εποχής αλλά και μεταγενέστερους, αποτελεί εμφανώς μία αυτοβιογραφία του συγγραφέα, στην οποία πιθανότατα ο ίδιος να μην ήθελε να τοποθετήσει ταμπέλα αλλά περισσότερο να κατέφυγε στην συγγραφή της, προσπαθώντας να εξωτερικεύσει με κάποιον τρόπο όλες εκείνες τις σκέψεις και τα συναισθήματα που αργά αλλά σταδιακά, ώθησαν τον ίδιο σε μια ζωή ψυχικών διαταραχών που τελικά έμελλαν να στιγματίσουν το τέλος της πορείας αλλά και της ζωής του.

Όσοι έχουν διαβάσει το "Υπόγειο" του Dostoyevsky, είμαι σχεδόν βέβαιη πως θα βρουν τα κοινά σημεία αναφοράς που συνδέουν, κατά κάποιον τρόπο, τα δύο αυτά βιβλία. Η διαφορά ανάμεσα στα δύο αυτά έργα, που προσωπικά αγαπάω εξίσου, εντοπίζεται στο ότι η ματιά του Hamsun φαντάζει πιο διεισδυτική και, ίσως, πιο ανθρώπινη. Ο πεινασμένος συγγραφέας του Hamsun επιζητεί την καταξίωση και τον αυτοσεβασμό, δύο πράγματα που αναιρούνται αυτόματα από τις επιλογές του που τελικά καθοδηγούνται από το πεινασμένο του στομάχι που θολώνει την λογική και την κρίση του, οδηγώντας τον στο να πάρει αποφάσεις και να υποκύψει σε παραχωρήσεις που μετανιώνει την ίδια κιόλας στιγμή που τις κάνεις. Και εκεί βρισκόμαστε στο σημείο όπου η λογική και η τρέλα συγκρούονται, και που η προσωπικές ηθικές μας αξίες συγκρούονται με ανάγκες που μπορεί να μην είναι εσωτερικές, αλλά αποτελούν σημαντικό κομμάτι της ύπαρξής μας και μας καθορίζουν, είτε το θέλουμε είτε όχι.

Ο ήρωας του Hamsun, που και εγώ η ίδια πιστεύω πως καθρεφτίζει την προσωπικότητα του συγγραφέα, βρίσκεται σε έναν συνεχή διάλογο με τον ίδιο του τον εαυτό, που πότε βυθίζεται σε τέλμα και πότε ανακάμπτει, οδηγούμενος υποσυνείδητα στο να ακροβατεί ανάμεσα στην λογική και τον παραλογισμό. Το κείμενο διακρίνεται από ωμό ρεαλισμό που ίσως κάποιες φορές να παρουσιάζεται με τρόπο ακραίο, ίσως ακόμα και διεστραμμένο, όμως τελικά καταφέρνει να αποτελέσει γροθιά στο στομάχι όσων το διαβάζουν, αφού χωρίς να το καταλαβαίνουμε, μας αναγκάζει να μπούμε στη θέση του φτωχού, ιδεολόγου, αλλά κι απελπισμένου συγγραφέα, και να σκεφτούμε τι θα κάναμε εμείς αν ήμασταν στη θέση του και κατά πόσο θα μπορούσαμε να διαχειριστούμε τις ψυχικές και πνευματικές μας ανάγκες, όταν αυτές θα συγκρούονταν με τις πραγματιστικές που, τελικά, μπορεί και να αποτελούσαν την καταστροφή μας. Σίγουρα δεν πρόκειται για ένα "εύκολο" βιβλίο, ωστόσο, αξίζει να διαβαστεί.
Βαθμολογία 10/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Knut Hamsun
Μεταφραστής: Παπαγρηγοράκης Δ.
Εκδόσεις: Μεταίχμιο
Κατηγορία: Ξένη Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2014
Αρ. σελίδων: 296
ISBN: 978-960-566-691-0