Συνοπτική περίληψη του έργου:
Ο Thomas και οι σύντροφοι του έχουν να αντιμετωπίσουν ακόμα μία πρόκληση, τη μεγαλύτερη ως τώρα. Πρέπει να βρουν στοιχεία για τον μυστηριώδη, όσο και πανίσχυρο οργανισμό WCKD. Το ταξίδι τους οδηγεί στο Scorch, ένα απόμερο τοπίο με εικόνες πέρα από τη φαντασία. Εκεί θα ενωθούν με επαναστάτες και θα αντιμετωπίσουν τις αναρίθμητα περισσότερες δυνάμεις του WCKD.

Προσωπική άποψη:
Έχει περάσει ένας χρόνος από τότε που το "The Maze Runner" κυκλοφόρησε στις κινηματογραφικές αίθουσες, με τους κριτικούς haters να έχουν δώσει τα ρέστα τους από την πρώτη κιόλας μέρα. Φυσικά, βλέποντας την ταινία, η δική μου αίσθηση και άποψη ήταν εντελώς διαφορετική αλλά αυτό είναι κάτι που δεν με εκπλήσσει. Όταν οι ίδιοι έκραξαν το "The Hunger Games" -που είναι σαφώς καλύτερο- τότε ξέρεις πως δεν μπορείς να περιμένεις και πολλά. Το ίδιο συνέβη και φέτος με το δεύτερο μέρος της τριλογίας, το "The Scorch Trials", στο οποίο έσυραν ακόμα περισσότερο. Και όπως ήταν αναμενώμενο, για μία ακόμη φορά, διαφωνώ μαζί τους. Γιατί μπορεί να μην είναι μια καλή μεταφορά βιβλίου, καθότι οι διαφορές με το πρωτότυπο υλικό είναι πάρα πολλές, είναι όμως μια πολύ καλή περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας.

Στο τέλος της πρώτης ταινίας, οι ήρωές μας, είχαν καταφέρει να βγούνε από τον Λαβύρινθο -παρά τις πάμπολλες απώλειές τους- και να σωθούν από την κόλαση που αυτός τους επιφύλασσε. Όμως τα πράγματα δεν είναι έτσι όπως δείχνουν, και ο κίνδυνος που έχουν τώρα να αντιμετωπίσουν είναι ακόμα μεγαλύτερος από πριν. Καταφέρνοντας να ξεφύγουν για ακόμα μία φορά από τα χέρια του WCKD, φτάνουν στο Scorch, έναν ερημωμένο και διαλυμένο τόπο όπου τα πάντα έχουν καταρεύσει, έχοντας ως στόχο τους να βρουν τι κρύβεται στην πραγματικότητα πίσω από το WCKD, αλλά και ψάχνοντας το Right Arm που φαντάζει η μοναδική πραγματική τους σωτηρία σε έναν κόσμο που έχει χάσει την ελπίδα του προ πολλού.

Ως άνθρωπος που έχει διαβάσει την τριλογία του Dashner, στην οποία και έχει βασιστεί αυτή η σειρά ταινιών, οφείλω να παραδεχτώ τα εξής. Μετά την τριλογία του "The Hunger Games", η τριλογία του "The Maze Runner" είναι ό,τι καλύτερο έχω διαβάσει σε δυστοπικό μυθιστόρημα τα τελευταία χρόνια. Όχι, δεν ξεχνάω το "Divergent" -που ως θεματολογία είναι πιο κοντά στο συγκεκριμένο απ' ότι το "The Hunger Games"-, αλλά άσχετα από το πόσο το αγαπώ, πρέπει να ομολογήσω πως ο Dashner έκλεψε την καρδιά μου πιο εύκολα και τα βιβλία του ξεχωρίζουν στην συνείδησή μου με έναν τρόπο διαφορετικό και ιδιαίτερο. Παράλληλα, βέβαια, δεν γίνεται να μην ομολογήσω πως ως μεταφορά έχει ίσως τις περισσότερες αλλαγές, κάτι που πιθανότατα να ενοχλήσει τους φανατικούς αναγνώστες της τριλογίας, όμως μπορώ να καταλάβω γιατί αυτές υπάρχουν. Πολύ απλά, ορισμένα πράγματα που αποδίδουν στο χαρτί, δεν μπορούν να αποδώσουν και στο κινματογραφικό πανί, οπότε απαιτούνται θυσίες που όμως, όπως στην προκειμένη, αποδίδουν.

Σε συνέχεια της παραπάνω παρατήρησης, θέλω να τονίσω πως το σενάριο είναι ιδιαίτερα καλό -δεδομένων πάντα των συνθηκών. Στο αντίστοιχο βιβλίο, οι λεπτομέρειες που αναφέρονται και αναλύονται είναι υπερβολικά πολλές, και ακόμα περισσότεροι οι χαρακτήρες που εμφανίζονται, με τον καθέναν από αυτούς να παίζει τον δικό του ρόλο. Εκ των πραγμάτων, θα ήταν αδύνατον να γίνει σωστή κινηματογραφική διαχείρηση είκοσι και πλέον χαρακτήρων, οι οποίοι θα μειώνονταν ή θα αυξάνονταν ανάλογα με τις συνθήκες. Δεν έχει να κάνει μόνο με το ότι θα περιοριζόταν ο χρόνος των πρωταγωνιστών στην οθόνη, αλλά και με την συνολική έκταση του χρόνου που θα έπρεπε να είναι πολύ μεγαλύτερη και το πιθανότερο, θα καταντούσε να γίνει κουραστική, ίσως και φλύαρη στα σημεία, κάτι που δεν ισχύει με τα υπάρχοντα δεδομένα. Το σενάριο -και η επιλογή χαρακτήρων- είναι ιδιαίτερα στοχευμένα, έτσι ώστε να μας μεταδοθεί η ουσία της ιστορίας, κάτι που επιτυγχάνεται όχι στον τέλειο βαθμό, αλλά σε αρκετά υψηλό, ενώ παράλληλα μας προκαλεί έντονη συναισθηματική φόρτηση σε πολλά σημεία με τρόπο φυσικό και αβίαστο κι όχι εκβιάζοντας το συναίσθημά μας.

Και ας περάσουμε σε πιο... τεχνικά ζητήματα, όπως είναι η σκηνοθεσία, με τον Wess Ball να καταφέρνει να δημιουργήσει μια νευρώδη, εκρηκτική περιπέτεια που σου κόβει την ανάσα και που δεν σε αφήνει να χαλαρώσεις ούτε για ένα λεπτό. Συνήθως, στις ταινίες αυτού του είδους, η δράση έρχεται και παρέρχεται, όμως κάτι τέτοιο δεν ισχύει στην προκειμένη περίπτωση. Οι εξελίξεις είναι συνεχείς, οι ανατροπές ακόμα περισσότερες, και πάνω που αρχίζεις να πιστεύεις πως τα γεγονότα θα ακολουθήσουν μία συγκεκριμένη πορεία, έρχεται εκείνη η μικρή στιγμή που τινάζει τα πάντα στον αέρα και ανατρέπει την πλοκή. Συνδυαστικά με την εξαιρετική φωτογραφία και σκηνογραφία, αλλά και το σφιχτό μοντάζ, που αποτυπώνουν την εικόνα ενός μεταποκαλυπτικού κόσμου με άκρως εντυπωσιακό τρόπο -σβήνοντας από μέσα σου και το παραμικρό ίχνος ελπίδας-, έχουμε ένα οπτικοακουστικό σύνολο που δεν γίνεται να μην σε καθηλώσει.

Όσον αφορά τους ηθοποιούς και τις ερμηνείες τους, δεν έχω να προσθέσω και πολλά σε σχέση με πέρσι. Για μένα, η επιλογή του Dylan O' Brien για τον ρόλο του Thomas είναι ιδανική, και είμαι βέβαιη πως όσοι έχουν διαβάσει τα βιβλία συμφωνούν μαζί του. Όπως ιδανική είναι και η επιλογή κάθε δεύτερου -θεωρητικά- ρόλου που συνέχισε την πορεία του και φέτος. Αυτό στο οποίο ίσως αξίζει να αναφερθούμε, είναι οι νέες προσθήκες στο cast, με τον Aidan Gillen να υπηρετεί τον ρόλο του κακού της υπόθεσης με άκρως ικανοποιητικό και ρεαλιστικό τρόπο -αν και παίζει μπάλα σε γνωστά γήπεδα-, με τον Giancarlo Esposito να το καταδιασκεδάζει και να μας το μεταδίδει με κάθε τους κίνηση ή βλέμμα, αλλά και με την Rosa Salazar να κάνει μία ακόμα εμφάνιση σε δυστοπική ταινία, σε έναν ρόλο που τη βοηθάει καλύτερα να αποδείξει πως ίσως έχει αρκετά πράγματα να προσφέρει στο μέλλον.

Εν κατακλείδι, και για να κάνω μία σύνοψη -γιατί πολλά είπα πάλι-, θα επαναλάβω ορισμένα πράγματα που είπα και πέρσι. Ας σταματήσουμε -επιτέλους- να χωρίζουμε τις ταινίες σε κλίμακα 18 άνω και 18 κάτω, εκτός κι αν μιλάμε για τσόντες. Κάθε ταινία, όπως και κάθε βιβλίο, είναι προορισμένη να βρει το κοινό της. Το να κάνουμε ηλίθιες και ανούσιες συγκρίσεις δεν οδηγεί πουθενά. Το να προσπαθούμε να μειώσουμε την αξία της και πολύ περισσότερο, το υλικό από το οποίο αυτή εμπνεύστηκε -ειδικά αν δεν το έχουμε διαβάσει-, μας κάνει να φαινόμαστε αφελείς. Δεν θα είχα κανένα θέμα με το να πει κάποιος "τα διάβασα... δεν μου άρεσαν...", άρα να μην του άρεσε και η μεταφορά τους -αν και δεν καταλαβαίνω γιατί να την παρακολουθούσε σε μία τέτοια περίπτωση-, αλλά το να υποθέτεις πως επειδή μιλάμε για Young Adult Novel έχουμε αυτόματα να κάνουμε με σκουπίδια, με ενοχλεί. Μπορεί, λοιπόν, το "The Scorch Trials" να πάσχει ως μεταφορά βιβλίου, ως κινηματογραφική παραγωγή, όμως, είναι εντυπωσιακή, αγωνιώδης και καθηλωτική, και αναμφίβολα μια εμπειρία που αξίζει κανείς να απολαύσει στη μεγάλη οθόνη.
Βαθμολογία 8/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Ο Λαβύρινθος: Πύρινες Δοκιμασίες
Είδος: Επιστημονικής φαντασίας
Σκηνοθέτης: Wess Ball
Πρωταγωνιστές: Dylan O' Brien, Kaya Scodelario, Thomas Brodie-Sangster, Rosa Salazar, Jacob Lofland, Ki Hong Lee, Giancarlo Esposito, Aidan Gillen, Lili Taylor, Patricia Clarkson, Barry Pepper, Katherine McNamara, Nathalie Emmanuel, Alexander Flores
Παραγωγή: 2015
Διάρκεια: 131'

Επίσημο site:
http://mazerunnermovies.com/