Εντάξει... είναι πλέον επίσημο. Η βιομηχανία των anime πασχίζει μετά κόπων και βασάνων να καλύψει ακόμα και το πιο μικρό τηλεοπτικό κενό, μην τυχόν και μείνει κανένα πεντάλεπτο ελεύθερο για διαφημίσεις. Μόνο έτσι μπορεί να δικαιολογηθεί η ύπαρξη σειρών όπως το "Makura no Danshi", που είναι από τα πιο ανατριχιαστικά πράγματα που έχω δει, χωρίς καν να είναι θρίλερ. Γνωστή και με τον αγγλικό τίτλο "Pillow Boys", η παραγωγή αυτής της σειράς έγινε από την Earth Star Entertainment από τα studios Assez Finaud Fabric και feel, με το σενάριο να το υπογράφουν οι Yuniko Ayana και Ayumi Sekine. Κάθε επεισόδιο -12 στο σύνολο, συν ένα OVA που κυκλοφόρησε λίγες μέρες νωρίτερα- είχε διάρκεια 4 λεπτά, και προβλήθηκε στην Ιαπωνία μέσω των δικτύων Tokyo MX και SUN-TV μεταξύ 13 Ιουλίου και 28 Σεπτεμβρίου 2015, ενώ για το αγγλικό δίκτυο προβλήθηκε μέσω της Crunchyroll. Το opening theme της σειράς -ending δεν υπάρχει- είναι το "Makura no Danshi" -όμοιο με τον τίτλο της σειράς-, γραμμένο από τον Masayoshi Ōishi και ερμηνευμένο από τον voice actor Natsuki Hanae.

Η ΥΠΟΘΕΣΗ:
Όπως λέει και ο τίτλος της σειράς, η υπόθεση έχει να κάνει με τα pillow boys -ξέρετε, κάτι αντίστοιχο με τα ολόσωμα μαξιλάρια που παριστάνουν ήρωες και χαρακτήρες από anime και άλλα, μόνο που εδώ είναι ζωντανά-, διαφορετικής ηλικίας και ιδιοσυγκρασίας το καθένα, που υποτίθεται είναι ξαπλωμένα δίπλα από τον θεατή, ενώ ετοιμάζονται για ύπνο κάτω από διαφορετικές περιστάσεις, και συνομιλούν μαζί του.








Η ΑΠΟΨΗ ΜΟΥ:
- Θα ξεκινήσω από το θετικό της σειράς, που δεν είναι άλλο από το art της. Δεδομένου ότι τέτοιου είδους παραγωγές γίνονται συνήθως στο πόδι, είναι αρκετά εντυπωσιακό το γεγονός πως η παραγωγή έχει δώσει την δέουσα σημασία στον σχεδιασμό της σειράς, που είναι ομολογουμένως κάτι παραπάνω από άρτιο. Πολύ ωραίο σχέδιο, ακόμα ωραιότερα χρώματα, ενώ η εκφραστικότητα των χαρακτήρων, επειδή το γενικότερο πλαίσιο-φόντο της αφήγησης είναι περιορισμένο άρα και ψιλοαδιάφορο, είναι παραπάνω από ικανοποιητική και εκτείνεται σε ένα αρκετά μεγάλο εύρος έκφρασης συναισθημάτων και σκέψεων.
- Και περνάμε στο story... Ειλικρινά, δεν έχω λόγια! Όχι, σοβαρά... Δεν ξέρω τι να σχολιάσω σε σχέση με
το story. Δε λέω, μπορεί σε κάποιο -μικρό- βαθμό, το όλο concept να έχει ένα κάποιο ενδιαφέρον, ως ιδέα και μόνο, αλλά δεν είμαι σίγουρη κατά πόσο αποδόθηκε σωστά, ή έστω, όσο δυναμικά χρειαζόταν προκειμένου να μπορεί να πει κανείς πως κέρδισε με ευκολία το κοινό του. Και αν κρίνω από τις βαθμολογίες που έχει πάρει στα διάφορα sites στο διαδίκτυο, ή από το πόσοι παράτησαν τη σειρά πριν να ολοκληρωθεί, μάλλον δεν είμαι η μόνη που σκέφτεται έτσι.
- Βέβαια, στο σημείο αυτό, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε πως κάποιος που θα επιλέξει να την δει μέχρι τέλους, δεν θα βαρεθεί και αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με την έκταση του κάθε επεισοδίου, αλλά με την παρουσίαση και απεικόνιση τόσων πολλών διαφορετικών χαρακτήρων, που τίποτα το κοινό δεν έχουν μεταξύ τους. Τουλάχιστον, σε αυτό το σκέλος, υπήρξε η απαραίτητη προσοχή, έτσι ώστε ο θεατής να μην αναγκάζεται να παρακολουθεί σε επανάληψη τα ίδια και τα ίδια, ενώ το σύνολο του voice cast μοιάζει να είναι και αυτό με τη σειρά του αρκετά προσεχτικά επιλεγμένο.
- Τέλος, θα επανέλθω σε αυτό που ανέφερα και στην αρχή της εν λόγω ανάρτησης. Η σειρά είναι πολύ
τρομακτική. Όχι, δεν αστειεύομαι! Είναι creepy με όλη τη σημασία της λέξης. Δεν αντιλέγω, ορισμένα επεισόδια τα λες και γλυκούλικα, μην σας πω και ενδιαφέροντα, αλλά υπάρχουν κάποια άλλα που οι πρωταγωνιστές απλά σε κάνουν να αισθάνεσαι άβολα, αφού όχι απλά έχουν το στυλάκι του pervert, αλλά είσαι σίγουρος πως αν όντως υπάρχουν και στην πραγματική ζωή τέτοιοι χαρακτήρες, θα έπρεπε να είναι κλεισμένοι σε άσυλο. Άρα, γιατί να θέλει κανείς να ξαπλώσει δίπλα τους και ν' ακούει το παραμιλητό τους.

ΤΙ ΜΕΛΛΕΙ ΓΕΝΕΣΘΑΙ:
Για κάποιο περίεργο λόγο, λέγεται πως η σειρά πήρε το πράσινο φως και για 2η season, κάτι για το οποίο δεν βάζω το χέρι μου στη φωτιά, αλλά που ελπίζω κι εύχομαι να μην ισχύει. Αν αναλογιστεί κανείς τις κακές κριτικές και τις χαμηλές βαθμολογίες της, δεν μπορώ να σκεφτώ ούτε ένα καλό λόγο που στα studios θα συνέχιζαν αυτήν την παρωδία, που υπό άλλες συνθήκες ίσως και να είχε να μας προσφέρει ένα πιο ενδιαφέρον και λιγότερο άνισο αποτέλεσμα. Γιατί το "Makura no Danshi", ως ιδέα αλλά και ως απόδοση -σε ένα βαθμό- δεν είναι τόσο τραγικό, αλλά αποδόθηκε με τέτοιο τρόπο που το έκανε να πλησιάζει στην έννοια αυτή.