"Κωδικός ελευθερία" του Γιάννη Φιλιππίδη
Με τις προσωπικές μου ελεύθερες αυτόνομες σκέψεις απέμεινα ξανά. Μακριά
από επαγγελματίες που εμπορεύονται το συναίσθημα της ελπίδας, οι ίδιοι
μόνο γνωρίζουν για το όφελος ποιανού εργάζονται.
Γιατί πολίτης ανάμεσα σ’ ένα λαό μιας πατρίδας, που η γη της ζεματάει όταν την περπατάς, όπως σε πλεούμενο λίγο πριν από τον οριστικό του αφανισμό, εγώ και πάλι θα θυμηθώ την πατρική καθοδήγηση να ταχθώ ξανά στο πλευρό του Ινδιάνου. Πλάι στον αδικημένο, η αντιπολιτευτική μου παρόρμηση ίσως φανεί χρήσιμη, αφού βλέπεις βοηθάει στο να μη μεθάς με καμιά εξουσία, να μη συγχωρείς κανέναν επίορκο.
Στην εποχή που μας βρήκαν ακόμη και οι ανεμοστρόβιλοι, ανοίγω προσωπικό διάλογο μαζί σου. Δες στ’ αλήθεια πόσους κοινούς τόπους έχουμε, πόσα κοινά αδιέξοδα, πόσα ανεκπλήρωτα θέλω. Σ’ όλα αυτά, οφείλουμε να κρατήσουμε αναπνοές, έτσι μόνο θα σταθούμε στα πόδια μας.
Θυμήσου ότι ευτυχισμένος δεν είσαι τη στιγμή που αποπληρώνεις τις τρέχουσες οφειλές σου, οι πραγματικές ανθρώπινες ανάγκες σου είναι αυτές που αφορούν τον αληθινό μας κόσμο. Λειτουργώντας μόνο σαν εισπράκτορες υπέρ του δημοσίου, χάνουμε τα όμορφα, εκλείπουν στιγμές ν’ αποτελέσουν στέρεες μελλοντικές μας μνήμες από μια ζωή όπως την αξίζουμε. Και δεν την παραδίδουμε σε κανέναν…
Γιατί πολίτης ανάμεσα σ’ ένα λαό μιας πατρίδας, που η γη της ζεματάει όταν την περπατάς, όπως σε πλεούμενο λίγο πριν από τον οριστικό του αφανισμό, εγώ και πάλι θα θυμηθώ την πατρική καθοδήγηση να ταχθώ ξανά στο πλευρό του Ινδιάνου. Πλάι στον αδικημένο, η αντιπολιτευτική μου παρόρμηση ίσως φανεί χρήσιμη, αφού βλέπεις βοηθάει στο να μη μεθάς με καμιά εξουσία, να μη συγχωρείς κανέναν επίορκο.
Στην εποχή που μας βρήκαν ακόμη και οι ανεμοστρόβιλοι, ανοίγω προσωπικό διάλογο μαζί σου. Δες στ’ αλήθεια πόσους κοινούς τόπους έχουμε, πόσα κοινά αδιέξοδα, πόσα ανεκπλήρωτα θέλω. Σ’ όλα αυτά, οφείλουμε να κρατήσουμε αναπνοές, έτσι μόνο θα σταθούμε στα πόδια μας.
Θυμήσου ότι ευτυχισμένος δεν είσαι τη στιγμή που αποπληρώνεις τις τρέχουσες οφειλές σου, οι πραγματικές ανθρώπινες ανάγκες σου είναι αυτές που αφορούν τον αληθινό μας κόσμο. Λειτουργώντας μόνο σαν εισπράκτορες υπέρ του δημοσίου, χάνουμε τα όμορφα, εκλείπουν στιγμές ν’ αποτελέσουν στέρεες μελλοντικές μας μνήμες από μια ζωή όπως την αξίζουμε. Και δεν την παραδίδουμε σε κανέναν…
"Ο υιός του Νείλου" του Εμμανουήλ Γ. Μαύρου
Είναι
αισθησιακή, όμορφη, έξυπνη, δυναμική, είναι Ελληνίδα και δεν φοβάται
τον θάνατο. Ίσως γιατί δεν την πλησίασε ποτέ τόσο πολύ. Την λένε Ελένη
Νάκου και είναι αρχαιολόγος στο Αμερικανικό Πανεπιστήμιο του Καΐρου. Η
εύρεση ενός παπύρου 3.500 ετών, για την ύπαρξη και έλευση του ενός και
μοναδικού υιού, αποτελεί την αφορμή να δεχτεί να ερευνήσει και να
εντοπίσει το φυσικό ή το πνευματικό πρόσωπό του.
Εγκλωβισμένη σε
έναν λαβύρινθο πληροφοριών, ψάχνει μια από τις δυο εξόδους που θα την
οδηγήσουν στην επίλυση του μυστηρίου, ξεσκεπάζοντας μια τεράστια απάτη
πάνω σε ένα καλά στημένο θρησκευτικό μηχανισμό, στον οποίο εμπλέκονται η
εβραϊκή συναγωγή και διάφορες χριστιανικές και αιρετικές ομάδες, που με
την πολιτική κάλυψη διακινεί όπλα, ναρκωτικά και πορνεία. Ανακαλύπτει
το νήμα που την οδηγεί στην αινιγματική φιγούρα του έβδομου μοναδικού
υιού του Νείλου, ίσως με τίμημα την ίδια της τη ζωή.
Είναι
κι αυτά τα τζάμια-καθρέφτες, που σου δείχνουν έξω αλλά ταυτόχρονα και
μέσα και σε κάνουν ν’ αναρωτιέσαι σε ποια εικόνα ανήκεις τελικά. Σε ποια
εικόνα; Μπλέκονται τα όνειρα με την πραγματικότητα, και τα ποτάμια που
κυλούν σε παρελθόντες χρόνους σ’ αναγκάζουν να ψάξεις την αλήθεια μέσα
σου. Κι ας σπανίζουν τα θαύματα, κι ας χάνουν οι άγγελοι μερικά φτερά
στις συναλλαγές με τους απανταχού εκπεσόντες... Θα τον βρούμε τον δρόμο
για τον Παράδεισο, κάνοντας τις μικρές απαραίτητες αλλαγές στα σχέδια
της ζωής μας. Όλοι οι ρόλοι μας, άλλωστε, για μία και μόνη παράσταση:
έρωτα και θανάτου. Κι αν χωρίς τύψεις μας τσαλακώνουν κάποιοι, μνησίκακα
ματαιωμένοι, όσο μπορούμε να χορεύουμε κάτι αστόλιστες νύχτες τι να
φοβηθούμε δηλαδή;
0 Σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου