Συνοπτική περίληψη του έργου:
Φθινόπωρο, 1989. Στη μικρή πόλη του Ντέρι, τα ντόπια παιδιά εξαφανίζονται το ένα μετά το άλλο, αφήνοντας πίσω κομμένα μέλη του σώματος τους. Σε ένα μέρος που είναι γνωστό ως «ερημιές», μια ομάδα επτά παιδιών ενώνονται μέσω της τρομακτικής και παράξενης επαφής τους με έναν κλόουν, τον Pennywise. Την ομάδα ενώνει ο Bill Denbrough που έχει προσωπική βεντέτα με τον κλόουν, αφού το πρώτο θύμα ήταν ο μικρός του αδελφός. Τα χρόνια περνούν και 27 έτη μετά την τελευταία εμφάνιση του Pennywise, η ομάδα ανασυγκροτείται, αφήνοντας πίσω τους τις επιτυχημένες δουλειές τους, επειδή Αυτό έχει επιστρέψει και παιδιά αρχίζουν πάλι να εξαφανίζονται. Το πρόβλημα είναι ότι όλοι έχουν ξεχάσει το τι συνέβη τότε και είναι στο χέρι της ομάδας να ανανεώσει τις μνήμες τους, να βρει τον τρόπο που μπορεί να σκοτώνεται ο κλόουν και να μείνουν ζωντανοί ως το τέλος.

Προσωπική άποψη:
Χθες το βράδυ, έπειτα από πάρα πολύ καιρό, πήγα στο σινεμά με μεγάλη καύ... διάθεση, καθώς εδώ και δύο χρόνια πηγαίνω τακτικά μεν, για να δω σχεδόν αποκλειστικά παιδικές ταινίες δε, οπότε το σινεφιλικό μου ένστικτο είχε αρχίσει ν' αγριεύει επικίνδυνα. Τι καλύτερο, λοιπόν, από το να παρακολουθήσω, την ημέρα της πρεμιέρας του, το remake μιας ταινίας που σημάδεψε τα παιδικά μου χρόνια, κυριολεκτικά και μεταφορικά, και που αν όχι πολλά υποσχόμενη, ήταν βέβαιο πως θα μου προσέφερε πολύ υλικό για ανάλυση, τροφή για σκέψη, και ακόμα περισσότερο... όρεξη για να κουβεντούλα, διάλογο, αντίλογο, και nerdικη, ξερολίστικη συζήτηση με άλλους φίλους, ή και μη, του Stephen King, μα και του φαινομένου των ημερών, "It", που έχει ξεπεράσει κάθε προσδοκία, οικονομικά τουλάχιστον, επιτυγχάνοντας να γίνει και το πιο εμπορικό -εισπρακτικά- θρίλερ όλων των εποχών, ξεπερνώντας των "Εξορκιστή".

Δεν θα ήθελα να σταθώ και πολύ στην περίληψη του έργου, καθώς είμαι βέβαιη πως η πλειοψηφία όσων διαβάζετε το κείμενο αυτό είτε έχετε δει την mini σειρά των δύο επεισοδίων -το λες και τηλεταινία, για όσους την είδαμε σε VHS (αν δεν ξέρεις τι είναι αυτό, σταμάτα να διαβάζεις ΤΩΡΑ!!!)- στα 90's, είτε είστε πωρωμένοι ακόλουθοι του King οπότε έχετε διαβάσει το ογκώδες αυτό έργο του, που πρώτη φορά κυκλοφόρησε το 1986, ενώ στην Ελλάδα, επανακυκλοφόρησε πρόσφατα σε δίτομη έκδοση από τις εκδόσεις Κλειδάριθμος, μια έκδοση κατά πολύ ανώτερη απ' την του Λιβάνη κάποτε, αν και δεν είναι αυτό το θέμα μας, αλλά δεν μπορούσα και να μην το αναφέρω καθόλου. Θέλω να σας ενημερώσω στο σημείο αυτό πως η συνέχεια του κειμένου δεν θα έχει την συνηθισμένη μορφή που έχουν τα reviews που αφορούν ταινίες, αλλά θα είναι λίγο πιο fangirlίστικο, πράγμα αναπόφευκτο γιατί, όπως προείπα, το "It" των 90's με σημάδεψε, είναι μια μεταφορά βιβλίου που λατρεύω -όπως λατρεύω και το ίδιο το βιβλίο-, αλλά και γιατί ένα τέτοιο remake δεν μπορεί να κριθεί μόνο του, αλλά αναπόφευκτα προκαλεί την σύγκριση με τον προκάτοχό του. Πάμε, λοιπόν...

 "It" 1990 vs "It" 2017:

 Ανάπτυξη της υπόθεσης: Σαφέστατα και οι δύο ταινίες έχουν κενά στο σενάριό τους. Υπάρχουν ορισμένα στοιχεία και δεδομένα που δεν αναλύονται στο βαθμό που θα θέλαμε, παρ' όλα ταύτα, το remake νομίζω πως κερδίζει λίγους περισσότερους πόντους στο θέμα αυτό, καθώς τα γνωστά σε μας δεδομένα είναι πιο ξεκάθαρα, όπως π.χ. τι είναι αυτό που τροφοδοτεί το "Αυτό", τι το αποδυναμώνει, πως μπορεί να ηττηθεί, την ίδια στιγμή που αναλύονται καλύτερα και οι προσωπικές ιστορίες του κάθε παιδιού, που αποτυπώνουν και μια διαφορετική μορφή οικογενειακού δράματος. Επιπλέον, το remake, έχει περιθώρια να καλύψει τα οποία κενά στο 2ο κεφάλαιό του, οπότε κερδίζει "δικαίωμα" ως τότε. Στο σημείο αυτό, ωστόσο, που η νέα ταινία είναι μακράν καλύτερη της πρώτης, είναι το φινάλε του παιδικού της κεφαλαίου. Οι στιγμές που τα παιδιά βρίσκονται στο άνδρο του Αυτού, είναι πολύ πιο έντονες και καλοδουλεμένες από την πρώτη ταινία, όχι τόσο βεβιασμένες, ενώ η έκρηξη βίας που συνοδεύει το κρεσέντο της αποτελεί το κερασάκι σε μια τούρτα που απολαμβάνεις μπουκιά-μπουκιά, γιατί η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο.

Ενσάρκωση του "Κακού": Σαφέστατα, ο Pennywise του σήμερα, είναι πιο κοντά στην παραφυσική μορφή με την οποία παρουσιάζεται μέσω του ομώνυμου βιβλίου. Αυτό, σε ένα θεωρητικό πάντα επίπεδο, τον καθιστά πιο πιστό, ως προς την αποτύπωσή του, στο πρωτότυπο, όμως τα υπερβολικά πολλά εφέ που έχουν χρησιμοποιηθεί, δεν ενισχύουν πάντα το αποτέλεσμα. Ναι, υπάρχουν κάποιες στιγμές που, πραγματικά, τα ειδικά εφέ κάνουν το θαύμα τους και δίνουν άλλη διάσταση στη δυναμική της εικόνας -βλέπε τη σκηνή με τα slides που σου κόβει την ανάσα-, όμως, από την άλλη, ο Pennywise του '90, διεστραμμένα πιο κωμικός απ' αυτόν του σήμερα, φαντάζει πιο αληθινός, πιο προσιτός, κάτι που καθιστά την ύπαρξή του πιο ρεαλιστική και κατ' επέκτασιν, στο υποσυνείδητό μας, πιο τρομακτική και απειλητική αφού, ναι μεν είναι ένα πλάσμα αλλόκοσμο, όμως την ίδια στιγμή σου δίνει την αίσθηση πως θα μπορούσες να το συναντήσεις και στην πραγματική ζωή. Βέβαια, σ' αυτό παίζει ρόλο και η επιλογή του ηθοποιού, μ' αυτήν του Tim Curry να είναι ιδανικότερη αυτής του Bill Skarsgard, μιας και ο πρώτος έχει έτσι κι αλλιώς μια παράνοια στο μάτι από φυσικού του, στοιχείο απαραίτητο για να υπηρετήσει κανείς τον ρόλο αυτό, και γιατί, σε αντίθεση με τον δεύτερο, το να γίνει τρομακτικός βασίζεται μόνο πάνω στις ερμηνευτικές του ικανότητες, και όχι στην χρήση κάποιων εντυπωσιακών εφέ που μπορεί να προκαλέσουν παραπλανητικό και όχι ουσιαστικό φόβο. Γιατί, κακά τα ψέματα, ο Curry έστελνε ρίγη ανατριχίλας στη ραχοκοκαλιά μας, όχι μόνο της στιγμές της ωμής εκδήλωσης βίας του χαρακτήρα του, όπως ο Skarsgard, αλλά ακόμα και στις "κωμικές" του στιγμές και αυτό είναι ακόμα πιο creepy.

The losers club: Το κάθε club έχει τη γοητεία του, αλλά μπορώ να πω πως ερμηνευτικά, τα πιτσιρίκια της παρέας, τόσο στην παλιά εκδοχή όσο και στην τωρινή, υποστήριξαν πάρα πολύ καλά τον ρόλο που τους ανατέθηκε. Βέβαια, επειδή έχει δοθεί μεγαλύτερη βαρύτητα στο οικογενειακό τους προφίλ, με τα θέματα που αφορούν την ενδοοικογενειακή βία, τη συναισθηματική κακοποίηση, το bullying κ.ά., οι πιτσιρικάδες του σήμερα αναδεικνύουν λίγο καλύτερα τον εαυτό τους, καθώς μπορούν και "παίζουν" σε περισσότερα επίπεδα, ενώ το ίδιο το κείμενο, αλλά και η μεγαλύτερη ελευθερία έκφρασης τους σήμερα, τους επιτρέπει να υποστηρίξουν, παράλληλα, και καλύτερα, πιο καυστικά, ενήλικα και κάφρικα αστεία, τα οποία απόλαυσα εξαιρετικά πολύ καθώς είναι πάρα πολύ του γούστου μου. Βέβαια, οι πιτσιρικάδες του τότε διέθεταν μια άλλη αθωότητα, εκείνη της εποχής αυτής που πολλοί νοσταλγούμε, κάτι που τους επέτρεπε να έχουν καλύτερη συναισθηματική ένταση και εκτόνωση αυτής, όχι σε επίπεδο εκδήλωσης θυμού, αλλά τρυφερότητας.

Σκηνοθεσία: Το να συγκρίνω τον Tommy Lee Wallace με την τηλεοπτική του παραγωγή, με τον Αργεντινό, σχεδόν πρωτάρη, Andres Muschietti, θα ήταν σαν να συγκρίνω την πάστα με το παστίτσιο, ή την βούρτσα με την... τέλος πάντων, καταλαβαίνετε τι θέλω να πω. Ο δε πρώτος γύρισε μια μεταφορά αισθητικής 90's σε παραγωγή 90's, ενώ ο δεύτερος κλήθηκε να κάνει το πρώτο, αλλά 27 χρόνια μετά (ρε φίλε... 27 χρόνια μετά... όσα χρόνια κάνει να εμφανιστεί κάθε φορά ο Pennywise... trolιά μεγάλη, αλλά γουστάρω). Προσωπικά, γουστάρω την σκηνοθεσία του Wallace, ο οποίος, λόγω της αμφίδρομης αφήγησης, έπρεπε να είναι πολύ προσεκτικός και στο μοντάζ, έτσι ώστε το αποτέλεσμα να είναι σφιχτοδεμένο, πράγμα που πέτυχε σε πολύ μεγάλο βαθμό, ειδικά αν αναλογιστούμε ότι μιλάμε για τηλεόραση του '90. Όμως και ο Muschietti δεν τα πάει άσχημα, υιοθετώντας αρκετά στοιχεία από την κινηματογράφηση της δεκαετίας εκείνης, εισάγοντας μικράς hints και tricks εδώ κι εκεί, καθόλου τυχαία κατά την ταπεινή μου άποψη. Αντιθέτως, με τον τρόπο αυτό, προσπαθεί να υμνήσει και να τιμήσει τα 90's, αλλά και να παίξει με το υποσυνείδητο όσων μεγάλωσαν την εποχή εκείνη. Σε αυτό συμβάλλουν και οι μουσικές επιλογές, όπως και οι κινηματογραφικές αναφορές -ο Ben ακούει φανατικά "New Kids on the Block" (όσοι δεν τους γνωρίζετε, σας οικτίρω), ενώ στο τοπικό σινεμά του Derry προβάλλεται, για παράδειγμα, το "A Nightmare on Elm Street 5: The Dream Child" (και άλλες ταινίες, όλες της Warner ή θυγατρικών της, έτσι, για να τιμήσουμε και τη μαμά εταιρεία πίσω απ' όλα).

Εν κατακλείδι, κι επειδή αν δεν βάλω κάπου τελεία μπορώ να συνεχίσω να μιλάω και να αναλύω ηλίθιες λεπτομέρειες μέχρι το τέλος της Γης, το "It" είναι μια ταινία που:
- θα ξενερώσει αυτούς που αγαπούν την παλιά ταινία και είναι κολλημένοι μ' αυτήν, τα 90's, την cultίλα της εποχής των VHS και της trash tv, αφού είναι πιο ρεαλιστική, σεναριακά, από την πρώτη, αλλά όχι πρωτόγονα και πηγαία τρομακτική και ατμοσφαιρική όπως η προκάτοχός της.
- θα ενθουσιάσει τους πιτσιρικάδες που τώρα αρχίζουν να μαθαίνουν τι εστί σινεμά, και που δεν έχουν δει και πολλά θρίλερ στη ζωή τους ώστε να έχουν ολοκληρωμένη και δομημένη άποψη.
- θα δώσει δικαιολογία ν' αδειάσουν τη χολή τους όλοι οι θολοκουλτουριάρηδες και οι ψευτοειδικοί στην ιστορία του σινεμά τρόμου (ξέρετε... αυτοί που συνήθως φεύγουν στο πρώτο μισάωρο της προβολής της ταινίας και μετά έχουν άποψη γι' αυτήν...)
- θα απολαύσει ένα παιδί της γενιάς Χ που ξέρει πολύ καλά τι πάει να δει, που έχει πλήρη συνείδηση του ότι γνωρίζει την υπόθεση πάρα πολύ καλά άρα δεν μπορεί να προσμένει ανατροπές κι εκπλήξεις, και που θα την αντιμετωπίσει ως ένα καλό διάλειμμα από την καθημερινότητά του.
Αν ρωτάτε εμένα, σίγουρα ανήκω στην τελευταία κατηγορία θεατών, σίγουρα εξακολουθώ ν' αγαπάω τρελά το "It" του '90, όπως, εξίσου σίγουρα, πέρασα πάρα πολύ καλά χθες βράδυ και είμαι σε θέση ν' αναγνωρίσω μία ιδιαίτερα καλή προσπάθεια και ένα ιδιαίτερα αξιόλογο remake, που πολύ έξυπνα, η ομάδα marketing πίσω απ' αυτό, έπαιξε όλον αυτό τον καιρό με το μυαλό μας, επιφυλάσσοντάς μας την επιβεβαίωση του 2ου κεφαλαίου με την "πτώση" των τίτλων τέλους. Οψόμεθα, λοιπόν, και καλή σας διασκέδαση.
Βαθμολογία 8/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Το Αυτό
Είδος: Τρόμου
Σκηνοθέτης: Andres Muschietti
Πρωταγωνιστές: Jaeden Lieberher, Bill Skarsgård, Jeremy Ray Taylor, Sophia Lillis, Finn Wolfhard, Chosen Jacobs, Jack Dylan Grazer, Wyatt Oleff, Nicholas Hamilton, Jake Sim, Logan Thompson, Owen Teague, Jackson Robert Scott, Stephen Bogaert, Stuart Hughes
Παραγωγή: 2017
Διάρκεια: 135'

Επίσημο site:
http://itthemovie.com/