"Ο Φοίνικας" του Χ.Α. Χωμενίδης

Εµπνευσµένος από τον έρωτα της Εύας Πάλµερ και του Άγγελου Σικελιανού —µα όχι προσηλωµένος στα αληθινά γεγονότα— o Φοίνικας είναι το πιο φιλόδοξο έργο του Χωµενίδη.
Καλύπτει εβδοµήντα σχεδόν χρόνια, από το 1860 έως το 1927. Κινείται από τα βοσκοτόπια της Πάρνηθας µέχρι τη Νέα Υόρκη των αρχών του 20ού αιώνα κι από το «µαύρο 1897» ίσαµε τους Βαλκανικούς Πολέµους, τη Μικρασιατική Καταστροφή, τη µεσοπολεµική Αθήνα, το Πήλιο, τους Δελφούς… Ένα πλήθος ιστορικών προσώπων —ή µυθιστορηµατικών αντανακλάσεών τους— παρελαύνει στις σελίδες του. Από τον Ελευθέριο Βενιζέλο, τον Κωστή Παλαµά, την Κυβέλη έως τον Κώστα Κα­ρυωτάκη, τον λαϊκό ζωγράφο Θεόφιλο, τον Μάρκο Βαµβακάρη…
Κυρίως όµως ο Φοίνικας δεν αφήνει ανέγγιχτο κανένα από τα µεγάλα, τα διαχρονικά ζητήµατα. Την καταγωγή και την ταυτότητα του καθενός, τον έρωτα, τη γονεϊκότητα, τις ολισθηρές στροφές του βίου, την πίστη και την προδοσία, την αγωνία για ένα νόηµα που θα υπερβαίνει τον θάνατο.
Ο φοίνικας, το εµβληµατικό πουλί που αιώνια καίγεται από την ίδια τη φωτιά του και αιώνια ξαναγεννιέται από τις στάχτες του, κυριαρχεί —έστω και αθέατος— από την αρχή του µυθιστορήµατος. Και αποθεώνεται στο τέλος του.

"Φάλκο" του Arturo Pérez-Reverte Gutiérrez

«Ο κόσμος του Φαλκό ήταν άλλος, και σ’ αυτόν οι πλευρές ήταν απόλυτα ξεκάθαρες – από τη μια μεριά ο ίδιος και από την άλλη όλοι οι υπόλοιποι».
Η ταραγμένη Ευρώπη των δεκαετιών του ’30 και του ’40 είναι το σκηνικό για τις περιπέτειες του Λορένθο Φαλκό, παλιού λαθρέμπορου όπλων, αδίστακτου κατασκόπου, πράκτορα των υπηρεσιών πληροφοριών. Το φθινόπωρο του ’36, ενώ τα σύνορα μεταξύ φίλων και εχθρών δεν είναι παρά μια ασαφής και επικίνδυνη γραμμή, ο Φαλκό παίρνει εντολή να συμμετάσχει σε μια δύσκολη αποστολή που θα μπορούσε ν’ αλλάξει τη ροή της ισπανικής ιστορίας. Ένας άντρας και δύο γυναίκες –τα αδέρφια Μοντέρο και η Εύα Ρενχέλ– θα είναι οι σύντροφοί του στην περιπέτεια και ίσως τα θύματά του, σε μια εποχή όπου η ζωή γράφεται με προδοσίες και τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται.
Ο Αρτούρο Πέρεθ-Ρεβέρτε συνυφαίνει αριστοτεχνικά την πραγματικότητα με τη μυθιστορία σ’ αυτή την ιστορία όπου πρωταγωνιστεί ένας ήρωας γοητευτικός, ισάξιος των πιο σπουδαίων κατασκόπων και τυχοδιωκτών της λογοτεχνίας.

"Νόρμα" της Sofi Oksanen

«Στην αποβάθρα κάθισε στο παγκάκι όπου δεν είχε καθίσει η μητέρα. Συγχρόνως, έφτασε και το μετρό. Η μητέρα είχε πετάξει κάτω από το παγκάκι την τσάντα και τα παπούτσια της κι έπειτα χάθηκε».
Η Νόρμα είναι ένα κορίτσι στο Ελσίνκι, που βρίσκεται σε κίνδυνο λόγω ενός σπάνιου χαρακτηριστικού που διαθέτει. Μπλέκεται σε ένα δίχτυ προδοσίας και παράνοιας, από το οποίο αγωνίζεται να ξεφύγει, ενώ προσπαθεί να λύσει το μυστήριο του θανάτου της μητέρας της.








"Γεύμα στα οδοφράγματα" της Pauline Dreyfus

Μάης του 1968. Παρίσι, οδοφράγµατα, κι όµως, όλα τα κοκτέιλ δεν είναι κοκτέιλ µολότοφ. Όχι µακριά από το Καρτιέ Λατέν, όπου οι φοιτητές στήνουν οδοφράγµατα, το θρυλικό ξενοδοχείο Meurice έχει ουσιαστικά καταληφθεί από το προσωπικό του, που εφαρµόζει την τόσο της µόδας τότε «αυτοδιαχείριση». Θα µπορέσει, άραγε, να γίνει εκεί η απονοµή του βραβείου Ροζέ Νιµιέ σε έναν νεαρό συγγραφέα, είκοσι δύο µόλις ετών, που λέγεται Πατρίκ Μοντιανό;
Κάθε χρόνο τέτοια εποχή, η απονοµή του βραβείου, χορηγός του οποίου είναι η ζάπλουτη Αµερικανίδα Φλόρενς Γκουλντ, συνοδεύεται από γεύµα στο Meurice. Να, όµως, που η απονοµή συµπίπτει φέτος µε τη φοιτητική εξέγερση. Πώς θα επηρεαστούν από τα γεγονότα επιφανείς πελάτες όπως ο Σαλβαδόρ Νταλί και ο Ζαν Πολ Γκεττύ, «ο πλουσιότερος άνθρωπος στον κόσµο», αλλά και συγγραφείς όπως ο Πολ Μοράν, ο Ζακ Σαρντόν ή ο Αντουάν Μπλοντέν; Αλλά και πώς θα τις ζήσει αυτές τις µέρες, «που συγκλόνισαν τη Γαλλία», το ξενοδοχείο Meurice; Μια διασκεδαστική όσο και αιχµηρή σάτιρα της γαλλικής διανόησης, αλλά και της ανθρώπινης µαταιοδοξίας γενικότερα.

"Η φόνισσα" του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη

Διαβάζοντας αυτήν τη Φόνισσα, θα νιώσετε αναγνώστες επαρκείς, μελετητές της με ιδιότητες και κύρος. Θα αισθαν­θείτε και θα διαπιστώσετε όλη την απαιτούμενη αναγνωστική διέγερση, εμβαθύνοντας ταυτόχρονα σ’ αυτό το κορυφαίο έργο της νεοελληνικής πεζογρα­φίας, στην πιο διαχρονική δημιουργία του Παπαδιαμάντη, έτσι όπως την ανέδειξε και την καθιέρωσε η ίδια η ζωή.
Αυτή η Φόνισσα δεν περιγράφει απλώς: εισχωρεί σε κάθε κύτταρο —ορατό ή μη— της πανθομολογούμενης και τωόντι αειθαλούς παπαδιαμαντικής μαγείας. Θα συζητήσετε, θα διαλογιστείτε με τον δημιουργό της και, ενώπιοι ενωπίω, θα κρίνετε κι εσείς οι ίδιοι για όλα όσα αφορούν την αληθινή φύση του ανθρώπινου όντος και του περιβάλλοντός του.
Η φόνισσα Φραγκογιαννού δεν υπόσχεται απλώς. Είναι τόσο ζωντανή, διηνεκής και υπερκείμενη, ώστε σας περιμένει να την αφουγκραστείτε και να την επεξεργαστείτε εντός σας, με τη δική σας πρόσληψη περί αθωότητας και αμαρτίας, περί εγκλήματος και κολασμού από κτίσεως κόσμου. Συμμεριστείτε την ή απορρίψτε την εσείς ως αναγνώστες της, με τις δικές σας αντιλήψεις και αξίες. Είναι απολύτως δεκτική σε αυτά η ηρωίδα του Παπαδιαμάντη, σε όλα όσα διαλαμβάνει η μελέτη και η κατανόησή της.

"Μπορείς να δεις τι μένει από τη νύχτα;" της Λίνας Πανταλέων

Τα βιβλία συνοµιλούν ερήµην του συγγραφέα τους. Γνωστή αυτή τους η έξη, να µπλέκονται το ένα στις σελίδες του άλλου. Είθισται, επίσης, να λέγεται πως πολλοί συγγραφείς δεν γράφουν παρά ένα και µοναδικό βιβλίο, πως τα γραπτά τους δεν είναι παρά παραλλαγές µίας εκτενούς, ατέρµονης, διαρκώς υπό σκέψη και αναθεώρηση αφήγησης. Τι γίνεται, όµως, όταν ένας συγγραφέας εµπλέξει δολίως τη µυθοπλασία ενός βιβλίου του στον µύθο ενός άλλου, προγενέστερου έργου του; Προφανώς εξαρτάται από τον συγγραφέα. Στην περίπτωση της Έρσης Σωτηροπούλου έχουµε να κάνουµε µε ένα συναρπαστικό, διπλό παιχνίδι, συγγραφικό και αναγνωστικό. Με το µυθιστόρηµά της Μπορείς; επιστρέφει στο Παρίσι του 1897 για να συναντήσει ξανά τον Καβάφη, ο οποίος και σε αυτό το βιβλίο συνεχίζει να αναρωτιέται Τι µένει από τη νύχτα.
Η Λίνα Πανταλέων, διαβάζοντας τα δύο µυθιστορήµατα της Έρσης Σωτηροπούλου, τα φαντάστηκε να κινούνται το ένα προς το άλλο, σε ένα µετέωρο, τεταµένο πλησίασµα. Αναζήτησε στις σελίδες τους ένα παζλ που του έλειπαν µερικά κοµµάτια για να αποκαλυφθεί. Μετακίνησε τις λέξεις του ενός βιβλίου στο άλλο, ψάχνοντας λύση σε έναν γρίφο. Βέβαια, τίποτα δεν χρειαζόταν να µετακινηθεί. Το παζλ εξαρχής ξάπλωνε αρτιµελές στο χαρτί.

"Φυλακισμένος πράκτορας - Πώς η CIA με δίδαξε να επιβιώνω στη φυλακή" του Τζον Κυριάκου

Στις 28 Φεβρουαρίου 2013, ο Ελληνοαμερικανός πράκτορας της CIA Τζον Κυριάκου άρχισε να εκτίει ποινή φυλάκισης τριάντα μηνών. Το έγκλημά του: είχε καταγγείλει δημόσια τη χρήση βασανιστηρίων από τη CIA σε κρατουμένους μέλη της Αλ Κάιντα, παραβιάζοντας τον νόμο σχετικά με την προστασία της ταυτότητας των υπαλλήλων των μυστικών υπηρεσιών.
Ο Φυλακισμένος Πράκτορας περιέχει τα απομνημονεύματα του Κυριάκου από τους είκοσι τρεις μήνες που παρέμεινε στη φυλακή. Χρησιμοποιώντας είκοσι βασικές δεξιότητες που διδάχθηκε στην επιχειρησιακή του εκπαίδευση από τη CIA, κατάφερε να παραμείνει ασφαλής και στην κορυφή της κοινωνικής πυραμίδας της φυλακής. Το βιβλίο είναι ταυτόχρονα μια καυστική περιγραφή της καθημερινής ζωής στη φυλακή και ένας άλλοτε διασκεδαστικός και άλλοτε σπαρακτικός σχολιασμός του αμερικανικού σωφρονιστικού συστήματος.