Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Τους χωρίζουν ψηλοί τοίχοι και καγκελόφραχτα παράθυρα.
Όμως μία φορά την εβδομάδα είναι ελεύθεροι να χορεύουν.
Αγγλία, 1911: Στο άσυλο Σάρστον, όπου άντρες και γυναίκες κρατούνται χωριστά πίσω από ψηλούς τοίχους και καγκελόφραχτα παράθυρα, υπάρχει μια πανέμορφη αίθουσα χορού.
Κάθε Παρασκευή, οι τρόφιμοι συγκεντρώνονται εκεί και χορεύουν.
Ο Τζον και η Έλλα –δυο άνθρωποι που δεν θα έπρεπε καν να βρίσκονται εκεί– συναντιούνται σ’ αυτή την αίθουσα και ο χορός αλλάζει τη ζωή τους για πάντα.
Ο Τζον αρχίζει να της γράφει γράμματα, αγνοώντας ότι η Έλλα δεν ξέρει ανάγνωση. Εκείνη βρίσκει μια φίλη να της τα διαβάζει και τα λόγια του γίνονται η δύναμή της.
Οι Παρασκευές, που περιμένουν με λαχτάρα ν’ αγγίξουν ο ένας τον άλλον, γίνονται ο λόγος για να συνεχίσουν να ζουν. Και η αγάπη που θεριεύει ανάμεσά τους γίνεται εξέγερση και επιβεβαίωση της ανθρωπιάς που τους αρνούνται.

Προσωπική άποψη:
Ξέρω πως δεν μου πολυφαίνεται, αλλά η αλήθεια είναι πως είμαι πραγματικά εξαιρετικά ευσυγκίνητος άνθρωπος. Οι ευαίσθητες χορδές μου ενεργοποιούνται πολύ εύκολα, το ίδιο και οι δακρυϊκοί μου αδένες -έχω κλάψει στον "Ηρακλή" της Disney, μόνο αυτό έχω να σας πω για να καταλάβετε τι εννοώ. Φανταστείτε, λοιπόν, τι συμβαίνει όταν βρεθεί στα χέρια μου ένα βιβλίο το οποίο πραγματεύεται μία πραγματικά, βαθιά συγκινητική ανθρώπινη ιστορία, που θα μπορούσε να ευαισθητοποιήσει και να συγκινήσει ακόμα και το πιο αναίσθητο γομάρι. Μία τέτοια ιστορία και είναι αυτή της "Αίθουσας χορού" της Anna Hope, που βγάζει στην επιφάνεια τον πιο τρυφερό κι ευαίσθητο εαυτό μας, κάνοντάς μας να ταυτιστούμε στον απόλυτο βαθμό με το δράμα που αυτή περιγράφει.

Αγγλία του 1911 και βρισκόμαστε στο άσυλο Σάρστον. Ένα άσυλο που φιλοξενεί παραβατικά και ψυχικά ασθενή άτομα, ανθρώπους, με άλλα λόγια, που δεν μπορούν να ενταχθούν στην κοινωνία -ή και ν' απορροφηθούν απ' αυτήν- ακολουθώντας τα στερεοτυπικά της πρότυπα. Άντρες και γυναίκες, ζούνε σε ξεχωριστούς χώρους, μέσα στα όρια του ασύλου, που χωρίζονται από τοίχους και καγκελόφραχτα παράθυρα, χωρίς να τους επιτρέπεται η παραμικρή επαφή. Μοναδική εξαίρεση στον κανόνα αυτό, οι Παρασκευές, όπου όλοι τρόφιμοι συναντιούνται σε μια πανέμορφη αίθουσα χορού, η οποία τους επιτρέπει να ζήσουν μικρές στιγμές κανονικότητας. Εκεί είναι που θα συναντηθούν οι Τζον και Έλλα, που αν και δεν θα έπρεπε να βρίσκονται εκεί, το πεπρωμένο τους είχε άλλα σχέδια. Ανάμεσά τους θ' αναπτυχθεί ένας δυνατός δεσμός, που ούτε καν οι αυστηροί περιορισμοί του ασύλου δεν μπορούν να εμποδίσουν, που δεν θ' αργήσει να γίνει μια μεγάλη αγάπη.

Όπως προανέφερα, ο Τζον και η Έλλα είναι δύο άνθρωποι που δεν θα έπρεπε να βρίσκονται στο Σάρστον. Ο πρώτος, έπειτα από μία οικογενειακή τραγωδία που τον σημάδεψε και τον οδήγησε στην κατάθλιψη, καταδικάστηκε σε αυτού του είδους τη φυλακή επειδή η κοινωνία ήταν ανίκανη να τον στηρίξει να σταθεί στα πόδια της. Η Έλλα, από την άλλη, βρέθηκε αιχμάλωτη επειδή σε μια έκρηξη θυμού και αγανάκτησης έναντι στις άθλιες συνθήκες εργασίας του εργοστασίου που εργαζόταν, οδηγήθηκε σε μια πράξη που θεωρήθηκε επικίνδυνη. Δύο χαρακτήρες τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους, με τον Τζον να έχει βυθιστεί στη μονοτονία της ίδιας του της ύπαρξης, μην έχοντας σκοπό σε τούτη τη δίχως νόημα ζωή, την ίδια ώρα που η Έλλα, γεμάτη δυναμισμό και δίψα για ελευθερία, είναι πρόθυμη να κάνει ότι χρειαστεί προκειμένου να την αποκτήσει και να πάρει και πάλι τη ζωή της στα χέρια της. Δύο χαρακτήρες που παρά την διαφορετικότητά τους, συμπληρώνουν ο ένας τον άλλον και δίνουν άλλο νόημα και διάσταση στις λέξεις ζωή, αγάπη, όνειρο, ελπίδα.

Εκτός, όμως, απ' αυτούς τους δύο, βασικό ρόλο στην ιστορία μας παίζει και ο Τσαρλς, ο γιατρός του ασύλου, ο οποίος είχε κάποτε τα δικά του όνειρα, που ακόμα και τώρα, στην καρδιά και στη συνείδησή του, δεν έχει προδώσει. Η αγάπη του για τη μουσική τον οδηγεί στο Σάρστον, όταν μαθαίνει πως ζητείται ένας γιατρός που εκτός από τα ιατρικά του καθήκοντα, θα πρέπει να οργανώσει και τη μουσική μπάντα του ασύλου. Αυτός είναι που θα έχει την ιδέα της συνάντησης ανδρών και γυναικών του ασύλου στην αίθουσα χορού, θέλοντας ν' αποδείξει μ' αυτόν τον τρόπο πως οι άνθρωποι αυτοί, κάτω από ήρεμες συνθήκες μπορούν να συνυπάρξουν αρμονικά, μα και να σωφρονιστούν πιο εύκολα και γρήγορα, δημιουργώντας ένα αίσθημα ασφάλειας μα και οδηγώντας τους σε μια κοινωνική αλληλεπίδραση που μόνο θετικά αποτελέσματα μπορεί να φέρει. Όμως, κάθε καλή πρόθεση, φέρει μαζί της κι ένα αντίβαρο αρνητισμού, και κάτω από λανθάνουσες συνθήκες μπορεί να οδηγήσει σε αποτελέσματα που κανείς δεν περίμενε και δεν επιθυμούσε, κάτι που στην προκειμένη συμβαίνει και μας σοκάρει, όχι τόσο ως αποτέλεσμα, αλλά λόγω των σκέψεων του ανθρώπινου μυαλού και του πως αυτό λειτουργεί υπό συγκεκριμένες πιέσεις και συνθήκες.

"Η αίθουσα χορού" είναι ένα ανθρωποκεντρικό μυθιστόρημα. Δεν είναι τόσο η ιστορία που σε καθηλώνει, όσο οι χαρακτήρες αυτής και η εξέλιξή τους όσο η πλοκή προχωράει και διακλαδώνεται, οδηγώντας σε σέ μονοπάτια που μονάχα αν τα διαβείς μα ανοιχτό μυαλό και καθαρή καρδιά μπορείς να κατανοήσεις απόλυτα. Μια ιστορία οι άνθρωποι της οποίας αποτελούν κομμάτι της, αλλάζουν και διαμορφώνουν χαρακτήρα, ανάλογα με τις συνθήκες και τα εκάστοτε δεδομένα. Άλλοτε λειτουργούν θετικά, ενώ άλλοτε βγαίνει στην επιφάνεια όλος ο κρυφός αρνητισμός τους, που αν δεν τεθεί σε όρια, μπορεί να τους οδηγήσει δέκα βήματα πίσω, εκεί που μόλις έχουν καταφέρει να κάνουν ένα βήμα μπροστά. Γιατί ο ανθρώπινος ψυχισμός είναι παράξενο πράγμα και σε καμία των περιπτώσεων δεν είναι παιχνίδι, δεν μπορεί ν' αντιμετωπιστεί με ελαφριά την καρδία, αλλά ούτε μπορεί να εγκλωβιστεί σε καλούπια που άλλοι επέβαλαν, γιατί πάνω απ' το μυαλό, αυτό που κυριαρχεί και ορίζει -και καθορίζει- τον άνθρωπο, είναι η καρδιά, τα συναισθήματα, οι βαθύτερες επιθυμίες και ανάγκες του, που καμιά φορά έρχονται στην επιφάνεια μόνο όταν καθρεφτιστούν στο πρόσωπο του ανθρώπου εκείνου που μπορεί να μας οδηγήσει στην πραγμάτωση του ονείρου μας. 

Η Anna Hope μάς μεταφέρει με απόλυτο ρεαλισμό, σκληρό κάποιες φορές μα πέρα για πέρα αληθινό και ειλικρινές, την εικόνα της τότε εποχής, όχι μόνο στο αισθητικό σκέλος, αλλά στην ουσία της αφήγησής της. Οι κοινωνικοί κανόνες, τα στερεοτυπικά πρότυπα, όλα αυτά που έπρεπε κανείς ν' ακολουθήσει, ή τα στοιχεία που θα έπρεπε να πληρεί, προκειμένου να μην βρεθεί στο περιθώριο. Αλλά, αλήθεια, πόσο εύκολο είναι σε μια εποχή γεμάτη παραλογισμό και πουριτανισμό, το ν' αποτελεί κανείς πρότυπο για τον περίγυρό του, χωρίς να στιγματιστεί από ένα άδικο κατηγορώ που θα σημαδέψει τη ζωή του και θα το φέρει μαζί του για πάντα, όσο κι αν προσπαθήσει να το ξεφορτωθεί; Και πόσο εύκολο είναι, συνάμα, να είναι κανείς ο εαυτός του, χωρίς να σκέφτεται, χωρίς να νοιάζεται για τους άλλους, χωρίς να φοβάται πως θα περιθωριοποιηθεί και θα καταδικαστεί σε μια ατέρμονη μοναξιά; Γιατί, ακόμα κι αν δεν το παραδεχόμαστε, οι άνθρωποι την φοβόμαστε τη μοναξιά, την απεχθανόμαστε, προσπαθούμε να την ξορκίσουμε με κάθε τρόπο, ακόμα κι αν στους άλλους ισχυριζόμαστε πως μπορούμε να τα καταφέρουμε και μόνοι μας.

Θα μπορούσα να πω πολλά ακόμα για το βιβλίο αυτό, αλλά θεωρώ πως ήδη έχω μακρηγορήσει, οπότε δεν θα το κάνω. Όχι επειδή δεν θέλω να σας κουράσω άλλο, αλλά γιατί υπάρχουν ιστορίες που μονάχα αν γίνεις κοινωνός τους μπορείς να κατανοήσεις τις βαθύτερες αλήθειες τους. Και "Η αίθουσα χορού", είναι ένα τέτοιο βιβλίο. Ένα βιβλίο που υμνεί την ανθρώπινη ελευθερία και τον έρωτα, την αγάπη και την ψυχική δύναμη που όλοι κρύβουμε μέσα μας, αλλά λίγοι τολμάμε να βγάλουμε προς τα έξω υπερασπιζόμενοι το εγώ μας, τις ελπίδες μας, τα όνειρά μας. Ένα βιβλίο που μέσα απ' τις σκληρές αλήθειες του, μας προκαλεί να κοιτάξουμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη και ν' αναγνωρίσουμε τα πολλαπλά του πρόσωπα, επιλέγοντας αυτό που πραγματικά θέλουμε να μας αντιπροσωπεύει σε τούτη τη ζωή. Ένα βιβλίο που θέλει να του αφιερώσεις τον χρόνο που του αξίζει, όχι τόσο για να το διαβάσεις, αλλά για να επεξεργαστείς τα πιο βαθιά νοήματά του, τις φανερές και τις κρυφές του αλήθειες. Κι αν το κάνεις δεν θα το μετανιώσεις, και βαθιά συγκινημένος θα καταλήξεις στο ότι το σημαντικό σε τούτη τη ζωή είναι να παλεύεις, ακόμα κι αν δεν ξέρεις πως θα βγεις νικητής, γιατί αν παραδώσεις τα όπλα, τότε έχεις ήδη πάψει να ζεις.
Βαθμολογία 10/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Anna Hope
Μεταφραστής: Ισμυρίδου Παλμύρα
Εκδόσεις: Κλειδάριθμος
Κατηγορία: Ξένη Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2017
Αρ. σελίδων: 384
ISBN: 978-960-461-786-9