Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Δύο άνθρωποι. Δέκα ευκαιρίες. Μια αξέχαστη ιστορία αγάπης.
Η Λόρι δεν πιστεύει στον έρωτα με την πρώτη ματιά, αλλά ένα πρωί του Δεκέμβρη βλέπει έναν άντρα από το παράθυρο του λεωφορείου και νιώθει ότι αυτός είναι ο ένας και μοναδικός.
Όμως το λεωφορείο φεύγει…
Η Λόρι περνά τον επόμενο χρόνο αναζητώντας τον σε όλες τις στάσεις λεωφορείων και σε όλα τα καφέ του Λονδίνου. Μάταια.
Τον επόμενο Δεκέμβρη, η καλύτερή της φίλη της συστήνει τον αγαπημένο της. Είναι αυτός, τον λένε Τζακ. Επιτέλους τον βρήκε, αλλά τώρα δεν μπορεί να γίνει δικός της…
Τρία μονοπάτια ζωής –διανθισμένα με δάκρυα, χαρές και αγωνίες– ενώνονται μοιραία σε μια πορεία δέκα χρόνων με μία και μοναδική κατεύθυνση: την αναζήτηση της ευτυχίας.

Προσωπική άποψη:
Υπήρξε μία εποχή που τα ρομαντικά μυθιστορήματα είχαν κατακλύσει τα ράφια των βιβλιοθηκών μας και τις λίστες των "must read" μας. Ήταν μια εποχή κάπως πιο ανέμελη, θα έλεγα, σχετικά πιο χαλαρή σε σχέση με το σήμερα, λιγότερο πιεστική σε όλους τους τομείς. Ήταν μία εποχή που θέλαμε, πάνω απ' όλα, να περνάμε όμορφα κι ευχάριστα με αυτά που διαβάζαμε, μα και να γεμίζει η καρδιά μας τρυφερότητα και όμορφα συναισθήματα. Και ξαφνικά, η εποχή αυτή έλαβε τέλος! Τα κείμενα προς αξιολόγηση που λάμβανα ήταν όλο και λιγότερο ρομαντικά, τα βιβλία που εκδίδονταν ακόμα περισσότερα, μα και όσα αυτής της αισθητικής κατάφερναν να βρουν τελικά τον δρόμο τους προς το τυπογραφείο, δεν είχαν την ανταπόκριση του κόσμου όπως άλλοτε. Ίσως να φταίει το σκοτεινό κλίμα της εποχής μας, ίσως να φταίει, όμως, και η συχνή επανάληψη ιδεών που δεν είχαν πια να προσφέρουν σχεδόν τίποτα, ούτε καν συναισθήματα.

Και να που λίγο πριν τη δύση του 2018, οι εκδόσεις Κλειδάριθμος έφεραν στη χώρα μας το πρώτο βιβλίο της Josie Silver με τίτλο, "Μια μέρα τον Δεκέμβρη", που μέσα από τις σελίδες του και την πολύ όμορφη και τρυφερή ιστορία του κατάφερε να μας θυμίσει τι ακριβώς είναι που αγαπάμε στο είδος αυτό. Και όχι, δεν είναι πρωτοτυπία του, αλλά η αλήθεια του. Η Λόρι, λοιπόν, θα νιώσει όλη της την κοσμοθεωρία και τις απόψεις της για τον έρωτα να ανατρέπονται όταν από το παράθυρο του λεωφορείο βλέπει έναν άντρα και τον ερωτεύεται κεραυνοβόλα, χωρίς, ωστόσο, να προλάβει να κάνει κάτι για να τον συναντήσει. Περνά ένας ολόκληρος χρόνος και η Λόρι δεν σταματά στιγμή να τον αναζητά σε ολόκληρο το Λονδίνο, όμως οι προσπάθειές της αποδεικνύονται άκαρπες. Μέχρι τη στιγμή που τον βρίσκει, όταν η καλύτερή της φίλη της τον συστήνει ως τον επίσημο αγαπημένο της. Η Λόρι έχει καταφέρει να βρει τον έρωτά της, τον Τζακ, όμως εκείνος ανήκει σε κάποια άλλη από την οποία δεν μπορεί να τον διεκδικήσει. 

Η ιστορία της Λόρι και του Τζακ βασίζεται, επί της ουσίας, στην ιδέα του επιλεγόμενου "timing" καθώς, όπως είναι άλλωστε γνωστό, καμιά φορά γνωρίζουμε τον σωστό άνθρωπο τη λάθος ώρα -ή και τον λάθος άνθρωπο στη σωστή ώρα. Καμία από τις δύο περιπτώσεις δεν μπορεί να λειτουργήσει, καμία απ' τις δύο δεν πληρεί τις σωστές προδιαγραφές ώστε να επέλθει η απαραίτητη ισορροπία, καμία απ' τις δύο δεν μπορεί να μας προσφέρει ένα αίσθημα πληρότητας, ούτε και το τρυφερό βίωμα του έρωτα. Και κάτω από οποιαδήποτε συνθήκη απ' τις δύο, δεν μπορούμε να νιώσουμε ευτυχισμένοι. Μπορούμε να χαμογελάμε, να υποκρινόμαστε πως είμαστε καλά, να ζούμε τη μέρα μέρα μετά την άλλη, μπορούμε ακόμα και να προσπαθούμε να αναθεωρήσουμε τη ζωή μας και τα θέλω μας, πάντα θα υπάρχουν, όμως, βαθιά μέσα μας εκείνα τα "θέλω" που δεν μπορούν να πραγματωθούν και που μας κάνουν να υποφέρουμε.

Διαβάζοντας το "Μια μέρα τον Δεκέμβρη" θυμήθηκα το "Στην άκρη του ουράνιου τόξου" της Cecelia Ahern. Οι δύο αυτές ιστορίες μοιάζουν σε πολλά σημεία, όπως μοιάζουν και τα συναισθήματα που σου προκαλεί η ανάγνωσή τους. Γιατί και στα δύο, παρακολουθούμε ανθρώπινες ζωές που περιστρέφονται, στροβιλίζονται, διακλαδώνονται, μπλέκονται η μία με την άλλη, και παρά που υπάρχουν δρόμοι που μπορούν να οδηγήσουν στη λύτρωση, πάντα επιλέγεται το πιο δύσβατο μονοπάτι που οδηγεί μακριά από τον στόχο και σε μια προσπάθεια ξανά από την αρχή. Και η διαδρομή αυτή κρατά δέκα χρόνια κι εμείς γινόμαστε μάρτυρες σε γέλια, κλάματα, λύπες, χαρές, προσμονές, μικρές και μεγάλες ελπίδες και ακόμα μεγαλύτερα όνειρα. Όνειρα που αν πιστεύεις σε αυτά, ίσως μια μέρα, έτσι μαγικά, γίνουν πραγματικότητα και κάθε επιθυμία σου ζωντανέψει κι εσύ χορέψεις γύρω της σε μια πίστα πασπαλισμένη με χρυσόσκονη.

Μια γλυκιά και τρυφερή ιστορία γεμάτη δυνατά και όμορφα συναισθήματα. Μια ιστορία που φαντάζει τόσο αληθινή και οικεία, ακόμα και τις στιγμές εκείνες που μας εξιστορεί γεγονότα κάπως τραβηγμένα. Και μπορεί να μην είναι ιδιαίτερα πρωτότυπη ούτε ιδιαίτερα ξεχωριστή, είναι, όμως, βαθιά ανθρώπινη και κρύβει μέσα της αλήθειες δικές μας, αλήθειες για τη ζωή, τον έρωτα, τις σχέσεις, τις φιλίες, τα όνειρα, το πεπρωμένο μας. Είναι μία ιστορία που μιλάει για τα "αν" της ζωής που πολλές φορές μπαίνουν τροχοπέδη στα "θέλω" μας και που μας σημαδεύουν ακόμα πιο βαθιά κι άγρια από την ενοχή των "πρέπει". Μια ιστορία που σε κάνει να αναρωτιέσαι μέχρι που μπορείς να φτάσεις και πόσο αξίζει να περιμένεις την πραγματική αγάπη, ακόμα κι αν κανείς δεν σου διασφαλίζει πως αυτή θα έρθει.
Βαθμολογία 9/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Josie Silver
Μεταφραστής: Καλλιοντζή Αναστασία
Εκδόσεις: Κλειδάριθμος
Κατηγορία: Ξένη Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2018
Αρ. σελίδων: 480
ISBN: 978-960-461-878-1