Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Είδε τον εαυτό της στους ξερότοπους της Αιθιοπίας, να τρέχει και να ψάχνει απελπισμένη τα μωρά της. Γύρω της υπήρχαν δεκάδες μελαμψά παιδάκια, μα εκείνη τα προσπερνούσε γυρεύοντας τα δικά της.
Ξαφνικά τα είδε. Ήταν βέβαιη πως ήταν τα δικά της παιδιά, το ένιωσε τη στιγμή που τα αντίκρυσε και μια άγρια χαρά πλημμύρισε την καρδιά της.
Έτρεξε κοντά τους να τ’ αγκαλιάσει, μα εκείνα απομακρύνονταν. Την έπιασε πανικός. Κάθισε απογοητευμένη στον κορμό του δέντρου κι άρχισε να κλαίει. Τότε το μεγαλύτερο κοριτσάκι τής μίλησε.
«Μην κλαις, μαμά, και μη στεναχωριέσαι. Υπάρχει εδώ ένα κοριτσάκι που σε περιμένει. Αυτό θα είναι το παιδί σου κι εσύ η μαμά του. Και θα είστε πολύ ευτυχισμένες και οι δυο. Η ζωή σου θα γεμίσει φως. Φως από τα μάτια της και την καρδιά της».
Ένα βιβλίο που μιλά για τη διαφορετικότητα, για την αδικία μα και για τη δύναμη της αγάπης. Ένα ταξίδι από τη Σύρο στην Αιθιοπία, γεμάτο δυνατό έρωτα, περιπέτεια, αγωνία και συγκίνηση. Η προσπάθεια δύο ανθρώπων να αποδείξουν πως η αγάπη μπορεί να νικήσει τα πάντα, ακόμα και τον κοινωνικό ρατσισμό. Άραγε θα τα καταφέρουν;

Προσωπική άποψη:
Το έχω πει πολλές φορές, και πιθανολογώ πως μελλοντικά θα το πω άλλες τόσες, πως η Μαρία Τζιρίτα είναι μια απ' τις πιο ευαίσθητες σύγχρονες Ελληνίδες συγγραφείς, που δεν διστάζει να καταπιαστεί, σε κάθε νέο της βιβλίο, και με ένα διαφορετικό κοινωνικό ζήτημα, με το καθένα απ' αυτά να μας αφορά, είτε έμμεσα είτε άμεσα -γιατί ακόμα και όταν είσαι μόνο παρατηρητής μιας κατάστασης ή μιας συνθήκης, εκτός από γνώμη, οφείλεις να έχεις και συνείδηση. Το ίδιο, λοιπόν, κάνει και στο νέο της μυθιστόρημα, που κυκλοφόρησε πριν από λίγες ημέρες από τις εκδόσεις Ψυχογιός. 

Ως μαμά ενός αγοριού, που το λατρεύω και είναι όλος μου ο κόσμος, και ως γυναίκα που τόση λαχτάρα είχα να κάνω ένα παιδί, πολλές φορές έχω αναρωτηθεί τι θα έκανα αν δεν μπορούσα να κάνω παιδιά, αν ο Θεός δεν με είχε ευλογήσει με αυτό το χάρισμα. Απάντηση ακόμα να βρω, ούτε νομίζω πως θα βρω ποτέ μου. Ωστόσο, έχω βρεθεί με αρκετές γυναίκες που δεν μπορούν να κάνουν παιδί, παρά που έχουν προσπαθήσει με χίλιους τρόπους και άλλες τόσες φορές. Κάποιες απ' αυτές είναι φίλες μου, κάποιες άλλες απλές περαστικές από τη ζωή μου, όμως έχουν όλες τους ένα κοινό. Μια θλίψη στα μάτια τους και ταυτόχρονα, μια κρυφή ελπίδα στην καρδιά τους, πως μια μέρα το όνειρό τους θα γίνει πραγματικότητα και πως τότε και μόνο τότε, θα αξίζουν όσα έχουν περάσει.

Μια λύση στο "πρόβλημα" αυτό είναι η υιοθεσία, αλλά όπως όλοι γνωρίζουμε, δυστυχώς, στη χώρα μας το θέμα μπάζει από παντού, με μια νομοθεσία που είναι επιεικώς ηλίθια και στερεί το δικαίωμα να γίνουν γονείς, σε ανθρώπους που έχουν τόσα αποθέματα αγάπης μέσα στην καρδιά τους, που κινδυνεύουν να πεθάνουν εξαιτίας αυτών, επειδή δεν μπορούν να τα μοιραστούν. Κι εκεί, κάπου ανάμεσα στη γραφειοκρατία μας, υπάρχει μία ακόμα λύση. Η υιοθεσία παιδιών από χώρες του Τρίτου Κόσμου. Παιδιών που μπορεί να μην είναι κομμάτι από τη σάρκα μας, που μπορεί να μην μας μοιάζουν καν εμφανισιακά, αλλά που την ίδια στιγμή μπορούν να φωτίσουν τα σκοτάδια της ψυχής μας και να γεμίσουν τον κόσμο μας με χρώματα.

Αυτό είναι το θέμα που πραγματεύεται το νέο βιβλίο της κας Τζιρίτα, με τρυφερότητα και σεβασμό, χωρίς περιττές φανφάρες και γλυκανάλατες στιγμές που μοναδικό σκοπό έχουν να εκβιάσουν το συναίσθημά μας. Άλλωστε, δεν υπάρχει λόγος για κάτι τέτοιο. Όχι όταν μιλάμε για ένα τόσο σοβαρό ζήτημα. Όχι όταν γνωρίζουμε πόσοι άνθρωποι πονάνε και υποφέρουν εξαιτίας της έλλειψης ενός παιδιού από τη ζωή τους, όχι για να ικανοποιήσουν το διψασμένο εγώ τους, αλλά γιατί ξέρουν ν' αγαπάνε πέρα από τα όρια και αυτό θέλουν κάπου να το δείξουν, και ποιος ο καλύτερος μάρτυρας από ένα παιδί, που τα μάτια του μόνο αλήθειες μπορούν ν' αναγνωρίσουν. 

Πολλοί οι χαρακτήρες μας, με τον καθέναν απ' αυτούς να τραβάει το δικό του δύσβατο μονοπάτι που, όμως, στο τέλος της διαδρομής του θα φτάσει στην επιθυμητή λύτρωση, σ' εκείνη που θα κατευνάσει την θύελλα της καρδιάς του και θα σβήσει τον πόνο της ψυχής του. Ρατσισμός, έρωτας, κοινωνικές αδικίες, είναι ορισμένα απ' όσα γινόμαστε μάρτυρες, όσο η ιστορία μας εξελίσσεται, με το καθένα απ' αυτά να μας αγγίζει με τον δικό του τρόπο -ίσως, ακόμα, και να ταυτιζόμαστε με τις εκάστοτε συνθήκες, έστω και με ορισμένες από αυτές. Αυτό, όμως, που μας μένει περισσότερο απ' όλα στο μυαλό, όταν γυρίσουμε και την τελευταία σελίδα, είναι πως οι άνθρωποι πρέπει ν' αγαπάμε, άσχετα από το φύλο, την εθνικότητα, την καταγωγή, μα και πως τα παιδιά δεν είναι μόνο γονεϊκά τρόπαια, αλλά αυτά μπορούν να μας κάνουν καλύτερους ανθρώπους και ν' αλλάξουν τον κόσμο μας.
Βαθμολογία 9/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Τζιρίτα Μαρία
Εκδόσεις: Ψυχογιός
Κατηγορία: Ελληνική Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2020
Αρ. σελίδων: 384
ISBN: 978-618-01-3374-5