Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
ΠΡΙΝ ΔΙΑΒΑΣΕΙΣ ΑΥΤΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΘΕΛΩ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΕΙΣ ΤΡΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ:
1. Η αστυνομία προσπαθεί να με κατηγορήσει για φόνο.
2. Κανείς δεν ξέρει ποιος είμαι ή πώς τον έκανα.
3. Αν πιστεύεις ότι με έχεις βρει, είσαι το επόμενο θύμα.
Όταν διαβάσεις το βιβλίο, θα καταλάβεις ότι η αλήθεια είναι ακόμα πιο ανατρεπτική απ’ ό,τι νόμιζες...
Προσωπική άποψη:
Το "Δεκατρία" του Steve Cavanagh ίσως και να ήταν το καλύτερο θρίλερ που κυκλοφόρησε την χρονιά που μας πέρασε. Πραγματικά, η πλοκή του, η δομή του, οι χαρακτήρες του, οι ανατροπές του, όλος ο τρόπος με τον οποίο ήταν μελετημένη ακόμα και η παραμικρή λεπτομέρεια, μας προσέφερε κάτι το αξεπέραστο και που δύσκολα συναντάς. Νομίζω πως είναι από τα βιβλία εκείνα που δύσκολα θα πάρει κανείς στα χέρια του, όσο απαιτητικός αναγνώστης κι αν είναι, και θα βρει να του προσάψει κάτι το αρνητικό, και όχι άδικα. Βέβαια, όλα αυτά είχαν ως αποτέλεσμα να περιμένουμε με μεγάλη ανυπομονησία το πότε θα εκδοθεί το επόμενο βιβλίο του στη χώρα μας, αλλά και να έχουμε εξαιρετικά μεγάλες προσδοκίες από αυτό. Άραγε, το "Χωρίς όνομα" κατάφερε ν' ανταποκριθεί σε αυτές;
Πριν πω περισσότερα σχετικά με το βιβλίο θα ήθελα να αναφέρω πως δεν είμαι από τους αναγνώστες εκείνους που μου αρέσει να συγκρίνω μεταξύ τους τις δουλειές κάθε συγγραφέα, καθώς θεωρώ πως το κάθε βιβλίο πρέπει να κρίνεται γι' αυτό που είναι και όχι σύμφωνα με την σύγκρισή του με κάποιο άλλο που ίσως και να το θεωρώ κορυφαίο. Αυτή είναι η πιο δίκαιη προσέγγιση που μπορούμε να κάνουμε, ως αναγνώστες, και μπορεί να μην είναι πάντοτε εύκολη, αλλά καλό είναι να προσπαθούμε να αποστασιοποιούμαστε από το λογοτεχνικό παρελθόν κάποιου και να εστιάζουμε στο παρόν του. Ο λόγος που τα λέω όλα αυτά είναι γιατί έχω διαβάσει εκ διαμέτρου αντίθετες απόψεις για το εν λόγω βιβλίο και κάποιες είναι, κατά την ταπεινή μου άποψη, πιο αυστηρές απ' όσο θα έπρεπε. Ναι, το "Χωρίς όνομα" είναι πιο αδύναμο από το "Δεκατρία", αλλά κακό βιβλίο δεν είναι.
Η ιστορία αυτή, που παρά την μικρή της αναφορά στον Eddie Flynn δεν σχετίζεται με τη σειρά στην οποία ο ίδιος είναι πρωταγωνιστής, είναι ένα αυτόνομο θρίλερ μυστηρίου που παίζει σ' έναν βαθμό με τους βασικούς κανόνες τους είδους, αλλά που την ίδια στιγμή, όπως άλλωστε συνηθίζει ο Cavanagh, του κλείνει πονηρά το μάτι και τολμάει να το περιπαίξει και να το καυτηριάσει, με έναν σαρκασμό που προσωπικά αγαπώ και εκτιμώ ιδιαίτερα, ειδικά όταν ο συγγραφέας ξέρει πως να τον χειριστεί ώστε να μην ξεπεράσει τα όρια, κάτι που ο Cavanagh φαίνεται να γνωρίζει πολύ καλά, άρα και να το χειρίζεται εξίσου καλά. Γενικά, το να αποδομείς το είδος που υπηρετείς θέλει μεγάλα κότσια, μα και μεγάλες τεχνικές ικανότητες που ο ίδιος διαθέτει και είναι απόλαυση να τις βλέπεις τυπωμένες στο χαρτί.
Ουσιαστικά, έχουμε να κάνουμε δύο ιστορίες που είναι "παντρεμένες" σε μία, με τρόπο αρκετά έξυπνο, έως και ευφυή στα σημεία του, που σε κάνει συνεχώς να αμφισβητείς όχι μόνο τους χαρακτήρες και τα κίνητρά τους, αλλά την εσωτερική αλήθεια που κρύβεται μέσα σε αυτές που πολλές φορές σου δίνει την αίσθηση πως προσπαθεί να συγκαλύψει περισσότερα απ' όσα φαντάζεσαι αρχικά. Τόσο ο Πολ όσο και η Μαρία έχουν τα δικά τους μυστικά, με τον καθέναν απ' αυτούς να προσπαθεί να τα διαφυλάξει για διαφορετικούς λόγους και σαφέστατα χωρίς κανένας απ' αυτούς ν' αγγίζει τα στενά όρια της ηθικής. Και όσο η απόσταση μεταξύ τους μεγαλώνει, τόσο οι εσωτερικές ανάγκες και των δυο τους ακολουθούν τη δικιά τους κατεύθυνση προκειμένου να φτάνουν στην προσωπική ολοκλήρωση του καθενός που στον πυρήνα τους ίσως και να μην είναι τελικά τόσο διαφορετικές.
Ο Cavanagh μάς προσφέρει ένα μυθιστόρημα που αν μπούμε στο τρυπάκι να το συγκρίνουμε με το "Δεκατρία" σαφώς και είναι πιο αδύναμο, όπως προανέφερα, αλλά που έχει μια δική του ταυτότητα και που στηρίζεται περισσότερο στο δράμα των χαρακτήρων και στον ανθρώπινο παράγοντα όταν αυτός βρίσκεται κάτω από την πίεση των παθών του, οδηγώντας σε ένα κράμα θρίλερ και μυστηρίου που έχει μια δική του ταυτότητα, μα πάνω απ' όλα μια ολότελα δική του προσέγγιση. Και ναι, μπορεί να έχει λιγότερες ανατροπές απ' αυτές που ίσως να περιμέναμε, αλλά που την ίδια στιγμή λειτουργούν αρκετά καλά και αποδοτικά κι εξυπηρετούν τον σκοπό τους, παρουσιάζοντάς μας ένα στρεβλωμένο και ξεκάθαρα επικίνδυνο κόσμο, από τον οποίο κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει εύκολα, πόσο μάλλον αλώβητος.
Βαθμολογία 8,5/10
Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Steve Cavanagh
Μεταφραστής: Καψάλης Χρήστος
Εκδόσεις: Διόπτρα
Κατηγορία: Ξένη Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2020
Αρ. σελίδων: 536
ISBN: 978-960-653-138-5
ΠΡΙΝ ΔΙΑΒΑΣΕΙΣ ΑΥΤΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΘΕΛΩ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΕΙΣ ΤΡΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ:
1. Η αστυνομία προσπαθεί να με κατηγορήσει για φόνο.
2. Κανείς δεν ξέρει ποιος είμαι ή πώς τον έκανα.
3. Αν πιστεύεις ότι με έχεις βρει, είσαι το επόμενο θύμα.
Όταν διαβάσεις το βιβλίο, θα καταλάβεις ότι η αλήθεια είναι ακόμα πιο ανατρεπτική απ’ ό,τι νόμιζες...
Προσωπική άποψη:
Το "Δεκατρία" του Steve Cavanagh ίσως και να ήταν το καλύτερο θρίλερ που κυκλοφόρησε την χρονιά που μας πέρασε. Πραγματικά, η πλοκή του, η δομή του, οι χαρακτήρες του, οι ανατροπές του, όλος ο τρόπος με τον οποίο ήταν μελετημένη ακόμα και η παραμικρή λεπτομέρεια, μας προσέφερε κάτι το αξεπέραστο και που δύσκολα συναντάς. Νομίζω πως είναι από τα βιβλία εκείνα που δύσκολα θα πάρει κανείς στα χέρια του, όσο απαιτητικός αναγνώστης κι αν είναι, και θα βρει να του προσάψει κάτι το αρνητικό, και όχι άδικα. Βέβαια, όλα αυτά είχαν ως αποτέλεσμα να περιμένουμε με μεγάλη ανυπομονησία το πότε θα εκδοθεί το επόμενο βιβλίο του στη χώρα μας, αλλά και να έχουμε εξαιρετικά μεγάλες προσδοκίες από αυτό. Άραγε, το "Χωρίς όνομα" κατάφερε ν' ανταποκριθεί σε αυτές;
Πριν πω περισσότερα σχετικά με το βιβλίο θα ήθελα να αναφέρω πως δεν είμαι από τους αναγνώστες εκείνους που μου αρέσει να συγκρίνω μεταξύ τους τις δουλειές κάθε συγγραφέα, καθώς θεωρώ πως το κάθε βιβλίο πρέπει να κρίνεται γι' αυτό που είναι και όχι σύμφωνα με την σύγκρισή του με κάποιο άλλο που ίσως και να το θεωρώ κορυφαίο. Αυτή είναι η πιο δίκαιη προσέγγιση που μπορούμε να κάνουμε, ως αναγνώστες, και μπορεί να μην είναι πάντοτε εύκολη, αλλά καλό είναι να προσπαθούμε να αποστασιοποιούμαστε από το λογοτεχνικό παρελθόν κάποιου και να εστιάζουμε στο παρόν του. Ο λόγος που τα λέω όλα αυτά είναι γιατί έχω διαβάσει εκ διαμέτρου αντίθετες απόψεις για το εν λόγω βιβλίο και κάποιες είναι, κατά την ταπεινή μου άποψη, πιο αυστηρές απ' όσο θα έπρεπε. Ναι, το "Χωρίς όνομα" είναι πιο αδύναμο από το "Δεκατρία", αλλά κακό βιβλίο δεν είναι.
Η ιστορία αυτή, που παρά την μικρή της αναφορά στον Eddie Flynn δεν σχετίζεται με τη σειρά στην οποία ο ίδιος είναι πρωταγωνιστής, είναι ένα αυτόνομο θρίλερ μυστηρίου που παίζει σ' έναν βαθμό με τους βασικούς κανόνες τους είδους, αλλά που την ίδια στιγμή, όπως άλλωστε συνηθίζει ο Cavanagh, του κλείνει πονηρά το μάτι και τολμάει να το περιπαίξει και να το καυτηριάσει, με έναν σαρκασμό που προσωπικά αγαπώ και εκτιμώ ιδιαίτερα, ειδικά όταν ο συγγραφέας ξέρει πως να τον χειριστεί ώστε να μην ξεπεράσει τα όρια, κάτι που ο Cavanagh φαίνεται να γνωρίζει πολύ καλά, άρα και να το χειρίζεται εξίσου καλά. Γενικά, το να αποδομείς το είδος που υπηρετείς θέλει μεγάλα κότσια, μα και μεγάλες τεχνικές ικανότητες που ο ίδιος διαθέτει και είναι απόλαυση να τις βλέπεις τυπωμένες στο χαρτί.
Ουσιαστικά, έχουμε να κάνουμε δύο ιστορίες που είναι "παντρεμένες" σε μία, με τρόπο αρκετά έξυπνο, έως και ευφυή στα σημεία του, που σε κάνει συνεχώς να αμφισβητείς όχι μόνο τους χαρακτήρες και τα κίνητρά τους, αλλά την εσωτερική αλήθεια που κρύβεται μέσα σε αυτές που πολλές φορές σου δίνει την αίσθηση πως προσπαθεί να συγκαλύψει περισσότερα απ' όσα φαντάζεσαι αρχικά. Τόσο ο Πολ όσο και η Μαρία έχουν τα δικά τους μυστικά, με τον καθέναν απ' αυτούς να προσπαθεί να τα διαφυλάξει για διαφορετικούς λόγους και σαφέστατα χωρίς κανένας απ' αυτούς ν' αγγίζει τα στενά όρια της ηθικής. Και όσο η απόσταση μεταξύ τους μεγαλώνει, τόσο οι εσωτερικές ανάγκες και των δυο τους ακολουθούν τη δικιά τους κατεύθυνση προκειμένου να φτάνουν στην προσωπική ολοκλήρωση του καθενός που στον πυρήνα τους ίσως και να μην είναι τελικά τόσο διαφορετικές.
Ο Cavanagh μάς προσφέρει ένα μυθιστόρημα που αν μπούμε στο τρυπάκι να το συγκρίνουμε με το "Δεκατρία" σαφώς και είναι πιο αδύναμο, όπως προανέφερα, αλλά που έχει μια δική του ταυτότητα και που στηρίζεται περισσότερο στο δράμα των χαρακτήρων και στον ανθρώπινο παράγοντα όταν αυτός βρίσκεται κάτω από την πίεση των παθών του, οδηγώντας σε ένα κράμα θρίλερ και μυστηρίου που έχει μια δική του ταυτότητα, μα πάνω απ' όλα μια ολότελα δική του προσέγγιση. Και ναι, μπορεί να έχει λιγότερες ανατροπές απ' αυτές που ίσως να περιμέναμε, αλλά που την ίδια στιγμή λειτουργούν αρκετά καλά και αποδοτικά κι εξυπηρετούν τον σκοπό τους, παρουσιάζοντάς μας ένα στρεβλωμένο και ξεκάθαρα επικίνδυνο κόσμο, από τον οποίο κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει εύκολα, πόσο μάλλον αλώβητος.
Βαθμολογία 8,5/10
Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Steve Cavanagh
Μεταφραστής: Καψάλης Χρήστος
Εκδόσεις: Διόπτρα
Κατηγορία: Ξένη Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2020
Αρ. σελίδων: 536
ISBN: 978-960-653-138-5
0 Σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου