"Η αστυνομία της μνήμης" της Yôko Ogawa

«Ακόµα κι αν εξαφανιστεί το χαρτί, οι λέξεις θα παραµείνουν». Καπέλο, κορδέλα, πουλί, τριαντάφυλλο...
Σ’ ένα νησί χωρίς όνοµα, διάφορα πράγµατα χάνονται το ένα µετά το άλλο· αποφασίζεται να εξαφανιστούν από τη ζωή των ανθρώπων και όλοι οφείλουν να τα ξεχάσουν για πάντα. Όσοι δεν συµµορφώνονται κινδυνεύουν να συλληφθούν από την αστυνοµία της µνήµης. Όταν µία νεαρή συγγραφέας ανακαλύπτει ότι ο επιµελητής της κινδυνεύει να συλληφθεί –επειδή εκείνος δεν ξεχνά και του είναι πολύ δύσκολο να κρύβει τις αναµνήσεις του–, θα κάνει τα πάντα για να τον σώσει. Μαζί, καθώς ο φόβος και η απώλεια σχηµατίζουν ασφυκτικό κλοιό γύρω τους, θα προσκολληθούν στη λογοτεχνία ως τον τελευταίο τρόπο διατήρησης του παρελθόντος. Τι θα γίνει όµως όταν αρχίσουν να εξαφανίζονται και τα βιβλία; Ποιος ξέρει τι θα εξαφανιστεί στη συνέχεια; Η Αστυνοµία της µνήµης είναι ένα βιβλίο για τη δύναµη της µνήµης και το τραύµα της απώλειας, µια αλληγορική ιστορία, ένα αιχµηρό σχόλιο για τους σκοτεινούς κρατικούς µηχανισµούς παρακολούθησης και επιτήρησης.

"Η Λόττε στη Βαϊμάρη" του Thoman Mann

Η Λόττε Κέστνερ –η οποία ενέπνευσε στον Γκαίτε τη Λόττε του μυθιστορήματός του Τα πάθη του νεαρού Βέρθερου, με το οποίο ο νεαρός τότε συγγραφέας απέκτησε φήμη σε όλη την Ευρώπη– αποφασίζει ένα ταξίδι «στη χώρα της νιότης»: καταφτάνει στη Βαϊμάρη με την επιθυμία να συναντήσει ξανά, ύστερα από περίπου μισό αιώνα, τον αγαπημένο της Γκαίτε. Η άφιξή της στο ξενοδοχείο της πόλης προκαλεί αναστάτωση. Όλοι θέλουν να δουν από κοντά την ηρωίδα του σπουδαίου μυθιστορήματος. Και ο ένας μετά τον άλλον της μιλούν για τον μεγάλο άνδρα που τους γητεύει όλους, φίλους και εχθρούς. Δημιουργείται έτσι, σταδιακά, μια εικόνα του Γκαίτε από τις αφηγήσεις των άλλων, που λειτουργούν σαν κάτοπτρα, το καθένα εκ των οποίων αντανακλά και μια διαφορετική πλευρά της ύπαρξής του.
Ώσπου στη μέση αυτής της «αίθουσας των κατόπτρων» εμφανίζεται εντέλει ο ίδιος ο Γκαίτε, τόσο αληθινός, που ο αναγνώστης νιώθει σχεδόν την ανάσα του. Ο Τόμας Μαν άρχισε να γράφει τη Λόττε στη Βαϊμάρη το 1933 και την ολοκλήρωσε το 1939. Ήταν ήδη τότε ο διάσημος συγγραφέας του Μαγικού βουνού, τιμημένος με το Νόμπελ Λογοτεχνίας, αυτοεξόριστος. Ευρισκόμενος το 1933 σε περιοδεία στο εξωτερικό, δεν επέστρεψε στην πατρίδα του, όπου εν τω μεταξύ οι χιτλερικοί είχαν καταλάβει την εξουσία, με αποτέλεσμα το καθεστώς να του αφαιρέσει την ιδιότητα του Γερμανού πολίτη. Η φράση «Η Γερμανία είμαι εγώ!» που αποδίδει στον Γκαίτε, στο έβδομο κεφάλαιο του βιβλίου, είναι φράση του ίδιου του Τόμας Μαν, σχόλιο για την απαγόρευση από τους ναζί να επιστρέψει στη χώρα του. «Η Γερμανία» είχε πει τότε ο Τόμας Μαν «είναι εκεί που βρίσκομαι εγώ!»

"Η ερευνήτρια" του Μισέλ Φάις

Ηµερολόγια, όνειρα και επιστολές αναδεύονται στον βυθό της αποσπασµατικής και ηµιτελούς γραφής του Φραντς Κάφκα (1883-1924)· ηµερολόγια, όνειρα και επιστολές αποτελούν την πρώτη ύλη αυτού του φυγόκεντρου µυθιστορήµατος.
Όλη η αφήγηση ξετυλίγεται γύρω από την απροσδιόριστη φιγούρα µιας ερευνήτριας· σκοτεινή πνευµατίστρια, εµµονική αναγνώστρια του Τσεχοεβραίου, παθιασµένη ηρωίδα µιας ασχηµάτιστης ιστορίας του – µια γυναίκα που κόβει και ράβει σελίδες και µέρες του συγγραφέα του Πύργου προσπαθώντας να αφουγκραστεί, µέσα σ’ έναν κυκεώνα καφκολογίας, αυτό που διαφεύγει: την καφκική σιωπή.
Στοιχεία νουάρ, παρωδίας, δοκιµίου, θεάτρου και ποίησης συµφύρονται σ’ ένα περιστρεφόµενο αναλόγιο (µορφική σκαλωσιά του βιβλίου), συνθέτοντας µια ρευστή πρόζα που µεταµορφώνει, διαδοχικά, την αγωνία του κενού σε αγωνία της ανάγνωσης, σε αγωνία της πλοκής, σε αγωνία της ύπαρξης.
Τέσσερα χρόνια πριν συµπληρωθεί ένας αιώνας από τον θάνατο του σηµαντικότερου ίσως συγγραφέα του 20ού αιώνα, αναµφίβολα πάντως του επιδραστικότερου, η Ερευνήτρια ξαναπιάνει το νήµα της αυτοπροσωπογραφίας ενός άλλου· οικείο αφηγηµατικό κάτοπτρο στην άτυπη τετραλογία του συγγραφέα (Το µέλι και η στάχτη του Θεού, 2002, Ελληνική αϋπνία, 2004, Το κίτρινο σκυλί, 2009, Πορφυρά γέλια, 2010).
Ο Μισέλ Φάις (Κοµοτηνή, 1957), ανά διαστήµατα, γράφει, φωτογραφίζει, πεζοπορεί.

"Συμπληγάδες γενεθλίων" του Δημήτρη Καταλειφού

Έτρεχα να αγοράσω το τετράδιο. Πίσω στο σπίτι η µαµά καβούρδιζε τον χαλβά. Το γλυκό που ακόµα αγαπώ. Όταν θα γύριζα, θα ήταν όλοι εκεί. Ο µπαµπάς, η µαµά, τ’ αδέλφια, η Μαριώ. Τα είχα όλα. Τους είχα όλους. Έτρεχα να αγοράσω το τετράδιο ξέροντας τι θα πει ευτυχία. Εξήντα πέντε σύντοµα κείµενα ποιητικής πρόζας, που έγραψε ο Δηµήτρης Καταλειφός -τα περισσότερα µέσα στον εγκλεισµό λόγω της πανδηµίας- από τα τέλη Φεβρουαρίου έως τις 21 Μαΐου 2020, παραµονή των γενεθλίων του.

"Ο κήπος με τις φράουλες" του Φίλιππου Φιλίππου

Σ’ ένα ειδυλλιακό σπίτι στη Σαρωνίδα με θέα στη θάλασσα και κήπο με φράουλες, ζει ένα παντρεμένο ζευγάρι, ο Αργύρης και η Φαίδρα. Εκείνος είναι πρώην ειδικός φρουρός και συγγραφέας – ονειρεύεται να γράψει ένα θεατρικό έργο βασισμένο στο Έγκλημα και τιμωρία. Εκείνη είναι πρώην ηθοποιός του Εθνικού Θεάτρου. Η σχέση τους είναι βαλτωμένη, δεν φαίνεται να έχει μέλλον. Και ξαφνικά η Φαίδρα πεθαίνει σε τροχαίο. Ατύχημα ή αυτοκτονία; Όταν ένα ζευγάρι εκβιαστών επισκέπτεται τον Αργύρη, εκείνος αισθάνεται την ανάγκη να υπερασπιστεί τον εαυτό του, εξαλείφοντας τις υποψίες από πάνω του. Η αστυνομία αρχίζει τις έρευνες, είναι όμως έγκλημα ο θάνατος της Φαίδρας;
"Ο Κήπος με τις φράουλες" είναι ένα ερωτικό και ψυχολογικό θρίλερ με έντονη δράση και αρκετές ανατροπές. Σκιαγραφώντας τον κεντρικό χαρακτήρα του μυθιστορήματος, τον Αργύρη, έναν συγγραφέα σε απόγνωση, ο Φίλιππος Φιλίππου επιχειρεί να μιλήσει για το έγκλημα και την τιμωρία, έχοντας κατά νου τον Ντοστογιέφσκι και την κοσμοθεωρία του, αλλά και την Πατρίτσια Χάισμιθ και την άποψή της περί δικαιοσύνης.

"Ό,τι έγινε. Άνθρωποι και φαντάσματα" της Μαρίας Λαϊνά

«Έζησα με αναίδεια»
Έζησα με αναίδεια
και μοναξιά.
Μιλάω στο πρώτο πρόσωπο.
Έζησα με παράξενες σκέψεις
σκοτεινές παρορμήσεις
και όνειρα·
σε μερικά έβγαινα σε λιμάνια
σ', άλλα πνιγόμουνα
λίγο πριν απ' την όχθη
κατάπινα το αλμυρό νερό.
Ολόκληρη έζησα.
(Από την έκδοση)

 
 
 
 
 
 
 
"Εθνική ολοκλήρωση και διχόνοια. Η Ελληνική περίπτωση" του Γιώργου Θ. Μαυρογορδάτου

Το βιβλίο αυτό αποτελεί συμβολή στον εορτασμό της αίσιας συμπλήρωσης 200 χρόνων από τότε που διακηρύχθηκε η εθνική μας υπόσταση και ανεξαρτησία. Δείχνει ότι η νεοελληνική εμπειρία εμφυλίων συγκρούσεων σχετικών με την εθνική ολοκλήρωση αποτελεί απλώς μία περίπτωση ανάμεσα σε πολλές άλλες, που διέπονται από την ίδια γενική νομοτέλεια. Κάθε έθνος περνάει από μία διαδικασία που ονομάζεται «εθνική ολοκλήρωση». Περιλαμβάνει συνήθως την απελευθέρωσή του από «ξένο» ζυγό και την ενοποίησή του στο πλαίσιο ενός ανεξάρτητου εθνικού κράτους. Αλλά η διαδικασία αυτή συνεπάγεται αναπόφευκτα διαμάχη και σύγκρουση – σύγκρουση ιδεών, αλλά και σύγκρουση συμφερόντων. Τελικά, όμοια με κεφαλή Ιανού, η άλλη όψη της εθνικής ολοκλήρωσης είναι, νομοτελειακά, η εμφύλια σύγκρουση μεταξύ ομοεθνών – κάποτε με αυτοκαταστροφικά αποτελέσματα, όπως συνέβη τελευταία φορά το 1974.

"Πανικός. Η μεγάλη εξέγερση μέσα μας" του Κώστα Γκοτζαμάνη

Οι έρευνες δείχνουν ότι η Διαταραχή Πανικού εξαπλώνεται ραγδαία στους πληθυσμούς των ανεπτυγμένων κοινωνιών, και δικαιολογημένα χαρακτηρίζεται ως η επιδημία του 21ου αιώνα. Τα αίτια είναι άγνωστα και η θεραπεία ουσιαστικά περιορίζεται στη χρήση κατευναστικών φαρμάκων. Ο ψυχίατρος Κώστας Γκοτζαμάνης, μετά από πολλά χρόνια δουλειάς με ανθρώπους που υποφέρουν από πανικούς, καταθέτει με περιεκτικό και εμπεριστατωμένο τρόπο τη δική του επιστημονική θέση για την αιτιολογία της Διαταραχής Πανικού και προτείνει μια διαφορετική, αποτελεσματική θεραπευτική προσέγγιση.