"Λάζαρος" των Lars Kepler

Σε ένα διαμέρισμα στο Όσλο ανακαλύπτεται ένα πτώμα σε κατάσταση προχωρημένης αποσύνθεσης. Η έρευνα της αστυνομίας θα φέρει στο φως μακάβρια ευρήματα: το θύμα αποδεικνύεται τυμβωρύχος που συνέλεγε «τρόπαια». Και ανάμεσά τους βρίσκεται το κρανίο της νεκρής γυναίκας του επιθεωρητή Γιούνα Λίννα.
Λίγες μέρες αργότερα, μια Γερμανίδα αστυνομικός ζητά τη βοήθεια του Γιούνα για την εξιχνίαση μιας υπόθεσης φόνου στο Ρόστοκ. Και τότε αυτό που στην αρχή φάνταζε σαν μια παράλογη διαίσθηση μετατρέπεται σε τρομακτική βεβαιότητα. Ο διαβόητος κατά συρροή δολοφόνος Γιούρεκ Βάλτερ έχει επιστρέψει. Ο επιθεωρητής ξέρει ότι μονάχα ένα πράγμα τού μένει να κάνει: να προστατέψει πάση θυσία την κόρη του. Και δεν μπορεί να υπολογίζει στη βοήθεια των συναδέλφων του, γιατί κανείς δε συμμερίζεται τις παρανοϊκές θεωρίες του. Ποιος τρελός θα φοβόταν ένα φάντασμα; Όμως δε βλέπουν όλοι την ίδια πραγματικότητα. Όταν οι νεκροί επιστρέφουν, κάποιοι πιστεύουν στα θαύματα, κάποιοι ξαναζούν τους χειρότερους εφιάλτες τους.

"Τελευταίος σταθμός Άουσβιτς, Η μαρτυρία μου από το στρατόπεδο (1943-1945)" του Eddy de Wind

«Πόσο µακριά να είναι κείνα τα θολά γαλάζια βουνά; Πόσο πλατιά να είναι η πεδιάδα που απλώνεται κάτω από το λαµπρό φως του ανοιξιάτικου ήλιου; Για µας είναι πολύ µακριά, πάρα πολύ µακριά, είναι άπιαστα. Αυτά τα βουνά δεν είναι του κόσµου τούτου, δεν είναι του δικού µας κόσµου. Γιατί ανάµεσα σ’ εµάς και τα βουνά υπάρχει το συρµατόπλεγµα. Ξέρουµε επίσης ότι για εµάς υπάρχει µόνο ένα τέλος, µόνο ένας τρόπος για να απαλλαγούµε απ’ αυτή τη συρµατόπλεχτη κόλαση: ο θάνατος. Ξέρουµε ότι αυτός ο θάνατος φοράει στολή, επειδή ο διακόπτης του αερίου ανοίγει από έναν άνδρα µε στολή: Ες Ες».
O Ολλανδός ψυχίατρος Έντυ ντε Βιντ και η Γερµανίδα γυναίκα του Φρίντελ εκτοπίστηκαν στο Άουσβιτς τον Σεπτέµβριο του 1943. Είχαν γνωριστεί στο στρατόπεδο µεταγωγών του Βέστερµπορκ, στην ανατολική Ολλανδία, απ’ όπου οι Εβραίοι εκτοπίζονταν κυρίως στο Άουσβιτς αλλά και στο Μπέργκεν Μπέλσεν. Ερωτεύτηκαν και παντρεύτηκαν στο στρατόπεδο και µεταφέρθηκαν µαζί στο Άουσβιτς λίγους µήνες µετά. Κι εκεί οι δρόµοι τους χώρισαν: ο Έντυ κατέληξε στο µπλοκ 9 και η Φρίντελ στο 10, το µπλοκ των ιατρικών πειραµάτων, υπό τη διεύθυνση του περιώνυµου, πλέον, Γιόζεφ Μένγκελε. Όταν οι Ρώσοι πλησίαζαν στο Άουσβιτς στα τέλη του 1944, οι ναζί προσπάθησαν να εξαφανίσουν τα ίχνη τους υποχρεώνοντας τους κρατούµενους, µαζί τους και τη Φρίντελ, να περπατήσουν µέχρι τη Γερµανία – αργότερα οι πορείες αυτές θα ονοµάζονταν πορείες θανάτου. Ο Έντυ κρύφτηκε και παρέµεινε στο Άουσβιτς. Βρήκε ένα τετράδιο και ένα µολύβι και άρχισε να γράφει.
Στο Τελευταίος σταθµός Άουσβιτς, ο Έντυ ντε Βιντ αφηγείται τη φρίκη του στρατοπέδου και αναλύει και παρατηρεί την ανθρώπινη συµπεριφορά – και την καλοσύνη και την κακία. Η µαρτυρία του, καθώς την καταγράφει µέσα από το στρατόπεδο αµέσως µετά την απελευθέρωσή του, είναι µοναδική και πηγαία.

"Το σύνδρομο της δικτατορίας" του Alaa Al - Aswany

Στη Δύση, η µελέτη της δικτατορίας έχει αποκτήσει µια σχεδόν εξωτική διάσταση. Όµως τα απολυταρχικά καθεστώτα παραµένουν οδυνηρή πραγµατικότητα για δισεκατοµµύρια ανθρώπους παγκοσµίως, µε τις ελευθερίες τους να παραβιάζονται και τα δικαιώµατά τους να καταστρατηγούνται µε όλους τους τρόπους.
Ποια είναι η φύση της δικτατορίας; Πώς επικρατεί; Ποιες συνθήκες και περιστάσεις τής επιτρέπουν να ευδοκιµήσει; Και µε ποιους τρόπους οι δικτάτορες καταφέρνουν να διατηρούν την εξουσία ακόµα και όταν τους λοιδορούν και τους χλευάζουν οι κυβερνώµενοι;

"Πώς να αποφύγουμε μια κλιματική καταστροφή. Οι λύσεις που έχουμε και οι καινοτομίες που χρειαζόμαστε" του Bill Gates

Για να μπορέσουμε να σταματήσουμε την υπερθέρμανση του πλανήτη και να αποφύγουμε τις χειρότερες συνέπειες της κλιματικής αλλαγής, πρέπει να πάψουμε να προσθέτουμε αέρια του θερμοκηπίου στην ατμόσφαιρα.
Αυτό ακούγεται δύσκολο, επειδή είναι δύσκολο. Η ανθρωπότητα δεν έχει επιχειρήσει ποτέ άλλοτε κάτι τόσο μεγάλο. Όλες οι χώρες θα χρειαστεί να αλλάξουν συνήθειες. Κυριολεκτικά όλες οι δραστηριότητες της σύγχρονης ζωής –οι καλλιέργειες, η παραγωγή των πραγμάτων, οι μετακινήσεις– οδηγούν στην έκλυση αερίων του θερμοκηπίου. Αν δεν αλλάξει κάτι, η ανθρωπότητα θα συνεχίσει να παράγει αέρια του θερμοκηπίου, η κλιματική αλλαγή θα συνεχίσει να εντείνεται και ο αντίκτυπος στους ανθρώπους θα είναι κατά πάσα πιθανότητα καταστροφικός.
Όμως, τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν. Ήδη διαθέτουμε ορισμένα από τα εργαλεία που χρειαζόμαστε, ενώ, αναφορικά με εκείνα που ακόμη μας λείπουν, όλα όσα έχω μάθει τα τελευταία χρόνια για το κλίμα και την τεχνολογία με κάνουν να αισιοδοξώ ότι μπορούμε να τα εφεύρουμε, να τα αξιοποιήσουμε και, αν ενεργήσουμε γρήγορα, να αποφύγουμε μια κλιματική καταστροφή. Το βιβλίο αυτό μιλάει για το τι πρέπει να κάνουμε και για το γιατί πιστεύω πως μπορούμε να το κάνουμε.
BILL GATES

"Κήτη" του Σάκη Σερέφα

Σας άκουσα εγώ το Οστό να λέτε λόγια σοφά:
«Ο Πλάστης όποιον στην αγκάλη του αρπάζει πίσω δεν γυρνά
Αντιστοιχεί κι από ένα σφάγιο στον κάθε ερωτευμένο
Όλοι κάποτε μέσα σε ένα κήτος θα βρεθείτε
Χωρίς τη φτώχεια δεν μαθαίνεις τι αξίζεις
Η φύση του ανθρώπου είναι ποταπή
Το Χρέος είναι ένα κήτος που σπαρταρά μες στην ψυχή
[...] Το έχει ανάγκη το φέικ η ψυχή του ανθρώπου
Κάθε αναγνώστης είναι μια φάλαινα που καμακώθηκε».
Στον βυθό της θάλασσας συναντιούνται τα κήτη Το Κήτος Είδε, Θυσία, Σφάγιο του Έρωτα, Διδαχή, Ασωτία, Ιντερμέδιο, Manual, Χρέος, Κλισέ, Ψυχή, Fake, Δαίμων, Οστόκαι παρουσιάζουν τον ρόλο που έπαιξε το καθένα στην Ιστορία του Κόσμου.
Τελευταίο ομιλεί το Οστό. Μπορεί να το δει ο καθένας σήμερα. Εκτίθεται στο Μουσείο της Αρχαίας Αγοράς, στην Αθήνα. Μέσα από την προθήκη του, εκπέμπει μιαν αλήθεια που κανένα από τα άλλα κήτη δεν κατέχει. Ποια;
Τα Κήτη, σπονδυλωτή ποιητική σύνθεση με διακειμενικότητα και χιούμορ, σαρκάζουν τη διδασκαλία της λογοτεχνίας και τη διδακτική λογοτεχνία. Ανακαλούν άλλοτε τα μεσαιωνικά έπη ή τις ταινίες του Ταραντίνο, άλλοτε τον Μέλβιλ, την Παλαιά Διαθήκη, την Οδύσσεια ή τις Περιπέτειες του Πινόκιο, άλλοτε τον Βολταίρο, τον Πλούταρχο, τον βαρόνο Μυνχάουζεν ή τις μαρτυρίες της αναρχικής ομάδας Μπάαντερ-Μάινχοφ – και εντέλει μιλούν για το ζόρικο κήτος της ανθρώπινης μοίρας.

"Στη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού" της Έλενας Χουζούρη

Αθήνα, Οκτώβριος 1989. Ένα ανώνυµο τηλεφώνηµα πληροφορεί τον δηµοσιογράφο Δηµήτρη Κ. για την εν ψυχρώ εκτέλεση του εικοσιεπτάχρονου «Άτακτου» από αστυνοµικές δυνάµεις, πυροδοτώντας µια σειρά απρόβλεπτων και ανεξέλεγκτων καταστάσεων. Μέσα στο ιδιαίτερα ταραγµένο πολιτικό κλίµα της εποχής, η εκτέλεση του νεαρού αναρχικού ανατρέπει εκ θεµελίων τις βεβαιότητες τόσο του στενού του φίλου Δηµήτρη Κ. όσο και του µεγαλύτερου αδερφού του Τάσου, στελέχους της κοµµουνιστικής αριστεράς. Οι δύο άντρες, που έχουν µεγαλώσει από παιδιά µαζί, θα προσπαθήσουν να κατανοήσουν πότε και πώς ο Άτακτος πέρασε «στη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού». Θα βρεθούν έτσι αντιµέτωποι µε το νεανικό παρελθόν τους, της «ηρωικής» προηγούµενης δεκαετίας.
Μέσα σε ένα εύφλεκτο εικοσιτετράωρο, θα προβληµατιστούν για τη στάση τους απέναντι στην πορεία προς την αυτοκαταστροφή του Άτακτου: ο µεν Δηµήτρης Κ. βουτηγµένος στα προσωπικά του αδιέξοδα, ο δε Τάσος ταγµένος στο, υπεράνω όλων, κοµµατικό του καθήκον. Τελικά θα αναγκαστούν να αναµετρηθούν µε τις πεποιθήσεις τους, τις επιλογές τους, τα λάθη τους, τις ψευδαισθήσεις τους, τις ενοχές τους. Καθώς η πολιτική κατάσταση θα αγριεύει, και στους δυο θα αποµείνει η πικρή γεύση ενός επικείµενου fin de siècle, των διαψεύσεων και των απογοητεύσεων της γενιάς τους.