"Το δέρμα" του Sergio del Molino
Τέρατα υπάρχουν, αλλά όχι όπως τα φανταζόμαστε. Κρύβονται μεταξύ των ανθρώπων, χρησιμοποιώντας ρούχα και μακιγιάζ για να καλύψουν τη φύση τους. Ο αφηγητής αυτού του βιβλίου είναι ένα από αυτά. Υποφέρει από μια δερματική ασθένεια που τον αναγκάζει να αποφεύγει τις παραλίες και τα ανάλαφρα καλοκαιρινά ρούχα. Έτσι, προβάλλει τον εαυτό του στις ζωές των άλλων «τεράτων» με την ίδια πάθηση.
Το ανθρώπινο δέρμα είναι το μεγαλύτερο όργανο του σώματος και αποτελεί την εικόνα που εμφανίζουμε προς τα έξω. Αποκαλύπτει τη φυλή, την ηλικία, τις εμπειρίες, ακόμη και τον χαρακτήρα του καθενός, μας περικλείει και ταυτόχρονα μας συστήνει.
Η ζωή πολλών αναγνωρίσιμων προσώπων –όπως του Στάλιν, του Εσκομπάρ, του Απντάικ, του Ναμπόκοφ, αλλά και κινηματογραφικών ηρώων του Σκορτσέζε– έχει επηρεαστεί από το στιγματισμένο δέρμα τους. Οι περιπέτειές τους, παράλληλα με αυτές του αφηγητή, μας αποκαλύπτουν περισσότερα για τον ρόλο της εξωτερικής εμφάνισης, του καλλωπισμού, της υπέρμετρης χρήσης φαρμακευτικών ουσιών και τη σχέση τους με τον ρατσισμό και τις ταξικές διακρίσεις. Οι ιστορίες αυτές μιλούν για μια ανθρώπινη εμπειρία: τον φόβο να αποκαλυφθεί στους άλλους το ποιοι είμαστε πραγματικά.
"Κ. Π. Καβάφης και Δημοτικό Τραγούδι" της Σταματίας Λαουμτζή
Η ποιητική του δημοτικού τραγουδιού απασχόλησε τον Καβάφη καθ’ όλη τη διάρκεια της δημιουργικής του πορείας σε τέτοιο βαθμό και κατά τέτοιο τρόπο, ώστε να αναχθεί σε βασική παράμετρο της ποιητικής του τέχνης. H μελέτη αξιοποιεί γνωστό αλλά και ανέκδοτο αρχειακό υλικό (ποιήματα και αυτόγραφες σημειώσεις, ελληνικά και αραβικά δημοτικά άσματα, φωτογραφίες κ.ά.) το οποίο στηρίζει την ερμηνευτική προσέγγιση της εργασίας.
Τέρατα υπάρχουν, αλλά όχι όπως τα φανταζόμαστε. Κρύβονται μεταξύ των ανθρώπων, χρησιμοποιώντας ρούχα και μακιγιάζ για να καλύψουν τη φύση τους. Ο αφηγητής αυτού του βιβλίου είναι ένα από αυτά. Υποφέρει από μια δερματική ασθένεια που τον αναγκάζει να αποφεύγει τις παραλίες και τα ανάλαφρα καλοκαιρινά ρούχα. Έτσι, προβάλλει τον εαυτό του στις ζωές των άλλων «τεράτων» με την ίδια πάθηση.
Το ανθρώπινο δέρμα είναι το μεγαλύτερο όργανο του σώματος και αποτελεί την εικόνα που εμφανίζουμε προς τα έξω. Αποκαλύπτει τη φυλή, την ηλικία, τις εμπειρίες, ακόμη και τον χαρακτήρα του καθενός, μας περικλείει και ταυτόχρονα μας συστήνει.
Η ζωή πολλών αναγνωρίσιμων προσώπων –όπως του Στάλιν, του Εσκομπάρ, του Απντάικ, του Ναμπόκοφ, αλλά και κινηματογραφικών ηρώων του Σκορτσέζε– έχει επηρεαστεί από το στιγματισμένο δέρμα τους. Οι περιπέτειές τους, παράλληλα με αυτές του αφηγητή, μας αποκαλύπτουν περισσότερα για τον ρόλο της εξωτερικής εμφάνισης, του καλλωπισμού, της υπέρμετρης χρήσης φαρμακευτικών ουσιών και τη σχέση τους με τον ρατσισμό και τις ταξικές διακρίσεις. Οι ιστορίες αυτές μιλούν για μια ανθρώπινη εμπειρία: τον φόβο να αποκαλυφθεί στους άλλους το ποιοι είμαστε πραγματικά.
"Κ. Π. Καβάφης και Δημοτικό Τραγούδι" της Σταματίας Λαουμτζή
Η ποιητική του δημοτικού τραγουδιού απασχόλησε τον Καβάφη καθ’ όλη τη διάρκεια της δημιουργικής του πορείας σε τέτοιο βαθμό και κατά τέτοιο τρόπο, ώστε να αναχθεί σε βασική παράμετρο της ποιητικής του τέχνης. H μελέτη αξιοποιεί γνωστό αλλά και ανέκδοτο αρχειακό υλικό (ποιήματα και αυτόγραφες σημειώσεις, ελληνικά και αραβικά δημοτικά άσματα, φωτογραφίες κ.ά.) το οποίο στηρίζει την ερμηνευτική προσέγγιση της εργασίας.
"1821: ερωτήσεις μόνο!" των Μαρίας Αγγελίδου, Ειρήνης Βοκοτοπούλου & Φοίβου Χαλκιόπουλου
Τι σημαίνει επανάσταση;
Χρειάζεται αρχηγό;
Πού αρχίζει και πού τελειώνει η πατρίδα των Ελλήνων;
Υπάρχουν πατρίδες από λέξεις;
Γίνεται επανάσταση χωρίς στρατό;
Τι γίνεται, όταν όλοι είναι εναντίον όλων;
Αυτό το βιβλίο δεν κουράζεται να ρωτάει. Δεν σταματάει να ρωτάει. Θα ήθελε να έχει περισσότερες σελίδες, για να χωρέσει περισσότερες ερωτήσεις. Τις βιαστικές απαντήσεις δεν τις λογαριάζει. Τις οριστικές απαντήσεις δεν τις πιστεύει. Τις ερωτήσεις αγαπάει, μ’ αυτές βρίσκει τρόπους να καταλάβει το Χτες και το Σήμερα, να σκεφτεί το Αύριο. Γιατί οι ερωτήσεις γεννούν καινούργιες ιστορίες, άξιες να τις αφηγηθεί κάποιος κάποτε και να ρωτήσει γι’ αυτές.
Τι σημαίνει επανάσταση;
Χρειάζεται αρχηγό;
Πού αρχίζει και πού τελειώνει η πατρίδα των Ελλήνων;
Υπάρχουν πατρίδες από λέξεις;
Γίνεται επανάσταση χωρίς στρατό;
Τι γίνεται, όταν όλοι είναι εναντίον όλων;
Αυτό το βιβλίο δεν κουράζεται να ρωτάει. Δεν σταματάει να ρωτάει. Θα ήθελε να έχει περισσότερες σελίδες, για να χωρέσει περισσότερες ερωτήσεις. Τις βιαστικές απαντήσεις δεν τις λογαριάζει. Τις οριστικές απαντήσεις δεν τις πιστεύει. Τις ερωτήσεις αγαπάει, μ’ αυτές βρίσκει τρόπους να καταλάβει το Χτες και το Σήμερα, να σκεφτεί το Αύριο. Γιατί οι ερωτήσεις γεννούν καινούργιες ιστορίες, άξιες να τις αφηγηθεί κάποιος κάποτε και να ρωτήσει γι’ αυτές.
"Θέλω!" της Ντανιέλας Σταματιάδη
Θέλω γαριδάκια! Θέλω την κούνια τού απέναντι! Θέλω σοκολάτα, θέλω εμπριμέ ποδήλατο, θέλω παγωτό, λούνα πάρκ, πατίνι, πατάτες τηγανητές, αλογάκι, ένα πόνυ, θέλωωωωωωωωωΩΩΩ!!! ……. τι θέλω;
Με το νέο της βιβλίο, η πολυβραβευμένη δημιουργός Ντανιέλα Σταματιάδη, φωτίζει μια ιδιαίτερα γνώριμη κατάσταση με την οποία έρχονται αντιμέτωποι όλοι οι γονείς: καθημερινά χρειάζεται να διαχειριστούν τις άπειρες απαιτήσεις και επιθυμίες των παιδιών τους. Τι κρύβεται όμως πίσω από τα άπειρα «θέλω» των παιδιών, και ίσως των ενηλίκων;
Θέλω γαριδάκια! Θέλω την κούνια τού απέναντι! Θέλω σοκολάτα, θέλω εμπριμέ ποδήλατο, θέλω παγωτό, λούνα πάρκ, πατίνι, πατάτες τηγανητές, αλογάκι, ένα πόνυ, θέλωωωωωωωωωΩΩΩ!!! ……. τι θέλω;
Με το νέο της βιβλίο, η πολυβραβευμένη δημιουργός Ντανιέλα Σταματιάδη, φωτίζει μια ιδιαίτερα γνώριμη κατάσταση με την οποία έρχονται αντιμέτωποι όλοι οι γονείς: καθημερινά χρειάζεται να διαχειριστούν τις άπειρες απαιτήσεις και επιθυμίες των παιδιών τους. Τι κρύβεται όμως πίσω από τα άπειρα «θέλω» των παιδιών, και ίσως των ενηλίκων;
"Σχολή ανήσυχων γονέων: Πάμε σχολείο;" του Αθανάσιου Αλεξανδρίδη
Το Πάµε σχολείο; είναι το τέταρτο βιβλίο της σειράς «Σχολή Ανήσυχων Γονέων», µετά τους Παιδικούς έρωτες, τους Παιδικούς φόβους και το Χτίζοντας ταυτότητα.
Όπως δηλώνει και ο τίτλος του, οι γονείς καλούνται να σκεφτούν τι σηµαίνει για το παιδί τους και για τους ίδιους η είσοδος και η πορεία στο δηµοτικό σχολείο. Τι αγωνίες και τι µαταιώσεις ενεργοποιεί στο παιδί και στους γονείς η επίσηµη επαφή µε την ανάγνωση, τη γραφή και τα µαθηµατικά; Ποιες απωθηµένες προσδοκίες γονέων και εκπαιδευτικών φορτώνονται στους ώµους των µικρών µαθητών, στερώντας τους τη χαρά να συνευρεθούν και να συνεργαστούν µεταξύ τους; Πώς γίνεται η µετάβαση από το νηπιαγωγείο στο δηµοτικό; Ποιες είναι οι απαραίτητες ψυχικές, νοητικές και συναισθηµατικές συνιστώσες για την επιτυχή ένταξη του παιδιού στο δηµοτικό; Τι είναι απόδοση και τι επίδοση; Και τι είναι, τελικά, το σχολείο; Ένας χώρος αναπαραγωγής και εκµάθησης εννοιών µέσα σε ένα παιδαγωγικό πλαίσιο, ή ένας δυναµικός κοινωνικός χώρος ατοµικών και συλλογικών σχέσεων, όπου δηµιουργικά παράγεται γνώση; Τα θέµατα του Πάµε σχολείο; αναπτύσσονται πάνω σε τρεις βασικούς άξονες:
α) Η ανάπτυξη της σκέψης είναι αναγκαία για την επιβίωση.
β) Το να σκέφτεσαι και να µαθαίνεις είναι απόλαυση.
γ) Η συλλογική σκέψη είναι παραγωγικότερη της ατοµικής.
Καθότι αυτοί οι άξονες ισχύουν για ολόκληρη τη διάρκεια της ζωής µας και σε όλους τους τοµείς της δραστηριότητάς µας, µια που η ζωή είναι σχολείο –µε πρόγραµµα αλλά και µε διαλείµµατα–, το βιβλίο αυτό προτείνεται όχι µόνο για τους άµεσα ενδιαφερόµενους, γονείς, εκπαιδευτικούς και ειδικούς της ψυχικής ανάπτυξης και υγείας του παιδιού, αλλά και για όποιον σωκρατικά ανήσυχο επιθυµεί συνεχώς να µαθαίνει απολαµβάνοντας ή να απολαµβάνει µαθαίνοντας.
"Ανάμεσα στους ήλιους" του Παναγιώτη Αγγελόπουλου
Το μεταμοντέρνο μάτι ούτε βλέπει ούτε ψηλαφεί αλλά σαρώνει. Ταυτόχρονα, τα τοπία, ήδη βεβαρημένα με τα αμέτρητα εγκώμια που τους έχουν αφιερωθεί, εκμηδενίζονται απ’ το τουριστικό βλέμμα και τη φολκλορική αφέλεια που αναπαράγει. Μοιάζει συνεπώς ανώφελο να δοκιμάσει κανείς να διαβάσει το ιερογλυφικό της φύσης, κινούμενος σ’ εκείνη τη μεθόριο όπου βάθος και επιφάνεια συγχωνεύονται. Εντούτοις, είναι δύσκολο να αντισταθείς στην έκσταση του φωτός, στον ίλιγγο και τη νάρκωση του μεσημεριού, σ’ αυτή την ακινησία του ελληνικού καλοκαιριού που τη διαπερνάει κάτι απροσδιόριστα τεταμένο.
Το Πάµε σχολείο; είναι το τέταρτο βιβλίο της σειράς «Σχολή Ανήσυχων Γονέων», µετά τους Παιδικούς έρωτες, τους Παιδικούς φόβους και το Χτίζοντας ταυτότητα.
Όπως δηλώνει και ο τίτλος του, οι γονείς καλούνται να σκεφτούν τι σηµαίνει για το παιδί τους και για τους ίδιους η είσοδος και η πορεία στο δηµοτικό σχολείο. Τι αγωνίες και τι µαταιώσεις ενεργοποιεί στο παιδί και στους γονείς η επίσηµη επαφή µε την ανάγνωση, τη γραφή και τα µαθηµατικά; Ποιες απωθηµένες προσδοκίες γονέων και εκπαιδευτικών φορτώνονται στους ώµους των µικρών µαθητών, στερώντας τους τη χαρά να συνευρεθούν και να συνεργαστούν µεταξύ τους; Πώς γίνεται η µετάβαση από το νηπιαγωγείο στο δηµοτικό; Ποιες είναι οι απαραίτητες ψυχικές, νοητικές και συναισθηµατικές συνιστώσες για την επιτυχή ένταξη του παιδιού στο δηµοτικό; Τι είναι απόδοση και τι επίδοση; Και τι είναι, τελικά, το σχολείο; Ένας χώρος αναπαραγωγής και εκµάθησης εννοιών µέσα σε ένα παιδαγωγικό πλαίσιο, ή ένας δυναµικός κοινωνικός χώρος ατοµικών και συλλογικών σχέσεων, όπου δηµιουργικά παράγεται γνώση; Τα θέµατα του Πάµε σχολείο; αναπτύσσονται πάνω σε τρεις βασικούς άξονες:
α) Η ανάπτυξη της σκέψης είναι αναγκαία για την επιβίωση.
β) Το να σκέφτεσαι και να µαθαίνεις είναι απόλαυση.
γ) Η συλλογική σκέψη είναι παραγωγικότερη της ατοµικής.
Καθότι αυτοί οι άξονες ισχύουν για ολόκληρη τη διάρκεια της ζωής µας και σε όλους τους τοµείς της δραστηριότητάς µας, µια που η ζωή είναι σχολείο –µε πρόγραµµα αλλά και µε διαλείµµατα–, το βιβλίο αυτό προτείνεται όχι µόνο για τους άµεσα ενδιαφερόµενους, γονείς, εκπαιδευτικούς και ειδικούς της ψυχικής ανάπτυξης και υγείας του παιδιού, αλλά και για όποιον σωκρατικά ανήσυχο επιθυµεί συνεχώς να µαθαίνει απολαµβάνοντας ή να απολαµβάνει µαθαίνοντας.
"Ανάμεσα στους ήλιους" του Παναγιώτη Αγγελόπουλου
Το μεταμοντέρνο μάτι ούτε βλέπει ούτε ψηλαφεί αλλά σαρώνει. Ταυτόχρονα, τα τοπία, ήδη βεβαρημένα με τα αμέτρητα εγκώμια που τους έχουν αφιερωθεί, εκμηδενίζονται απ’ το τουριστικό βλέμμα και τη φολκλορική αφέλεια που αναπαράγει. Μοιάζει συνεπώς ανώφελο να δοκιμάσει κανείς να διαβάσει το ιερογλυφικό της φύσης, κινούμενος σ’ εκείνη τη μεθόριο όπου βάθος και επιφάνεια συγχωνεύονται. Εντούτοις, είναι δύσκολο να αντισταθείς στην έκσταση του φωτός, στον ίλιγγο και τη νάρκωση του μεσημεριού, σ’ αυτή την ακινησία του ελληνικού καλοκαιριού που τη διαπερνάει κάτι απροσδιόριστα τεταμένο.
"1922" του Θανάση Πέτρου
Τον Μάιο του 1919, με τη σύμφωνη γνώμη των Συμμάχων, ελληνικά στρατεύματα αποβιβάζονται στη Σμύρνη. Σκοπός τους είναι να υπερασπιστούν τους χριστιανικούς πληθυσμούς που ζουν στα παράλια της Μικράς Ασίας. Η Μικρασιατική Εκστρατεία, ο Ελληνοτουρκικός πόλεμος, που για την Τουρκία έμεινε γνωστός ως ο Πόλεμος της Ανεξαρτησίας, θα λήξει τον Σεπτέμβριο του 1922 με την ήττα της Ελλάδας, θα οδηγήσει στη Μικρασιατική Καταστροφή, μια από τις πιο μαύρες σελίδες της ελληνικής ιστορίας, και θα σημάνει το τέλος ενός ονείρου, αυτού της Μεγάλης Ελλάδας.
Τον Μάιο του 1919, με τη σύμφωνη γνώμη των Συμμάχων, ελληνικά στρατεύματα αποβιβάζονται στη Σμύρνη. Σκοπός τους είναι να υπερασπιστούν τους χριστιανικούς πληθυσμούς που ζουν στα παράλια της Μικράς Ασίας. Η Μικρασιατική Εκστρατεία, ο Ελληνοτουρκικός πόλεμος, που για την Τουρκία έμεινε γνωστός ως ο Πόλεμος της Ανεξαρτησίας, θα λήξει τον Σεπτέμβριο του 1922 με την ήττα της Ελλάδας, θα οδηγήσει στη Μικρασιατική Καταστροφή, μια από τις πιο μαύρες σελίδες της ελληνικής ιστορίας, και θα σημάνει το τέλος ενός ονείρου, αυτού της Μεγάλης Ελλάδας.
0 Σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου