Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Καλάβρυτα, 13 Δεκεμβρίου 1943.
Τα γερμανικά πολυβόλα θερίζουν ζωές, βάφοντας με αίμα τον τόπο ολάκερο. Δεν έμεινε πέτρα πάνω στην πέτρα. Σπαράζουν οι μανάδες σκάβοντας με τα νύχια το χώμα, κρύφτηκαν ο ήλιος και τα πουλιά. Παντού στάχτη και θάνατος.
Η Παρασκευούλα, πεντέμισι χρόνων, νιώθει να χάνεται το μυαλό της, λαβώνεται η ψυχή της. Κρύβεται με τ’ αδέλφια της στο βουνό, δυο μερόνυχτα περπατούν θρηνώντας τον πατέρα.
Ο Μητροπολίτης ζητάει από τις οικογένειες να δώσουν παιδιά για υιοθεσία στην Αυστραλία. Με φλογισμένα μάτια η μικρή σηκώνει το τρεμάμενο χεράκι της και φωνάζει: «Εγώ θα πάω στην… Αστραλία, εγώ!» Χλώμιασε η μάνα της, η Αρχοντούλα, στράγγιξε το αίμα από τις φλέβες της.
Το αεροσκάφος Ντακότα με το όνομα «Αέρας» αναλαμβάνει να συνεχίσει την ιστορία, που ράγισε πέτρες και γκρέμισε βουνά! Μια αληθινή, σπαρακτική ιστορία με φόντο τα ισοπεδωμένα Καλάβρυτα, ένα ολόφωτο μήνυμα στην ανθρωπότητα από μία συγκλονιστική γυναίκα, τη Βίβιαν Στεφάνου, για τη δύναμη της ψυχής του ανθρώπου, που χτίζει φάρους για ν’ απλώσει το φως!

Προσωπική άποψη:
Ορισμένους συγγραφείς τούς αγαπάμε λίγο περισσότερο από κάποιους άλλους, όχι απαραίτητα γιατί μας αφηγούνται ιστορίες που δεν έχουμε ξανακούσει, αλλά γιατί ο τρόπος που το κάνουν είναι τέτοιος που αγγίζει την ψυχή και την καρδιά μας, με τρόπους που δεν περιγράφονται πάντοτε με λόγια. Ένας τέτοιος συγγραφέας είναι για μένα και ο Μένιος Σακελλαρόπουλος, η πένα του οποίου χαρακτηρίζεται από μια τρυφερότητα και μια ευαισθησία που έρχεται σε αντίθεση με τα σκληρά κι επώδυνα θέματα με τα οποία συνηθίζει να καταπιάνεται, αλλά που καταφέρνει να τ' αποδώσει με ρεαλισμό και να τα "ντύσει" με αγάπη και με μια αισιοδοξία που σπανίζει στις μέρες μας, μα που τόσο μεγάλη ανάγκη την έχουμε.

Η ιστορία που μας αφηγείται στο νέο του βιβλίο, "Το κορίτσι της στάχτης" είναι η αληθινή ιστορίας μιας γυναίκας, που όταν ήταν κοριτσάκι ακόμα, έζησε μια απ' τις πιο μαύρες στιγμές της σύγχρονης Ιστορίας του τόπου μας, που δεν είναι άλλη από το Ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων. Μια στιγμή βαθιά χαραγμένη στη συνείδηση όλων των Ελλήνων, μα πολύ περισσότερο στη μνήμη όσων έζησαν την φρίκη εκείνης της αιματοβαμμένης μέρας, της 13ης Δεκεμβρίου του 1943. Μια μέρα που άφησε βαθιές πληγές, που στέρησε αγαπημένους ανθρώπους από τη ζωή άλλων ανθρώπων, που τροφοδότησε τον φόβο, μα συνάμα γέννησε και κουράγιο και δύναμη μέσα στις ψυχές εκείνων που είπαν πως δεν θα παραδοθούν, αλλά πως θα συνεχίσουν να παλεύουν και ν' αγωνίζονται. Μια τέτοια ψυχή ήταν κι εκείνη της Παρασκευούλας!

Μικρό παιδί ακόμα, η Παρασκευούλα παίρνει την απόφαση ν' αφήσει τον τόπο της και να ταξιδέψει μέχρι την Αυστραλία, όπου θα υιοθετηθεί από μια άλλη οικογένεια, και αυτή θα είναι μόνο η αρχή της περιπέτειάς της, που δεν έχει άλλο σκοπό απ' το να μας θυμίσει για μια ακόμα φορά, πως η ελπίδα χάνεται όταν πάψουμε να πιστεύουμε πως υπάρχει μέλλον, κι όταν σταματήσουμε να πιστεύουμε πως το αύριο μπορεί να έρθει πιο φωτεινό, διώχνοντας τα σκοτάδια του παρελθόντος, όχι σβήνοντας τις μνήμες από μέσα μας, αλλά μετατρέποντάς τες σε φάρο φωτεινό που θα μας οδηγήσει εκεί που η καρδιά μας μπορεί να συνεχίσει να χτυπά στους ρυθμούς της αγάπης, της πίστης, της πεποίθησης πως η ανθρωπότητα μπορεί να τα καταφέρει καλύτερα.

Έχοντας εν μέρει καταγωγή από ένα χωριό των Καλαβρύτων, πάντοτε συγκινούμε όταν επισκέπτομαι τον Τόπο του Μαρτυρίου, ένα μνημείο για όσους χάθηκαν, για να μην ξεχαστεί ποτέ η θυσία τους και όσα αυτή σημαίνει, όχι μόνο για τους Έλληνες, αλλά για ολάκερο τον κόσμο. Όπως πάντοτε συγκινούμε όταν ακούω ή διαβάζω ιστορίες ανθρώπων που τα έζησαν όλα αυτά από κοντά, πολύ περισσότερο δε όταν βλέπω πως τα γεγονότα αυτά τους έδωσαν ώθηση και δύναμη στην πορεία της ζωής τους, θυμίζοντάς μας πως αυτή απαιτεί κότσια και δύναμη για να την ζήσεις, μα και πως δεν αξίζει να την χαραμίσεις, γιατί είναι μοναδική και πολύτιμη. Έτσι με συγκίνησε και η ιστορία της Παρασκευούλας, ή Βίβιαν, όπως συνέχισε να πορεύεται στη ζωή της, που είναι γεμάτη απ' όσα συναισθήματα μπορεί να σηκώσει η ανθρώπινη ψυχή, μα πάνω απ' όλα, πλημμυρισμένη από τον θρίαμβο αυτής.

Με τρόπο ρεαλιστικό και με περίσσια ανθρώπινα συναισθήματα, σε όλη τους την έκταση και σε όλο τους το φάσμα, ο Μένιος Σακελλαρόπουλος εξιστορεί το ταξίδι της Βίβιαν, ταξιδεύοντάς μας από τα Καλάβρυτα, στο Σίδνεϊ, στην Αθήνα, στο Λονδίνο, στην Πάτρα, επιστρέφοντας στο τέλος στον τόπο εκείνο που αποτέλεσε την αφετηρία όλων, προσφέροντάς μας άκρως παραστατικές εικόνες και περιγραφές, μα πάνω απ' όλα, προσφέροντάς μας ένα αντιπολεμικό μήνυμα και εξυψώνοντας την ανθρώπινη ψυχή και θέληση, θυμίζοντάς μας πως ως άλλος Φοίνικας, έτσι και ο άνθρωπος, μπορεί ν' αναγεννηθεί μέσα από τις στάχτες και να γίνει ήρωας στη δικιά του ιστορία.
Βαθμολογία 10/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Σακελλαρόπουλος Μένιος
Εκδόσεις: Ψυχογιός
Κατηγορία: Ελληνική Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2021
Αρ. σελίδων: 416
ISBN: 978-618-01-4181-8