«Κάποιος µε ρώτησε αιφνιδιαστικά τι θα έβαζα ως περιληπτικό τίτλο της πορείας µου. Στη σχετική αµηχανία µου θυµήθηκα τη σύντοµη προσευχή που ψιθύρισα το 1964, στην πρώτη φάση της ελονοσίας: “Θεέ µου, µπορείς να έχεις πολλά παράπονα από εµένα, αλλά γνωρίζεις ότι προσπάθησα να Σε αγαπήσω”. Τότε ήµουν 35 ετών. Και είχα πάρει την απάντηση: “Προσπάθησε να αγαπάς όλες τις εικόνες Μου, όλους τους ανθρώπους, που κινούνται γύρω σου, ιδιαίτερα όσους είναι αδικηµένοι ή αναζητούν το Πρόσωπό Μου. Και τότε θα Με αγαπήσεις πιο πολύ”. Αυτό µε βοήθησε να Τον διακονήσω σε συνθήκες σκληρές σε διάφορες χώρες».
Από το φθινόπωρο του 2018 ως το φθινόπωρο του 2020 η Νατάσα Μπαστέα και ο Μάκης Προβατάς, σε µια σειρά συνοµιλιών στην Αθήνα και στα Τίρανα, κατέγραψαν τις σκέψεις του Αρχιεπισκόπου Τιράνων, Δυρραχίου και πάσης Αλβανίας Αναστάσιου για την πορεία του, τη ζωή του από τα παιδικά του χρόνια ως σήµερα και τις εξελίξεις στον κόσµο γύρω µας.
1960. Ο κόσµος χορεύει στο χείλος της επανάστασης και η Ύδρα γίνεται το επίκεντρο και ο καταλύτης αυτού του κόσµου για τους ήρωες του βιβλίου, έναν κύκλο συγγραφέων, ζωγράφων και µουσικών υπό την ηγεµονία της Τσάρµιαν Κλιφτ και του Τζορτζ Τζόνστον, του βασανισµένου βασιλικού ζεύγους των µποέµ. Μέσα σε αυτή τη συντροφιά δηµιουργείται ένα ερωτικό τρίγωνο: οι κορυφές του είναι ο γοητευτικός, καταστροφικός συγγραφέας Άξελ Γένσεν, η εκθαµβωτική σύζυγός του Μαριάννε Ιλέν και ένας νεαρός Καναδός ποιητής ονόµατι Λέοναρντ Κοέν. Ανάµεσά τους καταφτάνει η έφηβη Έρικα, κουβαλώντας ένα πάκο κενά τετράδια και το πένθος της για τον θάνατο της µητέρας της. Εγκατεστηµένη στις παρυφές του κύκλου, παρακολουθεί καθηλωµένη και θορυβηµένη τον δηµιουργικό παράδεισο να καταρρέει.
Το Θέατρο για ονειροπόλους είναι ένα σαγηνευτικό µυθιστόρηµα για ουτοπικά όνειρα και την απώλεια της αθωότητας – και για τους πολέµους που µαίνονται ανάµεσα σε άντρες και γυναίκες στο πεδίο της µεγαλοφυΐας.
Η αληθινή ιστορία ενός επιζώντα του Ολοκαυτώματος.
Όταν στις 11 Απριλίου του 1945, οι Αμερικανοί στρατιώτες απελευθέρωσαν το στρατόπεδο συγκέντρωσης του Μπούχενβαλντ, βρέθηκαν μπροστά σε μια εντυπωσιακή ανακάλυψη: Ανάμεσα στους κρατούμενους υπήρχαν και περισσότερα από χίλια εβραιόπουλα, ηλικίας κάτω των δεκαοχτώ ετών. Τα αγόρια αυτά που βρίσκονταν υπό την προστασία του αντιστασιακού κινήματος του στρατοπέδου, είχαν βιώσει στο μεγαλύτερο μέρος του Ολοκαυτώματος ακραία πείνα και φριχτά βασανιστήρια και είχαν γίνει μάρτυρες μιας απίστευτης βαρβαρότητας, ενώ δε γνώριζαν καν αν οι γονείς και οι συγγενείς τους ήταν ζωντανοί ή νεκροί. Ανάμεσά τους ήταν ο δεκατετράχρονος Πολωνός Ρόμεκ Βάισμαν, ο οποίος είχε επιζήσει δουλεύοντας σαν εργάτης-σκλάβος σε ένα γερμανικό εργοστάσιο πυρομαχικών, μα και ο μετέπειτα βραβευμένος με το Νόμπελ Ειρήνης, Έλι Βιζέλ.
Τα Αγόρια του Μπούχενβαλντ, όπως τα ονόμασαν οι δημοσιογράφοι, είχαν μέσα τους απίστευτο θυμό για τον κόσμο. Διέπρατταν κλοπές, τσακώνονταν μεταξύ τους και έλυναν όλες τους τις διαφορές με τη βία. Λίγοι πίστευαν ότι θα κατάφερναν κάποτε να αποκτήσουν μια φυσιολογική ζωή. Για τον Ρόμεκ και 427 ακόμη αγόρια, όλα άλλαξαν όταν μεταφέρθηκαν σε ένα ίδρυμα επανένταξης στο Εκουί της Γαλλίας, με σκοπό να προσπαθήσουν να αφήσουν πίσω τους τις φριχτές εμπειρίες από την χειρότερη πλευρά της ανθρωπότητας και να αγκαλιάσουν ξανά τη ζωή. Αυτή είναι η ιστορία τους.
Μπορεί να νοµίζουµε ότι έχουµε ξεµπερδέψει µε το παρελθόν, αλλά το παρελθόν δεν έχει ξεµπερδέψει µε εµάς. Η αρχαία τραγωδία µάς επιτρέπει να έρθουµε πρόσωπο µε πρόσωπο µε ό,τι δε γνωρίζουµε για τον εαυτό µας.
Στο βιβλίο αυτό ο Simon Critchley εξετάζει ό,τι νοµίζαµε πως γνωρίζαµε για τους ποιητές, δραµατουργούς και φιλοσόφους της αρχαίας Ελλάδας και µας τους παρουσιάζει υπό ένα φως καινούριο, απροσδόκητο και πρωτότυπο. Με τρόπο προκλητικό και επίκαιρο περιγράφει πώς η τραγωδία εξακολουθεί να εκφράζει τις συγκρούσεις και αντιφάσεις του κόσµου στον οποίο ζούµε σήµερα.
Η τραγωδία παρουσιάζει έναν κόσµο όπου η ιδιωτική και η δηµόσια ζωή συγκρούονται και καταρρέουν. Έναν κόσµο οργής, θλίψης και πολέµου. Έναν κόσµο όπου η ηθική είναι αµφίσηµη και οι δυνατοί ταπεινώνουν και καταστρέφουν τους αδύναµους. Έναν κόσµο όπου το δίκαιο µοιάζει πάντοτε να βρίσκεται και στις δυο πλευρές και όπου ωραιοποιηµένες λέξεις λειτουργούν ως προκάλυµµα για κρυφές επιχειρήσεις βίας. Έναν κόσµο µάλλον σαν τον δικό µας.
Πρέπει να προσπαθήσουµε να κάνουµε τους αρχαίους να ζήσουν ξανά στην εποχή µας. Στον καθρέφτη τους, βλέπουµε όλη την απόγνωση και πλάνη της ζωής µας, αλλά και την τροµακτική οµορφιά και ένταση της ύπαρξης. Αν θέλουµε να καταλάβουµε καλύτερα τον εαυτό µας, τότε πρέπει να επιστρέψουµε στο θέατρο και στην αρχαία τραγωδία, που µε το δριµύ και αυστηρό της βλέµµα µάς επιτρέπει να δούµε φευγαλέα τι σηµαίνει να είµαστε ζωντανοί.
Το βιβλίο αυτό είναι ένα από τα βασικά έργα αναφοράς στο αντικείμενο της παγκόσμιας ιστορίας στη διεθνή βιβλιογραφία.
Γραμμένο από έναν από τους σημαντικότερους ειδικούς του θέματος, πραγματεύεται την άνοδο και την πτώση των αυτοκρατοριών από τις αρχές του 15ου αιώνα έως τα τέλη του 20ού. Εξηγεί επίσης την επιρροή της γεωγραφίας, τον ρόλο των θαλάσσιων οδών και του εμπορίου, τη σημασία της ραγδαία εξελισσόμενης τεχνολογίας, των δικτύων, της οικονομίας, της δυναμικής των κοινωνιών – όλα ζητήματα που αποκτούν ακόμη μεγαλύτερη βαρύτητα στις μέρες μας. Διατηρώντας μια πραγματικά παγκόσμια οπτική, εξετάζει την αναδυόμενη Ευρώπη των νεότερων χρόνων, τον ισλαμικό κόσμο με έμφαση στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, την Κίνα (το απόγειο της ισχύος της αλλά και την κρίση της τον 19ο αιώνα), την Ινδία, την επέκταση της Ρωσίας, την ευρωπαϊκή αποικιοκρατία, την άνοδο των ΗΠΑ, την εμφάνιση της Ιαπωνίας στο παγκόσμιο προσκήνιο, τον αυξανόμενο ρόλο της Αφρικής στις διεθνείς υποθέσεις (αν και ως αποδέκτη της ισχύος των άλλων), την αποαποικιοποίηση και την άνοδο του Παγκόσμιου Νότου, και συζητά την εμφάνιση «άτυπων» αυτοκρατοριών στη μεταπολεμική εποχή.
Συγγραφέας που διακρίνεται για την καθαρότητα και τη γοητεία της γραφής του, ο John Darwin παραδίδει ένα έργο που έχει ήδη αναγνωριστεί ως κλασικό και θα παραμείνει τέτοιο για πολλά ακόμη χρόνια.
Υπάρχει ένα μελανό σημείο στο παρελθόν του επιθεωρητή Ντε Λούκα, κι αυτό γίνεται η αιτία να πέσει θύμα εκβιασμού. Είναι το θανάσιμο αμάρτημά του, με αποτέλεσμα ο επιθεωρητής να αρχίσει να καταδιώκει τον ίδιο του τον εαυτό.
Το διάστημα μεταξύ 25 Ιουλίου και 8 Σεπτεμβρίου 1943 είναι μια ταραγμένη περίοδος για την Ιταλία. Ο Μουσσολίνι αποπέμπεται από την εξουσία και, σύντομα, η Ιταλία βρίσκεται υπό σκληρή γερμανική κατοχή. Μέσα στο χάος εκείνων των ημερών, ο Ντε Λούκα, που εργάζεται στο Εγκληματολογικό της Μπολόνια, αναλαμβάνει μια έρευνα σχετικά με ένα ακέφαλο σώμα – κάτι που είναι ταυτόχρονα απλό και περίπλοκο. Απλό, γιατί πρόκειται για ανθρωποκτονία, απαιτεί λοιπόν έρευνα, τη συνήθη δουλειά λαγωνικού. Περίπλοκο, επειδή η ιστορία λαμβάνει σύντομα πολιτικές προεκτάσεις που, δεδομένης της συγκυρίας, γίνονται πολύ επικίνδυνες. Σε κάθε περίπτωση, η υπόθεση πρέπει να εξιχνιαστεί, έτσι είναι η φύση του Ντε Λούκα. Ακόμα και με το τίμημα να δεχτεί έναν συμβιβασμό...
.jpg)
Αναρτήσεις
0 Σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου