Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Το πρώτο βιβλίο της νέας τριλογίας µε πρωταγωνιστές την αστυνοµικό Μίνα Νταµπίρι και τον πνευµατιστή Βίνσεντ Βάλντερ.
Σπαθιά διαπερνάνε ένα ξύλινο κουτί και το πτώµα µιας γυναίκας που βρίσκεται µέσα του. Η αστυνοµία αναρωτιέται: Πρόκειται για ένα µαγικό κόλπο που πήγε στραβά ή για µια ειδεχθή δολοφονία; Η αστυνοµικός Μίνα Νταµπίρι της αστυνοµίας της Στοκχόλµης επιστρατεύει τον Βίνσεντ Βάλντερ, Μέγα Πνευµατιστή και ειδικό στη γλώσσα του σώµατος και τη µαγεία. Όταν ο Βίνσεντ ανακαλύψει τον ρωµαϊκό αριθµό τρία χαραγµένο στον µηρό του θύµατος θα συνειδητοποιήσουν ότι στην πραγµατικότητα κυνηγάνε έναν αδίστακτο κατά συρροή δολοφόνο, τον οποίο πρέπει να σταµατήσουν πριν αρχίσουν να αυξάνονται τα πτώµατα.
Αλλά και η Μίνα και ο Βίνσεντ έχουν τα δικά τους σκοτεινά µυστικά. Το παρελθόν του πνευµατιστή φαίνεται πως συνδέεται µε όσα συµβαίνουν και τώρα πια πρέπει να βιαστούν. Πρέπει να είναι ένα βήµα πριν τον δολοφόνο. Να κατανοήσουν τι συµβαίνει µέσα στο µυαλό του, για να µπορέσουν να τον σταµατήσουν.

Προσωπική άποψη:
H Camilla Lackberg είναι μια συγγραφέας που έχει φανατικούς αναγνώστες μα και εξίσου φανατικούς πολέμιους. Βέβαια, τα τελευταία χρόνια, με την ίδια να έχει επιλέξει να κάνει στροφή στη συγγραφική της πορεία, κάτι είχε ως αποτέλεσμα ν' αφήσει για λίγο στην άκρη τα αστυνομικά μυθιστορήματα με τα οποία μας συστήθηκε και να καταπιαστεί περισσότερο με ψυχολογικά θρίλερ μυστηρίου, είχε αρχίσει να διχάζει και το πιστό αναγνωστικό κοινό της. Ίσως αυτό να είναι και ο λόγος που φέτος αποφάσισε να επιστρέψει στα παλιά, γνώριμα λημέρια της, χωρίς, ωστόσο, να εγκαταλείψει την ιδέα του ψυχολογικού θρίλερ εντελώς, αλλά ενσωματώνοντάς το σε μια αστυνομική ιστορία με αρκετά κλασσικό μοτίβο, επιχειρώντας μια διαφορετική προσέγγιση απ' αυτή που θα είχαμε αν έμενε στο πως θα μπορούσε ν' αναπτύξει την κεντρική της ιδέα αν έμενε στο πρώτο σκέλος.

Το πτώμα μιας γυναίκας βρίσκεται μέσα σε ένα ξύλινο κουτί, το οποίο διαπερνάν σπαθιά. Η αστυνομία δεν μπορεί παρά να αναρωτιέται αν έχει να κάνει με ένα μαγικό κόλπο που δεν πήγε καλά κι εξελίχθηκε σε τραγωδία, ή αν πρόκειται για μια άγρια δολοφονική πράξη. Την απάντησή τους θα την λάβουν σύντομα, όταν ο Βίνσεντ Βάλντερ, ένας Μέγας Πνευματιτής, κληθεί από την αστυνομικό Μίνα Νταμπίρι προκειμένου να συμβάλλει με τις γνώσεις του και την εμπειρία του στην υπόθεση, και στον μηρό της άτυχης γυναίκας ανακαλύψει χαραγμένο τον αριθμό τρία στα λατινικά, που μόνο ένα πράγμα μπορεί να σημαίνει. Ότι όχι απλά πρόκειται για δολοφονία, αλλά ότι η γυναίκα αυτή δεν είναι το πρώτο θύμα του δολοφόνου και πολύ πιθανόν να μην είναι και το τελευταίο του. Ο Βίνσεντ και η Μίνα πρέπει να βιαστούν και ν' ανακαλύψουν την αλήθεια, πριν ο αριθμός των θυμάτων αυξηθεί, αλλά αυτό θα τους φέρει αντιμέτωπους και με το δικό τους σκοτεινό παρελθόν, με εκείνο του πρώτου, ειδικά, να σχετίζεται με κάποιον τρόπο με τη δράση του δολοφόνου.

Η Lackberg, λοιπόν, αποφάσισε να επιστρέψει, αλλά με τους δικούς της όρους, συμπεριλαμβάνοντας σε αυτούς και τη συνεργασία της με τον Henrik Fexeus, έναν ιδιαίτερα δημοφιλή, στη Σκανδιναβία, συγγραφέα, ο οποίος ασχολείται με την συγγραφή βιβλίων αυτοβοήθειας και ψυχολογίας. Αυτό, από μόνο του, είναι ένα ιδιαίτερο στοιχείο που έχει μια καλή και μια κακή πτυχή. Η καλή σχετίζεται με το ότι μπορούμε να έχουμε ένα ολοκληρωμένο ψυχολογικό προφίλ όλων των χαρακτήρων, που δεν βασίζεται απλά σε γενικές γνώσεις ή θεωρίες, αλλά σε επικυρωμένη γνώση. Η κακή, από την άλλη, έχει να κάνει με το ότι ο Fexeus δεν είναι μυθιστορηματογράφος, πράγμα που φαίνεται σε αρκετά σημεία της πλοκής, ειδικά όταν αυτά σχετίζονται με τους χαρακτήρες, που όταν πέφτουν στα χέρια του διαφοροποιούνται αρκετά, πράγμα που δεν επιτρέπει στο κείμενο να ρέει συνολικά αβίαστα, αφού μπορούμε σχετικά εύκολα να καταλάβουμε πότε υπάρχει μετάβαση της πένας από τον έναν συγγραφέα στον άλλον.

Γενικά, θα έλεγα πως υπάρχει μια ανομοιομορφία στο κείμενο, που προσπαθεί πολύ ν' ακολουθήσει την αισθητική και τη φιλοσοφία του Jo Nesbo και των ιστοριών του Χάρι Χόλε, κυρίως, ωστόσο δεν θα ήθελα να σταθώ υπερβολικά σε αυτήν αφού, στο σύνολό του, το βιβλίο με κέρδισε σε περισσότερα σημεία από εκείνα που με έχασε. Η αφήγηση γίνεται κατά κύριο λόγο σε παρόντα χρόνο, ενώ υπάρχουν κάποιες διάσπαρτες αφηγήσεις που μας μεταφέρουν στο παρελθόν και πιο συγκεκριμένα στο 1982, όπου γνωρίζουμε μια οικογένεια που μόνο ως δυσλειτουργική θα μπορούσε να χαρακτηριστεί, συνειδητοποιώντας σταδιακά τον αντίκτυπο αυτής της άρρωστης κατάστασης στα εμπλεκόμενα πρόσωπα, αλλά και τον συνολικό αντίκτυπο αυτής της παρελθοντικής παρέμβασης στην κύρια πλοκή, όπου φτάνοντας στο φινάλε οι μάσκες πέφτουν, οι αλήθειες αρχίζουν να βγαίνουν στο φως κι εμείς ν' αναγνωρίζουμε πρόσωπα, τραύματα, ευθύνες, όπου όλα μπαίνουν στη θέση τους και όλα βγάζουν πια νόημα. Σίγουρα δεν είναι ό,τι πιο ευφάνταστο έχουμε διαβάσει, αλλά ο τρόπος εκτέλεσής του είναι εξαιρετικά καλός και σίγουρα, όπως έχει δομηθεί, καταφέρνει ν' αποκρύψει όσα θέλει μέχρι την κατάλληλη στιγμή.

Οι Βίνσεντ και Μίνα έχουν εξαιρετική χημεία και μπορώ με βεβαιότητα να πω πως είναι απ' τα καλύτερα δίδυμα που έχω συναντήσει τα τελευταία χρόνια. Υπάρχει ένας έντονος ηλεκτρισμός ανάμεσά τους, κάτι που βοηθάει την ανάπτυξη της μεταξύ τους σχέσης καθ' όλη τη διάρκεια της πορείας της ιστορίας, αλλά και ενός ρομάντζου που δίνεται με τον κατάλληλο τρόπο, όχι μόνο λόγω της φύσης της ιστορίας μας, αλλά και λόγω της φύσης των ίδιων των χαρακτήρων -η Μίνα είναι μικροβιοφοβική, ψυχαναγκαστική και αποφεύγει κάθε είδους κοινωνική επαφή, ενώ ο Βίνσεντ έχει τις δικές του διανοητικές προκλήσεις ν' αντιμετωπίσει, μα και τις δικές του προσωπικές εμμονές, που έχουν βαθύτερες ρίζες απ' όσο φαίνεται αρχικά. Εμμονές, μάλιστα, που συνδέονται όχι μόνο με το δικό του παρελθόν, αλλά και με εκείνο του δράστη, με τρόπους που δεν φαντάζεσαι και που αναμφίβολα σε φέρνουν προ εκπλήξεων, όταν έρθει η ώρα, σε μια ιστορία που μπορεί να μην βρίθει ανατροπών, αλλά όταν αυτές έρχονται σίγουρα σε αφήνουν αποσβολωμένο.

Η ιστορία έχει έντονα στοιχεία τρόμου, σασπένς, και αγωνίας, ενώ οι συγγραφείς -αν και υποψιάζομαι πως αυτό το σκέλος είναι αποκλειστικά ευθύνη της Lackberg- δεν διστάζουν να γίνουν ιδιαίτερα περιγραφικοί όσον αφορά την αποτύπωση της βίας του δράστη πάνω στα θύματά του, με την αφαίρεση της ζωής τους ν' αποτυπώνεται στο χαρτί με τέτοια παραστατικότητα που κάνει το στομάχι σου να σφίγγεται. Ναι, ξέρω πως η γραφική βία δεν είναι για όλους, αλλά προσωπικά ανήκω στην κατηγορία εκείνη των αναγνωστών που την εκτιμούν, όταν η ύπαρξή της δεν έχει ως μοναδικό της σκοπό να μας σοκάρει, και όταν αυτή συμβάλλει με τον τρόπο της στη δημιουργία ατμόσφαιρας στην αφήγηση, τεντώνοντας τα νεύρα μας, ενώ παράλληλα μας τονίζει την αγριότητα που μαίνεται μέσα στην ψυχή του δράστη και την ευρύτερη διαταραγμένη κατάσταση στην οποία βρίσκεται.

"Το κουτί" είναι ένα βιβλίο που σίγουρα δεν μπορείς εύκολα να το κατηγοριοποιήσεις. Είναι πολλά τα συστατικά του, πολλές οι έννοιες που το περιγράφουν και το χαρακτηρίζουν, χωρίς απαραίτητα όλες να ισορροπούν μεταξύ τους έτσι όπως θα έπρεπε. Παρ' όλα ταύτα, και αναλογιζόμενη πως είναι το πρώτο βιβλίο μιας τριλογίας που έχει περιθώρια να εξελιχθεί, με τους δύο συγγραφείς να βρίσκουν τις μεταξύ τους ισορροπίες, πράμα που θα βοηθήσει εξαιρετικά το κείμενο, είμαι σίγουρη πως στο μέλλον θα δούμε καλύτερα πράγματα και θα βυθιστούμε σε ακόμα πιο σκοτεινές ιστορίες που θα μας καθηλώσουν. Άλλωστε, αυτό που λείπει απ' το κουτί, όπως προαναφέραμε, δεν είναι η καλή πρώτη ύλη και οι ενδιαφέρουσες ιδέες, που υπάρχουν, αλλά η ισορροπία και η σταθερότητα στον τρόπο που αυτές αναπτύσσονται, και είμαι βέβαιη πως μελλοντικά θα έρθουν.
Βαθμολογία 8,5/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφείς: Camilla Lackberg & Henrik Fexeus
Μεταφραστής: Νάτση Αγγελική
Εκδόσεις: Μεταίχμιο
Κατηγορία: Ξένη Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2021
Αρ. σελίδων: 704
ISBN: 978-618-03-2710-6