Μια μεγάλη προσωπικότητα της διεθνούς αριστεράς, η Ρόζα Λούξεμπουργκ, βρίσκεται στο πάνθεον των μαρξιστών στοχαστών – αλλά εκτός από αγωνίστρια, υπήρξε και μια μοναδική γυναίκα με αγάπη για τη ζωή, θάρρος και επαναστατική αποφασιστικότητα. Σε μια εποχή όπου οι γυναίκες ήταν περιορισμένες στις οικιακές ασχολίες, η Ρόζα όρμησε μέσα στον κόσμο: το βιβλίο περιγράφει με εικόνες τη μυθιστορηματική της ζωή, πώς ξεπέρασε την αναπηρία της, πώς άφησε πίσω της την πολωνική επαρχία και έγινε πολίτης –και επαναστάτρια– της Ευρώπης.
Η Ρόζα Λούξεμπουργκ παρέμεινε μέλος μιας αριστερής μειοψηφίας που αντιτάχθηκε στον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο και στον εθνικισμό. Άνοιξε εχθρικά μέτωπα τόσο εναντίον των πολεμοκάπηλων όσο και των μεταρρυθμιστών του δικού της κόμματος. Φυλακίστηκε, βασανίστηκε και δολοφονήθηκε γνωρίζοντας καλά ότι η επανάσταση που είχε ονειρευτεί ήταν καταδικασμένη σε αποτυχία.
Το βιβλίο της Kate Evans δεν είναι μόνο μια εικονογραφημένη βιογραφία, αλλά το χρονικό μιας επανάστασης που απέτυχε οικτρά, η σύνοψη ενός σημαντικού έργου που παραλίγο να αλλάξει την πορεία της Ιστορίας.
Όλοι έχουμε να πούμε κάτι σε αυτούς που δεν είναι πια εδώ... Στη βραχώδη πλαγιά του Όρους της Φάλαινας (Κουτζίρα-γιάμα), στην Ιαπωνία, υπάρχει ένας τεράστιος κήπος, με το όνομα Μπελ Γκάρντια. Στη μέση του κήπου είναι εγκατεστημένος ένας τηλεφωνικός θάλαμος και μέσα σ’ αυτόν ένα τηλέφωνο, χωρίς τηλεφωνική σύνδεση. Το τηλέφωνο αυτό μεταφέρει τις φωνές μέσω του ανέμου. Κάθε χρόνο συρρέουν εκεί χιλιάδες άνθρωποι για να σηκώσουν το ακουστικό και να συνομιλήσουν με τους δικούς τους ανθρώπους που δεν είναι πια στη γη...
Μια μέρα, μέσα σε μια τρομακτική καταιγίδα, καταφθάνει μια γυναίκα. Ονομάζεται Γιούι, είναι τριάντα χρονών και μία ημερομηνία χωρίζει αυτό που ήταν κάποτε από αυτό που είναι τώρα: η 11η Μαρτίου 2011. Εκείνη τη μέρα το τσουνάμι αφάνισε το χωριό της, κατάπιε τη μητέρα και την κόρη της, στερώντας της τη χαρά της ζωής.
Μαθαίνοντας τυχαία για την ύπαρξη αυτού του εξωπραγματικού τόπου, η Γιούι πηγαίνει να τον επισκεφθεί και στο Μπελ Γ κάρντια γνωρίζει τον Τακέσι, έναν γιατρό που ζει στο Τόκιο και έχει μια τετράχρονη κόρη, βουβή από τη μέρα που πέθανε η μητέρα της. Το Όσα εμπιστευόμαστε στον άνεμο είναι ένα βιβλίο για έναν τόπο αληθινό, πηγή έμπνευσης για μια ιστορία που δύσκολα θα ξεχάσει κανείς, για όλα τα επίπεδα του πόνου, για τη γλυκιά ελαφρότητα της αγάπης, για την ανάγκη μας να κρατήσουμε μέσα στην καρδιά μας αυτούς που έφυγαν.
«Εγώ σ’ όλη μου τη ζωή πήγαινα ασορτί με την Ελλάδα. Δράμα αυτή; Δράμα κι εγώ. Αδύνατον να ξεσπάσει καταιγίδα στη χώρα και να μη βρεθώ στο κέντρο της εγώ».
Διδώ Σωτηρίου
Μέσα στον ζόφο των αλλεπάλληλων κρίσεων ένιωσα ξαφνικά την έντονη ανάγκη να ανασάνω λίγο φρέσκο αέρα, να αισιοδοξήσω. Αποφάσισα λοιπόν ότι είχε έρθει η ώρα να ξαναζωντανέψω το ίνδαλμά μου, τη Διδώ Σωτηρίου. Είναι άδικο να τη λησμονούν σιγά σιγά οι παλιότεροι και να την αγνοούν τελείως οι νεότεροι. Δεν υπήρχε άλλη σαν κι αυτή τη γυναίκα-πολεμίστρια του καλού που διέσχισε ολόκληρο τον 20ό αιώνα, βρέθηκε στο επίκεντρο κάθε ελληνικής τραγωδίας (από τη Μικρασιατική Καταστροφή μέχρι τη χούντα) και κατάφερε να δρασκελίσει όλα τα ερείπια φορώντας το αιώνιο χαμόγελό της, κόκκινο μπερέ, κολιέ και άρωμα. Άρχισα αμέσως την έρευνα (με αφορμή την οποία εν τέλει εμπνεύστηκα το βιβλίο Ζευγάρια που έγραψαν την ιστορία της Ελλάδας) και ευτυχώς, γιατί χάθηκαν εν τω μεταξύ η Άλκη Ζέη κι ο Νίκος Μπελογιάννης, οι μοναδικοί επιζώντες που την ήξεραν από την καλή και την ανάποδη.
Ελπίζω ότι έγραψα μια εντελώς υβριδική βιογραφία με τον χαρακτηριστικό τίτλο Ονειρεύτηκα τη Διδώ. Γιατί πράγματι την ονειρεύτηκα ολοζώντανη, ακαταπόνητη και γελαστή, όπως ήταν πάντα, να μου διηγείται με το νι και με το σίγμα τη ζωή της που ήταν αγρίως απίθανη!
Λ. Δ.
Δεκαετία του 1950. Η Άρτεμη, στα δεκατέσσερά της χρόνια, υποχρεώνεται να εγκαταλείψει μαζί με τη μητέρα και τον αδελφό της τη Θεσσαλονίκη προκειμένου, ταξιδεύοντας με ένα από τα πρώτα και μυθικά υπερωκεάνια από τον Πειραιά, να φτάσουν στη Βραζιλία. Πηγαίνουν εκεί να βρουν τον πατέρα, ο οποίος είχε φύγει κυνηγημένος ως αριστερός από την πόλη του τα πρώτα μετεμφυλιακά χρόνια. Στο Σάο Πάολο, το νεαρό κορίτσι θα σπουδάσει χημικός βιομηχανίας, θα αρχίσει να εργάζεται, θα παντρευτεί έναν Έλληνα επιχειρηματία και θα επιστρέψει στην Ελλάδα –μόνη με τα παιδιά της πια– με τη μεταπολίτευση, το 1974...
To βιβλίο αυτό είναι η ιστορία μιας εφεύρεσης που εξακολουθεί να περιβάλλεται από μυστήριο: της γραφής. Είναι σήμερα σχεδόν βέβαιο ότι η σύλληψη της εφεύρεσης αυτής έγινε πολλές φορές στην ιστορία του ανθρώπου από το μηδέν. Πώς έφτασαν κάθε φορά οι άνθρωποι σε αυτή την επαναστατική σύλληψη; Τι τους ώθησε να γράψουν; Κίνα, Αίγυπτος, Μεξικό, Μεσοποταμία, Κύπρος και Κρήτη. Τα αινίγματα των νησιών, η οργάνωση των πόλεων και των αυτοκρατοριών. Τα πειράματα πάνω στη γραφή και οι μοναχικές εφευρέσεις, τα συστήματα των Νήσων του Πάσχα και της Κοιλάδας του Ινδού, που επίσης δεν έχουν αποκρυπτογραφηθεί ακόμα, το χειρόγραφο Βόινιτς, τα σκοτεινά khipu των Ίνκα, ο δίσκος της Φαιστού και πολλά άλλα.
Η Silvia Ferrara μάς οδηγεί στην ανακάλυψη των γραφών που δημιουργήθηκαν από το μηδέν και εκείνων που ως σήμερα δεν έχουν αποκρυπτογραφηθεί, όχι μόνο ανάμεσα στα μυστικά της ιστορίας, αλλά και μέσα στους μαιάνδρους του νου μας. Η Μεγαλύτερη εφεύρεση είναι ένα ταξίδι στην απεριόριστη ικανότητά μας να γεννάμε ιστορίες και σύμβολα, ένα ταξίδι καμωμένο από σιβυλλικές επιγραφές, από φαεινές ιδέες του παρελθόντος, από την επιστημονική έρευνα του σήμερα και από τον ασαφή, απρόβλεπτο αντίλαλο της γραφής του μέλλοντος.
«Το ενδιαφέρον για τον Μακιαβέλλι αναγεννάται πάντοτε τη στιγµή που προµηνύονται καταιγίδες, διότι είναι αυτός που ξέρει να φιλοσοφεί σε θυελλώδεις καιρούς. Και αν τον ξαναδιαβάζουµε σήµερα, είναι γιατί υπάρχει λόγος να ανησυχούµε. Επιστρέφει: ξυπνήστε».
.jpg)
Αναρτήσεις
0 Σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου