Η ξαφνική εμφάνιση ενός θανατηφόρου ιού που προσβάλλει τα ζώα μεταβάλλει αμετάκλητα τον κόσμο: Από τα θηρία μέχρι τα κατοικίδια πρέπει όλα να θανατωθούν συστηματικά, ενώ το κρέας τους δεν μπορεί να καταναλωθεί. Οι κυβερνήσεις αντιμετωπίζουν την κατάσταση με μια δραστική απόφαση: νομιμοποιούν την εκτροφή, την αναπαραγωγή, τη σφαγή και την επεξεργασία ανθρώπινου κρέατος. Ο κανιβαλισμός γίνεται νόμος και η κοινωνία έχει διαιρεθεί σε δύο ομάδες: σ’ αυτούς που τρώνε και σ’ αυτούς που τρώγονται.
Ο Μάρκος Τέχο, γενικός υπεύθυνος της μονάδας επεξεργασίας κρέατος Κριγκ, είναι ένας αινιγματικός γραφειοκράτης. Την ημέρα που δέχεται ως δώρο μια γυναίκα εκτροφής για κατανάλωση, ο πειρασμός τον μεταμορφώνει επικίνδυνα, σπρώχνοντάς τον να παραβεί τους νόμους βαδίζοντας στην κόψη του ξυραφιού. Σ’ αυτή την ανελέητη δυστοπία –κτηνώδη όσο και διεισδυτική, αλληγορική όσο και ρεαλιστική– η Μπαστερρίκα εμπνέει, με την εκρηκτική μυθοπλαστική της δύναμη, άκρως επίκαιρες δημόσιες συζητήσεις.
Θρύλοι, μύθοι και παραβολές από την Ελλάδα ως την Κίνα και από τη Σερβία ως την Ιαπωνία, σύντομες αφηγήσεις με αξιοθαύμαστη οικονομία, οι Ιστορίες της Ανατολής γράφτηκαν οι περισσότερες τη δεκαετία πριν από τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο και συνιστούν μια εντελώς ξεχωριστή στιγμή στο έργο της Γιουρσενάρ, κάτι πολύτιμο σαν μικρό ξωκλήσι μέσα σ’ ένα πελώριο ανάκτορο. Η πραγματικότητα είναι ρευστή, το όνειρο και ο μύθος μιλούν μια γλώσσα καινούρια, ο πόθος και το πάθος καίνε μέσα στις σελίδες αυτές με μια βίαιη, σχεδόν απρόσμενη, φλόγα. Τα μαγικά λόγια του ζωγράφου Γουάνγκ Φο «ο οποίος αγαπούσε την εικόνα των πραγμάτων και όχι τα ίδια τα πράγματα» βρίσκουν τον απόηχό τους στην πικρία του γηραιού Κορνήλιου Μπεργκ που αγγίζει «τα αντικείμενα που δε ζωγράφιζε πια». Ο Μάρκο Κράλιεβιτς, ο ατρόμητος Σέρβος που ξέρει πώς να εξαπατά τους Τούρκους και τον θάνατο το ίδιο καλά όσο και τις γυναίκες, είναι «αδερφός» του πρίγκιπα Γκέντζι, ήρωα ενός ιαπωνικού μυθιστορήματος του 11ου αιώνα: τους χαρακτηρίζει ο ίδιος εγωισμός του τυφλού καρδιοκατακτητή απέναντι στο αληθινό πάθος. Ο έρωτας της Αλβανίδας ματρόνας ή το ιερόσυλο πένθος της χήρας Αφροδισίας συνομιλούν με τη θυσία της θεάς Κάλι, «νούφαρο της τελειότητας», που τα παθήματά της θα της διδάξουν τη «ματαιότητα του πόθου»…
«Η ίδια η θεματολογία του αριστοφανικού έργου –ο πόλεμος, η δημαγωγία, η πολεμοκαπηλία, ο φανφαρονισμός– και οι χαρακτήρες που παρουσιάζει το καθιστούν διαχρονικά επίκαιρο… Ο στόχος μιας κωμωδίας δεν είναι να δίνει μόνο ερεθίσματα για σκέψη, αλλά και γέλιο. Και χάρη στο λιμπρέτο του Παπαμάρκου και το στενό του δέσιμο με τη μουσική του Κυπουργού (και αντίστροφα), το γέλιο έρχεται αβίαστα στον σημερινό Έλληνα αναγνώστη, ακροατή και θεατή χωρίς να χρειάζεται επεξηγήσεις». Από την εισαγωγή του Άγγελου Χανιώτη
Η Ειρήνη είναι από εκείνα τα έργα του Αριστοφάνη που διακρίνονται για την πολύπλοκη αρχιτεκτονική τους τόσο στη σύλληψη όσο και στην εκτέλεσή τους. Διαπλέκονται και συγκρούονται καλλιτεχνικά είδη όπως η λυρική και η επική ποίηση, οι διάφορες κατηγορίες του δράματος, πολιτικές και φιλοσοφικές τάσεις, γλωσσικά ιδιώματα που ορίζονται από την κοινωνική θέση, την ιδιοσυγκρασία και την παιδεία του ατόμου, το κοσμικό με το θρησκευτικό, το ανθρώπινο με το θεϊκό, αλλά κυρίως συγκρούεται η επαναστατική έκφραση της επιθυμίας για ζωή με τη συμμόρφωση σε ένα κακό το οποίο διεκδικεί να υποκαταστήσει την κανονικότητα. Τις πολλαπλές αυτές διαστάσεις του έργου και τα σημεία τομής τους με το σήμερα επιχείρησαν να αναδείξουν ο Νίκος Κυπουργός και ο Δημοσθένης Παπαμάρκος μέσα από το ερμηνευτικό σχήμα της μουσικής κωμωδίας που, χάρη στην οργανική συμπόρευση μουσικής και λόγου, καταφέρνει να συνδιαλεχθεί πληρέστερα με τη δραματουργία της αριστοφανικής ποιητικής. Η Ειρήνη του Αριστοφάνη σε σύνθεση Νίκου Κυπουργού, λιμπρέτο Δημοσθένη Παπαμάρκου και σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Αρβανιτάκη ήταν η πρώτη μουσική παράσταση αρχαίου δράματος στην ιστορία του Εθνικού Θεάτρου (Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου 2017).
Στην έκδοση αυτή, το κείμενο του λιμπρέτου συνοδεύει CD με τα μουσικά μέρη της παράστασης, αδόμενα και οργανικά. Το προλογικό σημείωμα των δημιουργών συμπληρώνει η εισαγωγή του Άγγελου Χανιώτη, καθηγητή Αρχαίας Ιστορίας και Κλασικών Σπουδών στο Institute for Advanced Study του Πρίνστον.
Συρία. Μέσα σε µια βάρκα, ένας ηλικιωµένος άντρας, o ποιητής Μαχµούντ Ελµάσι, κωπηλατεί, µόνος στη µέση µιας αχανούς έκτασης νερού. Κάτω από τη βάρκα του, το σπίτι των παιδικών του χρόνων, βυθισµένο στα νερά της λίµνης Αλ Άσαντ που δηµιουργήθηκε το 1973, όταν κατασκευάστηκε το φράγµα της Τάµπκα. Κλείνοντας τα µάτια στον πόλεµο που µαίνεται, εφοδιασµένος µε µια µάσκα κι έναν αναπνευστήρα, βουτάει και ξαναβλέπει όλη του τη ζωή, τα παιδιά του προτού ακόµη φύγουν για να πολεµήσουν, τη Σάρα, τη γυναίκα του που ήταν τρελά ερωτευµένη µε την ποίηση, τη φυλακή, την πρώτη του αγάπη, τη δίψα του για ελευθερία.
Η Λέα μεγαλώνει στην Αλβανία στα τέλη της δεκαετίας του ’80, μια χώρα όπου η κρατική ιδεολογία έχει επισήμως αντικαταστήσει τη θρησκεία. Εκείνα τα χρόνια ήταν ακόμη σχεδόν αδύνατον είτε να πας είτε να φύγεις από την Αλβανία. Ήταν ένα μέρος με ατελείωτες ουρές και ελλείψεις στα μαγαζιά, με πολιτικές εκτελέσεις και παντοδύναμη μυστική αστυνομία. Για τη Λέα, ήταν το σπίτι της και η ασφάλειά της. Οι άνθρωποι ήταν ίσοι, οι γείτονες βοηθούσαν ο ένας τον άλλον και τα παιδιά μεγαλώνοντας θα οικοδομούσαν έναν καλύτερο κόσμο. Υπήρχε κοινός σκοπός και ελπίδα. Και τότε, τον Δεκέμβριο του 1990, έναν χρόνο μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου, όλα άλλαξαν, εν μιά νυκτί σχεδόν. Τα αγάλματα του Στάλιν και του Χότζα γκρεμίστηκαν. Μπορούσες να ψηφίζεις ελεύθερα, να φοράς ό,τι θέλεις, δεν φοβόσουν πια μήπως σε ακούσει κάποιο αδιάκριτο αυτί. Όμως εργοστάσια έκλειναν, δουλειές χάνονταν και ολόκληρες οικογένειες έφευγαν, κατά χιλιάδες, για την Ιταλία και την Ελλάδα, επιθετικά συστήματα πυραμίδας κυριάρχησαν, δίπλα στο οργανωμένο έγκλημα και τη σωματεμπορία. Ο πατέρας της αναγκάστηκε, παρά τις αριστερές του πεποιθήσεις, να κάνει απολύσεις, η μητέρα της εξελίχθηκε σε συντηρητική πολιτικό στο πρότυπο της Μάργκαρετ Θάτσερ.
Η Ούπι συνδυάζει το προσωπικό και το πολιτικό, τη λογοτεχνία με την πολιτική θεωρία, σ’ ένα σπουδαίο βιβλίο. Είναι η ιστορία ενός παιδιού που μεγάλωσε κυριολεκτικά ανάμεσα σε δύο κόσμους, είναι το βιβλίο ενός ανθρώπου που βρέθηκε απέναντι στο Τέλος της Ιστορίας, και που αναρωτιέται σήμερα για το νόημα της λέξης.
Ένας από τoυς πιο διάσημους πρωταγωνιστές του κινηματογράφου στις μέρες μας ανοίγει την καρδιά του και μιλά ανοιχτά για τη ζωή του σε ένα γενναίο βιβλίο, που πηγαίνει πίσω στα πρώτα παιδικά του χρόνια, παρακολουθεί την ιλιγγιώδη πορεία ως την ασύλληπτη επιτυχία του και περιγράφει τη συνεχή προσπάθεια να επιτύχει την ουσιαστική ισορροπία μεταξύ επιτυχίας, προσωπικής ευτυχίας και ανθρώπινης επικοινωνίας. Το Will είναι η ιστορία ενός από τα πιο εκπληκτικά ταξίδια στον κόσμο της μουσικής και του κινηματογράφου.
Η μεταμόρφωση του Γουίλ Σμιθ από παιδί της δυτικής Φιλαδέλφειας σ’ έναν από τους μεγαλύτερους σταρ του ραπ της εποχής του και στη συνέχεια σ’ έναν από τους μεγαλύτερους κινηματογραφικούς σταρ που γνώρισε ποτέ το Χόλλυγουντ είναι μια πραγματική εποποιία, αυτό είναι όμως μόνο η μισή ιστορία της ζωής του.
Ο Γουίλ Σμιθ θεωρούσε, δικαίως, ότι στη ζωή ήταν νικητής: δεν ήταν μόνο η δική του, προσωπική, επιτυχία, που δεν είχε στην κυριολεξία προηγούμενο, όλα τα μέλη της οικογένειάς του βρίσκονταν στην κορυφή. Μόνο που εκείνοι δεν το έβλεπαν έτσι: αισθάνονταν περισσότερο σαν ατραξιόν στο δικό του «τσίρκο», επτά μέρες την εβδομάδα σε μια δουλειά για την οποία κανείς δεν τους ρώτησε. Η μαθητεία του Γουίλ στη ζωή είχε πολύ δρόμο ακόμα μπροστά της…
Το βιβλίο αυτό, η αυτοβιογραφία του, είναι το αποτέλεσμα ενός μεγάλου ταξιδιού αυτογνωσίας, για όλα όσα μπορεί να επιτύχει η ανθρώπινη θέληση και για όλα όσα μπορεί να εγκαταλείψει. Γραμμένο σε συνεργασία με τον Μαρκ Μάνσον, συγγραφέα του The Subtle Art Of Not Giving A F*ck, το Will είναι η ιστορία ενός ανθρώπου που αγωνίζεται να κατανοήσει και να ελέγξει τα συναισθήματά του, και φιλοδοξεί να μας βοηθήσει να κάνουμε το ίδιο.
Αναρτήσεις
0 Σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου