Η Τζούλιετ δεν έχει αγγίξει κανέναν εδώ και 264 ημέρες ακριβώς. Το άγγιγμά της είναι τοξικό και θανατηφόρο. Σε όλη της τη ζωή δεν έκανε τίποτα άλλο από το να προσπαθεί να συμπεριφέρεται αθόρυβα, να παραμένει στο περιθώριο ώστε να μην πληγώνει τους ανθρώπους.
Ένας ολόκληρος κόσμος καταρρέει…
Οι ασθένειες θερίζουν τον πληθυσμό, η τροφή έχει γίνει δυσεύρετη, τα πουλιά δεν πετούν πια και τα σύννεφα έχουν λάθος χρώμα.
Κανείς δεν ασχολείται με το δεκαεφτάχρονο κορίτσι. Παραμένει σε ένα κλουβί με απόφαση της Νέας Διακυβέρνησης.
Τώρα όμως που ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι πεθαίνουν και οι επιζώντες μιλάνε για πόλεμο, η Νέα Διακυβέρνηση αναθεωρεί: Ίσως η Τζούλιετ να είναι κάτι περισσότερο από μια βασανισμένη ψυχή μέσα σε ένα δηλητηριώδες σώμα. Ίσως είναι ακριβώς αυτό που χρειάζονται τη δεδομένη στιγμή.
Η Τζούλιετ καλείται να κάνει μια επιλογή: Να είναι το όπλο. Ή ο πολεμιστής.
Προσωπική άποψη:
Κάποια στιγμή περάσαμε μια πενταετία, αν όχι και περισσότερο, όπου τα δυστοπικά μυθιστορήματα είχαν κατακλύσει τα ράφια των βιβλιοπωλείων και κατ' επέκτασιν και τα ράφια των βιβλιοθηκών μας, κάτι που δεν περιοριζόταν αυστηρά στους fans της fantasy λογοτεχνίας, μυώντας σε αυτήν ακόμα κι αναγνώστες που μέχρι τότε δεν είχαν καμία επαφή με το είδος. Φυσικά, δεν αποτελώ εξαίρεση στον κανόνα, με μια ολόκληρη βιβλιοθήκη να είναι αφιερωμένη στην φανταστική λογοτεχνία, με πολλά απ' τα αγαπημένα μου ανάμεσά τους ν' ανήκουν στην κατηγορία της δυστοπικής λογοτεχίας, την οποία αγαπώ ιδιαίτερα όχι μόνο επειδή είναι συναρπαστική, αλλά γιατί έχει τις ρίζες της στην πραγματικότητα, η οποία στρεβλώνεται με τρόπους που διόλου ξένοι προς εμάς δεν φαντάζουν. Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια, όλο και λιγότερα δυστοπικά μυθιστορήματα μάς παρασύρουν και μας καθηλώνουν, κι όταν πήρα στα χέρια μου το "Διάλυσέ με" της Tahereh Mafi, δεν μπόρεσα παρά ν' αναρωτηθώ αν θα καταφέρει να κάνει τη διαφορά.
Όπως σε κάθε δυστοπικό μυθιστόρημα που σέβεται τον εαυτό του, ο κόσμος έχει έρθει τα πάνω κάτω και τίποτα δεν είναι όπως το γνωρίζουμε. Ο ανθρώπινος πληθυσμός αποδεκατίζεται σταθερά εξαιτίας ασθενειών που μοιάζουν να μην έχουν θεραπεία, η επιβίωση έχει μετατραπεί σε έναν καθημερινό αγώνα εξαιτίας της έλλειψης τροφής, τα πουλιά δεν πετούν, τα σύννεφα δεν είναι άσπρα και γενικώς, όλα δείχνουν να πηγαίνουν απ' το κακό στο χειρότερο. Στον κόσμο αυτό ζει και η δεκαεφτάχρονη Τζούλιετ, την οποία η Νέα Κυβέρνηση έχει απομονώσει σε ένα κλουβί, λόγω της... ιδιαιτερότητάς της, που δεν είναι άλλη από το ότι το άγγιγμά της είναι τοξικό και θανατηφόρο, άρα, κι εξαιρετικά επικίνδυνο. Ωστόσο, με έναν πόλεμο να μοιάζει να είναι έτοιμος να ξεσπάσει, αφού οι επιζώντες έχουν φτάσει στα όριά τους, αρχίζουν να υπάρχουν σκέψεις γύρω από την Τζούλιετ και του πως αυτή θα μπορούσε, από ένα βασανισμένο πλάσμα που έχει καταδικαστεί στη μοναξιά, να μετατραπεί σε κάτι περισσότερο: σε ένα όπλο.
Το ζητούμενο, φυσικά, σε τέτοιες περιπτώσεις, συνήθως δεν βρίσκεται στο αν ο πρωταγωνιστής μας -ή η πρωταγωνίστριά μας, εν προκειμένω- θα δεχθεί ή όχι το ν' αναλάβει έναν τέτοιον ρόλο, αλλά σε ποια πλευρά θα σταθεί, και το "Διάλυσέ με" δεν αποτελεί εξαίρεση. Η Τζούλιετ θα βρεθεί σε ένα κρίσιμο σημείο της ζωής της, όπου πρέπει να πάρει μια σημαντική απόφαση και να κάνει μια επιλογή, που πιθανότατα να καθορίσει το μέλλον του κόσμου. Αν θα γίνει όπλο στα χέρια της Νέας Κυβέρνησης ή αν θα γίνει πολεμίστρια έναντι αυτής, στεκόμενη στο πλευρό εκείνων που θέλουν ν' ανατρέψουν την εξουσία και την υπάρχουσα κατάσταση. Και όπως είναι φυσικό, μια τέτοια επιλογή δεν μπορεί ποτέ να είναι εύκολη, όχι όταν δεν είναι ξεκάθαρο ποιος είναι ο "καλός" και ο "κακός" της ιστορίας, όταν κάθε πλευρά έχει τα δίκαια και τα άδικά της, ανάμεσα στα οποία πρέπει να βρεθεί εκείνη η ισορροπία που απαιτείται προκειμένου να μην καταρρεύσουν τα πάντα.
Η Mafi μάς εισάγει στο σύμπαν της, το οποίο είναι άκρως ζοφερό κι απειλητικό, και που τίποτα δεν σε κάνει να πιστεύεις πως μπορεί να γίνει κάτι σύντομα, έτσι ώστε να επέλθει η αλλαγή που όλοι έχουν τόσο απελπισμένα ανάγκη. Ένα σύμπαν καλοχτισμένο και με γερές βάσεις, το οποίο αρχίζουμε να γνωρίζουμε και να κατανοούμε σιγά σιγά και όσο περισσότερο η ιστορία προχωρά, με την πλοκή ν' αυξάνει συνεχώς τον ρυθμό της, οδηγώντας μας σε μια σειρά ανατροπών που μπορεί να μην μας ανατινάζουν το μυαλό -οι μυημένοι στο είδος σίγουρα θα δουν αρκετά πράγματα να έρχονται πριν αυτά φτάσουν εκεί που πρέπει-, αλλά που μας προσφέρουν μια ενδιαφέρουσα σειρά εναλλαγών, όχι μόνο εικόνων, μα κυρίως συναισθημάτων, κάνοντάς μας ν' ακροβατούμε, μαζί με την Τζούλιετ, ανάμεσα στο σωστό και στο λάθος, στην επιλογή που πρέπει να κάνεις και σε αυτή που πρέπει ν' αποφύγεις, μα πάνω απ' όλα, στο ποιον πρέπει να εμπιστευτείς και ποιον όχι.
Δεδομένου ότι μιλάμε για μια σειρά που αποτελείται από έξι βιβλία, το πρώτο αυτής δεν μπορεί παρά ν' αποτελεί μόνο μια εισαγωγή στον δυστοπικό αυτό κόσμο, που αναμφίβολα έχει να προσφέρει πολλές περισσότερες εκπλήξεις κι ανατροπές στο προσεχές μέλλον -γιατί αυτή "φασιστική" επικράτηση ιδεών που προσπαθεί να κρατήσει τους ανθρώπους μακριά από οτιδήποτε που προάγει το δικαίωμα στην όποια μορφή διαφορετικότητας, δημιουργώντας ακόμα και μια κοινή γλώσσα για όλους, μπορεί να είναι εξαιρετικά επικίνδυνο στην πραγματική ζωή, αλλά κι εξαιρετικά ενδιαφέρον όταν χρησιμοποιείται λογοτεχνικά, προσφέροντάς σου τροφή για σκέψη. Η συγγραφέας, πολύ λογικά, επιλέγει να εστιάσει περισσότερο στην πρωταγωνίστριά της, στον ψυχισμό της και στο πως αυτός ταλαντεύεται, με την ίδια να έρχεται σε επαφή με ανθρώπους που δεν θα περίμενε και που την κάνουν να νιώθει πράγματα που ποτέ δεν θα φανταζόταν και, το δίχως άλλο, περιμένω με αγωνία να δω πως θα εξελιχθούν όλα αυτά στη συνέχεια.
Βαθμολογία 9/10
Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Tahereh Mafi
Μεταφραστής: Δελέγκος Μιχάλης
Εκδόσεις: Elxis
Κατηγορία: Ξένη Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2023
Αρ. σελίδων: 456
ISBN: 978-618-219-006-7
.jpg)
Αναρτήσεις
0 Σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου