Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Μίσα:
Χαμογελάω διαβάζοντας το γράμμα της.
Της λείπω.
Στην Πέμπτη Τάξη οι δάσκαλοι των σχολείων μας οργάνωσαν ένα πρόγραμμα ανταλλαγής αλληλογραφίας.
Νομίζοντας ότι είμαι κορίτσι, επειδή με λένε Μίσα, μου ανέθεσαν να αλληλογραφώ με τον Ράιεν, που λόγω του ονόματός του νόμιζαν ότι είναι αγόρι. Ταιριάξαμε απίστευτα και σύντομα αρχίσαμε να διαφωνούμε για τα πάντα: Ποια είναι η καλύτερη πιτσαρία, αν είναι καλύτερα τα Android από τα iPhone, αν ο Έμινεμ είναι ο καλύτερος ράπερ όλων των εποχών.
Για τα επόμενα 7 χρόνια, υπήρχαμε ως Εμείς.
Τα γράμματά της ήταν πάντα σε μαύρο χαρτί με ένα ασημί πλαίσιο.
Μερικές φορές ερχόταν ένα την εβδομάδα, άλλες φορές τρία τη μέρα. Τα έχω ανάγκη. Είναι η μόνη που με καταλαβαίνει, με ηρεμεί και αποδέχεται όλα όσα είμαι.
Υπήρχαν μόνο τρεις κανόνες: Δεν θα ανταλλάξουμε social media, αριθμούς τηλεφώνου ή φωτογραφίες. Είχαμε φτιάξει κάτι μοναδικό, γιατί να το καταστρέψουμε;
Μέχρι που τυχαία πέτυχα στο ίντερνετ τη φωτογραφία μιας κοπέλας που τη λένε Ράιεν, της αρέσει η πίτσα Gallo και πεθαίνει για το iPhone της.
Ποιες οι πιθανότητες να είναι απλώς σύμπτωση;
Γ*μα το, πρέπει να τη συναντήσω.
Και ελπίζω να μη με μισήσω γι’ αυτό.
Ράιεν:
Έχει να μου γράψει τρεις μήνες.
Κάτι συμβαίνει. Πέθανε; Τον συνέλαβαν; Με τον Μίσα όλα είναι πιθανά.
Όμως χωρίς τα γράμματά του, αρχίζω να τρελαίνομαι.
Δεν έχω με κάποιον να επικοινωνήσω. Φταίω. Έπρεπε με κάποιον τρόπο να είχα βρει τον αριθμό του ή μια φωτογραφία του.
Τώρα μπορεί να χάθηκε για πάντα.
Να περπατάω δίπλα του στον δρόμο και να μην το μάθω ποτέ.

Προσωπική άποψη:
Όσοι έχετε γεννηθεί τη δεκαετία του '80 -άντε και στα early 90's-, θα θυμάστε τα χρόνια εκείνα όπου, χάρη στη βοήθεια πολύ δημοφιλών περιοδικών της εποχής, όπου φιλοξενούσαν αγγελίες ανθρώπων που ήθελαν να γνωρίσουν άλλους ανθρώπους με κοινά ενδιαφέροντα, αποκτούσαμε φίλους δια αλληλογραφίας, κι όχι απλά ήταν κάτι το απόλυτα φυσιολογικό -και ασφαλές, γιατί σήμερα, με τα τωρινά δεδομένα, μόνο αυτό δεν θα ήταν-, αλλά μας γοήτευε βαθιά και μάλιστα, προκειμένου να συντηρήσουμε το μυστήριο της γνωριμίας αυτής, όχι απλά δεν κανονίζαμε να συναντηθούμε από κοντά, για μήνες ολόκληρους ή και για χρόνια, αλλά ούτε καν ανταλλάσσαμε φωτογραφίες. Τώρα που το σκέφτομαι, σε μια εποχή που ως παιδιά δεν δίναμε τόσο μεγάλη σημασία στην εικόνα αλλά στην ποιότητα των ανθρώπων, κάτι τέτοιο δεν φάνταζε παράξενο και ιδιότροπο, αλλά αυτή είναι μια συζήτηση για μια άλλη φορά. Πάνω σε αυτό το παλιό... "χόμπι" βασίζεται και το βιβλίο "Πανκ 57" της Penelope Douglas, που τόσο ως προς τον τίτλο όσο και ως προς το περιεχόμενο, έχει μια τόσο 90's διάθεση, που η Generation X σίγουρα θα ταυτιστεί σε μεγάλο βαθμό.

Πρωταγωνιστές της ιστορίας μας, η Ράιεν και ο Μίσα, που απ' όταν ήταν έντεκα ετών, και για εφτά ολόκληρα χρόνια, αλληλογραφούν σε εξαιρετικά τακτική βάση -φτάνοντας κάποιες φορές ακόμα και στα όρια της υπερβολής- κι έχουν αναπτύξει μεταξύ τους έναν εξαιρετικά δυνατό δεσμό. Δεν είναι μόνο ότι έχουν κοινά ενδιαφέροντα κι αγαπάνε τα ίδια πράγματα, αλλά ο ένας βρίσκει στο πρόσωπο του άλλου κάποιον που τον καταλαβαίνει απόλυτα, που τον αποδέχεται γι' αυτό που πραγματικά είναι και στον οποίο μπορεί να εμπιστευτεί τα πάντα -ή τουλάχιστον, έτσι φαίνεται. Γιατί, παρά που έχουν θέσει μεταξύ τους τον όρο ότι δεν θα ανταλλάξουν ποτέ φωτογραφίες, αριθμούς τηλεφώνου ή social media, ο Μίσα θα πέσει τυχαία πάνω στην φωτογραφία μιας κοπέλας με το όνομα Ράιεν, που αν και θα μπορούσε να είναι η δικιά του Ράιεν, δεν έχει καμία σχέση με τα όσα εκείνος γνωρίζει για το κορίτσι των ονείρων του. Όμως τώρα που του έχει μπει η αμφιβολία, δεν μπορεί να μείνει με σταυρωμένα τα χέρια και αυτό θ' αποδειχθεί είτε καταστροφικό είτε σωτήριο.

Το βιβλίο αυτό βασίζεται πάνω σε μια πολύ μεγάλη αλήθεια. Στο ότι όλοι έχουμε ασχήμια μέσα μας, απλά, κάποιοι επιλέγουν να την κρύβουν -συνήθως για να μπορέσουν να ταιριάξουν κάπου-, ενώ κάποιοι άλλοι την έχουν "σημαία" τους, αδιαφορώντας για το τι θα σκεφτούν οι γύρω τους γι' αυτούς κι επειδή δεν θέλουν να συμβιβάζονται μπροστά σε τίποτα και σε κανέναν. Η Ράιεν και ο Μίσα εκπροσωπούν αυτές τις δύο αντίθετες στάσεις απέναντι στη ζωή, ίσως με τον πιο ακραίο τρόπο που θα μπορούσαν να το κάνουν. Η δε Ράιεν ακολουθεί μία πορεία που την οδηγεί σε πράξεις και συμπεριφορές που σε καμία των περιπτώσεων δεν της ταιριάζουν και δεν την κάνουν να αισθάνεται όμορφα με τον εαυτό της, αλλά ακριβώς τ' αντίθετο, ενώ ο Μίσα αντιδρά ακόμα κι εκεί που δεν χρειάζεται και γίνεται προκλητικός, χαμένος μέσα στο δικό του προσωπικό δράμα, το οποίο πολλές φορές τον "τυφλώνει" και δεν του επιτρέπει να δει τα πράγματα με καθαρή ματιά.

Οφείλω να ομολογήσω πως οι κεντρικοί μας χαρακτήρες έχουν ιδιαίτερα καλή χημεία μεταξύ τους, και προσωπικά λατρεύω τις ιστορίες που έχουν να κάνουν με rivals-lovers, σε όποιο πλαίσιο κι αν τοποθετούνται αυτές, αν και στην προκειμένη περίπτωση, τόσο η Ράιεν όσο και ο Μίσα, αισθάνθηκα να δοκιμάζουν αρκετές στιγμές τα όρια της υπομονής μου. Στην πραγματική ζωή, αν είχα να κάνω με δύο τέτοιους ανθρώπους, πιθανότατα να τους έριχνα δυο φάπες να συνέλθουν, αλλά απ' την άλλη σκέφτομαι πως όλοι μας, αν δεν έχουμε πέσει από μόνοι μας κάποια στιγμή θύμα της εικόνας μας ή της πλασματικής εικόνας μας που έχουμε δημιουργήσει για να κρυφτούμε πίσω της, έχουμε συνυπάρξει με ανθρώπους που το έχουν κάνει, κι αυτό που συνειδητοποιείς εκείνες τις στιγμές δεν είναι άλλο απ' το ότι όλοι έχουμε δικαίωμα να κάνουμε λάθη και πως, τελικά, χωρίς αυτά δεν μπορούμε ούτε να προχωρήσουμε στη ζωή, ούτε να διαμορφωθούμε ως άνθρωποι, γιατί οι επιλογές μας μάς καθορίζουν, κι ακόμα κι αν δεν είναι οι σωστές, στο τέλος της ημέρας μάς δείχνουν ποιο είναι το σωστό μονοπάτι για να τ' ακολουθήσουμε.

Η Douglas έχει έναν πολύ φρέσκο και σύγχρονο τρόπο γραφής, επιλέγοντας πάντα να εστιάζει σε ιστορίες και χαρακτήρες του σήμερα, που σε καμία των περιπτώσεων δεν τους εξιδανικεύει, αντίθετα, θα μπορούσαμε να πούμε πως μας δείχνει τα πιο ακραία κι άσχημα πρόσωπά τους. Αυτή της η τάση -ή και τα φινάλε της που κοντράρουν τον σύγχρονο... "φεμινισμό"- ίσως να ξενίσει κάπως ορισμένους, όμως, σε προσωπικό επίπεδο, είναι ένα στοιχείο που εκτιμώ και που απολαμβάνω να διαβάζω, ακόμα κι όταν υπάρχουν στιγμές στην αφήγηση που νιώθω να με ενοχλούν, όχι γιατί δεν τις αποδέχομαι, αλλά γιατί βαθιά μέσα μου με ενοχλεί που γνωρίζω πως έχουν τις ρίζες τους στην πραγματικότητα, ενώ δεν θα έπρεπε να συμβαίνει, αλλά και που στην τελική δεν μπορεί κανείς να κάνει τίποτα για να τ' αλλάξει αυτό. Overall, λοιπόν, για να είμαστε και στο... κλίμα, το "Πανκ 57" είναι ένα σύγχρονο ρομαντικό δράμα, που σου θυμίζει με έντονο τρόπο, πως σημασία δεν έχει να είσαι αυτό που θέλουν να βλέπουν οι άλλοι σε σένα, αλλά ο εαυτός σου, ό,τι κι αν στοιχίζει αυτό, γιατί η ζωή σου είναι σήμερα, τώρα, και οφείλεις να την ζεις για σένα και όχι για τους άλλους.
Βαθμολογία 9/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Penelope Douglas
Μεταφραστής: Ελιασά Νοέλα
Εκδόσεις: Elxis
Κατηγορία: Ξένη Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2023
Αρ. σελίδων: 440
ISBN: 978-618-219-010-4