"Οὐδεὶς ἑκὼν κακός" του Σπύρου Φλώρου

Σωκράτης, Μήδεια, Αντιγόνη, Κρέοντας, Ιησούς… λίγο πιο δίπλα, ίσως, Ευριπίδης, Σοφοκλής. Σε ένα τραπέζι, συνδαιτημόνες, συμπότες… όταν πια όλα έχουν τελεστεί, όταν το αίμα –ανθρώπινο ή θεϊκό– έχει πια γράψει όσα έμελλε να ειπωθούν. Τι λένε, τι ομιλούν πάνω σε τούτο το τραπέζι; Πώς λύνουν, αν, εν τέλει, λύνουν τα προαιώνια ερωτήματα που έμοιαζε να έθεσαν ετούτοι οι συμπότες;
Συμπόσιο, τελικά, δεν πραγματοποιείται στο συγκεκριμένο βιβλίο. Όμως, σαν να στέκουν απέναντι ο ένας στον άλλον και, τρόπον τινά, θεμελιώνουν κι εκθέτουν λόγο, συνομιλούν… Διακριτικά εμείς, κάτι από τον λόγο τούτο, από τη σκέψη τους, να κλέψουμε βαλθήκαμε.