Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Το περίτεχνο αναγνωστήριο της Δημόσιας Βιβλιοθήκης της Βοστόνης είναι ήσυχο, μέχρι που η ηρεμία διαλύεται από μία γυναικεία κραυγή τρόμου.
Οι φύλακες αναλαμβάνουν αμέσως δράση λέγοντας σε όλους να παραμείνουν στη θέση τους μέχρι να αναγνωριστεί και να περιοριστεί ο κίνδυνος.
Όσο περιμένουν, τέσσερις άγνωστοι που έτυχε να καθίσουν ο ένας δίπλα στον άλλο στο ίδιο τραπέζι περνούν την ώρα της αναμονής συζητώντας κι έτσι γεννιέται μια ωραία φιλία ανάμεσά τους.
Καθένας έχει τους δικούς του λόγους να βρίσκεται στο αναγνωστήριο εκείνο το πρωινό – απλώς τυχαίνει ένας απ’ όλους να είναι δολοφόνος.
Η παραπάνω αφήγηση είναι η αρχή ενός αστυνομικού έργου, σε μια ιστορία-μέσα-στην-ιστορία, ένα αιχμηρό και συναρπαστικό ανάγνωσμα, μία λογοτεχνική περιπέτεια με απροσδόκητες ανατροπές, που μας δείχνει πως οι λέξεις μπορούν να γίνουν τα πιο επικίνδυνα όπλα.

Προσωπική άποψη:
Γνωστή μέσα από τη σειρά της η "Rowland Sinclair", η συγγραφέας Sulari Gentill έκανε το ντεμπούτο της στη χώρα μας, με την κυκλοφορία του stand alone μυθιστορήματός της με τίτλο "Η γυναίκα στη βιβλιοθήκη", το οποίο κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Διόπτρα. Ένα βιβλίο που αν και διαθέτει όλα εκείνα τα στοιχεία που θα μπορούσαν να το χαρακτηρίσουν, ας μου επιτραπεί η έκφραση, πιασάρικο, φαίνεται να έχει προκαλέσει ανάμεικτα συναισθήματα στο αναγνωστικό κοινό, που είτε το λάτρεψε είτε όχι. Αν θέλετε τη γνώμη μου, η πραγματικότητα βρίσκεται κάπου στη μέση και αυτή καθορίζεται σημαντικά απ' τις προσδοκίες που θα αναπτύξει ο καθένας από εμάς πριν ξεκινήσει την ανάγνωσή του, και σε ό,τι αφορά εμένα, θα έλεγα πως φρόντισα να τις διατηρήσω σε αρκετά ήπια επίπεδα, γεγονός που μου επέτρεψε ν' απολαύσω το βιβλίο ακριβώς γι' αυτό που είναι.

Βρισκόμαστε τη Δημόσια Βιβλιοθήκη της Βοστόνης, όπου όλα κυλάνε φαινομενικά ήσυχα, όπως άλλωστε οφείλει να συμβαίνει σε κάθε βιβλιοθήκη, μέχρι που ένα απροσδόκητο γεγονός έρχεται να διαταράξει αυτή την ηρεμία και να προκαλέσει πανικό. Το γεγονός αυτό δεν είναι άλλο από μια γυναικεία κραυγή γεμάτη τρόμο, η οποία αναγκάζει όσους βρίσκονται στον χώρο να παραμείνουν καθηλωμένοι, μέχρι οι φύλακες να τους ενημερώσουν πως είναι ασφαλές γι' αυτούς το να πράξουν κάτι διαφορετικό. Η Χάνα, ο Κάιν, ο Γουίτ και η Μάριγκολντ, άγνωστοι μεταξύ τους μέχρι εκείνη τη στιγμή, τυχαίνει να κάθονται στο ίδιο τραπέζι, πιάνουν τη συζήτηση και όσο η ώρα περνάει φαίνεται να αναπτύσσεται μια νέα κι απροσδόκητη φιλία. Ωστόσο, κάποιος απ' αυτούς δεν είναι απόλυτα ειλικρινής, έχει τα δικά του σκοτεινά μυστικά και το σημαντικότερο όλων, είναι ο δολοφόνος της γυναίκας που ακούστηκε να κραυγάζει νωρίτερα.

Η αφήγηση δεν είναι από εκείνες που είναι εξαιρετικά εύκολο να την παρακολουθήσεις, οπότε απαιτεί την αμέριστη προσοχή σου, κυρίως για έχει μια τρισδιάστατη προσέγγιση, ακολουθώντας τρεις διαδρομές, που αν και παράλληλες, η κάθε μία απ' αυτές εξυπηρετεί κι έναν διαφορετικό σκοπό. Επί της ουσίας, η Gentill χρησιμοποιεί την τεχνική όπου μια ιστορία κρύβεται μέσα σε μια άλλη -ένα βιβλίο μέσα σε ένα άλλο βιβλίο-, με την υπόθεση της ανακάλυψης του δολοφόνου να παίζει τον πρωταρχικό ρόλο μεν, αλλά που συνδέεται άμεσα με την ιστορία που γράφει η Χάνα, αφού αυτή είναι που την έχει εμπνεύσει, αλλά και με τα γράμματα του Λίο στο τέλος κάθε κεφαλαίου, που αν αρχικά φαντάζουν κάπως άκυρα, σύντομα συνειδητοποιείς πως είναι εκείνα που δίνουν την εναλλακτική μιας πιο καθαρής εικόνας των γεγονότων, έτσι όπως μόνο η ματιά ενός εξωτερικού παρατηρητή μπορεί να τα ερμηνεύσει.

Την προαναφερόμενη τεχνική την έχουμε δει να χρησιμοποιείται αρκετά συχνά τα τελευταία χρόνια, κι αν και είναι εξαιρετικά ευφυής και ενδιαφέρουσα, δεν είναι πάντοτε τόσο καλοεκτελεσμένη όσο θα έπρεπε. Η Gentill σίγουρα δεν την έχει αξιοποιήσει στον απόλυτο βαθμό, πέφτοντας στην παγίδα του σπασίματος της έντασης σε ορισμένα σημεία, ωστόσο, δεν θα έλεγα πως αυτό στέκεται ικανό να μας πετάξει, συνολικά, εκτός κλίματος σε ό,τι αφορά την αφηγηματική διάθεση. Άλλωστε, περισσότερο από την πολυπλοκότητα της ίδιας της ιστορίας, η συγγραφέας φαίνεται να έχει ποντάρει πολύ περισσότερο στους χαρακτήρες αυτής, και καλά κάνει, γιατί η αλήθεια είναι πως δένουν πολύ καλά μεταξύ τους, με τον καθέναν τους να έχει διαφορετικούς σκοπούς και προσωπικά κίνητρα, με όλα αυτά να συμβάλουν στο χτίσιμο μιας ενδιαφέρουσας πλοκής, που μπορεί να μην σε σοκάρει με τις ανατροπές της, αλλά χωρίς να σημαίνει πως αυτές δεν υπάρχουν.

Συνοψίζοντας, λοιπόν, κι αν και θα ήθελα να επισημάνω ένα δυο πραγματάκια ακόμα -αλλά αν το κάνω θα αποκαλύψω στοιχεία που δεν πρέπει, οπότε θα το αποφύγω, όσο δύσκολο κι αν μου είναι αυτό-, το "Η γυναίκα της βιβλιοθήκης" είναι αρκετά διασκεδαστικό βιβλίο, για το είδος του, υιοθετώντας μια αρκετά ανάμεικτη ταυτότητα, παίζοντας παράλληλα μπάλα σε τρία διαφορετικά γήπεδα: της ιστορίας μυστηρίου, της μελέτης κι ανάλυσης χαρακτήρων, αλλά και της διερεύνησης του τι σημαίνει να είναι κανείς συγγραφέας και σε πόσα και ποια επίπεδα της ζωής του μπορεί αυτό να τον επηρεάσει ή ακόμα και να τον καθορίσει. Αν μη τι άλλο, αν το διαβάσεις με την απαραίτητη στοχοπροσήλωση, θα περάσεις καλά.
Βαθμολογία 8/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Sulari Gentill
Μεταφραστής: Κόκκα Ζωή
Εκδόσεις: Διόπτρα
Κατηγορία: Ξένη Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2023
Αρ. σελίδων: 400
ISBN: 978-618-220-171-8