Φωτογραφίες που κολυμπούν. Πεταλούδες που ρινορραγούν. Οικογένειες που χωλαίνουν. Τραπουλόχαρτα που θολώνουν. Τοίχοι που ζαρώνουν. Emoji που βαραίνουν. Μουστάρδες που φλογίζουν. Κουδούνια που σιωπούν. Σβέρκοι που στενάζουν. Παιδιά που ξεφεύγουν. Φλας που κλέβουν. Μάτια που γκαρίζουν. Πόρνες που απουσιάζουν. Σταυροφόροι που υποκύπτουν. Σπηλιές που σφαλίζουν. Σκαμπό που μαρμαρώνουν. Φιστίκια που δολοφονούν. Φωνές που ερεθίζουν. Τατουάζ που παραμιλούν. Δίσκοι που γυρίζουν.
Στο κέντρο της Αθήνας εδώ και αιώνες υπάρχει ένα μπαρ όπου όλα είναι μελετημένα. Οι θαμώνες του επιλέγουν την αφαίρεση και τον σκληρό ρεαλισμό για να αφηγηθούν οι ίδιοι την ιστορία τους. Απευθύνονται πρώτα και κύρια στον εαυτό τους – αυτόν που ξεχνούν ότι έχουν ήδη χάσει προ πολλού, αυτόν που στην πραγματικότητα τους βρίσκεται εύκαιρος μεταξύ τρίτου και τέταρτου ποτού, αυτόν που δεν ξέρουν ότι θα συναντήσουν το πρωί της επομένης στον καθρέφτη. Αναπόφευκτα οι γύρω τους, συμπότες καρδιακοί ή τυχάρπαστοι, γίνονται κοινωνοί ακόμη και των εσωτερικών τους ψιθύρων. Κι αν κανείς τους δεν είναι αυτός που φαίνεται, όλοι μαζί –φιλόσοφοι του περιθωρίου, δέσμιοι των παθών τους και μιας επιλεκτικής αδυναμίας να ανταπεξέλθουν στις αναποδιές– ξέρουν ότι η ζωή έχει νόημα και εναγωνίως το αναζητούν, ελπίζοντας να τους βρει εκείνο πρώτο.
Τα διηγήματα της συλλογής Ένα για τον δρόμο συνθέτουν το ζωντανό πορτρέτο μιας συγχυσμένης μεγαλούπολης, την αυτοβιογραφία σε συνέχειες ενός τόπου σύναξης που δεν αλλάζει ό,τι κι αν συμβαίνει έξω από τα όρια μιας φωτεινής στοάς όπου κάθε στιγμή είναι μια υπέροχη ευκαιρία. Για άλλη μια θεραπεία. Για άλλη μια υποτροπή.
Γιατί το χάος είναι μια παρτιτούρα που πάνω της γράφεται η πραγματικότητα. Ξανά και ξανά. Και πάλι από την αρχή.
Ιερουσαλήμ, 1945. Στους δρόμους και τα καφενεία, πρόσφυγες από τον πόλεμο στην Ευρώπη. Οι εντάσεις μεταξύ του αραβικού και του εβραϊκού πληθυσμού αυξάνονται. Ο Felix Latimer, ένας έφηβος που πρόσφατα έμεινε ορφανός, έρχεται στην Ιερουσαλήμ από τη Βαγδάτη, για να περιμένει ώσπου να μπορέσει να ταξιδέψει με ασφάλεια στην Αγγλία. Χαμένος και βαθιά μόνος, ο Felix αναγκαστικά μένει στην πανσιόν της Δίδας Bohun. Η Δίδα Bohun, στριφνή και σπαγκοραμμένη, διακηρύσσει τα ιδανικά μιας φονταμενταλιστικής ομάδας –χαρά, φιλανθρωπία και αγάπη- την ίδια ώρα που κάνει τη ζωή των ενοίκων της δύσκολη. Μέχρι που η κυρία Έλις, μια συναρπαστική νεαρή χήρα, έρχεται στην πανσιόν και φέρνει τα πάνω κάτω.
Το μεγάλο θέμα της Olivia Manning είναι η ζωή των συνηθισμένων ανθρώπων στη δίνη της ιστορίας. Εδώ, όπως και στη Βαλκανική Τριλογία, η συγγραφέας παρουσιάζει μια πλούσια, γεμάτη λεπτές ψυχολογικές αποχρώσεις ιστορία της ζωής στο χείλος του γκρεμού, και την αφηγείται με συμπόνια και χιούμορ.
Καινούργια ακαταστασία. Καινούργιο μυστήριο. Η Μόλι η καμαριέρα επιστρέφει…
Η Μόλι είναι μοναδική. Με την έφεσή της στην καθαριότητα και τα πρότυπα συμπεριφοράς, ανελίχθηκε στην κλίμακα του πεντάστερου Regency Grand Hotel και πήρε τη θέση της Αρχικαμαριέρας. Εκεί όμως που η ζωή της φτάνει στο αποκορύφωμα της τελειότητας, ο κόσμος της γίνεται άνω κάτω όταν ο παγκοσμίου φήμης συγγραφέας μυστηρίου, J.D. Grimpthorpe, πέφτει νεκρός κατά τη διάρκεια μιας ομιλίας του στο ξενοδοχείο.
Όταν ο ντετέκτιβ Σταρκ, ο παλιός εχθρός της Μόλι, ερευνά το απροσδόκητο τέλος του συγγραφέα, γίνεται ξεκάθαρο ότι υπήρξε θύμα δολοφονίας. Οι ύποπτοι αφθονούν, και όλοι θέλουν να μάθουν: ποιος σκότωσε τον J.D. Grimthorpe; Η Lily, ίσως, η νέα ασκούμενη καμαριέρα; Ή η Serena, η γραμματέας του; Μήπως ο κύριος Preston, ο πολυαγαπημένος θυρωρός του ξενοδοχείου, κρύβει κάτι; Και είναι η Μόλι στ’ αλήθεια τόσο αθώα όσο φαίνεται;
Η Μόλι ξέρει ότι μόνο εκείνη κρατάει το κλειδί για να ξεκλειδώσει την ταυτότητα του δολοφόνου. Το κλειδί όμως είναι θαμμένο βαθιά στο παρελθόν της – επειδή πολύ παλιά, γνώριζε τον J.D. Grimthorpe. Η Μόλι επιστρέφει στα παιδικά της χρόνια και τη μυστηριώδη έπαυλη Grimpthorpe όπου κάποτε δούλευαν δίπλα δίπλα, η ίδια και η αείμνηστη γιαγιά της. Το ξενοδοχείο έχει γίνει άνω κάτω κι αν είναι σίγουρη για ένα πράγμα η Μόλι, είναι ότι τα βρόμικα μυστικά δεν μένουν θαμμένα για πάντα…
Ο Ελεύθερος σκοπευτής είναι μια περιπέτεια αυτογνωσίας από τον Τάκη Θεοδωρόπουλο, με πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία, όπου ο συγγραφέας καταγράφει την εμπειρία του ως αναγνώστη. Ο ελεύθερος σκοπευτής ψάχνει τον στόχο μέσα από τα διαβάσματά του για να καταλήξει στη γραφή του. Με λίγα λόγια, μιλάει για τη γοητεία της λογοτεχνίας: Προυστ, Μπαλζάκ, Κάφκα, Ντοστογιέφσκι, Φρόιντ, Καζαντζάκης, Καμί, Σεφέρης, Εγγονόπουλος, Μαλρό, Πεντζίκης, Μακρυγιάννης και άλλοι και άλλοι – και κυρίως η αγάπη για τους κλασικούς, τη σκέψη των αρχαίων Ελλήνων.
Θαυμάζει τους ειδικούς, την υπομονή του φιλολόγου, την προσήλωση του ιστορικού στην έρευνα, την πειθαρχία του μεθοδικού αναγνώστη ο οποίος δεν αφήνει γωνιά του έργου που τον απασχολεί χωρίς να την ξεσκονίσει. Θεωρεί την αρχαία ελληνική γραμματεία το καλύτερο αφηγηματικό είδος, χωρίς να παραγνωρίζει βέβαια τα μεγάλα μυθιστορήματα που όπως λέει είναι η παραμυθία μας στην υπαρξιακή μοναξιά.
Ο τίτλος «ελεύθερος σκοπευτής» είναι κυριολεκτικός. Δηλώνει τη στάση του ανθρώπου που ψάχνει μόνος του τον στόχο του. Και εννοείται αποτελεί και ο ίδιος στόχο.
Άμμος, αλάτι, σίδηρος, χαλκός, πετρέλαιο, λίθιο: τα έξι πιο σημαντικά υλικά στην ανθρώπινη ιστορία. Έχτισαν τον κόσμο μας και θα μεταμορφώσουν το μέλλον μας.
Στο βιβλίο, ο Ed Conway ταξιδεύει την υφήλιο –από τα αποπνικτικά βάθη του βαθύτερου ορυχείου της Ευρώπης, στα πεντακάθαρα εργοστάσια τσιπ πυριτίου της Ταϊβάν, κι αποκεί στις απόκοσμες πράσινες λίμνες απ’ όπου προέρχεται το λίθιο– για να φανερώσει έναν κόσμο μυστικό, κόσμο που σπανίως βλέπουμε. Αποκαλύπτοντας το αληθινό θαύμα των υλικών αυτών, ακολουθεί τις περίπλοκες διαδρομές, τις θαυματουργές διεργασίες και τις άγνωστες εταιρείες που μετατρέπουν τις πρώτες ύλες που χρειαζόμαστε σε προϊόντα εκπληκτικής πολυπλοκότητας.
Ακούμε συχνά ότι ζούμε σε έναν άυλο κόσμο πληροφορίας, στην πραγματικότητα όμως το 2017 εξορύξαμε από τη γη περισσότερη ύλη απ’ ό,τι σε ολόκληρη την ανθρώπινη ιστορία έως το 1950. Ακόμα χειρότερα: για να φτιάξουμε μια ράβδο χρυσού, πρέπει πλέον να σκάψουμε 5.000 τόνους χώμα. Για κάθε τόνο ορυκτών καυσίμων εξάγουμε έξι τόνους άλλων υλικών – από άμμο και πέτρα έως ξύλο και μέταλλο.
Την ίδια ώρα που περικόπτουμε την κατανάλωση ορυκτών καυσίμων έχουμε πολλαπλασιάσει την κατανάλωση όλων των άλλων. Γιατί; Γιατί αυτά τα υλικά χτίζουν τα πάντα. Τα υλικά αυτά κινούν τους υπολογιστές και τα τηλέφωνά μας, χτίζουν τα σπίτια και τα γραφεία μας, δημιουργούν φάρμακα που σώζουν ζωές, τυπώνουν τα βιβλία και τις συσκευασίες μας. Ο σύγχρονος κόσμος δεν θα υπήρχε χωρίς αυτά, και η κρυφή μάχη για τον έλεγχό τους θα διαμορφώσει το μέλλον μας.
Την ώρα που έχουμε μπροστά μας την κλιματική αλλαγή, τις ενεργειακές κρίσεις και την απειλή μιας νέας παγκόσμιας σύρραξης, ο Conway δείχνει γιατί αυτά τα υλικά έχουν περισσότερη σημασία από ποτέ, και πώς η μυστική μάχη για τον έλεγχό τους θα διαμορφώσει το γεωπολιτικό μας μέλλον. Αυτή είναι η ιστορία του ανθρώπινου πολιτισμού, των φιλοδοξιών και της δόξας μας, των καινοτομιών και των ορέξεών μας, από μια καινούργια οπτική γωνία.
Αναρτήσεις
0 Σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου