"Κάπου στην Κύπρο, στον νομό Πρεβέζης… Εισαγωγή στην ποιητική του Κώστα Μόντη" του Παντελή Βουτουρή

Μέχρι το 1954, το τεσσαρακοστό έτος της ηλικίας του, ο Κώστας Μόντης, ο μεγαλύτερος Κύπριος ποιητής, εκδίδει τρεις ποιητικές συλλογές. Τούτη η περίοδος των πρώτων είκοσι δημιουργικών του χρόνων, χαρακτηρίζεται από τη συστροφή, την ανασφάλεια και την καταβύθιση στα επαγγελματικά, βιοτικά και οικογενειακά προβλήματα. Κανένα του ποίημα αυτής της περιόδου η οποία κυοφορεί τον ένοπλο αγώνα του 1955–1959 δεν υποδηλώνει το κοινωνικό και πολιτικό ζήτημα της αποικιοκρατούμενης Κύπρου και γενικότερα δεν διακρίνεται πουθενά καμιά διάθεση για ρήξη. Θα πρέπει να φτάσουμε στα 1958, για να εκδηλωθεί αυτή η διάθεση. Στις «Στιγμές», την πρώτη συλλογή που εκδίδεται στα χρόνια του Αγώνα, την ώρα που στα διπλωματικά παρασκήνια προετοιμάζεται η συνθηκολόγηση, τα ιδιωτικά αδιέξοδα εγγράφονται στα συλλογικά και η ποίηση του Μόντη αποκτά το πολιτικό έρμα που της έλειπε. Μερικά χρόνια αργότερα, στα τελη της δεκαετίας του 1960, καθώς δοκιμάζεται ο ανθρωπισμός του μπροστά στα μεγάλα παγκόσμια προβλήματα (τον εμφύλιο, την πείνα και τον θάνατο χιλιάδων παιδιών στην Μπιάφρα, τον πόλεμο του Βιετνάμ, την εισβολή των Ρώσων στην Τσεχοσλοβακία) ο πολιτικός ορίζοντας του έργου του διευρύνεται και προσλαμβάνει οικουμενικές πλέον διαστάσεις. Διαγράφονται με αυτό τον τρόπο, ξεκάθαρα, τρεις αλληλένδετες και επικαλυπτόμενες ισοτοπίες (προσωπική, συλλογική, οικουμενική) οι οποίες αναλογούν σε ισάριθμες εννοιακές περιοχές ή θεματικούς κύκλους (εγώ, εμείς, όλοι). Αυτό είναι το σχήμα της ποιητικής του Μόντη το οποίο προτείνεται και αναπτύσσεται στα τρία μέρη αυτού του βιβλίου.
Συγχρόνως στον θεματικό πυρήνα των τριών ισοτοπιών συσπειρώνονται πολλές παιδικές. Έχουμε, κατά συνέπεια, να κάνουμε με έναν αυτοβιογραφούμενο ποιητή ο οποίος μετουσιώνει σε όλη την έκταση του έργου του, μνημονικές εικόνες της μητέρας του Καλομοίρας, του πατέρα του Θεόδουλου, του αδελφού του Γιώργου, του αδελφού του Νίκου, της αδελφής του Ελέγκως και της αδελφής του Χρυστάλλας (για την τραγική ιστορία της οικογένειας με τους αλλεπάλληλους θανάτους, γίνεται λόγος σε διάφορα σημεία του βιβλίου). Τούτες οι μνήμες μορφώνονται ποιητικά, κατασταλάζουν και συστήνουν σταθερούς θεματικούς τόπους της ποιητικής του οι οποίοι εξετάζονται διεξοδικά στα οικεία κεφάλαια: (α) το σύνδρομο της Πρέβεζας, (β) το οδυνηρό θέμα του μισθοφόρου πατέρα, (γ) η τραυματική μνήμη της ετοιμοθάνατης μητέρας, έγκλειστης σε ένα δωμάτιο μακριά από τον δωδεκάχρονο τότε Κώστα Μόντη, (δ) ο ποιητικός «ετερόκοσμος» της έρημης χώρας.